Κάτω ο πουριτανισμός

Ο βαθμός ελευθερίας και πολιτισμού μιας κοινωνίας κρίνεται από τη θέλησή της να αποδεχτεί την πορνογραφία

Σάλμαν Ρούσντι

Ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου διέταξε, την προηγούμενη Πέμπτη (26/4), την κατάσχεση των ταινιών "ασέμνου περιεχομένου" που εσχάτως έχουν αρχίσει να δίνουν ως δώρο όλο και περισσότερες εφημερίδες. Ως δημοκρατικοί άνθρωποι καταγγέλλουμε τέτοιου είδους κατασταλτικές και λογοκριτικές μεθόδους, όχι μόνο επειδή είμαστε εναντίον της λογοκρισίας σε κάθε περίπτωση, αλλά και επειδή δεν αποδεχόμαστε τις σκοταδιστικές και συντηρητικές αξίες που εκφράζει η απόφαση αυτή του Εισαγγελέα.

Για εμάς η σεξουαλική απελευθέρωση συνιστά κομμάτι της γενικής κοινωνικής απελευθέρωσης για την επίτευξη της οποίας εργαζόμαστε. Χωρίς φυσικά να πιστεύουμε ότι οι ταινίες πορνό -οι λεγόμενες τσόντες, με τις οποίες όλοι έχουμε λίγο πολύ μεγαλώσει- συνιστούν επίλυση του σεξουαλικού και ερωτικού προβλήματος από σκοπιά αυτόνομη, δεν μπορούμε να μην καταγγείλουμε τον συντηρητισμό αυτών που τις πολεμούν. Οι τσόντες μπορεί να μην συνιστούν μορφή σεξουαλικής απελευθέρωσης, καθώς όχι μόνο διατηρούν, αλλά και οδηγούν στα άκρα τον διαχωρισμό του αισθησιακού μέρος του έρωτα από το συναισθηματικό συμπλήρωμά του (υπάρχουν βέβαια κι εξαιρέσεις), μια τέτοια παρατήρηση όμως έχει νόημα μόνο για όσους αγωνίζονται για το σπάσιμο των ερωτικών και σεξουαλικών ταμπού και όχι για τους πουριτανούς: από άλλη σκοπιά κάνουμε εμείς κριτική στην πορνογραφία και από άλλη κάνουν αυτοί· μεταξύ τους υπάρχει ερεβώδες και αβυσσαλέο χάσμα. Όσες διαφωνίες κι αν έχουμε εμείς με την πορνογραφία -διαφωνίες που είναι, όσον αφορά σε μερικές πτυχές του ζητήματος, αρκετά σημαντικές- πρέπει πάντοτε να την υπερασπιζόμαστε απέναντι στους παραδοσιακά συντηρητικούς ή ακόμα και απέναντι στις φεμινίστριες που την αντιμάχονται[1]. Διότι η πορνογραφία καταξιώνει την ελεύθερη ενασχόληση με το σεξουαλικό πεδίο, πράγμα πολύ σημαντικό, έστω κι αν γίνεται κατά τρόπο συγκαλυπτικό ή περιοριστικό.

Επίσης δεν καταλαβαίνουμε γιατί είναι χειρότερο να βλέπει ένα μικρό παιδί σκηνές σεξουαλικού περιεχομένου απ' ότι σκηνές εν ψυχρώ δολοφονιών. Το λέμε αυτό, διότι είναι γνωστό ότι, πέραν των αμερικανικών -και όχι μόνο- ταινιών οι οποίες βρίθουν σκηνών σκωτωμών και βιαιοτήτων, τα παιδιά της εποχής μας παίζουν κατά κόρον ηλεκτρονικά παιχνίδια όπως το Doom ή το Carmageddon στα οποία, όσο πιο πολλούς -εν ψυχρώ- φόνους κάνεις, τόσο πιο πολλούς πόντους κερδίζεις[2]. Η απόφαση του Εισαγγελέα σημαίνει, κατά συνέπεια, ότι η σεξουαλικότητα είναι κάτι χειρότερο από τη βία και τις εν ψυχρώ και ελαφρά τη καρδία δολοφονίες αθώων ανθρώπων. Παρατήρηση που δείχνει με τον καλύτερο τρόπο τις αξίες βάσει των οποίων κρίνει ο εν λόγω κύριος.

