Wednesday 3 October 2007

Περί κ/Καμμένων και οικολογίας

Ξαφνικά, με τις φωτιές της φετινής σαιζόν, όλοι μας γίναμε οικολόγοι. Από κει που κανείς δεν είχε ασχοληθεί με την πολιτική εδώ και χρόνια, ξάφνου γίναμε όλοι μας παθιασμένοι υπέρμαχοι της προστασίας του περιβάλλοντος, μανιασμένοι εχθροί των «καταπατητών» και των «ξενοδόχων», φίλοι του περιβάλλοντος και εχθροί του «τσιμέντου». Αυτή η εξέλιξη θα ήταν απολύτως θετική από πολιτικής απόψεως –εμείς εξάλλου, ως ομάδα που εμπνεόμαστε από τις ιδέες του Καστοριάδη σχετικά με τη δημιουργικότητα της κοινωνίας, θεωρούμε αυτονόητο ότι η κοινωνία μπορεί ανά πάσα στιγμή να αλλάξει τον εαυτό της, αρκεί να το θελήσει-, αν κάτω από αυτή την ευοίωνη κρούστα δεν συγκαλύπτονταν μερικές θεμελιώδεις συγχύσεις.

Αν δε θέλουμε να είμαστε τυφλοί –πράγμα που φυσικά είναι δικαίωμα του καθενός-, δε μπορούμε να μην παραδεχθούμε ότι όλη αυτή η φιλοοικολογική στροφή που βλέπουμε να είναι ακόμη εν εξελίξει, αποτελεί, κατά μέγα μέρος, έκφραση του σύγχρονου lifestyle το οποίο, ως τέτοιο, μπορεί να αφομοιώνει δίχως κανένα πρόβλημα τα πάντα: εδώ και 3 δεκαετίες κάθε αξία –καλή ή κακή- έχει χρεοκοπήσει, οι άνθρωποι αδυνατούν να βρουν νόημα μέσα στη σύγχρονη κοινωνία κι έτσι πιάνονται απ’ όποια περιστασιακή μόδα βρουν εύκαιρη, μπας και καταφέρουν –μάταια ως επί το πλείστον- να δοθούν σε κάτι και να γεμίσουν το κενό νοήματος που τους γονατίζει. Η οικολογία είναι προνομιακό πεδίο ανάδυσης του εν λόγω τρόπου συμπεριφοράς. Όταν δεν συνδέεται με τα ουσιώδη πολιτικά προβλήματα, μπορεί κάλλιστα να αποτελεί βασικό συστατικό του «ψαγμένου», «εναλλακτικού» και «ευαισθητοποιημένου» μικροαστού που συνιστά τον τύπο ανθρώπου της σύγχρονης κοινωνίας: πρόκειται για την αντικατάσταση της πολιτικής από τις ΜΚΟ[1]. Ειδικότερα μάλιστα εδώ στην Ελλάδα, όπου δεν υπάρχει η παραμικρή δημοκρατική πολιτική παράδοση, όλα τα ζητήματα, ακόμη και τα πιο εξόφθαλμα πολιτικά, διαστρέφονται ως προς τη σημασία τους και μετατρέπονται σε λαϊκισμό και φιλανθρωπία. Η αντίδραση των ανθρώπων, εδώ στην Ελλάδα, απέναντι στην ομολογουμένως πρωτοφανή καταστροφή της Πελοποννήσου ήταν σαν αυτή των ευρωπαίων Χριστιανών απέναντι στον «Μαύρο Θάνατο» του 1348 και στον περίφημο σεισμό της Λισσαβόνας του 1755: σοκ, δέος και η αίσθηση ότι μας τιμωρεί ο Θεός για τις αμαρτίες μας. Στα πλαίσια ακριβώς αυτού του ασυνείδητου αισθήματος ενοχής είναι που πρέπει να κατανοήσουμε τη στροφή όλων αυτών των μέχρι πρότινος απολίτικων ανθρώπων προς την οικολογία.

