Friday 7 May 2010

Για τους νεκρούς της Marfin

«Οι φασίστες, εκατό εναντίον ενός, δολοφονούν, ξυλοκοπούν, βασανίζουν, προσβάλλουν γυναίκες, παιδιά, αδύναμους και ανυπεράσπιστους ανθρώπους, πυρπολούν, καταστρέφουν περιουσίες που υπήρξαν προϊόν μεγάλων θυσιών των εργαζομένων, σκλαβώνουν ολόκληρους πληθυσμούς· (…) και παρόλα αυτά, τα χείριστα, θεωρούνται πολιτικά όντα, αγωνιστές ενός σκοπού και πολλοί έντιμοι άνθρωποι, που σίγουρα δεν θα διέπρατταν αυτά τα εγκλήματα, δεν αποστρέφονται να τους σφίγγουν το χέρι και να διατηρούν επαφές μαζί τους. Μιλούν πολύ για τη βία και λίγο για την ηθική· και το φυσικό αποτέλεσμα ήταν πως όταν μετήλθαν βίαιων πράξεων με περισσή ιταμότητα, δεν συνάντησαν ούτε φυσική αντίσταση, ούτε ηθική καταδίκη.» (…)

«Αν, προκειμένου να νικήσουμε, θα έπρεπε να στήσουμε κρεμάλες στις πλατείες, θα προτιμούσα να χάσουμε»

Ερρίκο Μαλατέστα



Προχθές, κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης διαδήλωσης ενάντια στα νέα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης, μερικοί διαδηλωτές έκαψαν τρεις εργαζόμενους σε μια τράπεζα. Απείλησαν να κάψουν και όσους βρίσκονταν μέσα στο (κλειστό λόγω της απεργίας) βιβλιοπωλείο Ιανός περιλούζοντας τρεις απ’ αυτούς με βενζίνη. Δε θέλουμε να σταθούμε πολύ στις ευθύνες των άλλων, όπως επιτάσσει η κυριαρχούσα ανευθυνότητα που φτάνει μέχρι τα όρια της συνέργειας στη δολοφονία αυτών των ανθρώπων. Εμείς προτιμάμε να σταθούμε στις δικές μας ευθύνες. Γιατί πρώτα διαπιστώνουμε μια ασυμμετρία ανάμεσα στις αντιδράσεις για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου το Δεκέμβρη του 2008 και στις αντιδράσεις για τη δολοφονία των τριών υπαλλήλων της Marfin από τους αναρχικούς. Γι’ αυτούς τους τρεις δε θα γίνουν πιθανότατα διαδηλώσεις, δε θα καεί η Αθήνα, δε θα φωνάξουμε «αναρχικοί, γουρούνια, δολοφόνοι». Γι’ αυτό το γεγονός είμαστε βέβαιοι από τη στιγμή που το απόγευμα της Τετάρτης, το συγκεντρωμένο πλήθος των διαδηλωτών στη Σταδίου προτίμησε να πιστέψει πως δεν υπάρχουν νεκροί και πρόκειται για προπαγάνδα του «Κράτους» και να φωνάξει «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» ενώ δεν τόλμησε και ούτε θα τολμήσει ποτέ να φωνάξει «αλήτες, δολοφόνοι, αναρχικοί». Κι αυτό γιατί ο κόσμος είναι χωρισμένος σε μανιχαϊκά ιδεολογικά στρατόπεδα. Η βία της μιας μεριάς είναι ηθικά απονομιμοποιημένη ενώ η βία της άλλης είναι νόμιμη «αντιβία» καθαγιασμένη από τον ιερό αγώνα ενάντια στο κράτος και στον καπιταλισμό και από την κατοχή της απόλυτης Αλήθειας.

Ας διευκρινίσουμε, πως όλα τα παραπάνω συνθήματα είναι απαράδεκτα επειδή βασίζονται στη λογική της συλλογικής ευθύνης που βρίσκεται στον πυρήνα της μανιχαϊκής ιδεολογίας. Δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι ρουφιάνοι, δεν είναι όλοι οι αναρχικοί και οι αστυνομικοί δολοφόνοι. Αλλά ας εξετάσουμε πόσο λίγο δολοφόνοι είμαστε όλοι μας.

Όσοι από μας ανεβαίναμε τη Σταδίου γύρω στις 2, είδαμε αυτό το κτίριο να φλέγεται και τους ανθρώπους απεγνωσμένους στα μπαλκόνια. Μερικοί δίπλα μας είπαν «καλά να πάθουν, αφού δούλευαν σε μέρα απεργίας», άλλοι τους κορόιδευαν, άλλοι έβγαζαν φωτογραφίες με τα κινητά τους, κάποιος έπαιρνε τηλέφωνο την πυροσβεστική. Οι περισσότεροι ήμασταν απαθείς, απλά κοιτούσαμε πιστεύοντας πιθανόν ότι τους χρειαζόταν ένα μάθημα και πως τελικά ένας από μηχανής θεός –και όχι εμείς- θα τους σώσει. Μερικά λεπτά αργότερα, κοιτάζοντας πίσω διαπιστώναμε ότι η φωτιά είχε επεκταθεί και πως οι άνθρωποι δύσκολα θα γλίτωναν. Λίγο παραπάνω, Βουκουρεστίου και Πανεπιστημίου, ένας εξαγριωμένος νεαρός απαγόρευε στην κρατική εξουσία, δηλαδή στην Πυροσβεστική, να περάσει στο άβατο της Πανεπιστημίου για να προσεγγίσει –πιθανότατα- το σημείο.

Όλο αυτό ήταν το χρονικό μερικών προαναγγελθέντων θανάτων, η συνέχεια του Δεκέμβρη του 2008, όπου μια αντιπροσωπεία αυτοκινήτων της Opel, στο ισόγειο μιας πολυκατοικίας στην Αλεξάνδρας, είχε πυρποληθεί και οι ένοικοι της πολυκατοικίας φώναζαν έντρομοι από τα μπαλκόνια να κάνει κάποιος κάτι. Κανένας δεν έκανε τίποτα όμως. Κανένας από όσους συμμετέχουμε στις διαδηλώσεις δεν ανέλαβε το βάρος να διαχωρίσει τη θέση του με αυστηρότητα, όλοι πορευόμαστε μαζί με αυτούς τους μικρούς ναζί γιατί θεωρούμε ότι βρισκόμαστε στο ίδιο στρατόπεδο, πως είναι «παραστρατημένοι σύντροφοι», πως δεν πρέπει «να κάνουμε δήλωση νομιμοφροσύνης στο κράτος», πως «το κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης», πως οι ρίζες του Κακού βρίσκονται αλλού, πως «φταίει ο Βγενόπουλος που δεν είχε βάλει ρολά» και άλλες μπούρδες που κρύβουν κάτω από το χαλί τις δικές μας ευθύνες.

Κανένας και καμία δεν αναρωτήθηκε ποτέ πόση ευθύνη έχει η βία των «εξεγερμένων» για το θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου και του Μιχάλη Καλτεζά. Κανένας και καμία δεν αναρωτήθηκε αν τα παιδιά αυτά θα ζούσαν αν οι ίδιοι δεν είχαν επιλέξει τη στρατηγική της βίας. Κανένας και καμία δεν αναρωτήθηκε αν η στρατηγική της έντασης δημιουργεί Κορκονείς και Μελίστες. Κανένας και καμία δεν αναρωτήθηκε αν αυτή η στείρα λογική της αντιπαράθεσης μπορεί και θέλει πραγματικά να αλλάξει την κοινωνία και να την κάνει ανθρωπινότερη. Κανένας και καμία δεν αναρωτήθηκε αν το δίπολο «αναρχικός» και «μπάτσος» πάει μαζί, όπως μαζί πάει και το γενικότερο δίπολο που τους οπλίζει τα χέρια και τους «στέλνει» στην αρένα εξ ονόματός μας, το δίπολο της «αθώας κοινωνίας» που πολεμά το «διεφθαρμένο κράτος».

Τώρα, για όσους από εμάς αισθανόμαστε ακόμα άνθρωποι, η διαχωριστική γραμμή έχει χαραχτεί, δυστυχώς με αίμα, από τα γεγονότα τα ίδια, και χαράχτηκε έξω από αυτά τα δίπολα. Πρέπει απλά αλλά επιτακτικά να μπορέσουμε να την διακρίνουμε: χρειάζεται να αποφασίσουμε αν είμαστε με τη βία ή αν είμαστε εναντίον της. Αν το πρόβλημά μας είναι να «καεί το μπουρδέλο η βουλή» ή αν θέλουμε να φτιάξουμε μια κοινωνία που κανένας δε θα καίγεται ζωντανός. Αν θέλουμε να κρεμάσουμε τους βουλευτές και να κάψουμε τις τράπεζες ή να φτιάξουμε έναν κόσμο χωρίς κρεμάλες. Πρέπει, για να σταματήσουμε να θρηνούμε θύματα, να σταματήσουμε να τροφοδοτούμε με παρακλήσεις μίσους και οργής την ατμόσφαιρα, πρέπει να αποφασίσουμε αν θα έρθουμε σε ρήξη με το κομμάτι αυτό του εαυτού μας που ζητάει αίμα, φωτιές, κρεμάλες, και που όταν τα καταφέρνει στέκει αμήχανα και καταδικάζει υποκριτικά τη βία. Πρέπει να βρούμε το θάρρος (κυρίως απέναντι στους εαυτούς μας) και να τολμήσουμε να διαδηλώσουμε ενάντια στην αριστερή και την αναρχική τρομοκρατία, στη μνήμη όλων των θυμάτων της. Γιατί, ναι, πρόκειται για τρομοκρατία. Πρόκειται για πτώματα, για αίμα και πόνο. Πτώματα που δεν πάψαμε να ζητάμε, τραυλίζοντας ύμνους οργής, δημιουργώντας αντίπαλα στρατόπεδα εκεί που θα έπρεπε να υπάρχουν απλά άνθρωποι, δίνοντας δικαιολογίες στο ακρο-αριστερό και αναρχικό φασισταριό να δολοφονεί. Πρέπει να διαδηλώσουμε ενάντια σε αυτήν την τρομοκρατία για να καταλάβουν κάποιοι ότι δεν δεχόμαστε να δικαιολογούν τις μακάβριες πρακτικές τους στο όνομά μας, ότι ονειρευόμαστε έναν κόσμο διαφορετικό, όχι απλά από αυτόν που υπάρχει, αλλά και διαφορετικό από αυτούς τους ίδιους. Υπάρχει και άλλη τρομοκρατία; Υπάρχει. Υπάρχουν τα τουμπανιασμένα πτώματα των μεταναστών στο Αιγαίο. Υπάρχει όμως και το ακρωτηριασμένο σώμα του Χαμίντ Νατζαφί.


Γιάννης Κορομηλάς,

Κώστας Μπακόπουλος,
Θανάσης Πολλάτος,

Παναγιώτης Σιαβελής

(μέλη της ομάδας Αυτονομία ή Βαρβαρότητα)


82 comments:

αντίφωνο said...

Μπράβο παίδες, εξαιρετικό!

Tic Tac said...

Συμφωνω με αρκετα σημεια οπως μπορειτε να δειτε και εδω.

Αλλα το βρισκω απλοικο να χρεωνετε στην αναρχια ολο αυτο το ξεστρατισμα και να μη θεωρειτε συνυπευθυνη την κοινωνια. Ναι , θα σηκωσουμε το βαρος που μας αναλογει αλλα οχι ολο.

Anonymous said...

Η εσωστρέφεια παράγει εξωστρέφεια, εάν θέλουμε να κάνουμε κριτική ας την κάνουμε πρώτα στο υποκείμενο που παράγει την κριτική. Στον εαυτό μας, δρώντας αυτόνομα και ορίζοντας ως διαχωριστικές γραμμές τους ίδιους μας τους εαυτούς δραστικά και έπεται διαδραστικά.


Τα δίπολα παράγουν ψευτοδιλήμματα όπως ψευτοδίλημμα είναι και το δίπολο “είμαστε κατά της βίας ή υπέρ της βίας!!!”.

Το σημαντικό δεν είναι σίγουρα να καεί το μπουρδέλο η βουλή αλλά η απελευθέρωση του υπόρρητου ψυχικού δυναμικού (φαντασιακού) που ισοδυναμεί να καεί ο υπάρχον θεσμός ο οποίος έχει καεί σε ασυνείδητο περιεχόμενο μένει να γίνει συνειδητό. Αρά ναι να καεί το μπουρδέλο η βουλή.

Όσο για τον Αναρχικό χώρο είναι καταδικασμένος εφ' όσον δεν ακούει τα ίδια του τα τραγούδια.

Σκότωσε το μπάτσο που έχεις μέσα σου σκότωσε το μπάτσο πριν να 'ναι αργά...

Και κυριολεκτικά μέσα στον χώρο σας, και μεταφορικά μέσα στους εαυτούς σας.

Για τους Νεκρούς τι να πει κανείς, ένας νεκρός δεν θα δει ποτέ την κοινωνία να αλλάζει.

Anonymous said...

fysika κ δεν χρεωνουμε ολοκληρη την σαπιλα στους αναρχικούς, νομίζω όμως πως κάθε φορά πρέπει ο απολογισμός προς την κοινωνία να παίρνει κ συγκεκριμένη κατευθυνση, και ειδικά αυτη τη φορα νομιζω πως δεν μπορουσαμε να ξεφυγουμε από την επιμονη στην ευθυνη του συγκεκριμένου χώρου. πάντως, δε νομιζω να αμελησαμε τόσο να αναφερθούμε κ ευρυτερα στις ευθυνες της κοινωνιας.
όπως κ να χει, το θλιβερο είναι οτι ένας χώρος που θελει να λογιζεται για κοινωνικό κίνημα, να εμφανίζεται απλά σαν ένα δυσάρεστο κοινωνικό φαινόμενο, που υπάρχει μεν σε ολοκληρη την κοινωνια (μιλώ για την βια, το μισος κ την καταστροφη), αλλά σε ορισμένες ομάδες φανερωνεται εντονοτερα κ με τον πιο τραγικο τροπο.

παναγιώτης

Νίκος Μ. said...

Συμφωνώ κι εγώ με τα σχόλια 2 και 3 και θα ήθελα να θέσω μερικά περαιτέρω ζητήματα, καθώς θεωρώ αυτό το κείμενο ως άστοχη κίνηση, όπως εξηγώ στο τέλος:

1) Ο κόσμος συγκλονίστηκε εξίσου αν όχι περισσότερο με τους θανάτους των 3 όπως και με αυτόν του Αλέξη. Πήγε και άφησε λουλούδια έξω από το κτήριο κ.λπ. Η κοινωνία «μουγκάθηκε» και αυτό φαίνεται από τα κείμενα σε πολλά μπλογκς, από ένα φαντασιακό αυτο-ενοχοποίησης που κυκλοφορεί, από το γεγονός ότι οι ίδιοι οι αναρχικοί άρχισαν να κουβεντιάζουν περί βίας στο indymedia, έβγαλαν κείμενα όπου αποστασιοποιούνται πλήρως κ.λπ. Νομίζω ότι το κείμενο σφάλλει ως προς την εκτίμηση του περιρρέοντος φαντασιακού της κοινωνίας, πράγμα που φαίνεται και από το ότι στέκεται μόνο σε ορισμένους που είπαν «να πεθάνετε», ενώ υπάρχουν μαρτυρίες για τον κόσμο που προσπαθούσε να βοηθήσει τους άτυχους υπάλληλους, πετώντας τους μπουκάλι με νερό κ.λπ. Αυτή η λανθασμένη εκτίμηση του είναι αναγκαία για να στηρίξει τη μονομέριά του (βλ. παρακάτω).

2) Ο Δεκέμβριος δεν ήταν μια εξέγερση απλώς ενάντια στη δολοφονία του Αλέξη (αυτό το λένε οι αναρχικοί), αλλά ένα πολύ ευρύτερο φαινόμενο, που εξέφρασε την αγανάκτηση του κόσμου για πολύ περισσότερα πράγματα. Άρα δεν έχει νόημα να τη συγκρίνουμε με την έλλειψη διοργάνωσης κινητοποιήσεων κατά των δολοφόνων των 3 υπαλλήλων. Οι τελευταίοι δεν ήταν κρατικοί υπάλληλοι, άρα δε συμβολίζουν την εξουσία και άρα αυτό το περιστατικό δε θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως αφορμή για μια εξέγερση. Μη συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα. Και εδώ υπάρχει η ίδια, απολύτως λανθασμένη, εκτίμηση για το φαντασιακό της κοινωνίας.

3) Άλλωστε στην περίπτωση του Αλέξη ο δολοφόνος ήταν εκπρόσωπος τους κράτους, δημόσιος υπάλληλος επιφορτισμένος με την προστασία των πολιτών. Όπως και να το κάνουμε, όταν η πράξη γίνεται από κάποιον που έχει αυτές τις ιδιότητες, έχει μεγαλύτερο «βάρος» συμβολικά. Επιτρέπει, επίσης, ευκολότερα την κινητοποίηση και την έκφραση οργής, καθώς ο στόχος είναι σαφής και μπορεί να προσωποποιηθεί. Στην τωρινή περίπτωση, αντίθετα, οι δολοφόνοι είναι ακόμα άγνωστοι και δεν προέρχονται από την αρχή που έχει ως ρόλο να προστατεύει τους πολίτες.

4) Είναι καραμπινάτο λάθος να ταυτίζουμε κρατικές δολοφονίες με δολοφονίες που γίνονται από «ιδιώτες». Υπάρχει πολιτική διαφορά τεράστια, ασχέτως της φρίκης που μπορεί να προκαλούν σε επίπεδο ευαισθησίας ανθρώπινης. Αν το παραβλέψουμε αυτό κινδυνεύουμε να ανατρέψουμε ολόκληρο το σύγχρονο νομικό πολιτισμό και την ιδέα του κράτους δικαίου: αν οι κρατικές παραβιάσεις δικαιωμάτων είναι το ίδιο πράγμα με τα κοινά ποινικά εγκλήματα, τότε, αυτόματα, δε μπορούμε να ασκούμε πολιτική κριτική στις αυθαιρεσίες. Δεν πρέπει να τις θεωρούμε κάτι παραπάνω από τους βιασμούς, τους φόνους, τις ένοπλες ληστείες κ.λπ. Πολύ μεγάλο λάθος.