Το ζήτημα όμως δε θα μας ένοιαζε και τόσο, αν οι απόψεις του κου Εισαγγελέα δεν εξέφραζαν και το λεγόμενο λαϊκό αίσθημα, όπως δυστυχώς φάνηκε ότι συμβαίνει: οι περισσότεροι από τους ερωτηθέντες πολίτες δήλωσαν σύμφωνοι με την απόφαση απαγόρευσης της κυκλοφορίας του πορνογραφικού υλικού[3]. Γεγονός που δείνχει πόσο μεγάλες ανοησίες είναι όλα όσα λέγονται περί της δήθεν σεξουαλικά απελευθερομένης συμπεριφοράς των σύγχρονων ανθρώπων: ο πανσεξουαλισμός των ημερών μας δεν είναι δείγμα καμιάς ερωτικής απελευθέρωσης· είναι, αντίθετα, μια μαζική επικράτηση αυτού που ο Wilhelm Reich αποκαλούσε νευρωτική πολυγαμία. Πρόκειται για την αδυναμία του υποκειμένου να αγαπήσει, λόγω προσκόλλησης σε παιδικές φοβίες ή σεξουαλικές φάσεις παλαιότερων ηλικιών, η οποία εκφράζεται μέσω μιας υπερενεργητικότητας στο αυστηρά αποκομμένο από κάθε συναίσθημα αγάπης και τρυφερότητας σεξουαλικό πεδίο. Γι’ αυτό και στις μέρες μας, όπου το κενό νοήματος θερίζει, οι άνθρωποι αποδέχονται τόσο εύκολα την επιστροφή ενός παραδοσιακού τύπου πουριτανισμού. Δυστυχώς όμως κανείς δε βγαίνει να μιλήσει γι’ αυτή την κατάσταση, η οποία όλο και επιδεινώνεται, καθιστώντας πολλά σημαντικά ζητήματα μη συζητήσιμα, λόγω των ταμπού[4].

Ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση, για τη δημιουργία δηλαδή μιας αυτόνομης και δημοκρατικής κοινωνίας, είναι μεταξύ τόσων άλλων και αγώνας υπέρ της ερωτικής απελευθέρωσης, καθώς είναι αγώνας για το σπάσιμο των ταμπού όλων των ειδών –άρα και των σεξουαλικών. Δεδομένης μάλιστα της σημασίας που έχει η σεξουαλικότητα για το ανθρώπινο ον, ένα πολιτικό πρόταγμα που θέλει να λέγεται απελευθερωτικό δε μπορεί επουδενί να αφήνει ανέγγιχτο το ερωτικό πρόβλημα. Αυτή η φράση μπορεί να ακούγεται αυτονόητη μετά τα όσα έγιναν κατά τη δεκαετία του ’60. Δεν είναι καθόλου όμως, καθώς η εποχή μας είναι εποχή μεγάλου ερωτικού συντηρητισμού, τόσο λόγω του νευρωτικώς πολυγαμικού προτύπου που προωθεί, όσο και λόγω των παραδοσιακών ταμπού που έχουν αρχίσει να επανεγκεθιδρύονται, ως καλώς δοκιμασμένες αξίες του παρελθόντος τις οποίες οι άνθρωποι ανασύρουν από τους σκουπιδοτενεκέδες της ιστορίας μπας και καταφέρουν έτσι να καλύψουν το κενό νοήματος που τους κατατρώει.


ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑΣ.

ΟΤΑΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΔΙΝΟΥΝ ΔΩΡΟ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΕΣ «ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ» ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΕΙΟ ΝΑ ΘΕΩΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΣΕΜΝΗ ΠΡΑΞΗ ΤΗΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΥΛΙΚΟΥ.

ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ, ΑΝΤΙ ΝΑ ΘΕΩΡΟΥΜΕ ΧΥΔΑΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΒΛΗΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, ΝΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΥΜΕ ΩΣ ΑΣΕΜΝΗ ΤΗΝ ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑ;

ΑΝΤΙ ΝΑ ΖΗΤΑ ΤΗΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑΣ ΚΑΛΟ ΘΑ ΗΤΑΝ Ο κος ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ΝΑ ΑΠΑΙΤΕΙ ΤΗ ΣΥΛΛΗΨΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΣΕ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ, ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΒΟΛΗΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΑΔΩΣΗΣ ΠΡΟΤΥΠΩΝ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΥΤΕΛΙΖΟΥΝ, ΟΠΩΣ ΟΙ ΑΞΙΕΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ.

[1] Αναφερόμαστε σε φεμινίστριες όπως η A. Dworkin η οποία έχει πρωτοστατήσει στην ψήφιση νόμων -σε πολιτείες των ΗΠΑ- οι οποίοι επιβάλλουν απαγορεύσεις στην απρόσκοπτη κυκλοφορία πορνογραφικού υλικού. Οι φεμινίστριες που είναι κατά της πορνογραφίας ταυτίζουν την πορνογραφία με μερικές μόνον εκφάνσεις της, όπως οι ταινίες σαδομαζοχιστικού και ακραία φαλλοκρατικού χαρακτήρα. Όποια κι αν είναι τα επιχειρήματά τους –τα οποία πολλές φορές είναι σωστά- δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση –αν είμαστε δημοκρατικοί- να δεχτούμε ως λύση τη λογοκρισία. Τη λογοκρισία τη δέχονται όσοι –όπως οι αναρχοφαμινίστριες- θεωρούν ότι τα φαλλοκρατικά και πατριαρχικά πρότυπα δε συνιστούν έκφραση της ίδιας της κοινωνίας, αλλά είναι, αντιθέτως, άνωθεν επιβεβλημένα από σκοτεινά κέντρα –πιθανώς από μια παγκόσμια εβραϊκή συνωμοσία βασικό φερέφωνο της οποίας είναι ο Freud, γνωστός ισραηλίτης μισογύνης. Περιττό να πούμε ότι όλη αυτή η φιλολογία που προσπαθεί να περιστείλει το μεγαλείο του Freud σε μερικές πατριαρχικές προκαταλήψεις που εκφράζονται σε ορισμένες πτυχές του έργου του συνιστά αυτό που λέγεται αντίσταση στην ψυχανάλυση. Για την περίπτωση μάλιστα φεμινιστριών σαν την Dworkin πρέπει να μιλήσουμε και για φθόνο του πέους.

[2] Είναι γνωστό επίσης ότι μια από τις αγαπημένες αποκριάτικες στολές των μικρών αγοριών είναι αυτή του «κομμάντο», η οποία αποτελείται από ρούχα παραλλαγής, μπερέ, βαμμένο πρόσωπο σε χρώμα παραλλαγής –προαιρετικά- κι ένα πλαστικό αυτόματο όπλο στο χέρι. Έτσι αναπαράγεται το μιλιταριστικό δηλητήριο κι όχι μέσω της προπαγάνδας ή της «πλήσης εγκεφάλου» από το «Κράτος», όπως θέλουν να πιστεύουν οι συνωμοσιολόγοι.

[3] Χαρακτηριστικό παράδειγμα της στάσης του μέσου μεταμοντέρνου ανθρώπου απέναντι στην πορνογραφία είναι η περίπτωση της νεαρής Γκαέλ, ηρωίδας της ταινίας του A. Resnais Προσωπικοί φόβοι σε δημόσιους χώρους (Cœurs), η οποία αποπαίρνει άσχημα τον συγκάτοικό της, επειδή τον πιάνει «στα πράσα» να παρακολουθεί μια πορνό βινετεοκασέτα.

[4] Πράγμα που κατέστη εμφανές από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκαν μια σειρά ζητημάτων της επικαιρότητας με χαρακτηριστικά σεξουαλικό χαρακτήρα, όπως ο βιασμός στην Αμάρινθο, ο «Ροζ Ταξίαρχος» και η υπόθεση του μακαρίτη του Βαρθολομαίου.