Ξεκαθαρίζουμε ότι από την άποψη της υποστήριξης συγκεκριμένων αιτημάτων όπως επίσης και απ’ αυτήν της διάδοσης μιας στοιχειώδους ευαισθησίας απέναντι στο περιβάλλον και τη φύση αυτή η εξέλιξη είναι θετική. Εμείς όμως, ως επαναστατική ομάδα, οφείλουμε να διαυγάσουμε αυτό που συμβαίνει γύρω μας και να του ασκήσουμε την απαραίτητη κριτική. Η κριτική αυτή έγκειται στο ότι, ακριβώς εξαιτίας του lifestyle και «ψυχαναλυτικού» χαρακτήρα της φιλοοικολογικής στροφής, το περιεχόμενό της, από άποψη θέσεων και ιδεών, είναι εντελώς συγκεχυμένο και ασυνάρτητο, σε βαθμό που φτάνει να παραβλέπει ακόμη και πράγματα αυτονόητα. Αυτό που γενικώς κυκλοφορεί τώρα τελευταία ως οικολογία είναι ως επί το πλείστον μια «φιλοπεριβαλλοντολογία», κάτι αντίστοιχο δηλαδή της φιλανθρωπίας: ό,τι είναι αυτή η τελευταία σε σχέση με την πολιτική, είναι και η φιλοπεριβαλλοντολογία για την οικολογία. Όπως και στην περίπτωση της φιλανθρωπίας, το πρόβλημα δεν είναι η φιλοπεριβαλλοντολογία αυτή καθεαυτή, αλλά το γεγονός πως –εν προκειμένω- χρησιμεύει στο να συγκαλύπτει τα πραγματικά πολιτικά προβλήματα. Γιατί φυσικά το οικολογικό πρόβλημα είναι πρόβλημα ουσιωδώς πολιτικό : έχει να κάνει με το είδος της κοινωνίας που θέλουμε[2]. Θέλουμε δηλαδή μια κοινωνία όπου οι βασικές ενασχολήσεις των ανθρώπων είναι η κατανάλωση και ο τηλεοπτικός αυνανισμός και στην οποία κάνουν κουμάντο οι δημαγωγοί, οι γραφειοκρατικές μαφίες και οι συμμορίες των ξεσαλωμένων καπιταλιστών; Ή μια κοινωνία ελεύθερη και δημοκρατική, όπου ο καταναλωτισμός και το οικονομικό στοιχείο, ως κεντρικές αξίες/σημασίες, θα έχουν καταστραφεί; Θέλουμε μια κοινωνία όπου η οικονομία είναι το παν, τόσο σε πρακτικό όσο και σε διανοητικό επίπεδο, ή μια κοινωνία όπου το βασικό πάθος των ανθρώπων δεν είναι η καλοπέραση αλλά η ελευθερία και η δημιουργικότητα; Διότι, είναι προφανές ότι μια κοινωνία που ασχολείται μόνο με την καλοπέραση και τα πάρτι της είναι εξορισμού αντιοικολογική: αφενός διότι η παραγωγή των καταναλωτικών αντικειμένων (ρούχα, κινητά τηλέφωνα, αυτοκίνητα και άλλα σκουπίδια) προϋποθέτει την ύπαρξη μαζικής βιομηχανίας, της κερδοσκοπίας –του καπιταλιστικού τρόπου σκέψης και οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας εν ολίγοις, και αφετέρου επειδή, ακριβώς λόγω της αδιαφορίας της για την πολιτική, αφήνει ελεύθερα τα χέρια στους φανφαρόνους των φιλελεύθερων ολιγαρχιών[3] να κάνουν ό,τι θέλουν.