5) Αυτές οι επισημάνσεις, που μπορεί να φαίνονται ότι ασχολούνται με επουσιώδεις λεπτομέρειες, έχουν μεγάλη σημασία. Νομίζω πως το γεγονός ότι το κείμενο τις παραβλέπει, δείχνει μια υπόρρητη ταύτιση της κοινωνίας με τους αναρχικούς που υιοθετούν αυτές τις μεθόδους. Εξού και η αναφορά σε αυτούς που φώναζαν «καλά να πάθετε», όταν είναι γνωστό, υποθέτω (αν και δεν ήμουν παρών), ότι υπήρχαν άλλοι τόσοι –και περισσότεροι (σύμφωνα με τις μαρτυρίες που έχω διαβάσει)- οι οποίοι θέλανε να βοηθήσουν, αλλά είχαν απελπιστεί, ακριβώς επειδή δε μπορούσαν να κάνουν τίποτε. Ακόμα και οι αναρχικοί όμως ταυτίζονται, σχεδόν, με αυτούς τους φόνους. Τι σημαίνει το «αναρχικοί» έτσι σκέτο; Άλλο να πεις ότι οι μαλακίες των αναρχικών (μπάχαλα, βιαιολαγνεία κ.λπ.) ήταν πολύ πιθανό να οδηγήσουν κάποτε εδώ (αν και υπάρχει, νομίζω, μεγάλη ποιοτική διαφορά σε σχέση με τα κλασικά μπάχαλα) κι άλλο να καλλιεργείς την άποψη ότι «οι αναρχικοί» είναι τίποτε ανθρωπόμορφα κτήνη που γουστάρουν να καίνε ανθρώπους ζωντανούς. Αν συνέβαινε αυτό, δε θα έβγαιναν αναρχικές ομάδες να εκφράσουν τον αποτροπιασμό τους για το γεγονός, αλλά θα έλεγαν ότι οι νεκροί είναι «παράπλευρες απώλειες» κ.λπ., πράγμα φυσικά που δεν έγινε.

Νίκος Μ. said...

(συνέχεια)

6) Αλλά και αυτή η άμεση επίθεση στους αναρχικούς είναι λανθασμένη. Δεν κάνει πουθενά μια ανάλυση, δε βλέπει το γεγονός ότι αυτά τα φαινόμενα δεν είναι προϊόντα της αναρχικής ιδεολογίας, αλλά ενός γενικότερου κοινωνικού λουμπενισμού, μιας «μητροπολιτικής βίας» που παρουσιάζεται τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο σε όλες τις δυτικές μεγαλουπόλεις. Στην Ελλάδα απλώς βρίσκει καταφύγιο, σε πολύ μεγάλο βαθμό, στους αναρχικούς, λόγω του φαντασιακού της βίας των τελευταίων. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι τα δύο ταυτίζονται. Πριν ένα μήνα, στα βόρεια προάστια του Παρισιού πετάξανε μολότωφ σε γεμάτο λεωφορείο και ευτυχώς ο κόσμος σώθηκε. Ήταν αναρχικοί αυτοί; Όχι φυσικά.

7) Αυτό το τελευταίο το επισημαίνω για να πω ότι το κείμενο μου φαίνεται περισσότερο ότι βγάζει μια αντι-αναρχική εμμονή και λιγότερο ενδιαφέρεται να κριτικάρει με σωστό και εποικοδομητικό τρόπο αυτό που συνέβη και τις συμπεριφορές ή τις ιδεολογίες που ευνοούν και υποθάλπουν τέτοια φαινόμενα. Αν θέλουμε να καταπολεμήσουμε αυτά τα φαινόμενα (νομίζω ότι όλοι συμφωνούμε ως προς αυτό), χρειαζόμαστε μια ψύχραιμη και τεκμηριωμένη ανάλυση. Όλα αυτά τα νέα παιδιά που πάνε στους αναρχικούς και μαθαίνουν πλέον ότι αναρχία και επανάσταση είναι το «να τα κάνεις όλα πουτάνα», να καις και να σπας και να φλερτάρεις με την τρομοκρατία, σε τι μπορεί να βοηθηθούν με το να διαβάζουν τέτοια κείμενα; Σε τίποτε. Αυτό που χρειάζεται είναι συγκροτημένη δουλειά, ψύχραιμη κριτική, ανάλυση του φαινομένου, κατάδειξη του εκλουμπενισμού μεγάλων κομματιών των αναρχικών, υποστήριξη των φωνών που μέσα σε αυτούς κριτικάρουν –ή προσπαθούν, εν πάση περιπτώσει, να κριτικάρουν- αυτά τα φαινόμενα κ.λπ. Μόνο αυτό θα μπορούσε να δημιουργήσει μια ιδεολογία που θα απονομιμοποιούσε αυτές τις πρακτικές. Η γενικόλογη κριτικής της «βίας» δε βοηθά σε τίποτε. Αν βοηθούσε, θα το είχαμε δει, μιας και αποτελεί την τρέχουσα άποψη μέσα στην κοινωνία (από τους πολιτικούς και τα ΜΜΕ ως το μέσο άνθρωπο, όλοι «καταδικάζουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται»).

8) Θα μου πείτε, βέβαια, ότι δεν πρόκειται για κείμενο της ομάδας, αλλά για προσωπική, ενυπόγραφη πρωτοβουλία ορισμένων από τα μέλη της. Σωστά. Από την άλλη όμως η ομάδα έχει ευθύνη για αυτά που επιλέγει να αναδημοσιεύσει. Εγώ πιστεύω ότι μια πολιτική ομάδα έχει ένα είδος ρόλου «πρωτοπορίας», με την έννοια ότι αποτελεί μια συλλογικότητα ανθρώπων που αφιερώνουν ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους στην ενασχόληση και την επεξεργασία ενός πολιτικού προτάγματος και των ιδεών ή των θέσεων που το προωθούν. Με αυτή την έννοια, ο αναγνώστης περιμένει να διαβάσει κείμενα που θα τον βοηθήσουν να αναπτύξει την κριτική του σκέψη. Θερμόαιμα όμως και συναισθηματικά, με την κακή έννοια του όρου, κείμενα όπως το συγκεκριμένο δε νομίζω ότι βοηθούν προς αυτή την κατάσταση, καθώς συγκαλύπτουν αρκετά ζητήματα.

9) Πέραν όσων σχολίασα παραπάνω, θα μπορούσα να αναφέρω και ένα ακόμα: για να μην κάνουμε τη μαλακία των περισσότερων αναρχικών ή αριστεριστών που αναφέρονται μόνο στις πασιφανείς ευθύνες του Βγενόπουλου (κράτησε ανοιχτή την τράπεζα και τους εργαζόμενους μέσα στο κτήριο με μεθόδους εργοδοτικής τρομοκρατίας, ενώ είναι γνωστό ότι σε αυτές τις περιπτώσεις οι τράπεζες είτε κλείνουν είτε κατεβάζουν τα ρολά τους) για να εκμηδενίσουν τις ευθύνες των δραστών, εδώ κάνουμε το αντίστροφο: δεν αναφέρουμε καθόλου το Βγενόπουλο, γιατί, αν το κάνουμε, λέει, θα αποκρύψουμε τις ευθύνες των δραστών. Λες και δε μπορούμε να πούμε και τα δύο μαζί, αποδίδοντας στον καθένα το μερίδιο της ευθύνης του. Δεν καταλαβαίνω σε τι μας βοηθά η υιοθέτηση αυτού του μονοδιάστατου και μανιχαϊστικού τρόπου σκέψης (από την ανάποδη) που κατά τα άλλα καταγγέλλουμε τόσο ένθερμα σε όλο το κείμενο, σε επίπεδο διακήρυξης.

10) Σε μια περίοδο με πολύ πρόσφατο κρούσμα εργοδοτικής τρομοκρατίας (Via Vai) και ενόψει έντασης ανάλογων φαινομένων, εξαιτίας των νέων μέτρων στο εργασιακό πεδίο, το θεωρώ ανεύθυνο πολιτικά να μην αναφερόμαστε στο Βγενόπουλο, όταν είναι γνωστό ότι κανείς –ή ελάχιστοι- στα κανάλια ή στις μεγάλες εφημερίδες δεν τον αγγίζει και άρα παντού περνά η άποψη ότι φταίνε απλώς οι δολοφόνοι.

Νίκος Μ. said...

(κι άλλη συνέχεια)

11) Στα πλαίσια αυτής της προοπτικής, το ενδιαφέρον θα ήταν να δούμε αν η κοινωνία θα ασχολούνταν όσο ασχολήθηκε με τους 4 φόνους με πιθανό θάνατο της Κ. Κούνεβα ή της Κάρμεν από τη Via Vai, όπου δε θα είχε όλο αυτό το μελοδραματικό στοιχείο, με ή χωρίς εισαγωγικά («κουκουλοφόροι», «κτήνη που θέλουν να κάψουν ζωντανούς ανθρώπους» κ.λπ.). Αυτό θα μας έδειχνε τι και πώς σκέφτεται ο μέσος άνθρωπος. Θέλω να πω, με αυτό, ότι η κοινωνία δεν επέδειξε σε καμία περίπτωση έλλειψη ευαισθησίας σε ό,τι αφορά την περίπτωση που συζητάμε. Αλλού δείχνει έλλειψη ευαισθησίας, ακόμα και αν έχουμε νεκρούς. Και αυτό το κείμενο το παραβλέπει απολύτως.

12) Αντίστοιχο λάθος εκτίμησης είναι και η ανάλυση για το σύνθημα περί της Βουλής. Είναι κάτι παραπάνω από τραβηγμένο από τα μαλλιά να συνδέεται το «να καεί, να καεί...» με τους 4 φόνους. Γενικά η κυριολεκτικού τύπου ανάλυση των συνθημάτων είναι, από μόνη της, κάτι ελάχιστα εύστοχο κοινωνιολογικά αλλά και πολιτικά. Με την ίδια λογική στο Μάη του ’68 δε θα έπρεπε να φωνάζουμε «CRS SS», γιατί πολλά από τα μέλη των CRS (δηλ. των ΜΑΤ) είχαν πολεμήσει στο αντιφασιστικό μέτωπο. Όπως λέει ο φίλος παραπάνω, το συγκεκριμένο σύνθημα εκφράζει μια συγκεκριμένη οργή της κοινωνίας. Το να του ασκούμε την κριτική που κάνουμε εδώ μου φαίνεται πιο πολύ ως μια προσπάθεια να αποφύγουμε τις ευθύνες με τις οποίες μας θέτει αντιμέτωπους το γεγονός ότι πρώτη φορά εδώ και δεν ξέρω κι εγώ πόσον καιρό, τόσος μη πολιτικοποιημένος κόσμος κατεβαίνει στο δρόμο με τέτοια οργή και θυμό. Μέσα στο γενικό πολιτικό κενό που επικρατεί, αν θέλουμε η απονομιμοποίηση των «από πάνω» να μην οδηγήσει σε λαϊκισμούς ή ακροδεξιού τύπου καταστάσεις, μια ριζοσπαστική και δημοκρατική πολιτική ομάδα οφείλει να βγαίνει μπροστά και να προτείνει ιδέες και κατευθύνσεις και όχι να ταμπουρώνεται πίσω από μια πολύ μπερδεμένη και ασαφή κριτική της βίας.

13) Μέσα σε αυτές τις ριζοσπαστικές ιδέες και κατευθύνσεις –για να μην παρεξηγηθώ-, βασικό κομμάτι έχει, όχι μόνο η καταγγελία των 4 φόνων, αλλά και μια προσπάθεια να δείξουμε ότι αυτά τα πράγματα δεν έχουν καμιά σχέση με τις κινητοποιήσεις. Αν δεν το κάνουμε αυτό, απλώς ενισχύουμε το αίσθημα «μουγκαμάρας» και αυτο-ενοχοποίησης. Έτσι ούτε ο κόσμος θα ασχοληθεί πιο ενεργά, ούτως ώστε να προσπαθήσει να προστατέψει το όποιο κίνημά του από αυτούς που το καπηλεύονται με εγκληματικό τρόπο, ούτε θα πάρουν κάποια θετική μορφή όλη αυτή η οργή και ο θυμός για τους κυβερνώντες. Θα επιστρέψουμε απλώς στα ίδια: οι αναρχικοί θα καίνε, ο Πρετεντέρης, ο Μανδραβέλης και ο Πρωτοσάλτε (πόσο χαμηλά έχουμε πέσει!) θα βγάζουν δραματικά λογύδρια και οι κυβενρώντες θα κάνουν ανενόχλητοι τη δουλειά τους. Με άλλα λόγια, καμιά πρόοδος, κανένα μάθημα από αυτό που συνέβη. Μόνο διακηρύξεις, πολλές διακηρύξεις.

Συγγνώμη για τα 3 σεντόνια.

Παναγιώτης said...

Φίλε Νίκο Μ.,
Σου απαντώ, όσο γίνεται κατ’ αναλογία με τις τοποθετήσεις σου.
1) έχεις δίκιο να λες ότι φαίνεται σαν να λέει το κείμενο οτί ο κόσμος δεν συγκινήθηκε από το γεγονός. Παρόλα αυτά, αν διαβάσεις προσεκτικά, θα καταλάβεις ότι αυτή η συμπεριφορά «χρεώνεται» στον συγκεκριμένο χώρο , ο οποίος στο αντίστροφο παράδειγμα της αδικης δολοφονίας του Αλέξη, έδειξε άλλη συμπεριφορά. Και αυτό γίνεται όχι για να αποφύγουμε την ανάλυση για το κοινωνικό φαινόμενο της βίας γενικά, αλλά επειδή τώρα που μιλάμε πρέπει να αποδώσουμε άμεσα τις ευθύνες τις δολοφονίας σε όσους πρέπει. Γιατί αν κ πιστεύω ότι η βία (των μπάτσων, των αναρχικών, οποιουδήποτε) πρέπει να εξηγείται κοινωνικά, παρόλα αυτά, ή μάλλον κομμάτι αυτού, είναι αναγκαίο κ να αποδίδουμε κάθε φορά κ την προσωπική ή συλλογική ευθύνη του καθενός. Αλλιώς φτάνουμε σε αναλύσεις-αιτιολογήσεις που στέκουν σαν δικαιολόγηση.
Ωστόσο, κ αυτό φαίνεται (ισχνά ίσως) και στο κείμενο, πως το φαντασιακό της αποδοχής της βίας που οδηγεί σε δολοφονίες, δεν δημιουργήθηκε στις πορείες κ στα συνθήματα, δεν δημιουργήθηκε τώρα, ούτε φυσικά υπάρχει στο κεφάλι του καθένα που συμμετέχει σε αυτό ατόφιο κ στον ακραίο βαθμό της αποδοχής της δολοφονίας. Αλλά πρέπει να παραδεχτείς πως η αποδοχή της βίας (που οδηγεί σε θανάτους, χωρίς κατ’ ανάγκη να τους ζητά) είναι ο κανόνας κ όχι η εξαίρεση (βλέπε για παράδειγμα τις απόψεις του μέσου δημοσίου υπαλλήλου για τους μετανάστες, του μέσου αριστερού για την επανάσταση, του μέσου δεξιού για τους αντιρρησίες συνείδησης κλπ. Παντού στο βάθος των απόψεων αυτών υπάρχει αίμα). Για αυτό επιμένω πως χρειάζονται διακηρύξεις, με κάθε αφορμή, και η συγκεκριμένη μάλιστα έχει στόχο μια μορφή βίας που το κίνημα που κατέβηκε στους δρόμους δεν έχει ξεπεράσει. Δεν εννοώ ότι θέλουν να καταλάβουν τα ανακτορα αλλα ότι θεωρούν σωστό να καίγονται τράπεζες, όχι σαν πολιτικό προταγμα (αυτό το κανουν οι αναρχικοί) αλλά σαν δικαιη έκφραση οργης-τιμωρια

Anonymous said...

Φίλε Νίκο Μ.,
Σου απαντώ, όσο γίνεται κατ’ αναλογία με τις τοποθετήσεις σου.
1) έχεις δίκιο να λες ότι φαίνεται σαν να λέει το κείμενο οτί ο κόσμος δεν συγκινήθηκε από το γεγονός. Παρόλα αυτά, αν διαβάσεις προσεκτικά, θα καταλάβεις ότι αυτή η συμπεριφορά «χρεώνεται» στον συγκεκριμένο χώρο , ο οποίος στο αντίστροφο παράδειγμα της αδικης δολοφονίας του Αλέξη, έδειξε άλλη συμπεριφορά. Και αυτό γίνεται όχι για να αποφύγουμε την ανάλυση για το κοινωνικό φαινόμενο της βίας γενικά, αλλά επειδή τώρα που μιλάμε πρέπει να αποδώσουμε άμεσα τις ευθύνες τις δολοφονίας σε όσους πρέπει. Γιατί αν κ πιστεύω ότι η βία (των μπάτσων, των αναρχικών, οποιουδήποτε) πρέπει να εξηγείται κοινωνικά, παρόλα αυτά, ή μάλλον κομμάτι αυτού, είναι αναγκαίο κ να αποδίδουμε κάθε φορά κ την προσωπική ή συλλογική ευθύνη του καθενός. Αλλιώς φτάνουμε σε αναλύσεις-αιτιολογήσεις που στέκουν σαν δικαιολόγηση.
Ωστόσο, κ αυτό φαίνεται (ισχνά ίσως) και στο κείμενο, πως το φαντασιακό της αποδοχής της βίας που οδηγεί σε δολοφονίες, δεν δημιουργήθηκε στις πορείες κ στα συνθήματα, δεν δημιουργήθηκε τώρα, ούτε φυσικά υπάρχει στο κεφάλι του καθένα που συμμετέχει σε αυτό ατόφιο κ στον ακραίο βαθμό της αποδοχής της δολοφονίας. Αλλά πρέπει να παραδεχτείς πως η αποδοχή της βίας (που οδηγεί σε θανάτους, χωρίς κατ’ ανάγκη να τους ζητά) είναι ο κανόνας κ όχι η εξαίρεση (βλέπε για παράδειγμα τις απόψεις του μέσου δημοσίου υπαλλήλου για τους μετανάστες, του μέσου αριστερού για την επανάσταση, του μέσου δεξιού για τους αντιρρησίες συνείδησης κλπ. Παντού στο βάθος των απόψεων αυτών υπάρχει αίμα). Για αυτό επιμένω πως χρειάζονται διακηρύξεις, με κάθε αφορμή, και η συγκεκριμένη μάλιστα έχει στόχο μια μορφή βίας που το κίνημα που κατέβηκε στους δρόμους δεν έχει ξεπεράσει. Δεν εννοώ ότι θέλουν να καταλάβουν τα ανακτορα αλλα ότι θεωρούν σωστό να καίγονται τράπεζες, όχι σαν πολιτικό προταγμα (αυτό το κανουν οι αναρχικοί) αλλά σαν δικαιη έκφραση οργης-τιμωρια

Παναγιώτης

Anonymous said...

