Tuesday 20 January 2009

Κάποιες πρώτες σκέψεις για τα γεγονότα του Δεκέμβρη

Δημοσιεύουμε, ελαφρώς τροποποιημένο, το κείμενο που αποτέλεσε τη βάση της εισήγησης της ομάδας στην ανοιχτή συζήτηση που πραγματοποιήσαμε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο στις 13/12/08. Οφείλουμε να σημειώσουμε ότι το κείμενο γράφτηκε στις 10/12, όταν τα γεγονότα της εξέγερσης που ακολούθησε τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου βρίσκονταν εν εξελίξει. Η κριτική που αφορά στα λάθη, τις ανακρίβειες και τις υπερβολές που ίσως υπάρχουν στο κείμενο πρέπει να λάβει υπ’ όψιν τη συγκεκριμένη συγκυρία της συγγραφής του.
Σημειώνουμε επίσης ότι κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης ασκήθηκε από φίλους κριτική σε δύο τουλάχιστον σημεία της εισήγησης. Το ένα αφορά στην απαίτηση «παραδειγματικής» τιμωρίας του Κορκονέα και το δεύτερο σε μια πιθανή υπερβολή στην εκτίμηση του ρόλου των μαθητών. Συμφωνούμε πως δε δικαιούμαστε να απαιτούμε την «παραδειγματική» τιμωρία κανενός ανθρώπου καθόσον ο παραδειγματικός χαρακτήρας μιας τιμωρίας αντίκειται στους ανθρωπιστικούς όρους της δικής μας σκέψης και στην καθολικότητα του αιτήματος να αντιμετωπίζονται στα πλαίσια ενός κράτους δικαίου όλοι οι κατηγορούμενοι δίκαια και ισότιμα και όχι ως εξιλαστήρια θύματα μιας κατάστασης που τους υπερβαίνει. Αυτό ασφαλώς δεν αποσκοπεί στη συγκάλυψη της προσωπικής ηθικής ευθύνης του κάθε Κορκονέα. Τέλος, η υπογράμμιση του δημιουργικού ρόλου της αντίδρασης των μαθητών στο κείμενο γίνεται με σκοπό να αντιπαρατεθεί με τις συνήθεις πρακτικές των παραδοσιακών πολιτικών χώρων οι οποίες μας βρίσκουν ασύμφωνους. Ουδέποτε πάντως θελήσαμε να προβάλλουμε τους μαθητές ως το «νέο επαναστατικό υποκείμενο», ακόμα κι αν ο σχετικός ενθουσιασμός του κειμένου αποπνέει κάτι τέτοιο. Θα ακολουθήσουν και περισσότερο αναλυτικές αναφορές της ομάδας στα γεγονότα.

Κάποιες πρώτες σκέψεις για τα γεγονότα των τελευταίων ημερών

Η δολοφονία
Αντίθετα με τις χυδαιότητες του ίδιου του Κορκονέα και του συνηγόρου του οπλίτη Α. Κούγια, ο Αλέξης δολοφονήθηκε απρόκλητα και εν ψυχρώ. Δε συνέβη καμία επίθεση ενάντια στο περιπολικό, ενώ η σφαίρα που εκτοξεύθηκε εναντίον του Αλέξη κατευθύνθηκε απευθείας προς την καρδιά του, δίχως η διεύθυνσή της να είναι προϊόν εξοστρακισμού. Όπως φαίνεται από τις μαρτυρίες των περιοίκων, ο Κορκονέας κατέβηκε ως Ράμπο από το περιπολικό και με την ησυχία του σημάδεψε και σκότωσε τον Αλέξη, αφού πρώτα τον έβρισε. Ακούστηκε ότι τον αποκάλεσε «τσογλάνι» και «μουνάκι». Είναι προφανές ότι ένας άνθρωπος «θολωμένος» -όπως είπε ο Κορκονέας ότι υπήρξε τη στιγμή του συμβάντος-, ο οποίος υποτίθεται ότι πυροβολεί για εκφοβισμό, δεν απευθύνεται με τέτοιο τρόπο σε μια παρέα δεκαπεντάχρονων, ακόμα κι αν αυτοί του είπαν μια κουβέντα παραπάνω. Το περιστατικό δείχνει ότι ο Κορκονέας, μακράν του να βρέθηκε σε καθεστώς πανικού, υπήρξε απόλυτα ψύχραιμος, κάνοντας επίδειξη ανδρισμού.