Είναι προφανές ότι η άποψη που περιστέλλει το οικολογικό πρόβλημα στα «καμένα» και στους καταπατητές δεν ξέρει τι λέει. Μπροστά στην άνευ προηγουμένου καταστροφή του περιβάλλοντος που έχει προκαλέσει ο καπιταλισμός εδώ και 2 αιώνες –με τη βοήθεια, για 80 χρόνια της κομμουνιστικής του πτέρυγας-, τα καμένα είναι απλώς μια παρανυχίδα. Εδώ κοντεύουν να λιώσουν οι Πόλοι κι εμείς καθόμαστε κι ασχολούμαστε με την Πελοπόννησο. Όχι ότι η αποτέφρωση της μισής Πελοποννήσου δεν αποτελεί πρόβλημα, ακόμη κι από αισθητική/φυσιολατρική άποψη να το δει κανείς. Το να προσπαθούμε όμως να προσεγγίσουμε το οικολογικό πρόβλημα αποκλειστικά μέσω αυτής αποτελεί ένδειξη επαρχιωτισμού, έλλειψης πολιτικής σκέψης και –φυσικά- υφέρποντος εθνικισμού: η Ελλάς είναι ο ομφαλός του κόσμου. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτές οι αντιλήψεις οδηγούν σε αστείες ερμηνείες ακόμη και του καθαρά ελληνικού προβλήματος.

Διότι για τα καμένα δε φταίνε ούτε οι οικοπεδοφάγοι, ούτε οι μεγαλοξενοδόχοι. Δε λέμε ότι δεν υπάρχουν κι αυτοί. Λέμε απλώς ότι σε μια χώρα της οποίας τα δάση καίγονται ασταμάτητα, εδώ και τριάντα χρόνια, μέχρι να μη μείνει τίποτε, φταίει μάλλον η μαλακία που δέρνει τους πολίτες της. Είναι αυτονόητο ότι μέσα σ’ αυτό το μπάχαλο οι οικοπεδοφάγοι κι οι καταπατητές θα σπεύσουν να επωφεληθούν –αυτή είναι η δουλειά τους. Το πρόβλημα εδώ στην Ελλάδα έγκειται στη χυδαιότητα της νεοελληνικής νοοτροπίας : στην παντελή έλλειψη στοιχειώδους πολιτικής συνείδησης και στην –συνακόλουθη- πλήρη αδιαφορία για τα κοινά ζητήματα, ακόμη και σε επίπεδο στοιχειώδους εθελοντισμού. Ο κάφρος που πετά τα μπάζα του στα ρέματα και πάει για μπάνιο αφήνοντας τα σκουπίδια του, αυτός που πετά τον φραπέ απ’ το κατάστρωμα του πλοίου και ψηφίζει Μπουχέσα (=Κωστάκη), Καμμένο και Κήτος (=Βενιζέλο), ο χωριάτης που καίει τα χόρτα του χωρίς να σκέφτεται –να ποιος φταίει για τα καμμένα. Όλα τα άλλα είναι υπεκφυγές. Και μην ακούσουμε τις συνήθεις αηδίες περί της «ανικανότητας του κρατικού μηχανισμού»: σε μια χώρα ανίκανων είναι επόμενο το Κράτος της να είναι κι αυτό ανίκανο, εκτός κι αν θεωρούμε όπως οι αναρχικοί ότι το Κράτος είναι κάτι που μας έρχεται απ’ το διάστημα, ένα ον ριζικά ξένο προς την κοινωνία, κι όχι ένας γραφειοκρατικός μηχανισμός που δημιουργείται και στελεχώνεται απ’ την ίδια την κοινωνία. Φωτιές μπαίνουν και στο εξωτερικό. Γιατί όμως εκεί σβήνονται πιο γρήγορα και είναι και λιγότερο συχνές; Διότι εκεί οι άνθρωποι είναι σοβαρότεροι, τόσο σε επίπεδο Κράτους όσο και σε επίπεδο πολιτών. Επίσης εκεί οι άνθρωποι δεν τα περιμένουν όλα έτοιμα απ’ το Κράτος: είναι οργανωμένοι σε εθελοντική βάση και μπορούν να βοηθηθούν μόνοι τους. Όλα αυτά βέβαια είναι ψιλά γράμματα για τον νεοέλληνα που χτίζει μ/χεζονέτες και κάνει τα παιδιά του μαριονέτες…