2-3) αυτά τα σχόλια (με τα οποία δεν συμφωνώ απολύτως, πιστευω ότι θα χε νοημα να συγκρίνουμε αλλα δεν το εχω σκεφτει ακομα) επιβεβαιώνουν για μένα αυτό που λέει το κείμενο. Ότι ο κόσμος έχει χωρίσει τη βία σε αποδεκτή κ απαράδεκτη (ή σε διαβαθμίσεις αποδοχής), ο καθένας αντιδρά σε αυτή μόνο όταν η βία προέρχεται από κάποιον «εχθρό» του ή στρεφεται προς κάποιον δικό του. Οι διακηρύξεις, που δε σε συγκινούν απότι βλέπω, δεν είναι κραυγές που δε συμβάλλουν στην αλλαγή του κόσμου, είναι ακριβώς αυτή η απλή σκέψη που λείπει από το μυαλό της πλειοψηφίας κ η οποία δεν χρειάζεται αναλύσεις για να γίνει «κατανοητή» , κ η οποια μόλις πέφτει στο τραπέζι οποιασδήποτε επαναστατικής ομάδας πέφτουν πολλά γέλια. (το ίδιο ισχύει κ για την πλειοψηφία του απλού κοσμάκη). Κ μετά, όταν οι εξεγερσεις γεμιζουν αιματάκι ή όταν οι φασιστες σκοτώνουν μεταναστες, όλοι μαζι κλαίμε υποκριτικα, σε διαβαθμίσεις ανάλογα με το αν αυτος που πέθανε ή σκότωσε είναι καλός ή κακός. (αυτή είναι η διαφορά με το δεκεμβρη, τοτε είχε πεθάνει εξόφθαλμα κ από άμεση πρόθεση κάποιος αγνος 15ρης από κάποιον κακό κολομπατσο, ήταν πιο ξεκάθαρα τα πράγματα. Δυστυχώς λέω εγώ, γιατι το μονο ξεκαθαρο κ σημαντικό ηταν κ στις δυο περιπτώσεις ο θάνατος, αλλά προφανώς δεν συγκινείται ευκολα πλέον ο κοσμακης )

παναγιωτης

Anonymous said...

4) την ιδεα του κράτους δικαιου κινδυνεύουμε να την καταστρέψουμε ακριβώς αν κάνουμε τέτοιους διαχωρισμούς. Το κράτος δικαίου θα μπορεσει να εξελιχθεί σε ουσιαστική δημοκρατία (σε ανθρώπινη κοινωνια) μόνο αν όλοι πιστεψουμε σε αυτό, μέρος του οποίου είναι ο σεβασμός στη ζωη. Ποια πολιτική κριτική κ ποια πολιτική διαφορα? Αυτή είναι η ουσία? Από κει θα αρχίσουμε? Από το τι είναι πολιτικά μια δολοφονία? Όχι από το τι είναι η δολοφονία γενικά? Αν σε ενδιαφέρει η δημοκρατία, πρέπει πρώτα κ φωναχτά να καταδικάζεις τον φόνο και την βία. Τα κράτη δικαιου, το όποιο νομικό σύστημα, στηρίζεται πάνω σε αξίες, και ένα δημοκρατικό πολιτευμα δε μπορεί παρά να στηρίζεται σε αξίες όπως ο αδιαπραγματευτος σεβασμός της ζωής. Θεωρώ το σχολιο σου τουλάχιστον άστοχο, μην πω επικίνδυνο

Anonymous said...

5-6-7) κάνεις το λάθος να πιστεύεις ότι η καταδίκη στα λόγια σημαίνει κ καταδίκη της βίας γενικά. Ετσι, έμμεσα, βγάζεις αθώους τους Πρετεντερηδες κ τον απλό κόσμο, που βεβαίως στενοχωρήθηκε κ στενοχωριέται από κάποιες μορφές βίας, όπως αυτήν εδώ, και τα φορτώνεις έμμεσα σε ένα κομμάτι των αναρχικών, ενώ είναι δεδηλωμένη πρόθεση σου να βρεις τις βαθυτερες αιτιες. Το θέμα δεν είναι αν οι αναρχικοί, ο πρετεντερης κ ο λοιπός κοσμος καταδικάζει τις δολοφονίες αυτές στα λόγια. Το θέμα είναι πως χειρίζεται το θεμα της βίας γενικά, όχι τωρα, σε κάθε πλευρα της ζωης του. Εγω λέω ότι αυτή η δεδηλωμένη αποστροφή για τους φονους είναι υποκριτικη από ανθρωπους που λένε «κρεμαλα στα αφεντικά (αναρχικοί)», «περισσότερα ελικοπτερα να μας φυλανε από τους μεταναστες (πρετεντερης κ λαος)», «έξω οι ξένοι ( λαος κ ΛΑΟΣ)» κ τόσα άλλλα. Επειδη συντηρούν κ οξυνουν το φαντασιακό της βίας, το οποίο φυσικά κ κάποτε οδηγει σε θανάτους

panagivths

Anonymous said...

8-9) ο ρόλος μιας ομάδας ή ενός προσώπου, δεν νομίζω πως είναι να αποτελεί μια οποιαδήποτε μορφή «πρωτοποριας» (ακόμα κ με τον τροπο που το θέτεις, σαν ομαδα που θα διαλευκανει κ θα προτεινει ένα ολοκληρο προταγμα), τουλάχιστον όχι αν μιλάμε για ομαδες με στοχο την αλλαγή της κοινωνιας προς μια δημοκρατική κατευθυνση. Στοχος πρέπει να ναι ο διάλογος κ η αλληλεπιδραση, όχι να διαλευκάνουμε ένα πολιτικο προταγμα κ να τους το ανεβαζουμε να τους προωθησει την κριτική σκέψη. (Που είναι το αξιακό περιεχόμενο? μόνο πολιτικό προταγμα κ θέσεις, στέκουν σαν άδεια σχεδιαγραμματα χωρις το αντιστοιχο ανθρωπολογικο περιεχομενο.) Και αυτό το πιστευω επειδή η αλλαγή του κόσμου λαμβάνει τόπο στο επιπεδο των αξιων , του συλλογικού φαντασιακου. Μπορεί να εισαι ανυπομονος κ να θελεις να πεις τα τόσα πολλά που έχεις στο μυαλό σου (κ πολύ καλά κάνεις), αλλά αν αρχισουμε πχ τωρα τις αναλυσεις περι άμεσης δημοκρατιας κ επαναστατικου προταγματος και αναγκης ριζικης αλλαγης του κόσμου, και πούμε ύστερα ότι για το περιστατικό φταιει ο καπιταλισμός και η ελλειψη των προαναφερθεντων, μάλλον θα κάνουμε ένα ριζικο βημα να απομακρυνθουμε από την κοινωνια κ σίγουρα θα κάνουμε ένα σημαντικό βήμα για την μη-αποδωση ευθυνών σε αυτην την ιδια. Συγκάλυψη είναι να λεμε ότι φταιει ο βγενοπουλος, λες κ ότι έκανε ο βγενόπουλος αντιβαίνει στις κυριαρχες πλειοψηφικές αξίες. Το ίδιο είναι να λεμε ότι φταινε οι αναρχικοι, μόνο που στο κειμενο που ανεβασαμε δε λεμε αυτό, αλλα ότι φταιμε όλοι που συμμετεχουμε στο ευρυτερο φαντασιακό της δικαιολογησης της βιας. Συγκάλυψη είναι κ η θεση σου ότι φταινε κ οι δυο (που είναι οι υπολοιποι φταιχτες? Η μηπως πρέπει να κανουμε μια ψυχραιμη αναλυση που να καταληγει στοn απροσωπο φταιχτη που λεγεται καπιταλισμός?)

παναγιωτης

Anonymous said...

12-13)μια ομαδα ανθρωπων με στοχο την ρητή, ουσιαστική, σε βάθος κ συνειδητή αλλαγή της κοινωνιας, δεν μπορει να χαίρεται ή να ψάχνει ευκαιρίες όταν μια μάζα ανθρώπων γεμάτη οργή και θυμο βγαινει στους δρομους. Ειδικά όταν τα αιτηματα της δεν βασιζονται στην απονομιμοποιηση των από πάνω γενικα και στην αλλαγη του συστηματος προς μια δημοκρατικη κατευθυνση, αλλά σε αξίες ταυτοσημες με το κυριαρχο φαντασιακο (βγηκαν στο δρομο γιατι χασαν λεφτα, για κανεναν άλλο λογο). Και σε μια τετοια επικίνδυνη κατασταση, δεν είναι ωρα για ιδεες κ κατευθύνσεις, αυτό το κάνουμε τόσο καιρο τωρα κ μονο μακροπρόθεσμα μπορει να αλλαξει ο κοσμος κ να συμφωνησει ουσιαστικα. Αυτό που έχει σημασία σε επιπεδο σοβαρης πολιτικής τώρα, είναι να διακρίνουμε τι είναι σημαντικό στην συγκεκριμενη συγκυρια. Ότι βγήκε ο κόσμος στους δρόμους χωρίς καμία αλλαγή στις συνειδησεις ή ότι τα τελευταια χρόνια υπάρχει ένας αυξανόμενος κρετινισμός, μια αυξανομενη έκπτωση της αξίας της ζωής γενικά, βασισμένη σε έναν αυξανόμενο ατομικισμό κ έναν απειλούμενο καταναλωτισμό που στιγμή δεν κριτικάρεται από την ίδια την κοινωνία? Και επειδή έχουν αρχισει κ πεθαινουν πολλοι, δεν είναι καθηκον μας να γυρίσουμε στα αυτονόητα, στην υπερασπιση των βασικών αξιών μας? Τί μας νοιαζει, το άμεσο «πολιτικο όφελος», αν θα συνεχίσουν «οι κυβερνώντες να κάνουν ανενόχλητοι τη δουλειά τους», ή αν θα προωθήσουμε σοβαρές ανθρώπινες απειλούμενες αξίες για να μην σκοτωθούμε σαν τα ζώα, όταν αυτούς τους «ενοχλήσουμε»? ποια είναι η πρόοδος? να πάρουν πίσω τα μέτρα? εκει φτάσαμε? δεν ειναι προοδος να σταματησουμε να σκοτωνομαστε?

Anonymous said...

Διάβασα το κείμενό σας, και πιστεύω πως είναι εύστοχο, τολμηρό, από αυτά που θα ήθελα να διαβάζω συχνότερα. Ισορροπεί πολύ καλά ανάμεσα σε ψυχρές και ορθολογικές αναλύσεις και σε μελοδραματικές εκθέσεις ιδεών που αμφότερες διαβάζω αυτές τις μέρες. Ημουν έτοιμη απλά να σχολιάσω πολύ θετικά αυτά που διάβασα, για την ξεκάθαρη θέση σας κατά της βίας, για τον καταμερισμό της ευθύνης στην κοινωνία αλλά και στον αναρχικό χώρο ακριβοδίκαια, κατά τη γνώμη μου - όλα αυτά μέχρι να διαβάσω τα σχόλια... Πολλά από τα λεγόμενα των σχολιαστών με βρίσκουν εκ διαμέτρου αντίθετη και άλλα σχεδόν με εξοργίζουν, οπότε ενδεχομένως να χρειαστεί να υποστείτε και το δικό μου "σεντόνι".
Στο σχόλιο 3, μπορείς να μου εξηγήσεις αγαπητέ φίλε γιατί είναι ψευτοδίλημμα το "υπέρ ή κατά της βίας"? Νομίζω πως αποτελεί καθαρή επιλογή πρακτικών και τρόπος έκφρασης και υλοποίησης ιδεών σε όποιο από τα 2 "στρατόπεδα" κι αν ταχθείς. Επίσης, μια διευκρίνιση ακόμα: ο κόσμος που στο φαντασιακό του έχει την κατάλυση του θεσμού, αν αφηνόταν ελεύθερος θα στεκόταν στωικά μπροστά στη Βουλή και θα φώναζε: "να διαλυθεί η Βουλή και να φύγετε, αλλά εμείς δε θα πειράξουμε τίποτα και κανένα?"
(έπεται συνέχεια)

Θάλεια, Αναγνώστρια

Anonymous said...

Πρόοδος είναι να σταματήσουμε να σκοτωνόμαστε. Από αυτό εξάγεται το εξής, για να υπάρξει πρόοδος πρέπει να υπάρξουν φόνοι, η εξάλειψη των φόνων θα σημάνει την πρόοδο της κοινωνίας.

Όταν λέμε ότι η μάζα κατέβηκε γιατί έχασε τα χρηματικά της προνόμια, αλήθεια η φτώχεια και η εξαθλίωση είναι κατάσταση απώλειας χρημάτων, ή μήπως είναι κατάσταση απώλειας ελευθερίας, αξιοπρέπειας, ζωής, εδώ δεν έχουμε βία και βία που οδηγεί σε δολοφονία πως θα επιβιώσει κύριοι και κυρίες (π.χ) εάν βρεθεί κάποιος στην ατυχή κατάσταση να νοσήσει από βαριά ασθένεια, ποιο κράτος δικαίου θα καλύψει την νοσηλεία του? (κάτι ξέρω)

Άρα πρόοδος δεν είναι να σταματήσουμε να σκοτωνόμαστε αλλά να σταματήσουμε να τους αφήνουμε να μας σκοτώνουν ΟΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΚΑΙ ΣΕ ΟΠΟΙΑ ΜΟΡΦΗ ΔΡΟΥΝ.

Αγαπητή μου κυρία, από την στιγμή που εξοργίστηκες με τα σχόλια μου, αυτομάτως ζεις κάτω από ένα αίσθημα βίας, το αν αυτό το βίαιο αίσθημα, δεν μετουσιώνεται σε πράξη βίας προς κάποιον τρίτο, δεν λέει και πολλά. Αρκεί που η βία σε κυριάρχησε, σε εξ-όργισε εσένα την ίδια, άρα πρόσεξε εάν είσαι με το στρατόπεδο της μη βίας όπως λες (στρατόπεδο κατά της βίας!!!!) μη πράττεις βίαια προς την ουσία των λόγων σου.

Η βία του ζαπατικού στρατού είναι δικαιολογημένη ?
Για μένα είναι.
Η μη Βια του πολιτικού σκέλους του ζαπατικού στρατού είναι δικαιολογημένη ?
Για μένα είναι.

Άρα για μένα το δίλημμα είμαι υπέρ της βίας ή όχι είναι ψευτοδίλημμα είμαι και κατά και υπέρ της βίας.
Έτσι αυτονομείται η ύπαρξη μου και κατά αυτόν τον τρόπο αγωνίζομαι για την αυτό-νομια της κοινωνίας.
Σίγουρα δεν είναι μόνο η κατάληψη της Βαστίλης (Της βουλής) επανάσταση αλλά δεν είναι μόνο είναι και όμως. Ελπίζω να έγινα κατανοητός.

Δεν γνωρίζω τι θα γινόταν αν καταλάμβανε το πλήθος τη βουλή αν το γνώριζα θα είχα θεϊκές ιδιότητες πάντως προτιμώ να υποβάλλω διλήμματα στον εαυτό μου του τύπου είμαι υπέρ της ιστορίας η κατά της ιστορίας?

Ένας πολίτης, Ένας προλετάριος, Ένας Σύντροφός και Ένας Άνθρωπος.

Anonymous said...

(συνέχεια)
Προς το φίλο Νικο Μ,
Αρχικά να ξεκαθαρίσω πως το κείμενο αυτό αναφέρεται, όπως εγω το αντιλήφθηκα, απλά και μόνο στους θανάτους των εργαζομένων της Marfin, παραθέτωντας αιτίες και υπαιτίους. Δε μου φάνηκε ως μια γενική αποτίμηση των γεγονότων, ούτε μια προσπάθεια ανάλυσης του κοινωνικού φαντασιακού συνολικά και σε ευρύτερα πλαίσια. Έτσι, σαν τέτοιο, νομίζω πως αποτυπώνει τη θέση των συγγραφέων έντιμα, και, κατά την κρίση μου, αποτελεί κατανοητή, λιτή και ακριβή περιγραφή ευθυνών, γεγονότων και φαινομένων. Αυτο σαν απάντηση σε όλα τα σημεία των σχολίων σου που αναφέρουν ότι θα έπρεπε να ειπωθεί κι αυτό ή να αναλυθεί περισσότερο εκείνο κλπ. Είναι ένα κείμενο περιορισμένης αναγκαστικά έκτασης, με συγκεκριμένο αναγκαστικά θέμα. Χαρακτηριστικό είναι ότι τα σχόλιά σου πλησιάζουν ή και υπερβαίνουν την έκταση του κειμένου που σχολιάζεις.
Αυτά επι της αρχής, και τώρα κάποιες σκέψεις ως προς το περιχόμενο των σχολίων σου:
Σχετικά με τη μουγκαμάρα και τις συζητήσεις στο ιντιμιντια... η βία δεν ήταν πρόβλημα για τους πολλούς ή θέμα προς συζήτηση για τους αναρχικούς μέχρι να έχουμε θανάτους.... δεν το βρίσκεις υποκριτικό αυτό? Ποιοι ήταν οι ορισμένοι που έλεγαν "να πεθάνετε" (χωρίς να κυριολεκτούν, θα συμφωνήσω με την τοποθέτηση του Παναγιώτη στο σχόλιο 1)? Μήπως είναι ένα κομμάτι της κοινωνίας επηρεασμένο από τη συντεχνιακή νοοτροπία, που απαιτεί απόλυτη αφοσίωση στη γενική απεργία και την καθιστά αυτοσκοπό? Μήπως αυτό το κομμάτι δεν πρέπει να κατακριθεί ως μια κοινωνική συνιστώσα?
Στο θέμα της σύγκρισης των θανάτων με αυτών του Αλέξη, νομίζω πως σφάλλεις: δηλ. για να συγκρίνουμε θα έπρεπε πάλι ένας μπάτσος να σκοτώσει ένα παιδί? Νομίζω πως οι 2 περιπτώσεις έχουν ομοιότητες: είναι συγγενείς χρονικά και συνεπώς προέρχονται από και καταλήγουν στην ίδια κοινωνία και έχουν ρίζες στις ίδιες στρεβλές κοινωνικές συνθήκες που υπάρχουν τώρα και υπήρχαν και τότε! Και το γεγονός ότι ο στόχος όπως λες δεν είναι γνωστός (οι δολοφόνοι) δίνει άλλοθι στην κοινωνία να μην διαδηλώνει εναντίον τους? Δηλαδή τα μέλη του ΔΝΤ τα έχουμε σε φωτογραφίες στους τοίχους μας? Ή μήπως ξέρουμε ονομαστικά έναν έναν τους κυβερνητικούς, δημόσιους και ότι αλλο ήταν που έκλεψαν δημόσιο χρήμα? Κατά αυτών όμως διαδηλώσαμε μαζικά, γιατί η τσέπη μας μας καίει βλέπεις πιο πολύ από καθετί...
(έπεται συνέχεια της συνέχειας)

Θάλεια, Αναγνώστρια

Anonymous said...