Πρόκειται για χαρακτηριστικό παράδειγμα του μάτσο φαντασιακού που διακρίνει το μεγαλύτερο μέρος των ατόμων που στελεχώνουν σώματα της ΕΛ.ΑΣ όπως οι Ειδικοί Φρουροί, τα ΜΑΤ, η ΟΠΚΕ ή τα ΕΚΑΜ. Αυτά τα σώματα είναι πραγματικές σφηκοφωλιές ακροδεξιών στοιχείων[1] , των οποίων το φαντασιακό αποτελεί ένα μείγμα θρασύδειλου ανδρισμού, ρατσιστικών και ακραία σεξιστικών απόψεων, εθνικισμού και παλαιάς κοπής αντικομουνισμού. Στη βάση του συγκεκριμένου φαντασιακού βρίσκεται το κόμπλεξ κατωτερότητας απ’ το οποίο υποφέρουν αυτά τα άτομα, που έχουν σα χόμπι το μπόντι μπίλντινγκ και πολύ συχνά δουλεύουν ως «φουσκωτοί» και πορτιέρηδες σε νυχτερινά καταστήματα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που φημολογείται ότι ο Κορκονέας, την ώρα που σημάδευε και απειλούσε το μικρό Αλέξη, με το άλλο του χέρι έπιανε και επιδείκνυε τα αρχίδια του : πρόκειται για χαρακτηριστική περίπτωση υπεραναπλήρωσης της μικροφαλλίας του, μέσω της οπλοφορίας.


Η δολοφονία του Αλέξη δεν εκφράζει κάποια «μεθόδευση» απ’ το Κράτος. Είναι προϊόν της μάτσο και θρασύδειλης νοοτροπίας του Κορκονέα. Φυσικά ο Κορκονέας δεν έπεσε από τα σύννεφα. Είναι προϊόν του φαντασιακού που περιγράψαμε και του συστήματος που το αφήνει να αναπτύσσεται ελεύθερα. Στην ΕΛ.ΑΣ. κυριαρχεί ένα καθεστώς δομικής ατιμωρησίας, που ευνοεί την αυθαιρεσία των διάφορων κορκονοειδών. Οι ετήσιες εκθέσεις της Διεθνούς Αμνηστίας μιλάνε για τις συνεχείς παραβιάσεις των αστικών και ανθρωπίνων γενικότερα, δικαιωμάτων, απ’ την πλευρά των αστυνομικών, ενώ, όπως όλοι ξέρουμε, οι διάφορες ΕΔΕ («ένορκες διοικητικές εξετάσεις») που έχουν διενεργηθεί μετά από εξέχοντα κρούσματα παραβιάσεων καταλήγουν στο αρχείο[2]. Δεν είναι τυχαίο που τα τελευταία χρόνια έχει σημειωθεί σωρεία φονικών «εκπυρσοκροτήσεων» ενάντια σε μέλη μειονοτικών ομάδων ή, γενικότερα, ενάντια σε πολίτες (δολοφονία Μαραγκάκη πριν από λίγα χρόνια στην Κρήτη, δολοφονίες τσιγγάνων στο Ζεφύρι κ.λπ.).


Τα κρούσματα αυθαιρεσίας έχουν γενικευθεί τα τελευταία χρόνια για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ο «αέρας» που έχει δοθεί στην αστυνομία από την τελευταία κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αλλά και από την πρώτη κυβέρνηση της ΝΔ. Η εξάρθρωση της 17Ν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες αναβάθμισαν το ρόλο της ΕΛ.ΑΣ, οδήγησαν στον εκσυγχρονισμό και στην ίδρυση νέων σωμάτων. Στη συνέχεια, η πρώτη κυβέρνηση Κωστάκη Β’ Καραμανλή έβαλε τον ανεκδιήγητο Πολύδωρα να ξαναμαντρώσει τους διαφυγόντες προς το ΛΑΟΣ ψηφοφόρους. Κι έτσι είχαμε τις γελοιότητες περί «πραιτόρων» κ.λπ. Γελοιότητες ιδιαιτέρως επικίνδυνες, καθώς ώθησαν τους Κορκονείς προς το ξεσάλωμα. Ο δεύτερος λόγος είναι η σταδιακή υποχώρηση του φαντασιακού της Μεταπολίτευσης. Ως συνέπεια του αντιχουντικού αισθήματος, η αστυνομία ήταν σημαντικά απαξιωμένη κατά τα μεταπολιτευτικά χρόνια. Πριν από δύο χρόνια όμως, κατά τη διάρκεια του Φοιτητικού Κινήματος 2006-2007, είδαμε αρχηγούς διμοιριών ΜΑΤ (Καραδήμας) αλλά και εκπροσώπους αστυνομικών κάθε είδους (Κρικέτοι, Μπαλάσκες κ.λπ.) να βγαίνουν στα τηλεοπτικά παράθυρα και να μας κάνουν μάθημα μαζί με τον Πρετεντέρη. Επόμενο είναι η αναβάθμιση του στάτους των αστυνομικών, σε φαντασιακό και θεσμικό επίπεδο, να ευνοεί συμπεριφορές τύπου Κορκονέα.