Συμπέρασμα: για το οικολογικό πρόβλημα φταίει η απάθεια των σύγχρονων κοινωνιών οι οποίες έχουν παραδοθεί πλήρως στο καπιταλιστικό φαντασιακό του καταναλωτισμού, της ανάπτυξης και της λατρείας του οικονομικού στοιχείου. Το ίδιο ισχύει και στην ελληνική περίπτωση με τη μόνη διαφορά ότι εδώ, στη γενική απάθεια που επικρατεί, πρέπει να προσθέσουμε και την ιδιαίτερη νεοελληνική νοοτροπία που μόλις περιγράψαμε. Κατά συνέπεια: η μόνη λύση στο οικολογικό πρόβλημα είναι η κατάργηση του καπιταλισμού και των πολιτευμάτων της φιλελεύθερης –και λοιπής (Κίνα, Βιρμανία, Κούβα κλπ)- ολιγαρχίας και η δημιουργία μιας κοινωνίας αυτόνομης και δημοκρατικής.
________________________________________
[1] Εδώ βέβαια οφείλουμε να κάνουμε μια διάκριση. Υπάρχουν δύο ειδών ΜΚΟ: οι καθαρά απολίτικες όπως πχ το WWF και αυτές που διατηρούν κάποια, ελάχιστη –εντελώς δυσδιάκριτη- σχέση με την πολιτική όπως είναι η Διεθνής Αμνηστία ή η Greenpeace –τουλάχιστον στο ξεκίνημά της.

[2] Βλ. σχετικά το αναλυτικότερό μας κείμενο «Οικολογία και αυτονομία» στο παρόν μπλογκ.

[3] Τα σύγχρονα δυτικά καθεστώτα είναι φιλελεύθερες ολιγαρχίες. Όποιος τις αποκαλεί «δημοκρατίες» είναι απατεώνας, είτε το ξέρει είτε όχι.

11 comments:

Στρατος "exoaptonkyklo" Ραπτοπουλος said...

Εχετε απολυτο δικιο αλλα σε μια τετοια κοινωνια σαν την δικια μας δεν ξερω ποσοι απ ολους μας ειναι διατεθιμενοι να το παραδεχτουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ.

imaginaire radical said...

Ευχαριστούμε. Καλά, αυτό είναι άλλο θέμα =) .Θέλω να πω ότι αν την πάρουμε αυτή την -απολύτως ορθή- διαπίστωσή σου ως κριτήριο της δράσης και των απόψεών μας, μάλλον σε κανέναν μοναστήρι μας βλέπω να καταλήγουμε. Όπως κι εσένα βέβαια, αν κρίνω απ' το μπλογκ σου.

Νίκος (ΑήΒ)

ΥΓ: Η πλάκα είναι ότι το συγκεκριμένο κείμενο το γράψαμε για να το μοιράσουμε σε μια έκθεση που θα γίνει με αφορμή τα καμένα. Στο κάτω μέρος λοιπόν του φυλλαδίου έχουμε βάλει το καινούργιο σήμα μας, αυτό ΄που είναι λίγο ΝΔ (δες παρακάτω στο μπλογκ): θα μας περάσουν για τίποτε πράκτορες της ΝΔ που θέλουν να βγάλουν το φταίξιμο από τον Πολύδωρα και τον Μπουχέσα. Θα πέσει γέλιο =)

Anonymous said...

ρε παιδια σορρυ, την εμμονή σας με τη μη-βια δεν την καταλαβαίνω.

εγώ περίμενα πως και πως στη βιρμανία να 'ρθει καμια είδηση ότι πχ κομμάτια του στρατού έχουν αποσχιστεί ή ότι πορείες έπαψαν να είναι "ειρηνικές". και στο κάτω-κάτω δε ξερω καμια εξέγερση που να κερδήθηκε "ειρηνικά". Ο στρατός, η αστυνομία, εντέλει η ετερονομία στην υλικότητά της, δεν αντιπαλεύεται με ψηφίσματα.