(συνέχεια της συνέχειας):
Το σχόλιο 4 είναι αυτό που με εξοργίζει.... Συμφωνώ απόλυτα με την τοποθέτηση του Παναγιώτη, όμως έχω και κάποιες άλλες σκέψεις. Θεωρώ πως δεν αποτελεί κοινό ποινικό έγκλημα ο φόνος ανθρώπων από μια ομάδα που ιδεολογικά εκφράζει ελευθερίες, επαναστατικές ιδέες κτλ. αποτελεί, αν θέλουμε να το βάλουμε σε καλούπι, πολιτική πράξη. Είναι αποτέλεσμα της επιλογής μιας πρακτικής με εμμονή στη βία. Και αν ο φόνος από έναν εκπρόσωπο του κράτους επιφορτισμένο με την προστασία του πολίτη είναι "προδοσία", τότε πως θα ονομάσουμε το φόνο που διαπράττεται από άτομα του πολιτικού χώρου που εκφράζουν τα πιο επαναστατικά κομμάτια της κοινωνίας? Επίσης εξοργιστικό είναι το δίλημμα αν οι αναρχικοί είναι ανθρωπόμορφα τέρατα και άλλες λαικίστικες υπερβολές, ή αν η εμμονή τους στη βία είναι αυτή που οδήγησε τα πράγματα εδώ.. Νομίζω πως δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως το κείμενο αναφέρεται στο δεύτερο. Να σε πληροφορήσω επίσης, αν δε σε ικανοποιούν τα συνθήματα σαν επιχείρημα, ότι πριν την ημέρα της απεργίας, στα χείλη του κόσμου ήταν το "θα τα σπάσουν όλα και καλά θα κάνουν", σε συζητήσεις, σε sites κοινωνικής δικτύωσης κλπ. Νομίζω πως αυτό δίνει "έγκριση" στη βία και δεν είναι δυσνόητος ο συλλογισμός ότι αφού η βία έφερε αυτά τα αποτελέσματα και ο κόσμος τη ζητούσε, ακόμα κι να δε ζητούσε τα αποτελέσμτα της, έχει ευθύνη για το ότι δεν τα προέβλεψε και δεν τα απέτρεψε.
Κάπου αναφέρεσαι στο σχόλιο 6 στο "φαντασιακό βίας των αναρχικών"... Κάνω λάθος ή αυτό είναι ακριβώς που εκφράζει το αξιακό τους σύστημα? Αντιβία, συστημική βία και άλλα τέτοια? Δεν ταυτολογείς, και μάλιστα κατά όσων ο ίδιος λες? Επίσης επειδή η βία συνεχίζει να υπάρχει, δεν πρέπει να συνεχίζουμε και εμείς να την κριτικάρουμε?
Τέλος, τα σχόλια σου περί "πρωτοπορίας" τα βρίσκω εκτός πνεύματος και κάπως προσβλητικά... Τι είναι δηλαδή οι αναγνώστες? Τίποτα παιδάκια του δημοτικού? Ανταλλαγή απόψεων και οργάνωση ζητάμε εδώ και όχι κάποιον να μας ανοίξει το μυαλό!
Ωστόσο, φίλε Νίκο, συμφωνώ μαζί σου σε ένα σημείο, που ομολογώ δεν είχα παρατηρήσει πριν διαβάσω το σχόλιό σου: η αποφυγή της αναφοράς για την επιλογή της εργοδοσίας να μην κλείσει η τράπεζα σε ένα κείμενο που εξετάζει αίτια και ευθύνες, είναι σημαντικό κενό.
Κλείνοντας, θα ήθελα να εκφράσω τη γνώμη μου υπέρ της κίνησης να ανεβάσουν το κείμενο αυτό ενυπόγραφα κάποιοι ακόμα κι αν αυτό γίνεται στο blog μιας ολόκληρης ομάδας, το θεωρώ ενδεικτικό σεβασμού στις διαφορετικές απόψεις ατόμων που έχουν κοινή ιδεολογική αφετηρία, και αντιβαίνει σε κάθε έννοια "κομματικής πειθαρχίας", που είναι επίκαιρη και προσωπικά τη σιχαίνομαι.
Αυτά τα ολίγα. Ευχαριστώ!

Θάλεια, Αναγνώστρια

I.Π. said...

1.

Μια από τις μεγαλύτερες διαστρεβλώσεις της λογικής, μέσα στο όλο σχιζοφρενές περιβάλλον των ημερών, είναι πως ο κοινωνικός πόλεμος (γιατί περί αυτού πρόκειται) διεξάγεται μεταξύ μιας χρεοκοπημένης κοινωνικής ηθικής και ενός επίσης χρεοκοπημένου πολιτικά "χώρου". Οι μεν προστάτες και θεματοφύλακες του απογυμνωμένου από κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας "κοινωνικού συνειδητού" επιτίθενται μέσα από κανάλια και φυλλάδες εναντίον μιας θλιβερής μειοψηφίας υμνητών της διάχυσης της βίας και το ανάποδο, σε ένα γαϊτανάκι συκοφαντιών, προβοκατόρικων σεναρίων, πολιτικών α-λογισμών και ρεβανσισμού, το οποίο διαλύει και θολώνει τα αληθινά κοινωνικά και εξελικτικά στοιχεία και σημάδια της "ανομολόγητης" εξέγερσης συνειδήσεων που συντελείται καθημερινά από τον Δεκέμβρη του 08 μέχρι και σήμερα.

Είτε με τους μεν, είτε με τους δε, το μήνυμα χάνει την ουσία του. Ο τρόμος του κλομπ του μπάτσου ή της φωτιάς του εμπρηστή περπατούν χέρι-χέρι προς την πλήρη και εξοντωτική υποδούλωση κάθε ψίχας κοινωνικής απαλλοτρίωσης, κάθε προσπάθειας επαναφοράς στο προσκήνιο μιας ουσιώδους κοινωνικής διεκδίκησης, ακόμα και στο φαντασιακό επίπεδο. Αυτό που έσπευσαν ορισμένοι καλοθελητές να βαφτίσουν "κίνημα" (έτσι ώστε να το καλουπώσουν στα πρότυπα του παλιού κόσμου και να το οικειοποιηθούν μεθοδικά) μετά τις αυθόρμητες εξεγέρσεις του Δεκέμβρη δεν ήταν παρά μια συλλογική θέληση για το νέο, μια αντανακλαστική έφοδος για την κατάκτηση της χαμένης περηφάνιας του κόσμου να διεκδικεί και να θέτει τα θέλω του στο όλο χάος μιας διεφθαρμένης πολιτείας εξοντωτικών απαιτήσεων που δεν απαντά με καμία απόλαυση, καμία συναίνεση, καμία ευημερία. Ένας χείμαρρος που δεν βρήκε την φυσική εκβολή του γιατί εμποδίστηκε από την αυτοκαταστροφική βία και γιατί τον ξένισαν τα αναμασημένα συνθήματα. Κάθε μαγαζάκι έσπευσε να στρατολογήσει και να εκμεταλλευτεί ποσοτικά το τεράστιο ηφαιστειακό πλεόνασμα συνειδήσεων που έψαχνε τη λύση στους δρόμους και όχι μόνο εκεί. Η ριζοσπαστικοποίηση των επιθυμιών μας για μια (πάνω απ' όλα) ανθρώπινη κοινωνία κατάφερε να επιπλεύσει για λίγο πάνω από την επιφάνεια του βούρκου, πριν επαναβυθιστεί από την ματαιότητα ή/και τις σκλαβωτικές (πολιτικά) απαιτήσεις των διαφόρων γκρουπούσκουλων.

Το υποκείμενο της εξέγερσης διατήρησε την σπίθα, στράφηκε και πάλι προς τα μέσα, μη θέλοντας να παραδοθεί στην ανασφάλεια των μειοδοτών ψεύτικων ουτοπιών και στα μίζερα, αυτο-προδομένα τσιτάτα των δήθεν μπαρουτοκαπνισμένων μπροστάρηδων της «λαϊκής επανάστασης» με συνταγές του απομυθοποιημένου παρελθόντος. Οι τελευταίοι, επέστρεψαν στα καβούκια τους για να μετρήσουν τα κεφάλια στο μαντρί, μη τυχών και τους ξέφυγε κανένας. Η συνδικαλιστική μέγγενη κράτησε με τη σειρά της τον ανήσυχο κόσμο της εργασίας στους στεγανούς ουλαμούς της και μετέφρασε τις διεκδικήσεις τις στα γνωστά διαγγέλματα που μπορούν να σταθούν σε ένα διάλογο με την εργοδοσία για να μην την ερεθίσουν επικίνδυνα και πιάσει τον βούρδουλα. Ο πήχης των διεκδικήσεων έπεσε τόσο χαμηλά, που ακόμα και σήμερα που ο υπερκαπιταλισμος ζητά αίμα με τον πιο ωμό τρόπο, αυτοί συζητούν για το πόσα λίτρα μπορούν να αντέξουν να παραδώσουν χωρίς να αφανιστούν και χωρίς να κινδυνεύσουν οι θώκοι εξουσίας που τόσο λατρεύουν.

Ι.Π. said...

2.

Έτυχε λοιπόν το πρώτο αίμα να στάξει από τα κορμιά τριών παιδιών που δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν τους συναδέλφους τους στις διαδηλώσεις, σκυμμένοι πάνω από λογαρίθμους και ποσοστιαίες μονάδες για να εξακολουθούν να επιβιώνουν. Έτυχε η μοίρα να γυρίσει την πυξίδα και να ξεψυχήσουν τρεις νέοι άνθρωποι στο "μαγαζί" του επιχειρηματία που θεωρούν οι καπιταλιστές και οι αβανταδόροι τους τον πιο "άξιο" αυτή την στιγμή στην χώρα τούτη. Έτυχε ο επιθανάτιος ρόγχος που πάσχιζε να βρει οξυγόνο να ακουστεί στο ναό της χρηματοπιστωτικής απάτης που κάνει έναν ολόκληρο πλανήτη να ασφυκτιά. Τραγικότατη η ειρωνεία. Τόσο, που δεν χωρά ο νους πως κατάφεραν τρία ρομποτάκια βίας να στρέψουν τα βλέμματα και τις ψυχές όλων από την μαζικότητα του κόσμου έξω από το Κοινοβούλιο σε ένα υποκατάστημα τράπεζας σε μια γωνιά της Αθήνας. Τραγικότατο και ιστορικά σημαντικότατο, γιατί είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα να θέτουμε τους συγκρουσιακούς αναρχικούς (αλλά και οι ίδιοι τον εαυτό τους και τον "χώρο" τους) στη θέση του θύματος, στη θέση του ρομαντικού μάρτυρα μιας αποκτηνωμένης κοινωνίας. Να λοιπόν τώρα που γίνονται θύτες σε ένα έγκλημα που πραγματικά δεν είναι δικό τους, πέφτοντας στην φάκα σαν πεινασμένα τρωκτικά, βάφοντας τα χέρια τους με το αίμα εκείνων που υποτίθεται πως θέλουν να αφυπνίσουν από τον μικροαστικό μύθο της επιβίωσης και της μισθωτής σκλαβιάς. Για το σύστημα δεν υπάρχει ιδανικότερο σενάριο. Με ένα σμπάρο μαζεύει όλα τα τρυγόνια στο σακί και τα ετοιμάζει για σφαγή μέσα από το τηλεπαράθυρα, με μελό γαρνιτούρα και γραβατωμένες εκρήξεις οδύνης.

Μα πόσες ήττες πρέπει να μετρήσουν πια μέχρι να βάλουν μυαλό ή να σωπάσουν μια και καλή; Πότε θα καταλάβουν πως με "στρατιωτικούς" όρους θα είναι πάντα οι αδύναμοι στην ισορροπία των δυνάμεων; Είναι η εμμονή της βίας, ή μια βίαιη εμμονή, μια παράλογη στρέβλωση, που παραγκωνίζει και συρρικνώνει οποιαδήποτε εναλλακτική έκφραση του δίκαιου αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση;

Ι.Π. said...

3.

Την ιστορική εκείνη στιγμή για την Ελλάδα όπου αυθόρμητα και χωρίς κομματικές/συνδικαλιστικές γραμμές εργάτες όλων των ηλικιών και προελεύσεων έστρεφαν την οργή τους ενάντια στο σύμβολο της χρεωκοπίας του πολιτικού συστήματος, το Κοινοβούλιο, κάποιοι επέμεναν να εξασκούν τις εμμονές τους ενάντια σε τζαμαρίες, περιλούζοντας με βενζίνη εργαζομένους και... βιβλιόφιλους. Μένει να δούμε για πόσο ακόμα θα βαφτίζουν την τύφλωσή τους "επαναστατικότητα". Για πόσο ακόμα θα στρέφουν το μαχαίρι εναντίον της κοινωνίας που τόσο κόπτονται πως θέλουν να ελευθερώσουν από τα δεσμά της.

Μπορεί αυτή τη φορά το αίμα στα χέρια τους να τους ξυπνήσει από τον τυφλό και παράφρονα λήθαργο που ζουν και αναπαράγουν. Η ίδια η κοινωνία πάντως δεν θα τους περιμένει... Η κοινωνία αυτή τη στιγμή αποτιμά το μέλλον της και τις δυνατότητές της μέσα από δελτία ειδήσεων και εξαγγελίες κομματικών σκυλιών που γαβγίζουν τα ίδια σκατά. Κατάφεραν να παραδώσουν το κοινωνικό πρόσταγμα ως βορά στους λύκους του ψεύδους, που θα ξεσκίσουν με χαρά τις ελπίδες όλων αλλά και τους ίδιους. Κατάφεραν να βουλιάξουν τον θεατή/καταναλωτή ακόμα πιο βαθιά στο τέλμα του καναπέ του. Κατάφεραν να κάνουν ακόμα και τα σταλινικά μαντρόσκυλα να φαίνονται προστάτες της κοινωνίας. Εκείνοι, οι πιο ένθερμοι οπαδοί και θιασώτες του επαναστατικού momentum, που γνωρίζουν όσο κανείς άλλος πώς να εκτρέψουν την ανθρώπινη οργή προς την επαναστατική κατεύθυνση, κατάφεραν να ακυρώσουν συνειδησιακά την μεγαλύτερη έκφραση λαϊκής αγανάκτησης για μια μεγάλη πλειοψηφία κόσμου και να την μετατρέψουν σε ένα μνημόσυνο για τρεις ψυχές.

Θα επιτρέψουμε στους πολιτικούς καιροσκόπους να γράψουν ξανά την ιστορία όπως θέλουν και όπως τους εξυπηρετεί; Θα αφήσουμε τον κοινωνικό ανταγωνισμό να εξαντληθεί και να ηττηθεί τελικά στο ρινγκ της βίας; Ποιοί θα μπορέσουν να μεταφράσουν με λέξεις και νόημα το αυτονόητο "θέλω" στο δημιουργικό "απαιτώ" μιας λαμπρότερης ζωής που περιφέρεται σαν φάντασμα πάνω απ' τους δρόμους μιας βρόμικης, κουρασμένης πόλης;


[ Ζητώ συγνώμη για τα σεντόνια και ευχαριστώ για την φιλοξενία ]

Anonymous said...