Απαιτούμε την παραδειγματική τιμωρία του Κορκονέα και του συναδέλφου του. Ζητάμε σοβαρές μεταρρυθμίσεις στην ΕΛΑΣ, ούτως ώστε να περιοριστούν τα κρούσματα αυθαιρεσίας και να πάψουν να αποτελούν δομικό φαινόμενο. Στο βαθμό δε που συνεχίζουν να σημειώνονται, θα πρέπει να εξασφαλιστεί η διερεύνηση των υποθέσεων και η τιμωρία των ενόχων. Ζούμε σε καθεστώτα ολιγαρχικά αλλά φιλελεύθερα. Προτού μιλήσουμε για αφοπλισμό των σωμάτων ασφαλείας ή ό,τι σχετικό, θα πρέπει να ζητάμε τη στοιχειώδη τήρηση των κανόνων του κράτους δικαίου.


Οι αντιδράσεις και η εξέγερση της νεολαίας
Η δολοφονία του Αλέξη προκάλεσε ένα ευρύ ρεύμα κινητοποίησης, το οποίο, μολονότι δεν εκφράστηκε μέσα από τη δημιουργία συγκεκριμένων θεσμών ή ακόμα και τη διαμόρφωση συγκροτημένων αιτημάτων, παραμένει σημαντικό και εντυπωσιακό. Οι αντιδράσεις ξεκίνησαν από τους αναρχικούς, οι οποίοι προέβησαν σε βίαια επεισόδια το Σάββατο (6/12) το βράδυ σε διάφορα μέρη του κέντρου της Αθήνας και άλλων πόλεων. Αυτά τα πρωτοφανή επεισόδια, τόσο σε έκταση όσο και σε είδος (μη διάκριση στόχων κ.λπ.), ξέφυγαν στην πορεία από τον έλεγχο των αναρχικών, καθώς προσχώρησαν και άλλες κοινωνικές κατηγορίες όπως χούλιγκανς, νεαροί μετανάστες (κυρίως Αλβανοί, Πολωνοί, Ρώσοι κ.λπ.) και άλλες περιθωριοποιημένες και αποκλεισμένες κατηγορίες. Ταυτόχρονα άτομα του αναρχικού και αριστερού χώρου κατέλαβαν πανεπιστημιακές σχολές και άρχισαν να συγκρούονται με την αστυνομία.


Η πιο ουσιώδης όμως πτυχή του κινήματος που βρίσκεται εν εξελίξει, και μένει να δούμε αν όντως «ξεθύμανε» ή αν, αντιθέτως, τώρα αρχίζει, είναι ο κόσμος που πλαισίωσε τις διαδηλώσεις και –κυρίως- οι μαθητές που κινητοποιήθηκαν και άρχισαν να κατεβαίνουν αυθόρμητα στο δρόμο. Αυτό που με μεγάλη χαρά παρατηρούμε είναι ότι όσο υποχωρούν οι βίαιες αντιδράσεις (επεισόδια κ.λπ.), τόσο αναπτύσσεται η αυτόνομη δράση των μαθητών. Παράλληλα πρέπει φυσικά να αναφέρουμε την απήχηση που έχουν στην κοινωνία (στους «μεγάλους») τα γεγονότα. Μπορεί όλα αυτά να κινούνται σε ένα συγκεχυμένο επίπεδο που συνδυάζει την απέχθεια και την αγανάκτηση για την αστυνομία με το φαινόμενο της απαξίωσης του πολιτικού συστήματος (σκάνδαλα, ανικανότητα των πολιτικών, γενικευμένη διαφθορά κ.λπ.), αυτό όμως δεν αναιρεί ότι ο κόσμος έχει αρχίσει να ξεκουνιέται, να συζητά, να ενδιαφέρεται για το τι συμβαίνει γύρω του. Μπορεί αυτά να πάψουν σε 5 μέρες. Ωστόσο σήμερα συμβαίνουν και είναι ιδιαιτέρως ενθαρρυντικά.