δε λεω καθε τοσο να στηνόμαστε στη Στουρνάρη, αλλα μη φτανουμε και στο άλλο όριο.

imaginaire radical said...

Μα ακριβώς αυτό είναι το λάθος σου, αγαπητή Κρίνη: το θέμα είναι ότι ΚΑΜΙΑ επανάσταση δεν κερδήθηκε με τη βία, εκτός κι αν θεωρούμε επανάσταση, πχ, το πραξικόπημα του Μάο. Μια ματιά να ρίξεις στις επαναστάσεις, θα δεις ότι η παρακμή τους ξεκίνησε εκεί όπου άρχισε η βία, σύπτωμα παράλληλο με την απόσυρση των μαζών από το προσκήνιο. Δες πχ την περίπτωση της Γαλλικής Επανάστασης. Εξάλλου, αυτό που λες περί του στρατού στηρίζει τη δική μας άποψη: τόσο στη Ρωσική όσο και στην Ουγγρική Επανάσταση το χαρακτηριστικό στοιχείο είναι ότι ο στρατός αρνήθηκε να χτυπήσει τα πλήθη, συναδερφωνόμενος μαζί τους. Αν ο στρατός αρνηθεί να ύπακούσει στις εντολές του, δε χρειάζεται βία: το κράτος δεν έχει με τι να σε χτυπήσει, έχει καταρρεύσει και το τελευταίο στήριγμά του. Μην ξεχνάς ότι η "υλική" πλευρά της ετερονομίας στηρίζεται στη φαντασιακή της πλευρά: ο στρατιώτης θα χτυπήσει τη διαδήλωση, μόνο αν πιστεύει στο καθεστώς, μόνο αν θεωρεί δηλαδή ότι για κάποιον λόγο -δε μας ενδιαφέρει εν προκειμένω- πρέπει/θέλει/χρειάζεται να το υπερασπιστεί. Και ακριβώς τα καθεστώτα καταρρέουν, όταν παύουν να έχουν κύρος στα μάτια των ανθρώπων που μέχρι τη στιγμή του επαναστατικού μπαμ συμμορφωνόντουσαν με τις νόρμες τους, δίχως να αμφισβητούν τίποτα.

Αν βλέπουμε τα πράγματα καστοριαδικώς, είμαστε αναγκασμένοι να παραδεχτούμε ότι τα καθεστώτα υπάρχουν όχι λόγω της καταστολής και της βίας (η βία τα κρατά όρθια μόνο σε περιόδους κρίσης και εσωτερικών συγκρούσεων), αλλά επειδή οι άνθρωποι -οι οποίοι εξάλλου είναι αυτοί που τα έχουν δημιουργήσει- βρίσκουν νόημα και πιστεύουν σ' αυτά. Αυτή είναι η σημασία της φαντασιακής θέσμισης κάθε κοινωνίας.

Νίκος (ΑήΒ)

Anonymous said...

πραγματι στην Ουγγαρία οι πρωτες τουφεκιες πέσανε απ' τη μερια του καθεστώτος -σ'εκεινη τη πλατεία. Όμως οι προλετάριοι, οι φοιτητές κλπ, *δεν* πήγανε να τους παρακαλέσουνε, παρά αρχίσαν να οπλίζονται. Και πραγματι το μεγαλυτερο μερος του ουγγρικου στρατου αυτομολησε στους αντάρτες. όμως δε ψηφίσανε να πέσει το αγαλμα του Στάλιν παρά πηγαν και το ρίξαν.
Και όταν εισέβαλαν οι σοβιετικοί το πολέμησαν τετράγωνο τετράγωνο, σωστά? η εξεγερση δεν ηταν σε φάση παρακμής όταν μπήκανε οι Ρώσοι, κάθε άλλο.

έχω την εντύπωση πως εχετε μια καπως ιδεαλιστική άποψη για το θεμα της επανάστασης. Αυτος ο ιδεαλισμός σας, σάς κανει ανικανους να ερμηνευσετε γεγονότα οπως ο,τι συνεβη στα προαστια της γαλλιας. φαντάζομαι η εξεγερση των αλβανων το 1997 σας αφήνει αδιάφορους..