Αγαπητέ ανώνυμε,
Αρχικά να διευκρινίσω ότι δε με εξοργισαν τα δικά σου σχόλια (αν διαβασες τα παρακάτω θα καταλάβες, αν οχι δε σε αδικώ, ήταν πραγματικά πολλά και συγγνώμη γι'αυτό), ωστόσο αυτή δεν είναι η ουσία της παρέμβασής σου απ'ότι αντιλαμβάνομαι.
Απαντώντας λοιπόν στο σχόλιο σου περί εμού βρισκόμενης σε στρατόπεδο κατά της βίας, πιστεύω πως είναι ευνόητο ότι η χρησιμοποίηση της λέξης ήταν σχηματική για τις ανάγκες της, πολύ φοβούμαι, ανεπαρκούς έκφρασής μου. Όσο για την βίαιη πράξη μέσω των λόγων μου, η λέξη εξοργίζομαι δεν ήταν σχηματική, ήταν κυριολεκτική και εκφράζει το βίαιο κομμάτι του εαυτού μου, το οποίο και επιθυμώ να έχω όσο το δυνατόν σε καταστολή, και ελπίζω κάποτε να το πετύχω στο μέγιστο βαθμό. Κατ'αντιστοιχία αυτό θα επιθυμούσα και για την κοινωνία μου. Έαν έπραττα βίαια μέσω των λόγων μου, αντιλαμβάνεσαι φαντάζομαι ότι δε θα επέλεγα να κάνω διάλογο μαζί σου, αλλά θα χρησιμοποιούσα λόγια μη ενδεικτικά του επιπέδου μου, το οποίο προφανως και κατάλαβες, αφού επέλεξες να με αποκαλέσεις "κυρία". Άρα τελικά, μάλλον δεν αρκεί που η βία με κυριάρχησε, γιατί σημασία έχει ότι επιθυμία μου είναι να μην πράττω ή σκέφτομαι να πραξω βίαια. Καθώς σε διαβεβαιώ πως ουδόλως είχα τέτοιες προθέσεις, νομίζω πως το να πιάνεσαι από τις εκφράσεις μου για να υποστηρίξεις τη θέση σου, δεν είναι καλή τακτική. Τέλος, αναφέρεις πως "από την στιγμή που εξοργίστηκες με τα σχόλια μου, αυτομάτως ζεις κάτω από ένα αίσθημα βίας, το αν αυτό το βίαιο αίσθημα, δεν μετουσιώνεται σε πράξη βίας προς κάποιον τρίτο, δεν λέει και πολλά". Επέτρεψέ μου να πω πως αυτή είναι η δική σου ερμηνέια, και ως τέτοια δε νομίζω πως χρήζει σχολιασμού από μένα.
Στα υπόλοιπα, νομίζω πως το αρχικό σου σχόλιο είναι εξαιρετικά ατυχές... Δηλαδή αν προοδεύσουμε κάνοντας φόνους, πως αυτοί οι φόνοι θα σταματήσουν? Ως δια μαγείας, ξαφνικά, ή μετά από κάποια θεϊκή παρέμβαση? Πώς θα σπάσει ο φαύλος κύκλος? Στη συνέχεια, το σημερινό μη κράτος δικαίου (στο οποίο έχεις δίκιο) αν χρησιμοποιήσουμε βία με οποιαδήποτε μορφή όπως λες για να καταλυθεί, θα παράξουμε απ'αυτό ένα "κράτος δικαίου"? δεν είναι λίγο οξύμωρο, αυτή η βία που χρησιμοποιεί το κράτος που δε σε ικανοποιεί, να είναι αυτή που θα σου φέρει αυτό που επιθυμείς?
Κλείνοντας, 2 πράγματα: 1ον, φαντάζομαι πως δε χρειάζεται κανείς να έχει "θεικές ιδιοτητες" για να αντιληφθεί πως ένα εξοργισμένο (χρήσιμη λέξη τελικά) πλήθος θα προέβαινε σε πράξεις βίαιες αν ήταν ελέυθερο, αλλά πιστεύω ακράδαντα πως χρειάζονται τέτοιες για να μαντέψεις από μια λέξη τις σκέψεις, την ιδεολογία και τις ροπές του συνομιλητή σου, και μάλιστα να εντοπίσεις σε αυτές και ενδεχόμενη πλάνη. 2ον, όσον αφορά το δίλημμα περί ιστορίας, η ιστορία δεν είναι κάτι αυτοτελές, εξωγήινο ή έξω από μας, εμείς τη διαμορφώνουμε, δεν είναι κάποιο είδος αξιώματος για να μπαίνουν τετοια διλήμματα, αλλά αν θες να κάνουμε το άλμα λογικής θα σου πω, πως δε γνωρίζω καμιά κοινωνία στην ιστορία που να ευημέρησε μακροπρόθεσμα φτιαγμένη μέσα από τη βία.
Ευχαριστώ για τις διευκρινίσεις σου, και με συγχωρεις που ξέχασα πριν να αναφέρω ότι μου άρεσε πολύ ο επίλογος του πρώτου σχολίου σου.

θάλεια, Αναγνώστρια

Anonymous said...

Συγχαρητήρια στην ομάδα που επιτέλους και οι αναρχοαυτόνομοι μπορούν να λεν τα πράγματα έξω από δόντια, χωρίς να φοβούνται την ιδεολογική τρομοκρατία της ακρο-αριστεράς.


Υ.Γ. Συγγνώμη για το μπλακ χιουμορ, άλλα θα πρότεινα να κάνουμε πορεία κατά της ελλειπής.... πυροπροστασίας.

Anonymous said...

Αγαπητή μου Κυρία,

θα σου απαντήσω σύντομα γιατί δεν έχω την πολυτέλεια να κάνω διαφορετικά.
Το αρχικό μου σχόλιο το οποίο αναφέρεις δεν είναι δικό μου είναι το αποτέλεσμα στης διαυγάσης του τελικού συμπεράσματος εν είδος ερωτήματος ενός μέλους της ομάδας.

“Δεν είναι πρόοδος να σταματήσουμε να σκοτωνόμαστε?”

Αν είναι πρόοδος αυτό παίρνουμε .

Α) Ως συνθήκη ότι σκοτωνόμαστε (σωστό )

Β)Αποτελεί πρόοδος εάν σταματήσει να γίνεται αυτό (σωστό)

Λάθος προσδιορίζουμε την πρόοδο με βάση μια συμπεριφορά η οποία είναι αντίθετη (όπως υποστηρίζουμε) στο αξιακό μας σύστημα αλλά πάρα ταύτα, την χρησιμοποιούμε για να υποστηρίξουμε το αξιακό μας σύστημα. Αν αντιμαχόμαστε την Βία δεν χρειάζεται να θέτουμε το δίλημμα, αλλιώς επιζητούμε την βία για να υποστηρίξουμε την αντίθεση μας σε αυτήν.

Θα συμφωνήσουμε πως η Ιστορία είναι ουσιαστικά ποίησης και χάρη στο ποιείν /πράττειν και στο παριστάνειν λέγειν των ανθρώπων (βλ. Φαντασιακή θέσμιση σ.14) άρα η ιστορία δεν είναι προδιαγραμμένη για να γνωρίζουμε τί θα γινόταν ακόμα και αν έχουμε βάσιμες υποψίες ότι έτσι θα γινόταν αυτό όμως ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ έγινε κάτι άλλο.

Όπως ότι Ακούγοντας όχι εμένα, αλλά τον λόγο, πεισθείτε ότι......τον λόγο δεν τον ακούτε ποτέ αυτό που ακούτε είναι πάντα κάποιος, τέτοιος που είναι...(ο.π,σ15) Αυτό για τις θεϊκές μου ιδιότητες πάνω στα λόγια κάποιας κατά τα άλλα συμπαθεστάτης Κυρίας.

Επί του συγκεκριμένου για τη Βία σου απάντησα, πότε αυτή (κατ' εμε)έχει πολιτικό έρεισμα
(βλ EZLN) και πότε δεν έχει (ΕΝΑΣ ΝΕΚΡΟΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΔΕΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΖΕΙ)

πιστεύω είμαι σαφέστατος.

Anonymous said...

Καθώς διάβασαμε Μαλατέστα ας διαβασουμε και Καστοριάδη...



..... Η προοπτική που απορρέει δεν είναι προοπτική μιας οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού εν γένει με την παραδοσιακή έννοια. Θεωρητικά , ο καπιταλισμός (οι παγκόσμιες επιχειρήσεις ) θα μπορούσε να βαστάξει όλο και πιο καλά, μέχρι την ημέρα που ο ουρανός θα πέσει στο κεφάλι μας .
Αυτό θα προϋπέθετε εν τούτοις, μεταξύ άλλων, ότι η καταστροφή των παλαιών εκβιομηχανισμένων χωρών, ιδίως στην Ευρώπη , και η έξοδος μυριάδων ατόμων από τον παραδοσιακό αιωνόβιο κόσμο τους στις όχι ακόμη εκβιομηχανισμένες χώρες, προς τις τεχνικοποιημένες , αστικοποιημένες κοινωνίες , θα μπορούσαν να συντελεσθούν χωρίς μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές δονήσεις.
Πρόκειται για μια δυνατή προοπτική. Δεν είναι σίγουρο ότι αυτή είναι πιθανή.

Η θεωρητική ανάλυση μπορεί το πολύ να φθάσει μέχρι σε αυτόν τον τύπο ερωτημάτων. Τα υπόλοιπα εξαρτιόνται από τις δράσεις και αντιδράσεις των πληθυσμών των ενδιαφερομένων χωρών.


Κορνήλιος Καστοριάδης

Η ορθολογικότητα του καπιταλισμού.

Anonymous said...

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1166053#1166424

Νίκος Μ. said...

Παιδιά είναι πολλά τα συσσωρευμένα σχόλια οπότε απαντώ με νέα σειρά, χωρίς να ακολουθώ την αρχική αρίθμηση.

Α) Προς Παναγιώτη

1)Ένα δείγμα του πώς επηρέασαν οι θάνατοι τα γεγονότα είναι και το ακόλουθο: http://beta.news247.gr/ellada/oi_misoi_theloyn_thysies.147164.html . Η γενίκευση του ότι η κοινωνία είναι «υπέρ της βίας» δε μας βοηθά πολύ. Η κοινωνία κλείνει τα μάτια στη βία σε συγκεκριμένες περιπτώσεις: όταν πρόκειται για μετανάστες, για περιθωριακούς κ.λπ. Εκεί έχει κάθε νόημα η σύγκριση με τις αντιδράσεις στο φόνο του Αλέξη, όπως το έχει κάνει και η ομάδα (στην ανακοίνωσή της για το περιστατικό της Κ. Κούνεβα: http://autonomyorbarbarism.blogspot.com/2009/01/blog-post.html) και όπως το έχουν κάνει και άλλες ομάδες. Στην προκείμενη περίπτωση όμως, δε νομίζω να ισχύει κάτι τέτοιο: η κοινωνία άμεσα ευαισθητοποιήθηκε, καθώς σοκαρίστηκε βαθύτατα, αφού σκοτώθηκαν «καθημερινοί άνθρωποι» που, όντως, θα μπορούσαν να είναι «ένας ή μία από εμάς». Ένας μετανάστης όμως ή μια πόρνη που κακοποιούνται ή δολοφονούνται από την αστυνομία δεν προκαλούν τέτοια αντανακλαστικά, γιατί όλοι ξέρουμε ότι δεν είναι «ένας ή μία από εμάς»

2)Περί οργής: η οργή δεν είναι απαραίτητα κακή. Το θέμα είναι αν εσύ παρεμβαίνεις, προτείνοντας δημοκρατικές ιδέες που θα επιτρέψουν σε αυτή την οργή να μη μετατραπεί σε κάτι το ετερόνομο. Η οργή πολλές φορές είναι δημιουργική. Άνθρωποι έχουν εξεγερθεί πολύ συχνά χάρις στην αγανάκτηση και την οργή τους και αυτό έχει πάει μπροστά την ανθρωπότητα, έχει οδηγήσει σε κατακτήσεις ισότητας, κοινωνικής δικαιοσύνης και περαιτέρω αυτονομίας. Αυτό, φυσικά, δε σημαίνει ότι όποιος μιλά για οργή θεωρεί πως αυτή αποτελεί τη βάση της πολιτικής δράσης, όπως θα υποννοούσε το αναρχικό σύνθημα «μίσος, μίσος, μίσος ταξικό». Η οργή από μόνη της δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή. Ειδικά όταν αναφερόμαστε σε ανθρώπους μη πολιτικοποιημένους, που για πρώτη φορά κατεβαίνουν στο δρόμο. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν «ληγμένες» απόψεις, βρίσκονται σε μια πρωτόγνωρη διαδικασία και διαμορφώνονται από τα βιώματα και τα ερεθίσματά τους. Είναι τεράστιο λάθος η ομάδα να τους προβάλλει τα δικά της σχήματα και να λέει: είπαν να καεί η βουλή, είναι φασίστες. Εδώ τα παιδιά που γράφουν το κείμενο δείχνουν να αγνοούν τον στοιχειώδη τρόπο με τον οποίο εκτυλίσσονται αυτά τα γεγονότα (τι είναι ένα σύνθημα, πώς το χρησιμοποιεί ο κόσμος, αν έχει αξία συμβολική ή κυριολεκτική κ.λπ.). Φυσικά εδώ η κριτική γίνεται, επειδή έχουμε στο νου μας ότι «οργισμένο πλήθος» σημαίνει σφαγές του Σεπτεμβρίου 1792 στο Παρίσι ή κάτι ανάλογο. Αυτά βέβαια είναι πράγματα που προβάλλετε εσείς στην πραγματικότητα και πολύ λίγη σχέση έχουν, νομίζω, με αυτήν.

3)Και αυτό που ξεχνάμε μέσα από όλα αυτά είναι ότι για πρώτη φορά η ομάδα έρχεται αντιμέτωπη με την «άγρια» πραγματικότητα, την «πραγματική» πραγματικότητα, έξω από τους κύκλους των πολιτικοποιημένων ακτιβιστών. Πρώτη φορά έρχεσαι αντιμέτωπος με κομμάτια της κοινωνίας που έχουν κατέβει στους δρόμους, με μια τόσο μεγάλη και βαθιά απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος (σε αντίθεση με τις ηλιθιότητες που έλεγαν διάφοροι πασοκικοί και φιλελεύθεροι αρθρογράφοι: «που την είδατε την κρίση του πολιτικού συστήματος, ο Γιωργάκης βγήκε με τόσο μεγάλο ποσοστό;;» κ.λπ.). Το θέμα για μια πολιτική ομάδα είναι να βρίσκεται επί ποδός, προσπαθώντας να διαδώσει ιδέες επαναστατικές και δημοκρατικές, που ενδεχομένως να βοηθήσουν την κατάσταση να πάει προς μια πιο ριζοσπαστική και δημιουργική κατεύθυνση. Το κείμενο που σχολιάζουμε όμως δείχνει εντελώς διαφορετικά αντανακλαστικά, σαν να είναι εκτός του συγκεκριμένου, σημερινού, τόπου και χρόνου, σα να μην έχει αντιληφθεί το πραγματικό διακύβευμα, αναπαράγοντας αντι-αναρχικές εμμονές.

Νίκος Μ. said...

(συνέχεια 1)

4)Επιμένω περί κράτους δικαίου. Η ηθικοποίηση της πολιτικής είναι πολύ επικίνδυνη. Το να εξισώνουμε τα κρατικά εγκλήματα με εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου μας επαναφέρει στην εποχή του μοναρχικού απολυταρχισμού, όπου η εξουσία ήταν ατομική ιδιοκτησία του μονάρχη και όπου, ως εκ τούτου, ο μονάρχης ενεργούσε απολύτως ανεξέλεγκτα, ως απλός «ιδιώτης». Σε αυτή την περίπτωση το habeas corpus δεν έχει κανένα νόημα: όπως από το βιαστή ή το ληστή δε ζητάς να σε δικάσει πρώτα, πριν σε σκοτώσει ή σε βιάσει, έτσι και από ένα κράτος-ιδιώτη δε μπορεί να έχεις καμία απαίτηση. Θα σε κάνει ό,τι θέλει, και μετά μπορείς να του κάνεις μήνυση. Με αυτό φυσικά δε θέλω να δικαιώσω τα εγκλήματα κανενός, λέγοντας ότι είναι πολιτικά και όχι απλώς ποινικά, αλλά να δείξω σε τι παραλογισμούς μπορεί να μας οδηγήσει αυτή η αντι-αναρχική λογική του κειμένου. Όταν η κρατική εξουσία λειτουργεί απολύτως ανεξέλεγκτα, τότε οδηγούμαστε σε δικτατορικές και ολοκληρωτικές καταστάσεις. Ή, από την άλλη πλευρά, περνάμε σε ακραίες νεοφιλελεύθερες λογικές, σύμφωνα με τις οποίες το κράτος πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ιδιώτης, να μην έχει καμία υπευθυνότητα απέναντι στην κοινωνία, άρα, ούτε κάποια παραπάνω ευθύνη, όταν εγκληματεί εις βάρος των πολιτών του.

-Περί αξίας διακηρύξεων. Όπως είπα και παραπάνω, οι γενικόλογες διακηρύξεις ποτέ δε βοηθούν. Απλώς αναπαράγουν αυτό το «δραματικό» στοιχείο που αποτελεί τον πυρήνα του φαντασιακού των ΜΜΕ. Τα κείμενα, αντίθετα, που εξέδωσαν οι διάφορες αναρχικές οργανώσεις ή πρωτοβουλίες (η Συσπείρωση, η ΑΚ, τα ατομικά κείμενα του Σβόλη και του Κάιν, το κείμενο των οργανώσεων και περιοδικών που παραθέτει κάποιος από πάνω κ.λπ.) είναι πολύ πιο σαφή και χρήσιμα, καθώς προσπαθούν να δείξουν τι είναι η επανάσταση, τι σχέση έχει με τη βία, πόσο αντίθετες με αυτά είναι οι δολοφονίες κ.λπ. Μπορεί να μην είμαι αναρχικός και να διαφωνώ με πολλά από τα κλισέ που αναπαράγουν. Αλλά ως πολιτικές κινήσεις είναι πολύ πιο εύστοχες από το παρόν κείμενο, το οποίο δίνει την εντύπωση ότι βρήκε αφορμή για να επιτεθεί σε ένα χώρο που τον έχει άχτι.

5)Το ότι σχεδόν σύσσωμος ο αναρχικός χώρος καταδίκασε απερίφραστα τις δολοφονίες δείχνει ότι αυτές οι πράξεις δεν προέρχονται από το αναρχικό φαντασιακό ως αναγκαία συνέπεια. Είναι άλλο πράγμα να πεις ότι αυτές οι μαλακίες με τις μολότωφ ήταν πολύ πιθανό να οδηγήσουν κάποτε εδώ και άλλο πράγμα να καταδίδεις στην αστυνομία έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο, δίχως να κάνεις καμιά περαιτέρω ανάλυση του φαινομένου, αντικαθιστώντας την ψύχραιμη ανάλυση και κριτική με τις δαιμονοποιήσεις των ΜΜΕ, λες και οι αναρχικοί είναι τίποτε τέρατα που πίνουν αίμα κάθε πρωί. Βλ. για του λόγου το αληθές το πολύ ωραίο κείμενο του Κάιν, που απαντά στις γνωστές ασυναρτησίες του Μανδραβέλη: http://exadaktylos.wordpress.com/2010/05/07/%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%AC%CF%8A%CE%BD-%CF%80%CF%8E%CF%82-%CE%B5%CF%80%CF%89/ .