Τα γεγονότα που βιώνουμε είναι προϊόν τάσεων και αιτίων πολύ βαθύτερων απ’ αυτά που συνήθως παρατίθενται στις εφημερίδες και στα κανάλια. Δεν είναι μόνο η «γενιά των 700 ευρώ» (αφού οι μαθητές δεν ξέρουν τι είναι αυτό), ούτε βέβαια οι αλχημιστικές εξισώσεις του Τράγκα και του Τριανταφυλλόπουλου: «πείνα+διαφθορά=εξέγερση». Δεν είναι απλώς η ανεργία ή οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης όπως διατείνονται διάφοροι, ανίκανοι να κατανοήσουν τα γεγονότα, που τους έχουν ξεπεράσει κατά πολύ. Κανείς δεν αρνείται πως όλοι αυτοί οι παράγοντες έχουν παίξει το ρόλο τους στη γενίκευση ενός αισθήματος δυσαρέσκειας που έχει ευρύτατα διαδοθεί. Ιδιαίτερα μάλιστα αν αναφερόμαστε σε «ευαίσθητες» κατηγορίες όπως οι νεαροί μετανάστες που αναφέραμε πιο πάνω ή σε άλλες κοινωνικές ομάδες (άνεργοι, επισφαλείς κ.λπ.). Ωστόσο, αυτό που δίνει το πνεύμα της κοινωνικής κινητοποίησης είναι κάτι πολύ βαθύτερο. Είναι έκφραση της πραγματικής, θα λέγαμε, κατάρρευσης και αποσύνθεσης της νεοελληνικής κοινωνίας, της αποτυχίας όχι μόνο του πολιτικού συστήματος αλλά των θεσμών που διαμορφώνουν την ένταξη των ατόμων στην κοινωνία. Δεν είναι απλώς ότι είμαστε μια απ’ τις πιο διεφθαρμένες χώρες της Ευρώπης με ένα από τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας των νέων, όπου όλοι τα παίρνουν και «τίποτε δε λειτουργεί». Αυτά είναι δευτερεύοντα. Έχουμε εδώ να αντιμετωπίσουμε τις βίαιες συνέπειες της σταδιακής εμπέδωσης του δυτικού καταναλωτικού μοντέλου με τον ατομικισμό και την αποσύνθεση των αξιών που επιφέρει. Η αποτυχία της κοινωνίας, το κενό νοήματος εκφράζονται μέσα από την πραγματική ασφυξία των μαθητών. Η επιστολή των φίλων του Αλέξη είναι συγκλονιστική. Δε μιλούν ούτε για τα 700 ευρώ, ούτε για τις τρίχες που συνήθως ακούμε από την παλαιά φρουρά (κανάλια, δημοσιογράφοι, «έγκυροι αναλυτές», αριστεροί). Τα παιδιά, με τα δικά τους λόγια, αποδοκιμάζουν το καταναλωτικό, ατομικιστικό φαντασιακό, μιλάνε για τον έρωτα και τη δημιουργία: κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη «βιτρίνα», παχύνατε, καραφλιάσατε, ΞΕΧΑΣΑΤΕ! Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι, έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε. Δεν φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δημιουργείτε! Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε. ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ - ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ. Πού είναι οι γονείς; Πού είναι οι καλλιτέχνες; Γιατί δεν βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν;


Τηρουμένων πάντοτε των αναλογιών (προσοχή!) έχουμε να κάνουμε με ένα φαινόμενο ανάλογο μ’ αυτά που συντάραξαν τις δυτικές κοινωνίες το ’60 και το ’70: τον ξεσηκωμό της νεολαίας. Οι εξεγερμένοι δεν προέρχονται από κάποια συγκεκριμένη κοινωνική τάξη, πράγμα που δείχνει ότι το φαινόμενο είναι κατά κύριο λόγο «πολιτιστικό», ότι καταδεικνύει το κενό της καταναλωτικής κουλτούρας που βιώνουν όλα τα κοινωνικά στρώματα. Όπως στο Μάη του ’68 είχαμε τους φοιτητές των μεσαίων και ανώτερων στρωμάτων μαζί με την «άγρια νεολαία» των προαστίων, έτσι κι εδώ από την Κηφισιά μέχρι το Ίλιον, απ’ το Αρσάκειο ως τη Γκράβα, οι μαθητές κατεβαίνουν στο Σύνταγμα, πολιορκούν τα αστυνομικά τμήματα και καλούν τις γειτονιές σε συνελεύσεις αυθόρμητα και αυτόνομα, χωρίς υποκινητές και κομματικές ταμπέλες και χωρίς να αναπαράγουν τον ξύλινο λόγο. Η διαταξική τους προέλευσή τους δείχνει κοινωνιολογικά και την καθολικότητα του προβλήματος και τολμούμε να πούμε ότι επιβεβαιώνει (σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον) τις αναλύσεις μας για την αποσύνθεση της κοινωνίας και τη δυσφορία που γεννά η χρεοκοπία των προτύπων και των αξιών. Μαθητές, νεαροί μετανάστες, χούλιγκανς, τα μέλη της αναρχικής υποκουλτούρας: όλοι ψάχνουν κάτι που θα μπορούσε να δώσει νόημα στη ζωή τους. Αυτή η αποσύνθεση, η αντικατάσταση όλων των γνήσιων μορφών κοινωνικής ζωής από το κυνήγι της ανόδου στην ιεραρχία του καταναλωτικού στάτους κι απ’ την ένταξη στις υποκουλτούρες και τις «φυλές» κάθε είδους οδηγεί σε ό,τι βλέπουμε. Η βία των πιο ακραίων ομάδων (αναρχικοί, χούλιγκανς, νεαροί μετανάστες) εκφράζει το βάθος της απελπισίας, το μηδενισμό και την έλλειψη ελπίδας μέσα σε μια κοινωνία όπου όλα φαντάζουν μάταια. Η κοινωνία αυτή δε μπορεί να προσφέρει καμιά άλλη προοπτική στα μέλη της εκτός από μια μίζερη και –συχνά κακοπληρωμένη- εργασία (που σε μεγάλο βαθμό ούτε αυτή δε μπορεί να εξασφαλιστεί) και την κενή νοήματος κατανάλωση μαζί με την πλαστική, εμπορευματοποιημένη «διασκέδαση».


