Saturday 14 March 2009

Ομοφοβική Λυρική

ενταξει ρε πουστρακια ωραια ηταν!
την ανωμαλια την καναμε τεχνη εριξαν και γλωσσοφιλο η κανα πεταχτο!!!
ωραια τωρα που φιληθηκαν οι πουστηδες τα λυσαμε τα προβληματα της χωρας!!![1]


Αντιγράφουμε από το ενημερωτικό μπλογκ tvxs : «Υπό αμφισβήτηση τέθηκε η ελεύθερη έκφραση το βράδυ του Σαββάτου και μάλιστα σε έναν κατ’ εξοχήν χώρο έκφρασης και τέχνης όπως η Εθνική Λυρική Σκηνή. Αφορμή για την ένταση υπήρξε η όπερα “Ρούσαλκα” του Αντονίν Ντβόρζακ που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα και ένα φιλί επί σκηνής μεταξύ δύο ανδρών.

Η ένταση ξεκίνησε από τις πρόβες της παράστασης όταν μέλη της ορχήστρας αντέδρασαν στην επίμαχη σκηνή και απαίτησαν να αφαιρεθεί από την παράσταση. Στην πρεμιέρα του έργου μάλιστα μοιράστηκε κείμενο που χαρακτήριζε έκφυλο και ομοφυλοφιλικό το έργο, ενώ μερίδα του κοινού γιουχάρισε τους Γάλλους συντελεστές.

Στη δεύτερη παράσταση, το βράδυ του Σαββάτου, σημειώθηκαν επεισόδια μέσα στη Λυρική Σκηνή όταν μέλη της Ομοφυλοφιλικής και Λεσβιακής Κοινότητας απαίτησαν να διαβάσουν κείμενο διαμαρτυρίας για την πρωτοφανή λογοκρισία του έργου.

Άνδρες της ασφάλειας, διάφοροι τεχνικοί του θεάτρου αλλά δυστυχώς και μουσικοί -μέλη της ορχήστρας επιτέθηκαν στα μέλη της ΟΛΚΕ και σε δημοσιογράφους, μη επιτρέποντας την ανάγνωση του κειμένου πριν την έναρξη της παράστασης».


Ξέρουμε ότι η ελληνική κοινωνία είναι σεξιστική και ιδιαιτέρως ομοφοβική. Οι ενδείξεις αφθονούν. Αρκεί να θυμηθούμε το «ντόρο» που είχε ξεσπάσει πριν από μερικά χρόνια, όταν το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο παρανέβη και επέβαλε πρόστιμο σε δημοφιλές σήριαλ του Χ. Παπακαλιάτη, επειδή σε μια σκηνή παρουσιάστηκε ένα ερωτικό φιλί μεταξύ δύο ομοφυλόφιλων ανδρών. Ανάλογα ομοφοβικά ένστικτα προκάλεσε, στις τάξεις των θεατών αλλά και της κοινής γνώμης γενικότερα, η χολιγουντιανή ταινία Brokeback Mountain που προβλήθηκε επίσης πριν από λίγα χρόνια, παρ’ όλο που εκεί δεν είχαμε κάποια ανάλογη θεσμική παρέμβαση. Τα ίδια έγιναν και με αφορμή τους πρώτους γάμους ομοφυλόφιλων από το δήμαρχο της Τήλου.

Εννοείται ότι όλα αυτά αποτελούν μόνο τις πιο θεαματικές εκφράσεις της καθημερινής συμπεριφοράς απέναντι στους gay και τις λεσβίες όπως και απέναντι στα άτομα, γενικότερα, με σεξουαλικές προτιμήσεις που δεν περιορίζονται στο κλασικό, ετεροφυλοφιλικό μοντέλο (τραβεστί, κ.λπ.).

Το ιδιαιτέρως λυπηρό εν προκειμένω έχει να κάνει με το ότι υποκείμενο του νέου ομοφοβικού κρούσματος δεν υπήρξε ούτε ένας θεσμός πουριτανικών σχεδών αρχών όπως το ΕΣΡ ούτε κάποια μεσημεριανή κουτσομπολίστικη εκπομπή της τηλεόρασης. Αυτοί που προέβησαν στην ομοφοβική πρωτοβουλία ήταν μουσικοί, άνθρωποι που υποτίθεται ότι είναι στοιχειωδώς καλλιεργημένοι κι ότι η ενασχόλησή τους με τη μουσική τους έχει επιτρέψει να αποβάλλουν τα χυδαία και κατώτατα από τα πιο λαϊκά ένστικτα. Με τέτοιους «καλλιεργημένους» τι τον θέλουμε τον Αλέφαντο να φωνάζει «για κρέμασμα στο Σύνταγμα οι πούστηδες»;



[1]Από ηλεκτρονικό σχόλιο για το συμβάν.

Tuesday 10 March 2009

Πογκρόμ;

Του ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΥ *

Τα φαινόμενα πολλαπλασιάζονται επικίνδυνα. Πλάι στους αδιόρατους, καθημερινούς ρατσισμούς, που υφίστανται αρκετοί μετανάστες στην Ελλάδα, φαίνεται ότι κάποιοι θέλουν να προβάρουν μια γενική σύρραξη ανάμεσα στους άθλιους του 21ου αιώνα και τις εγχώριες δυνάμεις της Τάξης. Κάποιοι; Οχι απαραίτητα κάποιοι συγκεκριμένα, μάλλον μια ορισμένη και κυρίαρχη πολιτική στάση, συνεπικουρούμενη από μια ομόλογη κοινωνικο-πολιτική κουλτούρα.