Β) Προς Θάλεια:

6)Κι εδώ απαντώ σε μια ένσταση της Θάλειας: πιστεύω ότι δεν είμαι σε αντίφαση, όταν, από τη μια μεριά ασκώ κριτική στο «φαντασιακό της βίας» των αναρχικών, αλλά, από την άλλη, κρίνω πολιτικά λανθασμένο και ανεύθυνο αυτές οι δολοφονίες να χρεώνονται στους «αναρχικούς», έτσι γενικά κι αόριστα. Πιστεύω ότι το να είσαι υπέρ της πολιτικής βίας ή «αντί-βίας», όπως συνήθως λέγεται, δεν οδηγεί απαραίτητα σε τέτοια φαινόμενα. Μπορεί να οδηγήσει, καθώς αυτά τα πράγματα ποτέ δεν ελέγχονται απόλυτα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι αυτοί που είναι υπέρ της «αντί-βίας» έχουν σαφή σκοπό να σκοτώνουν αθώους, να καίνε ζωντανούς ανθρώπους κ.λπ. Αυτό μου θυμίζει τον Πρωτοσάλτε. Το να μη γίνεται αναφορά στο λουμπενισμό, το νετσαγιεφισμό κ.λπ., απλώς αναπαράγει την ιδέα των αναρχικών τεράτων, που φοβίζει τους μικροαστούς.

Νίκος Μ. said...

(συνέχεια 2)

7)Εγώ κρίνω τα πράγματα από την άποψη του πολιτικού "ακτιβιστή" (γελοίος ο όρος, αλλά δε βρίσκω άλλον): δηλαδή τι μπορούμε να κάνουμε ως πολιτική ομάδα ή, για την ακρίβεια, τι θα έκανα ως μέλος μιας πολιτικής ομάδας (δεδομένου ότι είμαι εκτός χώρας αυτόν τον καιρό). Γι’ αυτό και η κριτική μου γίνεται από μια τέτοια σκοπιά. Υπό αυτό το πρίσμα, τα κείμενα που δημοσιεύει μια πολιτική ομάδα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη όλες τις παραμέτρους μιας συγκυρίας, δε μπορούν να επιλέγουν μόνο αυτό που θέλουν να σχολιάσουν και τα υπόλοιπα να τα αποσιωπούν.

8)Τον όρο «πρωτοπορία» τον έβαλα σε εισαγωγικά ακριβώς για να διαχωριστώ από τη λενινιστική έννοια της πρωτοπορίας που θεωρεί τους ανθρώπους ηλίθιους και ανίκανους να απελευθερωθούν από μόνοι τους και, ως εκ τούτου, δικαιοδοτεί τον εαυτό της να αναλάβει τη διεύθυνση του κινήματος. Η δικιά μου αντίληψη δεν έχει καμιά σχέση με αυτήν την άποψη. Ίσως ο όρος είναι λανθασμένος, αλλά δε βρίσκω άλλον, πιο εύστοχο. Επίσης δεν είχα σκοπό να προσβάλλω κανέναν. Κρίνω από τις δικές μου εμπειρίες. Όταν αγοράζω ένα περιοδικό μιας πολιτικής ομάδας, όταν διαβάζω μια προκήρυξη, ένα κείμενο, μια μπροσούρα, περιμένω να πάρω κάτι που θα μου ανοίξει τη σκέψη, θα μου επιτρέψει να σκεφτώ κάτι που δεν είχα μπορέσει να σκεφτώ μόνος μου, θα μου μάθει κάτι που δεν ήξερα κ.λπ. Και στα κείμενα που έχω γράψει ή μεταφράσει για το Μάγμα (αναφέρομαι σε αυτά, επειδή δηλώνεις αναγνώστρια) αυτή την ανάγκη προσπάθησα να καλύψω. Δε νομίζω ότι αυτή η στάση είναι υποτιμητική για κανέναν, δεδομένου ότι με την ίδια στάση αντιμετωπίζω τα δικά σου σχόλια αλλά και τα σχόλια όλων εδώ μέσα (αν δεν ίσχυε αυτό δε θα έμπαινα στον κόπο να σε διαβάσω και να σου απαντήσω). Αυτή η ιδέα περί «πρωτοποριακότητας» δεν έρχεται, σε καμία περίπτωση, σε αντίθεση με την ελεύθερη συζήτηση και την αντιπαράθεση, η οποία αποτελεί το άλλο μεγάλο μέσο εξέλιξης της σκέψης μας. Αυτό, αντίθετα, που καταργεί την ουσιαστική συζήτηση αλλά και ευνουχίζει τη σκέψη μας είναι το να κρυβόμαστε πίσω από μια αντι-ολοκληρωτική και αντι-λενινιστική κριτική που δεν έχει πια νόημα (αφού αυτό που κυριαρχεί σήμερα δεν είναι η «κομματική πειθαρχία», η κυριαρχία των μεγάλων ιδεολογιών και η μονολιθικότητα, αλλά ο σχετικισμός), προκειμένου να μην έχουμε σαφείς θέσεις, αλλά να προωθούμε μια γενική στάση «ανοιχτότητας». Η συζήτηση, προκειμένου να είναι πραγματική και αληθινή, έχει ανάγκη από σαφείς θέσεις και ιδέες.

9)Στα πλαίσια αυτής της «πρωτοποριακότητας» θεωρώ ότι ο λόγος μιας πολιτικής οργάνωσης έχει, εκ των πραγμάτων, «παραδειγματική» αξία, οφείλει να δίνει, υπό μία έννοια, το «καλό –πολιτικά- παράδειγμα». Αυτό που της ζητάμε, π.χ., είναι να εκφράζει απόψεις ψύχραιμες και ορθολογικές που υπερβαίνουν τις ατομικές μας παρορμήσεις και τους συναισθηματισμούς οι οποίοι μπορεί να θολώνουν την κρίση μας. Και αυτό δε νομίζω να το κάνει σε καμιά περίπτωση το συγκεκριμένο κείμενο.

Νίκος Μ. said...

(συνέχεια 3, τέλος)

10)Τέλος θέλω να κάνω κριτική σε μια «φιλανθρωπικού» τύπου αντίληψη της πολιτικής. Η φράση «αν σταματήσουμε να σκοτωνόμαστε, θα προοδεύσουμε» κ.λπ. είναι πολύ απλοϊκή. Όλος ο κόσμος θα συμφωνούσε, άλλωστε, καθώς στις σημερινές κοινωνίες υπάρχει μια πραγματική κυριαρχία της ιδεολογίας των ανθρώπινων δικαιωμάτων, σε ό,τι αφορά στο δυτικό κόσμο (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε γίνονται φόνοι, βιασμοί κ.λπ.). Τα πολιτικά πάθη έχουν ειρηνεύσει και μόνο μικροσκοπικές σέχτες αναπαράγουν ακόμα το φαντασιακό μιας πολιτικής που έχει κάποια σχέση με τη βία. Άρα, μέσα σε αυτή τη γενική αποπολιτικοποίηση, που θεωρεί ως ανυπέρβλητο ορίζοντα της εποχής το σεβασμό τον ανθρώπινων δικαιωμάτων, διαχωρίζοντάς τον από κάθε πολιτική θεώρηση (λες και αυτά τα δικαιώματα είναι κάτι ουδέτερο, λες και δεν κατακτήθηκαν μέσα από αιματηρούς και βίαιους, πολλές φορές, αγώνες), όσοι είμαστε υπέρ της αυτονομίας δεν πρέπει να κλεινόμαστε πίσω από ασαφή δίπολα. Στόχος της αυτονομίας δεν είναι η εξάλειψη της βίας, έτσι γενικά (παρ’ όλο που, υποθέτω, μια αυτόνομη κοινωνία θα είναι λιγότερο βίαιη), αλλά η εγκαθίδρυση της δημοκρατίας, της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης στο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, και η προσπάθεια ανατροπής της ετερονομίας στο πνευματικό/πολιτιστικό επίπεδο.

αμαλια said...

Πολυ αναλυση βρε παιδια!Μια ομαδα λουμπεν στοιχειων,ψυχικα διαταραγμενοι ανθρωποι,διψουν για καταστροφη και αιμα και ανενοχλητοι, δοθησης ευκαιριας επελαυνουν ,απο την αλλη η αριστερα τριβει τα χερια της, ως αλλος λυκος, στην αναμπουμπουλα χαιρεται,γινονται ο δουρειος ιππος της στο πελεκημα του καπιταλισμου και ειναι και της λογικης ο εχθρος του εχθρου μου ειναι φιλος μου.Τα media απο τη μερια τους διψουν για τηλεθεασεις καιtirage αντιστοιχα και αν αυτα ειναι να ερθουν με το χαιδεμα των ''παιδιων''θα το κανουν, αλλωστε η αγοραια τους δημοσιογραφια αμοιβεται με χρυσαφι(και τωρα εκπληκτοι και αθωοι αναρωτιουνται τις πταιει.)Και τωρα, χμ, ο αλλος πολος του δραματος ,οι πολιτικοι απειρα τα επιθετα που θα μπορουσα να χρησιμοποιησω για το ποιον τους αλλα βαριεμαι βρηκαν το μυστικο της επιτυχιας,ακοπος πλουτισμος, η πολιτικη που αυτη συνισταται στο να μη κανουμε τιποτε να μην ενοχλουμε κανενα για να μη μας ενοχλει και κανεις στο μοιρασμα του χρηματος,20 χρονια τωρα γαια πυρι μειχθητω ,ε και, αλλος τα πληρωνει,αυτοι πορευονται και με την εξωθεν καλη μαρτυρια αριστερων(αυτοι κανουν τη φασαρια)εκδοτων και δημοσιογραφων. Καπως ετσι φτασαμε στα θυματα της Μαρφιν και τη γενικοτερη κατασταση πολιτικοοικονομικης και ηθικης εξαθλιωσης.Τωρα τι κανουμε? Ευχες,ευχες να ξεκαθαρισει το τοπιο της πολιτικης να επανελθει ο ορθος λογος στο κεφαλι μας(υπηρχε ποτε?).Οσο για τα θυματα ελατε μια στιγμη στη θεση αυτων των γονιων,μπορειτε να το αντεξετε? Τους αξιζε μια αλλη διαδηλωση με τους αλλους πολιτες,τη σιωπηρη πλειοψηφια(μπερδεμενη και αυτη συχνα)χωρις το ΠΑΜΕ και το μισος του σε μια διαμαρτυρια για τη διαφθορα και τους κουκουλοφορους,θελουμε μια Αθηνα χωρις αυτους αρκετα τους πληρωσαμε,αυτη τη φορα και με αιμα.

J said...

Η μόνη Αλήθεια από την οποία πηγάζει η νομιμοποίηση της λαϊκής αντιβίας στις συνειδήσεις του κόσμου, είναι η πελώρια ασυμμετρία πολιτικής, οικονομικής και πολιτισμικής δύναμης μέσα από την αναπαραγωγή της οποίας διαιωνίζεται το σημερινό σύστημα της ημιολοκληρωτικής «δημοκρατίας». Αυτή είναι η «απόλυτη αλήθεια» που βιώνουν τα ετεροκαθοριζόμενα κοινωνικά στρώματα στη σύγχρονη ιεραρχική κοινωνία και με βάση αυτή την βιωματική και πέρα για πέρα αποδεδειγμένη εμπειρική αλήθεια πορεύονται και διαπράττουν τις ενέργειες αντιβίας που τόσο εσείς απαξιώνετε. Ο ύποπτος ρόλος σας δεν στοιχειοθετείται μέσα από τη στηλίτευση του θανάτου των τριών αθώων εργαζόμενων στην Μαρφίν (όλοι μας κάναμε αυτοκριτική με αφορμή το τραγικό περιστατικό), αλλά στην απόδοση από μέρους σας συλλογικής ευθύνης («λίγο δολοφόνοι είμαστε όλοι μας») σε ολόκληρο το κίνημα, επειδή δήθεν «ανέχεται» τις πράξεις βίας ενάντια σε συστημικούς στόχους. Αυτή είναι μια ισοπεδωτική κι εντελώς αντιδραστική λογική που αντί να στοχεύει στον εξορθολογισμό της λαϊκής αντιβίας και στην καλύτερη οργάνωση της προς αποφυγή παρόμοιων τραγικών περιστατικών, αποβλέπει στην υπόθαλψη μιας συλλογικής ενοχής μέσα στους κόλπους του πρωτολείου κινήματος που φάνηκε να γεννιέται στις 5 Μαΐου.
Φυσικά και η λαϊκή αντιβία με την έννοια της αντίστασης στη συστημική βία είναι απόλυτα νόμιμη, ενώ η άμεση κι έμμεση βία πάνω στην οποία δομούνται οι πάσης φύσεως μορφές συστημικής καταπίεσης είναι, στα μάτια όσων επιλέγουν την αυτονομία και την ελευθερία, πλήρως απονομιμοποιημένη. Αν το αρνείστε αυτό, τότε είτε υποστηρίζετε πως η συστημική βία έχει κάποιο ρόλο να επιτελέσει και υπό ορισμένες συνθήκες είναι ηθικά αποδεκτή και επιβεβλημένη (πράγμα που αυτόματα σας θέτει εκτός της ελευθεριακής παράδοσης που υποτίθεται ότι προασπίζεστε και σας τοποθετεί στο στρατόπεδο των απολογητών του συστήματος), ή ισχυρίζεστε με περίσσιο θράσος ότι η συστημική βία δεν υφίσταται, ακριβώς τη στιγμή που η βία του συστήματος εντείνεται σε όλα τα επίπεδα και γίνεται πιο απάνθρωπη και σκληρότερη από ποτέ, εγκαταλείποντας ακόμη και τους στοιχειώδεις συνταγματικούς τύπους της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας». Άρα το ζήτημα δεν είναι αν θα αμφισβητήσουμε την αναγκαιότητα ύπαρξης της λαϊκής αντιβίας (όπως εσκεμμένα τίθεται από σας), αλλά ενάντια σε ποιόν πρέπει να στρέφεται και με βάση ποια κριτήρια και προδιαγραφές πρέπει να ασκείται. Μόνο ως προς αυτό το σημείο συμφωνώ πως πρέπει να υπάρχει καταδίκη για την ενέργεια στην Μαρφίν, αλλά αυτή είναι μια συζήτηση που ήδη έχει ανοίξει μέσα στο σοκαρισμένο αναρχικό κίνημα με όρους γόνιμης αυτοκριτικής, πραγματικά αντισυστημικούς, όχι με την απόλυτη ηθική απαξίωση και το αυτό-μαστίγωμα που εσείς επιδιώκετε.
Τη στιγμή που η θέληση των ελίτ αυτονομείται πλήρως και οριστικά από τη βούληση των μη-προνομιούχων στρωμάτων που στενάζουν κάτω από την κυριαρχία τους, τη στιγμή που η κοινοβουλευτική συμμορία ταμπουρώνεται μέσα στην Βουλή ενώ εξαπολύει έναν αστυνομικό στρατό κατοχής εναντίον της τεράστιας μάζας των διαδηλωτών κάθε ηλικίας και κοινωνικής προέλευσης, που εξεγείρεται ενάντια στα μέτρα που θα επιφέρουν την εξαθλίωση της πλειοψηφίας προκειμένου να συνεχίσουν να ευημερούν οι επαγγελματίες πολιτικοί, οι μεγαλοκεφαλαιούχοι, οι τραπεζίτες και το υπερεθνικό κεφάλαιο, εσείς προσφέρετε τις «καλές σας υπηρεσίες» στο σύστημα κατασυκοφαντώντας τον λαό, ο οποίος λίγο, πολύ ισχυρίζεστε ότι βάζει σε κίνηση τον «φαύλο κύκλο της βίας».

J said...

Μέρος 2:
Πού στοχεύετε; Να προστατέψετε την περιουσία των τραπεζιτών και των ελίτ της αγοράς ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΡΕΦΕΤΑΙ Η ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΒΙΑ; Να μας πείσετε για την ανάγκη συναδέλφωσης με τους μπάτσους, οι οποίοι πλέον έχουν αποκτηνωθεί τελείως, μπουζουριάζουν κόσμο κατά το δοκούν, βιαιοπραγούν ανελέητα και ανεξέλεγκτα ενάντια και στις πιο ανήμπορες ομάδες του πληθυσμού (θυμάστε τον Γλέζο, ή την γιαγιά που της άνοιξαν το κεφάλι μπροστά στη Βουλή στις 6 Μαϊου;) μόνο και μόνο επειδή τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην πολιτική της κοινοβουλευτικής χούντας που εσείς αποκαλείτε χωρίς ίχνος ντροπής «δημοκρατία»;
Διότι αν δεν ήταν αυτός ο στόχος σας, τότε ο προβληματισμός σας όφειλε να περιστρέφεται γύρω από τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να γίνει η λαϊκή αντιβία περισσότερο αποτελεσματική, ορθολογική και οργανωμένη προκειμένου να μην επαναληφθούν περιστατικά όπως αυτό της Μαρφίν και δεν θα αγωνιζόσασταν για την πλήρη απαξίωση της. Αν η αντιβία ήταν τόσο αντιπαραγωγική όσο ισχυρίζεστε, τότε ο Βγενόπουλος και το κάθε τομάρι της εγχώριας οικονομικής ελίτ δεν θα εκλιπαρούσαν προστασία από την Πολιτεία, ούτε θα καταλόγιζαν στο Κράτος ευθύνες επειδή απέτυχε να προστατεύσει τα περιουσιακά στοιχεία τους. Δεν λέω πως η βία είναι από μόνη της αρκετή για να δημιουργήσει τις συνθήκες που απαιτούνται για την μετάβαση σε μια απελευθερωτική, πραγματικά δημοκρατική κοινωνία. Στον βαθμό όμως που αποτελεί υγιή έκφραση μιας αντισυστημικής συνείδησης, η βία κατά (το τονίζω) της περιουσίας δεν πρέπει να αποθαρρύνεται. Το ίδιο δεν πρέπει να αποθαρρύνεται η βία ενάντια στους μπάτσους που εξαιτίας του αντικειμενικού ρόλου τους ως θεσμικού οργάνου καταστολής, είναι αναπόφευκτο να έλθουν σε φυσική σύγκρουση με οποιοδήποτε κίνημα αποβλέπει στην κατάλυση του Κράτους και την συγκρότηση μιας αυτόνομης κοινωνίας. Το μόνο που κάνουν τέτοιες αντιλήψεις είναι να υποθάλπουν την απάθεια και την υποταγή απέναντι στις τρομοκρατικές μεθόδους των ελίτ της εξουσίας.
Υπάρχει τρόπος να σπάσουν τα «δίπολα» που τόσο αποστρέφεστε. Αν οι μπάτσοι είναι «παιδιά των εργατών», όπως υποστηρίζει η συστημική προπαγάνδα, τότε ο κάθε μπάτσος μπορεί να δράσει κατά συνείδηση. Μπορεί να παραιτηθεί, να εναποθέσει τα όπλα του στο έδαφος και να ενωθεί με τα οργισμένα πλήθη των μη-προνομιούχων που στρέφονται κατά των καταπιεστών τους. Αν δεν το κάνουν αυτό, τότε αυτοί φέρουν ακέραια την ευθύνη και όχι το κίνημα. Το κίνημα απλώς απαντά με τα πενιχρά μέσα που διαθέτει στην οργανωμένη συστημική βία που υφίσταται καθημερινά και στις μέρες μας χειροτερεύει σε δραματικό βαθμό.