Και απέναντι σε όλα αυτά, οι διάφοροι ταγοί, τα πρετεντεροειδή και τα κυρτσοειδή, εκτός του ότι φαίνονται απίστευτα γελοίοι (με τα κουστούμια και τις γραβάτες τους), αποδεικνύονται και παντελώς ανίκανοι να αρθρώσουν οποιαδήποτε λέξη. Το ίδιο και τα μέλη της πολιτικής τάξης, κάτι γελοία υποκείμενα σαν τον Κωστάκη, τις Ντόρες, τους Αβραμόπουλους αλλά και τους Βενιζέλους. Φυσικά οι πιο γελοίοι απ’ όλους είναι οι διάφοροι «φιλελεύθεροι» (κάτι Μάνοι κ.λπ.). Αντί να μαζευτούν μετά την κρίση που διέλυσε την παγκόσμια οικονομία, εμφανίζονται βασιλικότεροι του βασιλέως και ζητάνε να κατέβει ο στρατός στους δρόμους. Εμ βέβαια, διασύρεται η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό, μας έχουν πρωτοσέλιδο οι Financial Times, φεύγουν οι ξένες επενδύσεις!


Το πάθος με το οποίο οι μαθητές ταυτίστηκαν με τον Αλέξη δείχνει τη δίψα τους για έναν πόλο που θα τους επέτρεπε να ταυτιστούν μαζί του, ώστε να πάρει ένα περιεχόμενο η ζωή τους, σπαταλημένη όπως είναι ανάμεσα στα φροντιστήρια, το άθλιο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, τις διάφορες υποκουλτούρες και το κενό της «διασκέδασης». Είναι σαφές ότι η πρωτοπορία του κινήματος (με την έννοια του πιο ριζοσπαστικού και δημιουργικού του κομματιού) είναι οι μαθητές και γενικότερα οι νέοι. Οι «μεγάλοι», ακόμα και όταν, όχι μόνο διάκεινται φιλικά προς τα γεγονότα αλλά και συμμετέχουν σ’ αυτά, απλώς ακολουθούν τους μαθητές, γοητευμένοι από τον αυθορμητισμό και την ευρηματικότητά τους.


Δυστυχώς οι «επαναστατικές πρωτοπορίες» έμειναν να κοιτούν αποχαυνωμένες, καθώς ξεπεράστηκαν απ’ το κίνημα. Κλείστηκαν στις κατειλημμένες σχολές που είναι γενικά αποκομμένες από την κοινωνία. Το ιδεολογικό τους κενό εκφράστηκε διά όσων βγήκαν και μίλησαν στα κανάλια. Δυστυχώς αφέθηκαν στη σαγήνη της βίας με αποτέλεσμα να ταυτιστεί το κίνημα με τις μολότοφ και τα σπασίματα. Χαμένες μέσα στη σύγχυση της «επαναστατικής διασκέδασης», πέτυχαν υψηλά επίπεδα πολιτικής ανευθυνότητας: πρωτοστάτησαν στα μαζικά επεισόδια, τις ξεπέρασαν τα γεγονότα και τελικά αυτοί που την πλήρωσαν ήταν οι εξαθλιωμένοι μετανάστες που πήγαν να πάρουν κανένα κινητό, για να το πουλήσουν στην Ομόνοια και να βγάλουν κανένα ευρώ παραπάνω. Οι αναρχικοί, έχοντας τη σχετική εμπειρία, κλείστηκαν στις σχολές, προστατευμένοι απ’ το άσυλο. Δε φαίνεται να σκέφτηκαν ότι η τυφλή βία που προκλήθηκε είναι πολύ πιθανό να εξάρει τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας και να σκληρύνει τη στάση του κράτους.