Τα γεγονότα του περασμένου Σαββάτου στην Πάτρα, όπου οι αστυνομία βρέθηκε αντιμέτωπη με την οργή πλήθους μεταναστών, μπορούν να ζωντανέψουν το πιο μαύρο σενάριο, την πιο μαύρη πολιτική: μια αμιγώς κατασταλτική πολιτική ενός θεσμικού και κοινωνικά συναινετικού ρατσισμού- και μάλιστα στο γκρίζο φόντο μιας ανεξέλεγκτης οικονομικής κρίσης. Η προσφυγή στην αστυνομική καταστολή, στην περίπτωση αυτή, δεν μπορεί να εξισώνεται με τη ρουτίνα ανάληψης της ευθύνης από εκείνο το κομμάτι του κρατικού μηχανισμού που έχει τη «φυσιολογική» αρμοδιότητα αντιμετώπισης των διαδηλώσεων. Γιατί οι μετανάστες της Πάτρας (και όχι μόνο) δεν έχουν καν το δικαίωμα εκπροσώπησης, ακρόασης, διεκδίκησης. Αντικειμενικά, η εναντίον τους στρεφόμενη καταστολή, η ωμή βία που τους επιφυλάσσεται, είναι μια απόπειρα για να μην ακουστούν, να μην εκπροσωπηθούν, να μη διεκδικήσουν. Εδώ, η καταστολή είναι προάγγελος ενδεχόμενου μελλοντικού πογκρόμ, ενός «κύματος» (για να θυμηθούμε και την πρόσφατη ομώνυμη ταινία) στιγματισμού και διώξεων των ανεπιθύμητων ως περιττών.

Πλάι στην ηθικο-πολιτική καταδίκη τέτοιων συμπεριφορών αλλά και την επίδειξη αλληλεγγύης προς εκείνους που ζουν το μαρτύριο του ακούσιου εκπατρισμού τους, είναι ανάγκη να εμείνουμε στην αναγκαιότητα μιας ανύπαρκτης σήμερα μεταναστευτικής πολιτικής εκ μέρους του κράτους, με στόχο την κοινωνική ενσωμάτωση των «άλλων» στο πλαίσιο μιας δημοκρατικής Πολιτείας. Πολιτικής που θα αποσκοπεί να κάνει τους «ξένους» ισότιμους πολίτες με τους «γηγενείς», συντρίβοντας προκαταλήψεις και απωθώντας στον ιδιωτικό χώρο φυλετικά και/ή θρησκευτικά ζητήματα, τα οποία πολιτικοποιούμενα ενισχύουν όλους τους ρατσισμούς.

Η νεο-φιλελεύθερη διαχείριση του ζητήματος το αφήνει στη διακριτική ευχέρεια της αγοράς, που οξύνει εν γένει τις κοινωνικές ανισότητες, πόσω μάλλον αυτές μεταξύ «αυτοχθόνων» και «αλλοδαπών». Την ίδια στιγμή που, όπως υποστηρίζει ο αριστερός Αμερικανός στοχαστής Ουόλτερ Μπεν Μίκαελς, ο νεοφιλελευθερισμός δεν έχει κανένα πρόβλημα να προάγει μια πολιτική πολιτισμικής ποικιλομορφίας. Για τον νεοφιλελευθερισμό, η θεσμική πολυπολιτισμικότητα (μέτρα θετικών διακρίσεων κ.λπ.) αναπληρώνει τρόπον τινά την έλλειψη κοινωνικής δικαιοσύνης: όσο περισσότερο οι κοινωνίες γίνονται ανισωτικές, τόσο περισσότερο αφοσιώνονται στην «πολυπολιτισμικότητα». Με την έννοια αυτή, η πολιτισμική ποικιλομορφία τίθεται στην υπηρεσία του νεοφιλελευθερισμού, δεν αποτελεί τον εχθρό του, όπως πιστεύουν αρκετοί μέσα στην Αριστερά. Υποθέστε ότι ψάχνετε έναν διευθυντή πωλήσεων για την εταιρεία σας και ότι πρέπει να επιλέξετε ανάμεσα σε έναν λευκό ετεροφυλόφιλο και μια μαύρη λεσβία, η οποία είναι ικανότερη στην εργασία της από τον λευκό ετεροφυλόφιλο. Ο ρατσισμός, ο σεξισμός, η ομοφοβία θα σας επέβαλλαν να προσλάβετε τον λευκό ετεροφυλόφιλο, ο καπιταλισμός τη μαύρη λεσβία. Ορισμένοι καπιταλιστές, καταλήγει ο Αμερικανός διανοούμενος, μπορεί να είναι ρατσιστές, ο καπιταλισμός δεν είναι!

Γι' αυτό, η επείγουσα αναγκαιότητα μιας δημοκρατικής πολιτικής ενσωμάτωσης των μεταναστών οφείλει να εκκινήσει από το κοινωνικό ζήτημα και τη δημοκρατική ιδιότητα του πολίτη. Αν χρειάζονται πολιτικές θετικών διακρίσεων, αυτές θα πρέπει να έχουν αφετηρία τις τάξεις, όχι τις φυλές. Η προσφυγή στο κοινωνικό ζήτημα δεν λύνει, βέβαια, ως διά μαγείας όλα τα προβλήματα. Διαλύει όμως επικίνδυνες ψευδαισθήσεις, αποφυλοποιεί τις κοινωνικές σχέσεις και μπορεί να ματαιώσει επερχόμενα πογκρόμ.

* Διδάσκει στο Α.Π.Θ.


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 07/03/2009