Νίκος Μ. said...

Προς J:

Κι εγώ διαφωνώ με το κείμενο των παιδιών, έχω κάνει εξάλλου λεπτομερή κριτική, αλλά θα πρέπει να κρατάμε κάποιο επίπεδο, αν θέλουμε να γίνεται σοβαρός διάλογος. Δε μπορούμε να μπαίνουμε και να πετάμε ό,τι μας κατεβαίνει. Πού είπαν τα παιδιά να συναδελφωθούμε με τα ΜΑΤ, που είπαν ότι το πρόταγμά τους είναι η υπεράσπιση της περιουσίας των τραπεζών; Λίγη σοβαρότητα δε βλάπτει. Αν έχουμε να κάνουμε κριτική να την κάνουμε εκεί που πρέπει κι όχι βάσει αυτού που έχουμε εμείς στο κεφάλι μας και προβάλλουμε στο κείμενο.

Επίσης και λίγη αίσθηση του μέτρου δεν έβλαψε ποτέ κανέναν:

1)Πού τον είδες το "στρατό κατοχής"; Έχεις πάει να δεις πώς είναι η αστυνομία και τα ΜΑΤ σε άλλες χώρες; Αντί να χαιρόμαστε που εδώ στην Ελλάδα, λόγω της συλλογικής μνήμης της δικτατορίας, η αστυνομία, στις πορείες, είναι σχετικώς "μαζεμένη" (ακόμα και οι τραμπούκοι της ομάδας Δέλτα και ο αέρας γενικά που τους έχει δώσει ο Χρυσοχοΐδης είναι "λάιτ" πράγματα σε σχέση με το τι συμβαίνει σε άλλες δυτικές χώρες), βγαίνουμε και λέμε υπερβολές περί "ολοκληρωτισμού". Αυτή η συζήτηση έχει ξαναγίνει, οπότε δε χρειάζεται να την ξανακάνουμε εδώ, φίλε J, δεδομένου ότι την περιεκτική επιχειρηματολογία την έχουμε ξανασυζητήσει: https://www.blogger.com/comment.g?blogID=8341589355747495597&postID=2150426118466857027 . Απλώς επισημαίνω το σημείο, για να μη φεύγει η συζήτηση από την πραγματικότητα.

2) Αντίστοιχη υπερβολή είναι και το να λέμε ότι υπάρχει κάποιο λαϊκό κίνημα πίσω από την "αντί-βία". Καλώς ή κακώς, μέχρι σήμερα η "αντί-βία" ήταν οι μολότωφ των αναρχικών. Πρώτη φορά η κοινωνία κατέβηκε στο δρόμο, προχθές, με οργισμένη διάθεση και απλός κόσμος πετούσε μπουκάλια με νερό ή πέτρες. Θα δούμε πώς και αν θα εξελιχθεί αυτό και μετά ο καθένας θα τοποθετηθεί. Μη λέμε όμως κι ό,τι θέλουμε. Αν, από εδώ και στο εξής, δούμε κοινωνικές ομάδες πέραν των αναρχικών (που κατέχουν, κατά κάποιον τρόπο, το μονοπώλιο της αντι-βίας), να ασκούν κάποιου είδους βία (όπως έγινε εν μέρει το Δεκέμβριο), τότε το συζητάμε. Αλλά να μην προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε, εμμέσως, τις μαλακίες με τις μολότωφ και τα σπασίματα, λέγοντας ότι πρόκειται για «λαϊκή» αντι-βία.

Μήτσος said...

Χαίρομαι που μετά από καιρό ανοίγει μια ενδιαφέρουσα κουβέντα στο blog. Ομολογώ ότι από την Τετάρτη προσπαθώ να σκεφτώ τα πράγματα ψύχραιμα και δε μου είναι καθόλου εύκολο. Θα ήθελα να συμμετάσχω κι εγώ με κάποιες πρώτες σκέψεις. Απλά, δεν μπορώ να το κάνω, αναφερόμενος επί των προηγούμενων σχολίων (με αριθμήσεις κ.λπ.).

Ένα μικρό σχόλιο για κάποιο άλλο σχόλιο: δεν καταλαβαίνω πως η πρόθεση “αντί” μπροστά από τη λέξη βία μας σώζει από την πρόθεση της ίδιας της βίας (και εξαιρώ εδώ κάποια μορφή καθαρά αμυντικής βίας και προστασίας της ζωής ή της σωματικής ακεραιότητας ή ίσως της παρουσίας κάποιου κινήματος στο δημόσιο χώρο).

Στο θέμα μας:
Στάθηκα από την αρχή λίγο επιφυλακτικός με το -πολύ καλό- κείμενο των παιδιών. Διαφωνώ σε μερικά σημεία που τα βρίσκω ελλειπή και ίσως απλοϊκά, κάτι όμως που έχει το ελαφρυντικό του γεγονότος ότι γράφτηκε άμεσα μετά τα γεγονότα, μέσα σε μια συναισθηματική φόρτιση.

Η πρωτοφανής εγκληματική ενέργεια πράγματι αποτελεί πράξη ορισμένων διαδηλωτών και δεν μπορούμε να παγιδευόμαστε σε θεωρίες συλλογικής ευθύνης. Ωστόσο, μόνο παράλογο δε θα ήταν να λέγαμε ότι αποτέλεσε την κορυφή ενός πολιτικού, κοινωνικού και ήθικού παγόβουνου που αναπτύχθηκε τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα μας και που και οι περισσότεροι από εμάς δεν του αντισταθήκαμε όσο έπρεπε. Και το παγόβουνο της επιθετικότητας και της επιβολής δυστυχώς περιλαμβάνει ένα σημαντικό κομμάτι του αναρχικού χώρου και ένα μικρότερο του αριστερού. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας κάνει να τσουβαλιάζουμε κάθε αριστερό ή αναρχικό άνθρωπο, πράγμα που κάνει το –ίσως άθελα, από κάποια υπερβολή- το κείμενο (παρά το γεγονός ότι διακυρήσσει πιο πριν την άρνηση στη συλλογική ευθύνη). Επιπλέον -κι εδώ θα συμφωνήσω με το Νίκο- η άγρια, σχεδόν ζωώδης και τυφλή βία είναι κατά μεγάλο βαθμό διάχυτη στην κοινωνία, όχι ως πολιτικό αλλά περισσότερο ως κοινωνιολογικό φαινόμενο σε κάποιες ομάδες ανθρώπων και όχι στην πλειοψηφία της κοινωνίας. Ξεκινάει από την εντός σχολείων βία, αναπτύσσεται στα γήπεδα και στα πανεπιστήμια, και διοχετεύεται και σε «κινηματικές» καταστάσεις. Στην εποχή μας, έχει να κάνει πιο πολύ με την αδυναμία να κοινωνικοποιηθούν οι άνθρωποι με σχετική ομαλότητα, να βρουν κάποιο νόημα σε πράγματα που κάνουν, να αποδεκτούν τις αξίες και τους θεσμούς καθώς με το γεγονός ότι αυτό που κυρίως μας διακατέχει στην ελλάδα είναι η έλλειψη στην ανεκτικότητα απέναντι στη διαφωνία και στην άλλη άποψη, καθώς και η διάθεση να χαράσσουμε εύκολα διαχωριστικές γραμμές, να θεωρούμε «εχθρό» τον άλλο. Όλα αυτά βέβαια δεν είναι διαδεδομένα τόσο στο επίπεδο άσκησης της φυσικής βίας, αλλά σε αυτό μιας απαθούς αμηχανίας ή συναίνεσης(;). Γι’ αυτό και μετά το φονικό, μεγάλο κομμάτι του κόσμου (και των διαδηλωτών) πάγωσε, κοκκάλωσε, καταψύχθηκε. Είδαμε κόσμο των αριστερών και αναρχικών ομάδων να γράφει κείμενα, να κάνει αυτοκριτική, να προσπαθεί να σκεφτεί λίγο διεισδυτικά. Δεν ξέρω πόσο ώριμο θα αποδειχθεί αυτό τελικά...ας περιμένουμε. Μπορεί η αντίδραση να μην ήταν η ίδια με αυτή του Δεκέμβρη του 2008, αλλά υπήρξε αντίδραση, έστω και μέσω της εκκωφαντικής σιωπής και απόσυρσης του κόσμου.

Επίσης, θέλω να πω και κάτι άλλο. Το κείμενο, αν και κάνει κριτική στους μανιχαϊσμούς και τα δίπολα, καταλήγει στην τελευταία παράγραφο να δημιουργεί τα δικά του, όπως το βία-όχι βία, κάψιμο βουλής-μη κάψιμο ανθρώπων. Προφανώς η απάντηση όλων μας σε αυτά τα διλλήμματα είναι κοινή. Απλά, δεν ξέρω πόσο αυτή μας καλύπτει απόλυτα. Δηλαδή, ακόμα και να μην καιγόμαστε μεταξύ μας, υπάρχει πληθώρα φαινομένων στην κοινωνία που την κάνει αποκρουστική (εκμετάλλευση, ανισότητα, απάθεια κ.λπ.).

Συνοψίζω: συμφωνώ με τον πυρήνα των σκέψεων του κειμένου αρκεί να μην φτάνουμε σε υπερβολές και να μην τα ανάγουμε όλα σε μία προπαγάνδιση απλά του ανθρωπισμού, ο οποίος όπως φάνηκε από τις αντιδράσεις δεν είναι και τόσο θαμμένος τελικά από την κοινωνία.

Μήτσος

Anonymous said...

δύο παρατηρήσεις ολιγον αφελείς...

θα πρέπει να χαιρομαι επειδή οι στρατοι κατοχής τα ματ οι μπάτσοι οι δημοσιοι υπάλληλοι καταστολής οι αστυνομικοί...στις άλλες χώρες??!!είναι πιο βαρβάτοι και εδώ είναι πιο λάιτ??!!
Να θυμίσω ίσως πως οι άλλες χώρες δηλαδή οι βοριοευρωπαικοί λαοί διακατέχονται απο μια προτεσταντική μεταρύθμιση και ενα φαντασιακό καλβινισμού με τα συνακόλουθά του (βλ Μαξ Βέμπερ)δηλαδή τί να κάνουμε να λέμε και ευχαριστώ που δεν έχουμε το πνεύμα και χαλαρώνουμε κάπως....Συγκρίσεις αφθαίρετες ανόμιες δεν είναι συγκρίσεις είναι λόγια λόγια...

Στο φίλο που είπε οτι είναι δίπολο η επιλογή ενος αστυνόμου να τα παρατήσει και να παει με το μέρος των ξεσηκωμένων..Κατ την άποψη μου δεν είναι δίπολο κάτι που δεν έχει κοινή συνιστώσα.Η βία και η μη βία είναι δύο αντίθετα πράγματα της ίδιας συνισταμένης της βίας.Για αυτό αυτοί που είναι κατά της βίας δεν μπορούν να αναφέρουν ως παράδειγμα τη βία και τα επακόλουθά της, έτσι τρέφονται απο αυτή, και κατ μια ψυχαναλυτική προσέγγιση ίσως κάποτε να την αγγίξουν(σίγουρα) στην πιο ακραία της μορφή.

Όπιοιος αντιμάχεται την βία οφείλει να αποδείξει σε τί έχει βοηθήσει η μή βία όχι θεωριτικά αλλά πρακτικά στην ζωή κάνοντας πράξη την κοσμοθεώρηση του αλλιώς λόγια λόγια..

Επι του διπόλου πάλι ο μπάτσος δεν έχει το δίπολο ή με αυτούς ή με έμας γιατί είναι δύο εντελώς διαφορετικές συναταμένες εξ ορισμού δεν είναι διπολικές με κοινή συμισταμένη είναι συγκρουσιακές καταστάσεις δεν υπάρχει δίλημα. Υπάρχεί θέληση και το κάνεις αυτό αλλιώς δεν θα το έκανες εξ ορισμού σου.
Όπως και ο εξεργεμένος δεν θα είχε ποτέ το δίλημα να γίνει μπάτσος.Μην κοροιδεύομαστε.

Anonymous said...

Μερικές παρατηρήσεις για ανακρίβειες και αντιφάσεις που παρατηρώ στο κείμενο:

Πρώτη:Απο πού προκύπτει οτι η "Η βία της μιας μεριάς είναι ηθικά απονομιμοποιημένη ενώ η βία της άλλης είναι νόμιμη «αντιβία» καθαγιασμένη από τον ιερό αγώνα ενάντια στο κράτος και στον καπιταλισμό και από την κατοχή της απόλυτης Αλήθειας.";;Ποιά βία είναι απονομιμοποιημένη ηθικά;Η θεσμοθετημένη βία της κρατικής καταστολής είναι απονομιμοποιημένη ηθικά;Απο ποιόν; Απο τα ΜΜΕ ή απο την μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας;Μιλάμε για την ίδια πραγματικότητα;Γιατί εγώ βλέπω το ακριβώς αντίθετο να συμβαίνει.
Κατ' αρχάς ο όρος "νομιμοποίηση" "απονομιμοποίηση"παραπέμπει στον Νόμο,στο δίκαιο,στον θεσμό του κράτους δικαίου και όχι στην ηθική.Στην θεσμοθέτηση δηλαδή κανόνων,ορίων,τα οποία δεν μπορεί να περνά κανείς ατιμώρητα.Οπως έχει θεσμοθετηθεί επίσης με σαφήνεια,πότε και πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί η βία απο την πλευρά του κράτους.Η απονομιμοποίηση λοιπόν της κρατικής αυτής βίας έρχεται πρώτα απ' όλα,όταν αυτή ξεπερνά τα όρια που ορίζουν οι κανόνες και αυθαιρετεί.Απονομιμοποιεί δηλαδή η ίδια την πρακτική της.Και σε αυτές τις περιπτώσεις,κάθε υπεύθυνος πολίτης,θα ώφειλε να διαμαρτυρηθεί και να ζητήσει την επαναφορά στην νομιμοτητα,όσο αυτή συνεχίζει να υπάρχει,την οποία μάλιστα είναι κατ' εξοχήν αρμόδιο το κράτος με τα όργανά του να διαφυλλάσει.Αυτή η διαμαρτυρία προέρχεται πολλές φορές και απο άτομα,νομικούς κλπ,που καμία σχέση δεν έχουν με κάποια αμφισβήτηση του παρόντος κοινωνικού συστήματος.Το αντίθετο.Υπερασπίζονται την νομιμότητα μέσα στο πλαίσιο αυτής ακριβώς της αστικής νομιμότητας.
Πολλές φορές δε,δυναμικές διεκδικήσεις πολιτών,παρότι ονομάζονται διαφορετικά,δεν είναι παρά διεκδικήσεις να εφαρμοστεί αυτό το κράτος δικαίου,που καταρακώνεται απο αυτούς που είναι αρμόδιοι για την διαφύλαξή του.Απειρες οι αναφορές και τα πορίσματα του Συνηγόρου του πολίτη προς αυτήν την κατεύθυνση,για παράβαση της νομιμότητας απο τα όργανα του ίδιου του κράτους.
Η ηθική απαξίωση τώρα της βίας του κράτους στο μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας,όσο υπάρχει,προέρχεται απο αυτή ακριβώς την αντινομία του ίδιου του κράτους,που η κοινωνία λίγο πολύ αρχίζει να συνειδητοποιεί.
Αντιθέτως η βία της άλλης πλευράς,είναι πλήρως απαξιωμένη ηθικά απο το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας,τα ΜΜΕ,της αριστεράς συμπεριλαμβανομένης.Μάλιστα συχνά,είναι αφορμή για να εκδηλωθεί μια
ασύμμετρη και πολλές φορές αυθαίρετη κατασταλτική βία,η οποία εξυπηρετεί πολλούς και διαφόρους στόχους.Εδώ και χρόνια ακούμε απο τα ΜΜΕ αλλά και απο την πελιοψηφία της κοινωνίας,για τους "αλήτες αναρχικούς",για τους "φασίστες κουκουλοφόρους",για "φασίστες επαναστάτες".Η όχι;;Μήπως δεν ζούμε στην ίδια χώρα;

Anonymous said...