Αντίθετα με όσους αφέθηκαν στη βία και υιοθέτησαν λίγο πολύ το μάτσο και ανδροκρατικό φαντασιακό των ΜΑΤ, οι μαθητές παραδίδουν μαθήματα χιούμορ και ευρηματικότητας. Οι αναρχικοί μυθοποιούν το κράτος και την αστυνομία με αυτά που κάνουν. Οι μαθητές το εξευτελίζουν. Γι’ αυτό πετάνε γιαούρτια και σκουπίδια στα αστυνομικά τμήματα. Γι’ αυτό και αναποδογυρίζουν τα σταθμευμένα περιπολικά: για να αναγκάσουν τους μπάτσους να μπουν στον κόπο να τα ξαναφέρουν στα ίσα τους (σκεφτείτε θέαμα!). Γι’ αυτό μαθήτριες 15 χρονών λένε στους ματάδες ότι κρατάνε τις ασπίδες τους ανάποδα, αναγκάζοντάς τους να τις γυρίσουν σωστά (περιστατικό που σημειώθηκε στην καθιστική διαμαρτυρία της Τετάρτης μπροστά στη Βουλή). Γι’ αυτό τους αποκαλούνε «κεφτέδες» και τους φωνάζουν γηπεδικά συνθήματα. Οι μαθητές έχουν κάνει τους μπάτσους να ντρέπονται. Έχουν εκμηδενίσει το κράτος και τους κρετίνους με τα κουστούμια που υποτίθεται ότι μας κυβερνάνε. Όσο οι αναρχικοί τελούν υπό τη σαγήνη της δήθεν παντοδυναμίας της Εξουσίας, τόσο οι μαθητές ξεβρακώνουν το κράτος και την κυβέρνηση, αντιμετωπίζοντας κατά πρόσωπο την αστυνομία. Όσο διάφοροι αυτόκλητοι καθοδηγητές της επανάστασης βουλιάζουν στη σοβαροφάνεια, τόσο οι μαθητές μάς υπενθυμίζουν πόσο επαναστατική δύναμη είναι το χιούμορ. Αν αυτό το κίνημα αναπτυχθεί, δε μπορεί να το σταματήσει ούτε ο στρατός. Γιατί δε βασίζεται στη βία αλλά στη δημιουργικότητα.


Εμείς δεν έχουμε να καθοδηγήσουμε κανέναν. Έχουμε να διδαχθούμε από τους μαθητές, από την αλήθεια της ανθρώπινης ύπαρξης που είναι κατά τον Αντρέ Μπρετόν η παιδική ηλικία. Εμπρός να κατέβουμε όλοι στο δρόμο, να καταλάβουμε τα σχολεία –και τα φροντιστήρια-, τα πανεπιστήμια και τους χώρους εργασίας, να κλείσουμε όλους τους δρόμους. Όσο υποχωρούν οι βίαιες μορφές αντίδρασης, τόσο ανοίγει το πεδίο της πραγματικής πολιτικής δημιουργίας, της παραγωγής ιδεών και νέων μορφών δράσης. Καιρός να συζητηθεί η κατεύθυνση που πρέπει από εδώ και στο εξής να πάρουν οι κινητοποιήσεις.


Τώρα που έχει ανοίξει μια ρωγμή στη γενικευμένη απάθεια που χαρακτήριζε μέχρι πριν απ’ τα γεγονότα την ελληνική κοινωνία και που κομμάτια της φαίνονται να διεκδικούν λόγο για τα δημόσια ζητήματα νομίζουμε ότι έχει τεράστια σημασία να υποστηριχθεί το σύνθημα για αυτοοργάνωση και άμεση δημοκρατία.


_______________________

[1] Ας θυμηθούμε τον ανεκδιήγητο Μπαλάσκα, το Φύρερ «Περίανδρο» αλλά και την αγαστή συνεργασία ΜΑΤ- Χρυσαυγιτών στα επεισόδια της 2/2/2008 στην οδό Σταδίου, στην Αθήνα.


[2] Κι έχει σημασία να πούμε ότι, εν προκειμένω, αναφερόμαστε μόνο στις πιο «διάσημες» περιπτώσεις, που προβλήθηκαν και υποστηρίχθηκαν από τα ΜΜΕ («Ζαρντινιέρα», «Πράσινα All Star», βασανισμός μεταναστών και ιεροδούλων στο ΑΤ Ομονοίας κ.λπ., για να αναφέρουμε τις πιο πρόσφατες). Ας φανταστούμε τι όργια γίνονται καθημερινά, σε υποθέσεις που δεν έρχονται στη δημοσιότητα.