τη γαλλικη επανασταση ασε την, είναι άλλη φαση. καμια σχεση -σε μορφη/περιεχομενο- δεν εχει μια επανασταση που συμβαινει για να εγκαθιδρυθει το αστικο καθεστως με μια που συμβαινει για να πεσει.

ο Καστοριαδης δε θυμαμαι να εχει αποκηρύξει την επαναστατικη βία...

Anonymous said...

Η "εμμονή μας με τη μη βία" είναι το αντίστροφο της εμμονής της παραδοσιακής επαναστατικής θεωρίας με τη βία. Το ζήτημα της βίας πρέπει να επανεξεταστεί με τους όρους ενός δημοκρατικού επαναστατικού κινήματος. Μιλώντας για "αστικές επαναστάσεις" -αναπαράγοντας δηλαδή τη μαρξιστική φιλολογία- δε βοηθάς. Εμείς βλέπουμε την επανάσταση εντελώς διαφορετικά απ' ότι τη βλέπει η επαναστατική παράδοση. Σε αυτό μας βοηθάει πέραν του Καστοριάδη, η Άρεντ (τα έχει ξακαθαρίσει τα ζητήματα αυτά στην Ανθρώπινη Κατάσταση και στο Περί βίας). Εμάς σκοπός μας δεν είναι να "καταλάβουμε την εξουσία" ως μιά πρωτοπορία της τάξης (όπως έκανε το μπολσεβικικό κόμμα). Η επανάσταση δεν είναι η κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων, αλλά η ριζική αλλαγή που εφαρμόζει η ίδια η κοινωνία στον εαυτό της. Στη διαδικασία αυτή, που είναι βαθύτατα φαντασιακή και ψυχική αν θες, δε βλέπω καμία αναγκαιότητα για την εμφάνιση της βίας. Αντιθέτως, βλέπω στη βία την εμφανή δυνατότητα ανάδυσης της ολιγαρχίας και ίσως του ολοκληρωτισμού. Δεν υπάρχει για μας κανένας ταξικός πόλεμος. Υπάρχει η επιθυμία δημιουργίας μιάς αυτόνομης και δημοκρατικής κοινωνίας. Στα πλαίσια αυτά, ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, αλλά τα μέσα είναι ήδη καθορισμένα από το σκοπό. Το σχήμα μέσο-σκοπός άλλωστε , όπως έχει γράψει η 'Αρεντ, είναι αντίστοιχο της παραδοσιακής πλατωνικής αντίληψης για την πολιτική. Την αντίληψη αυτή με τα πολλαπλά της πρόσωπα πολεμάμε εμείς. Η άρνηση της βίας είναι θετικό στοιχείο του προτάγματός μας. Καθορίζει την πολιτική μας δράση όσο και το πρόταγμά μας. Γι' αυτό νομίζω ότι η άρνηση της βίας αποτελεί συστατικό στοιχείο της κριτικής μας απέναντι στην παραδοσιακή επαναστατική θεωρία και στη μεταφυσική που τη στηρίζει. Επίσης, όπως είναι γνωστό, υπάρχουν σημαντικές αναίμακτες επαναστάσεις στην ανθρώπινη ιστορία, όπως αυτή που πραγματοποιήθηκε στην αρχαία Αθήνα μεταξύ του 8ου και του 6ου αιώνα και όπως η Αμερικανική Επανάσταση. Καθόλου τυχαίο δεν είναι που η βαθύτητα των επαναστάσεων αυτών έχει παραδοσιακά αγνοηθεί. Εσύ μπορεί να πεις ότι πρόκειται για "αστικές" ή "φεουδαλικές" επαναστάσεις. Αυτός νομίζω είναι απλά ένας ακόμα τρόπος να συγκαλύψουμε το σημαντικό. Το αν θα το κάνουμε είναι στο χέρι μας.