Sunday 11 January 2009

ΕΛ.ΑΣ. Ελλήνων Αστυνομικών

Δυο λόγια για την προχθεσινή αστυνομική βαρβαρότητα:


Ο υπουργός Μικρογιαννάκης (το πρόθεμα «μικρό» μπροστά απ’ το όνομα του Γιαννάκη ΔΕΝ σχετίζεται με το μέγεθος του Υπουργού, όπως ΔΕΝ σχετίζεται με το μέγεθος του ανίκανου, κομπλεξικού κτήνους που χτυπάει

ανυποψίαστους περαστικούς, δικηγόρους, δημοσιογράφους, φωτορεπόρτερ, τραυματισμένους, γριούλες και ανήλικες μαθήτριες στα διαλείμματα από τις δολοφονίες 15χρονων, μεταναστών, Τσιγγάνων κ.λπ.), ως πρώην εισαγγελέας που σέβεται τον εαυτό του, έδωσε εντολή για ξυλοδαρμούς και συλλήψεις στο χτεσινό πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο. Οι υποστηρικτές του νόμου και της τάξης, οι «έχω δικαίωμα να πηγαίνω για ψώνια και οι πορείες με εμποδίζουν», οι Κακλαμάνηδες με τα κιτς δέντρα τους, οι Κύρτσοι και οι Ανδριανόπουλοι μαζί με τον Πινοσέτ τους, οι επίορκοι δικαστικοί που κλείνουν τα μάτια μπροστά στη σωρεία των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του Συντάγματος που διαπράττει η αστυνομία, οι πολιτικοί που ψαρεύουν ψήφους στου «μεσαίου χώρου», οι μικροαστοί που παρακολουθούν στις ειδήσεις τους μπάτσους να εξευτελίζουν τα παιδιά τους, οι «φιλήσυχοι πολίτες» είναι στην αντίπερα όχθη του κόσμου για τον οποίο εμείς αγωνιζόμαστε. Η καταναλωτική αποβλάκωση, η αδιαφορία και η απάθεια είναι η σύγχρονη μορφή της βαρβαρότητας.

Απέναντι στον αναβρασμό που κλονίζει την ελληνική κοινωνία εδώ και ένα μήνα, οι κρατούντες αποδεικνύονται παντελώς ανίκανοι να αντιληφθούν έστω και το ελάχιστο. Αν -σύμφωνα πάντοτε με το σχέδιο- υποτίθεται πως η μετακίνηση του Α. Σπηλιωτόπουλου προς το Υπ. Παιδείας (και Θρησκευμάτων, να μην ξεχνιώμαστε -βοήθειά μας!) θα δράσει ως δόλωμα για τη νεολαία, τότε, επόμενο είναι, να νομίζουν οι διάφοροι ειδήμονες του «πολιτικού σχεδιασμού» ότι μια πιο επιθετική αστυνομία θα κάνει τους ανθρώπους που διαδηλώνουν να μαζευτούν στα σπίτια τους. Για καλή μας τύχη όμως, ούτε η νεολαία ούτε οι άνθρωποι που κατεβαίνουν στο δρόμο είναι τόσο ηλίθιοι. Για καλή μας τύχη επίσης ο Κωστάκης Καραμανλής δεν είναι ικανός να γίνει Σαρκοζί. Σε κάθε περίπτωση είναι κρίσιμο να μην επιτρέψουμε στην προσπάθεια τρομοκράτησης της κοινωνίας να λειτουργήσει.



ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ



(τώρα, χθες, αύριο, πάντα)








Saturday 10 January 2009

Άχθος Αρούλης (μικρό σχόλιο για τον προχθεσινό ανασχηματισμό)


ΤΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΕΞΥ

Ο ΑΡΗΣ ΔΕΝ ΕΙΠΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ


Ο ΛΙΑΠΗΣ ΠΕΙΝΑΕΙ

ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΙΣΩ ΖΗΤΑΕΙ



Μέλη, φίλοι και φίλες της ομάδας μας φώναξαν τα ανωτέρω συνθήματα (και πολλά άλλα) στο Πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της 9ης Ιανουαρίου 2008, θέλοντας να καταθέσουν την άποψή τους για ορισμένες πτυχές του πρόσφατου ανασχηματισμού.