Anonymous said...

Συμφώνω μαζί σας παιδιά και μπράβο για την προσπάθεια που κάνετε και τους σκοπούς θέσατε.

θα ήθελα να επισημάνω κάτι στο οποίο οφείλω να σταθώ κριτικά τουλάχιστον ως άτομο που συμφωνεί με την καστοριαδική πρόταση-θέση.
Πως είναι δυνατόν προτάγματα που διακατέχονται από εργατισμό να έχουν σχέση με την οικολογία και να θεωρούνται απελευθερωτικά?
Στόχος ενός απελευθερωτικού προτάγματος δεν μπορεί να είναι μία τάξη,ομάδα,φυλή κ.α αλλά ο ίδιος άνθρωπος διότι ο καπιταλισμός καταστρέφει τους πάντες χωρίς τέτοιες διακρίσεις.
Απορώ πραγματικά τι σόι οικολογικά(συν τα άλλα),προτάγματα είναι αυτά που προτάσουν κυρίως τον οικονομικό παράγοντα(είναι άραγε αυτό στοιχείο αυτονομίας?)ως τον καθοριστικό στην ανθρώπινη κοινωνία και υμνούν την βιομηχανική παραγωγή και τους συντελεστές της?

Το ξέρω ότι ανοίγω μεγάλο θέμα αλλά δεν αντέχω άλλο την υποκρισία.

Anonymous said...

Περιττό να πω ότι συμφωνώ απόλυτα. έχουμε γράψει και σε παλιότερο κείμενό μας (Οικολογία και Αυτονομία) για την αναγκαιότητα εγκατάλειψης του μαρξισμού, αφού ο μαρξισμός αναπαράγει τον καπιταλιστικό οικονομισμό. Για το λόγο αυτό προτείνουμε, συμφωνόντας με το Serge Latouche, να εγκαταληφθεί η καταστροφική ιδέα της "ανάπτυξης". Δυστυχώς η υποκρισία κυριαρχεί, ιδιαιτέρως τους τελευταίους μήνες που η οικολογία έγινε της μόδας.

Anonymous said...

Επειδή πολύ συχνά υπάρχει η τάση να ταυτίζονται οι οπαδοί της μη βίας με την εικόνα του γραφικού και του φλούφλη θα ήθελα να επισημάνω τα εξής

Κατ'αρχάς η άμυνα(με βία) είναι θεμιτή(αν όχι επιβάλλεται) όταν τίθεται θέμα επιβίωσης και προστασίας αλλά όχι ως ΜΕΣΟ άσκησης πολιτικής.
Υπάρχουν καθημερινά άπειρες αφορμές όπου η άσκηση βίας θα ήταν εξαιρετικά γοητευτική(από το κάθε λογής άθλιο αφεντικό και έμπορα μέχρι την κάθε γλάστρα που εμφανίζεται με ύφος χιλίων καρδιναλίων στην
TV και από τον κάθε άδωνι-πατριδόπληκτο μέχρι τον Μπους).
Εάν όμως η καθημερινή οργή μου κατέληγε στην εκδήλωση των "αγνών" βίαιων αισθημάτων και ενστίκτων μου τότε δεν θα έκανα μια πολιτικού χαρακτήρα(έστω και συμβολική) πράξη αλλά μάλλον θα πιθήκιζα.
Ποιά άλωστε θα ήταν η διαφορά από τους αντιπάλους μου?
Η γοητεία της βίας δεν προκύπτει μόνο από την ισχύ που σου δίνει η απόλυτη εξουσία της στιγμής αλλά από κάτι πιο ύπουλο,την αποτέλεσματικότητα.
Από αυτή ακριβώς την ανάγκη προέκυψε ο Νετσάγιεφ,ο Λενινισμός και τα εκατομμύρια των νεκρών από τα αναπτυξιακά προγράμματα στην κίνα.
Ποιά η διαφορά(στο μέσο) από τον κάθε λογής καπιτάλα,φανατικό ή δικτατορίσκο όπως ο Σαρκοζί,ο Μομπούτου και ο Μπιν Λάντεν?