Παράλληλα μοιράσαμε και τα κάτωθι τρυκάκια (τη δημιουργική πηγή των οποίων μπορείτε να βρείτε εδώ ):




Ο ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ

ΜΠΑΤΣΟΙ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΑΝΕΜΩΝΟΙ

Tuesday 6 January 2009

Αλληλεγγύη στα θύματα της καθημερινής βίας

Τα γεγονότα της εξέγερσης του Δεκεμβρίου αλλά και ο διεξαγόμενος, αυτές τις μέρες, πόλεμος του Ισραήλ στη Γάζα (για τον οποίο θα τοποθετηθούμε εκτενώς με την πρώτη ευκαιρία) άφησαν σε δεύτερη μοίρα, από την άποψη της δημοσιότητας, τρία άλλα, πολύ σημαντικά, συμβάντα: τους δύο θανάτους μεταναστών στην Πέτρου Ράλλη (όπου συνωστίζονται καθημερινά για να πάρουν την πολυπόθητη πράσινη κάρτα -ο ένας τον Οκτώβριο, μετά από καταδίωξή του από τους αστυνομικούς κι ο άλλος πριν από λίγες μέρες, στο ίδιο σχεδόν σημείο, υπό περίεργες συνθήκες) και την επίθεση με οξύ, από δύο άντρες, ενάντια στη μετανάστρια από τη Βουλγαρία Κωνσταντίνα Κούνεβα. Η Κωνσταντίνα Κούνεβα είναι μαχητική συνδικαλίστρια στα σωματεία καθαριότητας. Είναι προφανές ότι η εναντίον της επίθεση είναι συνέπεια της συνδικαλιστικής της δράσης, η οποία έχει προφανώς ενοχλήσει ορισμένους. Αυτή τη στιγμή η Κωνσταντίνα βρίσκεται στο νοσοκομείο και μολονότι οι γιατροί λένε ότι διέφυγε τον κίνδυνο, έχει χάσει το ένα της μάτι. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η έννοια της "εργοδοτικής τρομοκρατίας" παύει να είναι απλώς σχήμα λόγου...

Το γεγονός ότι αμφότερα τα περιστατικά πέρασαν, λίγο πολύ, "στο ντούκου", δεν είναι απλώς αποτέλεσμα του υποσκελισμού τους από την εξέγερση του Δεκεμβρίου κι από τη νέα έξαρση βίας στην Παλαιστίνη, εξελίξεις οι οποίες θεωρούνται πιο σημαντικές και ευρύτερου ενδιαφέροντος. Ο υποσκελισμός τους οφείλεται κατά μέγα μέρος στο γεγονός ότι τα θύματα ήταν μετανάστες κι όχι Έλληνες. Μπορεί σε καμία από τις τρεις περιπτώσεις να μην είχαμε εν ψυχρώ δολοφονία απ' την αστυνομία (αν και στο πρώτο περιστατικό της Πέτρου Ράλλη μπορούμε άνετα να μιλήσουμε για έμμεση δολοφονία), όπως στην περίπτωση του Αλέξη Γρηγορόπουλου, ωστόσο είναι χρήσιμο να παρατηρήσουμε τη διαφορά της στάσης της ελληνικής κοινωνίας. Όπως έλεγαν ορισμένοι από τους μετανάστες που συμμετείχαν στα γεγονότα του Δεκεμβρίου, "τώρα που σκοτώθηκε ένας δικός σας, μπορείτε να καταλάβετε τι αντιμετωπίζουμε εμείς καθημερινά". Ακόμα όμως και στην περίπτωση της Κωνσταντίνας, όπου δεν υπήρξε θάνατος, είναι ενδιαφέρον να αναλογιστούμε τι θα γινόταν, αν δεχόταν επίθεση -τέτοιου είδους μάλιστα!- ένας Έλληνας -και άντρας!- μεγαλοσυνδικαλιστής. Ας θυμηθούμε την επίθεση ενάντια στον πρώην πρόεδρο της ΓΣΕΕ, Χ. Πολυζωγόπουλο. Προφανώς οι μετανάστες είναι τα κατακάθια της ελληνικής κοινωνίας, για τους οποίους ισχύει ένας διαφορετικός ηθικός κώδικας. Η ελληνική κοινή γνώμη μπορεί να αγανακτεί -δικαίως και σωστά- με τη σφαγή των Παλαιστινίων αμάχων στη Γάζα, όμως δε φαίνεται να την ενδιαφέρει ιδιαίτερα αυτό που υφίστανται καθημερινά οι μετανάστες στη χώρα της φιλοξενίας και της "έξω καρδιάς".


Υπάρχει λογαριασμός οικονομικής υποστήριξης της Κωνσταντίνας: Τράπεζα Πειραιώς, 5012 019 021 277. Σημειωτέον ότι η Κωνσταντίνα είναι μητέρα ενός μικρού παιδιού και φανταζόμαστε πόσο δύσκολη θα είναι η ζωή και των δυο τους από δω και πέρα.


ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