Τελικά αυτά που μας διαφοροποιούν από αυτά που πολεμάμε μήπως είναι ακριβώς αυτά που δεν έχουν καμμία σχέση με την βία?
Λέω μήπως.....

ΥΓ1.Το ζήτημα του Γκάντι είναι κάτι το οποίο χωράει πολύ συζήτηση ακόμα και για τον ορισμό του κινήματός του ως μη βίαιο.
ΥΓ2.Αλήθεια αυτή η εκδήλωση για τα καμμένα πότε και που θα γίνει?Θα είναι στο ίδιο κύμα με την "περίφημη" destroy athens?("αντίδραση" με σπόνσορες!!).

Anonymous said...

Καλά, εννοείται ότι περί της βίας συμφωνώ και επαυξάνω. Η γοητεία που ασκεί η βία είναι κάτι πολύ βαθύ. Σκέψουν αν υπάρχουν άνθρωποι που υποτάσσονται τώρα σε αυτές τους τις τάσεις και φιάχνουν σχήματα για να τις θεωρητικοποιήσουν, τί γίνεται κατά τους πολέμους ή τις επαναστατικές "ταραχές"...

Να σου πω και για την εκδήλωση. Είναι μια έκθεση 30 καλλιτεχνών με αφορμή τα καμμένα (δες: www.orizontas.net.gr). Πήγαμε επειδή μας το πε ένας φίλος, που είναι εικαστικός (www.costis.org). Η έκθεση, από καλλιτεχνικής απόψεως, ήταν -ως επί το πλείστον τουλάχιστον- μια βλακεία και μισή. Είχε κάτι φωτογραφίες απίστευτα αφελείς και κάτι άλλα έργα που δεν ήξερες αν είναι έργα ή κομμάτια της επίπλωσης του χώρου. Επίσης και από πολιτικής απόψεως φοβερή αφέλεια. Δηλαδή που πάμε;; Αυτοί οι μεταμοντέρνοι έχουν ξεσαλώσει και δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Το πρόβλημα με την Μπιενάλε δεν είναι ότι έχει σπόνσορες, αλλά ότι εκθέτει και προωθεί σκουπίδια, άρα είναι πνευματικά αντικοικολογική. Και μέσα σ' αυτά τα σκουπίδια κάποιο τσογλάνι έχει τολμήσει κι έχει βάλει ένα βίντεο με μια συνέντυξη του Καστοριάδη. Πλήρης αποσύνθεση. Άκου εκεί "Destroy Athens"... Ό,τι μαλακία μας έρθει στο κεφάλι την κάνουμε σλόγκαν. Είχαμε τα προβλήματά μας, έχουμε και τους Αυγουστίνους Ζενάκους από πάνω.

Νίκος (ΑήΒ)

Anonymous said...

Να πώ και γώ, ένα άλλο βασικό όσον αφορά την βία είναι ότι έχει επικρατήσει αυτή η άποψη που λέει ότι η επανάσταση πρέπει να είναι βίαιη, δηλαδή ότι η βία είναι απαραίτητη. Ακόμα και ο διάσημος αστέρας της κοινωνιολογίας και θεωρητικός του τρίτου δρόμου Άντονυ Γκίντενς στον ορισμό που δίνει για την επανάσταση γράφει (μεταξύ άλλων) "Η επανάσταση προϋποθέτει την απειλή ή χρήση βίας εκ μέρους εκείνων που συμμετέχουν σε αυτήν." Αντιθέτως εμείς πρέπει να υποστηρίξουμε ότι δεν υπάρχει καμία νομοτέλεια που να αποδίκνυει ότι η χρήση βίας είναι υποχρεωτική για μια επανάσταση.Άλλωστε όπως γράφτηκε και πιο πάνω η επανάσταση που θέλουμε είναι μια βαθιά ανθρωπολογική αλλαγή πρώτα και κύρια.

Νε.(ΑήΒ)