συνέχεια

Δεύτερη:Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος,που καμιά βία δεν άσκησε όπως ισχυρίζονται αυτόπτεις μάρτυρες,είχε επιλέξει την στρατηγική της βίας;;Απο πού προκύπτει αυτό;;Θα αναπαραγάγουμε τις δηλώσεις και
τους ισχυρισμούς του συνηγόρου υπεράσπισης,του Κούγια;Ο Καλτεζάς που δέχτηκε πισώπλατο πυροβολισμό,απειλούσε κανέναν αστυνομικό εκείνη την στιγμή,ώστε να δικαιολογεί την χρήση όπλου;
Ηταν ανάλογη της απειλής που δεχόταν ο αστυνομικός εκείνη την στιγμή,η αφαίρεση της ζωής του;Η όποια λογομαχία ενος δεκαπεντάχρονου κατά των αστυνομικών,(αν έγινε απο τον ίδιο)στην περίπτωση του Γρηγορόπουλου,είναι ανάλογη με την αφαίρεση της ζωής του;Οι παραπάνω περιπτώσεις,δεν είναι οφθαλμοφανείς νομικές παραβάσεις απο όργανα μάλιστα θεσμικά κατοχυρωμένα στην υπεράσπιση των νόμων;
Η απονομιμοποίηση της βίας τους στην περίπτωση αυτή, βρίσκεται μέσα στο ίδιο το πλαίσιο της αστικής νομιμότητας,των θεσμών,και δεν έχει να κάνει τόσο με κάποια ηθική.
Είναι αντίθετη με τους κανόνες που έχουν θεσπιστεί και στηρίζονται απο το κράτος δικαίου.
Η συνήθης ατιμωρησία πάλι,τόσων αστυνομικών που,ειδικά στην ελλάδα,έχουν μια παράδοση να αυθαιρετούν,να δολοφονούν,να βασανίζουν,να πουλάνε τσαμπουκά,να καταπατάνε βασικά δικαιώματα,(βλέπε πορίσματα του Συνηγόρου του Πολίτη,αποφάσεις Ευρωπαικού Δικαστηρίου,εκθέσεις παγκόσμιων οργανισμών,αποφάσεις και ποινές της ΕΕ)δεν επηρέασε στο ξέσπασμα του Δεκέμβρη;Οι παραπάνω πρακτικές δεν συμβάλλουν εκτός των άλλων σε μια απάντηση,μια αντι-βία,απο ενα μέρος ειδικά των νέων που αμφισβητούν αυτή τη βία;Πόσο συνεπές και λογικό και υπεύθυνο είναι να αντιστρέφεται τόσο εύκολα και να παραβλέπεται η πραγματικότητα;Γιατί δεν βλέπουμε,οτι δεν γέννησε,η επιλογή της βίας απο τον Γρηγορόπουλο και τον Καλτεζά,τον Κορκονέα και τον Μελίστα,αλλά αντιθέτως η παράνομη ,αυθαίρετη και αδικαιολόγητη βία του Κορκονέα και του Μελίστα,έσπρωξε χιλιάδες άλλους νέους στην επιλογή της αντι-βίας;;

Anonymous said...

συνέχεια 2

Τρίτη:το κείμενο παρότι δεν δέχεται υποτίθεται την συλλογική ευθύνη,δεν κάνει τίποτε άλλο απο το να την αναπαραγάγει σε όλο το κείμενο.Πρώτα απ' όλα ενοχοποιώντας και αποδίδοντας συνολικά ευθύνες
στον αναρχικό χώρο,ενω είναι γνωστό οτι δεν συναινεί και συμμετέχει σε στρατηγικές βίας όλος ο αναρχικός χώρος.Απόδειξη,είναι οι συζητήσεις στο ιντυμέντια,τα κείμενα αναρχικών συλλογικοτήτων,μεμονομένων αναρχικών κλπ.Και δεν είναι η πρώτη φορά που γίνονται αυτές οι συζητήσεις.
Υστερα,ενοχοποιώντας συνολικά την κοινωνία.Για το συγκεκριμένο γεγονός της Μαρφιν,τα στοιχεία που υπάρχουν δεν συνηγορούν σε μια τέτοια διαπίστωση.Το αντίθετο ακριβώς βλέπουμε να συμβαίνει.Και κατά την διάρκεια της προσπάθειας διάσωσης των τριών ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους,και μετά.Τώρα,αν κάποιοι πέρασαν την ώρα της πυρκαγιάς μπροστά απο την Μαρφιν,είδαν τι συνέβαινε και αδιαφόρησαν,αυτοί καλά κάνουν και νιώθουν ενοχές και τύψεις.Ο περισσότερος κόσμος που κατάλαβε τι συνέβαινε,απ' ότι ξέρουμε, δεν αδιαφόρησε και προσπαθούσε να βοηθήσει.Αυτή η γενική συλλογική ευθύνη και για το συγκεκριμένο γεγονός αλλά και γενικότερα για την ανοχή συλλήβδην του κόσμου ,σε μπάχαλα και βία,δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.Επανειλλημένως έχουν γίνει κριτικές απο διάφορους πολιτικού χώρους ακόμα και απο τον ίδιο τον αναρχικό χώρο.
Η αντιπαράθεση της "αθώας κοινωνίας" με το "διεφθαρμένο κράτος",τι σημαίνει;Η κοινωνία κανείς δεν ισχυρίσθηκε οτι είναι αθώα,αλλά το κράτος είναι αποδεδειγμένα διεφθαρμένο.Και αν πιαστεύουμε οτι η κοινωνία φέρει τις ευθύνες της για την ανοχή της απέναντι σε αυτό το διεφθαρμένο κράτος,έχει τον ίδιο βαθμό ευθύνης; Αλλά και αν ακόμα είναι έτσι,δεν έχει το δικαίωμα κάποια στιγμή που το συνειδητοποιεί τόσο επώδυνα,να αντιδράσει,να μην δεχτεί τον εξευτελισμό της ίδιας της της ζωής,και να αμφισβητήσει θεσμούς που κλονίστηκαν απο μόνοι τους και είναι έτοιμοι να καταρεύσουν;Ποιός αποκλείει
αυτό το δικαίωμα και με ποιά ηθική;Η απαξίωση του κοινοβουλευτισμού,για πρώτη φορά τόσο μαζικά και έντονα,ποιόν έχει να φοβίσει και γιατί;Δεν θα περίμενα πάντως μια ομάδα που έχει ως πρόταγμα την κοινωνική αυτονομία,την πραγματική δηλαδή δημοκρατία,την κοινωνική δικαιοσύνη και την κοινωνική αλληλεγγύη.
Οτι ο κόσμος αντιδρά και επιθετικά,απαξιώνοντας ενα πολιτικό σύστημα που απο μόνο του έχει απαξιωθεί και κλονισθεί σοβαρά,είναι αντι-ηθικό;;Τι θα έπρεπε δηλαδή να κάνει,να διαδηλώσει ήρεμα εν πλήρει τάξη και να επιστρέψει στον καναπέ του;;Αυτό θέλουμε;;Εχουμε λάβει καθόλου υπ' όψη μας τις ιστορικές διαδικασίες,τις δράσεις και αντιδράσεις της κοινωνίας,την εξέλιξη εν τέλει του κόσμου ιστορικά,ή μένουμε σε μιαν αόριστη και ανθρωπιστική ηθική που καμιά σχέση δεν έχει με την πραγματική ιστορία αυτού του κόσμου;
Το τι θα συμβεί τελικώς,νομίζω οτι μας ξεπερνάει,και αυτό που θα μπορούσαν να κάνουν όσοι πιστεύουν σε μια δυνατή αλλαγή αυτής της κοινωνίας,που δεν μας αρέσει,προς την απελευθέρωση και την χειραφέτησή της,θα ήταν να αγωνιστούν προς την κατεύθυνση αυτή,επηρεάζοντας όσο μπορούν μια δημιουργική κατεύθυνση της κοινωνίας.

Anonymous said...

συνέχεια 3

Τέταρτη:Η αποσιώπηση σημαντικών στοιχείων της πραγματικότητας απο ενα κείμενο που την αναλύει,όπως η ηθική ευθύνη της εργοδοσίας της Μαρφιν,η οποία απαγόρευσε στους εργαζόμενους να μην εργάζονται και να βρίσκονται μέσα στην Τράπεζα κατά την ώρα της πορείας,ξέροντας πολύ καλά τους κινδύνους που θα υπήρχαν,και αναλαμβάνοντας τελικώς το ρίσκο για την ζωή τόσων ανθρώπων,είναι απαράδεκτη για την ανάλυση μιας πολιτικής ομάδας.
Σε μια περισσότερο ευνομούμενη πολιτεία,θα είχε ασκηθεί ήδη ποινική δίωξη για ηθική αυτουργία απο τον αρμόδιο εισαγγελέα.
Οπως και να εξισώνεται η οργισμένη και επιθετική έκφραση μιας κοινωνίας που αμφισβητεί τους θεσμούς που καταρέουν,με κύρια ευθύνη αυτών που ήταν αρμόδιοι να τους διαφυλλάσουν,με την βία που ασκείται απο το πολιτικό σύστημα με δεκάδες δολοφονίες,βασανισμούς,καταπίεση(βλέπε εκθέσεις του Συνηγόρου του πολίτη,εκθέσεις διεθνών οργανισμών,αποφάσεις του Ευρωπαικού Δικαστηρίου,κλπ)και με εξοντωτικά μέτρα εναντίον της,είναι τουλάχιστον απλοική ανάλυση.Η ηθική χωρίς την πολιτική,είναι υποκρισία.
Την ανθρωπιστική ηθική και τα ψευτοδιλήμματα,ας τα αφήσουμε για την εκκλησία,και όσους τα θυμούνται επιλεκτικά,ενω το σύστημα δολοφονεί καθημερινά δεκάδες ανθρώπους.

Τέλος,θα μπορούσε να είναι ενα κείμενο ουσιαστικό κατά της βίας,με όρους πολιτικούς και όχι γενικώς και αορίστως ηθικούς,αλλά δυστυχώς δεν είναι.

Anonymous said...

ανωνυμε (με συνεχεια 1 κ 2), θεωρω οτι στο πρώτο κ τριτο σχόλιο σου, υπάρχουν πολλά να συζητησουμε απλλά τωρα βιάζομαι κ συγχωρεσε με, δεν μπορω.
απλά για το δευτερο, για τον γρηγοροπουλο, νομιζω επειγει να τοποθετηθω καθοτι υπαρχει μια παρεξηγηση. δεν εννοουμε στο κειμενο οτι ο γρηγοροπουλος ξεκινησε οποιαδηποτε ένταση, λαθος καταλαβες. εννοουμε οτί υπάρχει και από μέρους των αναρχικών μια συντηρηση μιας "πολεμικής" με τους μπάτσους, μιας συγκρουσιακής διάθεσης, συχνά δε και πράξεων, οι οποιές αν δεν υπήρχαν κ δεν συντηρόντουσαν κ απο τους αναρχικούς, πολυ πιθανό να μην φταναμε εκει. με αυτην την έννοια, πιστευω οτί και εκτός από τους κορκονείς, συμμετοχή στην συντηρηση σκηνικών πολέμου έχουν κ οι αναρχικοί (ας πώ καλυτερα κάποιοι αναρχικοι), και αυτό συνεπάγεται κ ευθυνες.

Παναγιώτης

Anonymous said...

Anaγκαστικά γενικά, μιας κ είναι πολλές οι παρεμβάσεις

Α) περι «συλλογικής ευθυνης».
Κύριος υπεύθυνος για τον θανατο των τριων είναι ο εμπρηστής. Αλλά αυτός δεν φύτρωσε στον Άρη, ουτε μεγαλωσε σε ενυδρειο. Μεγάλωσε σε μια συγκεκριμένη κοινωνια η οποια του πέρασε τις αξίες της. και οι κεντρικές αξίες κ ιδεες που υποστηριζουν αυτου του ειδους τους εμπρησμούς είναι συγκεκριμένες. (η στοχοποιηση του μεγαλου κεφαλαιου ως υπευθυνου, η δικαιολογηση της χρησης βιας από μερους μας ώστε να απαλλαγουμε από αυτό, η υποβαθμιση των πιθανων κινδύνων για χάρη της επειγουσας κ αναγκαιας επαναστασης κλπ). Αυτές τις αξιες τις περασε στο συγκεκριμενο άτομο ο αναρχικός χώρος, δε νομιζω να διαφωνει κανεις ότι αυτά ακριβως πιπιλιζει. Ο χωρος αυτος με τη σειρα του, δεν έπεσε από τον ουρανο. Τις αξίες αυτές τις δανειστηκε κ διαμορφωσε από το σύνολο των πυρηνικών αξιών του φαντασιακου της συγχρονης κοινωνιας στο σύνολό της (οι Αλλοι και η κοινωνια στο συνολό της είναι εργαλεία για την ευτυχία σου, καταναλωτισμός, να έχεις περισσοτερα, η βια είναι αποδεκτη αν ο άλλος θίγει την ουσία της υπαρξης σου- δηλαδη τα λεφτα σου, κλπ αλλά κ άλλες, αντιθετες ή άλλου ειδους, κ πολλες θετικές, απλά στο συγκεκριμενο παραδειγμα μας ενδιαφερουν οι αρνητικές γιατι αυτές υπερισχυσαν κ προκαλεσαν θανατους). Η κοινωνία, όμως, δεν είναι απροσωπη. Τις αξιες αυτές τις περναμε ο ενας στον αλλον με οσα λέμε, κανουμε, φτιαχνουμε, καταστρεφουμε, δεν λεμε, κλπ. Όταν λοιπον εχουμε μια πραξη βιας (εμπρησμο), πρέπει να δουμε ποιος, εκτος από τον αυτουργο φταιει. Ε, αν το να λεμε ότι «εμπρηστες» φτιαχνουν όσοι ζητανε εμπρησμούς (αναρχικοι) κ κατ’ επεκταση όλοι οσοι ζητανε βια (ευρυτερη κοινωνια), και άρα ότι κ αυτοι φταινε (κλιμακωτα), αν λεμε ότι αυτό ισοδυναμει με αποδωση «συλλογικής ευθυνης» (λες κ κατεβηκαμε στα εξαρχεια να τιμωρησουμε αναρχικους), λυπάμαι αλλά δεν καταλαβαινομαστε. Πιστευω ότι τετοιες κατηγοριες είναι ο ευκολος τροπος να αλλαξουμε την κουβεντα από το ζουμι της, δηλ. ποιος φταιει, ίσως επειδη δε θελουμε να παραδεχτουμε τις ευθυνες μας


(synexizetai)
Παναγιωτης

Anonymous said...

Β) περι ηθικης κ πολιτικής

Υπάρχει μια εύκολη λύση για να προσπερασουμε τα δυσκολα προβλήματα που θέτει η ηθική μας, η οποία στα άτομα που μπαινουν στο μπλογκ, είναι συνηθως μια ηθική ανθρωπισμού, μια ηθική αλληλεγγυης κ συντροφικότητας, η οποία πιστευω στηρίζει όλα τα επαναστατικά προτάγματα που πολιτικά «κοιτανε» προς τη δημοκρατια (ασχετως αν είναι συνειδητη η οχι). Σε δυσκολες καταστασεις, όπως τώρα, για να δικαιολογησουμε στους εαυτους μας «ηθικά παραστρατηματα» στα οποια υποπιπτουμε (είναι δυσκολο να εισαι συνεπής με τις ηθικες επιταγες σου), αντί να πούμε ότι άνθρωποι ειμαστε, λάθη κάνουμε, βαφτίζουμε το λαθος «αναγκη», βαφτιζουμε την αναγκη «πολιτική», κ μετά λέμε «εγω κάνω πολιτική, όχι ηθικη κ εκκλησιασμα», υπονοώντας αυθαίρετα κ για λογους ευκολιας πως είναι αδύνατο να κάνεις κ τα δύο, κ αφού βαφτιζουμε την πολιτική ως εκεινη την δραστηριοτητα που θα τα αλλαξει στο τελος όλα, λέμε «επιλεγω πολιτική, άρα απαλλασσομαι από την ηθική». Ωραιος τροπος να νιωθετε καλά, αλλά αυθαιρετα τον υπερασπίζεστε ως μονοδρομο. Υπάρχει κ ο δρόμος της σοβαροτητας, της ευθυνης, της πολιτικής με όλη τη σημασια της λέξης (ενασχόληση με τα της πόλεως), η οποία περιλαμβάνει κ ηθικές θέσεις, εκτός αν το μόνο που σας νοιαζει είναι το επισημο πολιτευμα κ όχι η δημιουργια ανθρώπων που θα το φτιαξουν-υποστηριξουν. Μόνο από τον εαυτο σας νομιμοποιήστε να λέτε πως η ηθική δεν είναι πολιτικό εργαλείο κ στόχος, ειδικά το θέμα της βιας κ της μη-βιας, ειδικά αν στόχος είναι η δημοκρατια. (το οποιο θέμα βια- μή-βια είναι εξωφθαλμα πολιτικό, κ μάλιστα δεν μπορω να καταλάβω πως ανθρωποι που μιλανε για δημοκρατία υπερασπίζονται την συντηρηση των αξιων της βιας, λες κ το πολιτευμα της αμεσης δημοκρατιας είναι ικανό να σαρκωθεί από τους πολιτες τους σημερινούς.νομίζω οτί απέχουμε πολύ από ένα δημοκρατικό ηθος, αν διαφωνειτε να μου το πειτε να το υποστηριξω)

Παναγιωτης

Anonymous said...

γ) για τον ανωνυμο σε συνεχειες

«νομος είναι το δικιο του εργατη»
«το κρατος είναι ο μονος τρομοκρατης»
«μίσος για τα αφεντικά»
«το κεφάλαιο/ κρατος δολοφονει»

Αυτά κ πολλά άλλα (για κρεμαλες κ φωτιες) μας λένε ότι στο μυαλό αριστερων-αναρχικών η εξουσια της φιλελευθερης ολιγαρχιας είναι παρανομή. Σε συνδυασμό με την έλλειψη (αριστερα) ή υποβαθμιση (αναρχικοί-λένε τουλαχιστον για μικροαστους ελληναραδες κλπ) των αναφορών στις ευθυνες του απλού κοσμάκη, από αυτά προκύπτει το "Η βία της μιας μεριάς είναι ηθικά απονομιμοποιημένη ενώ η βία της άλλης είναι νόμιμη «αντιβία» καθαγιασμένη από τον ιερό αγώνα ενάντια στο κράτος και στον καπιταλισμό και από την κατοχή της απόλυτης Αλήθειας.".
Μάλλον μπερδευτηκες, δικαιως ίσως σε κάποιο βαθμο, ότι λεμε ότι αυτή η συγκεκριμένη οπτικη πάει στο συνολο της κοινωνιας. Όχι, μιλαμε για τους αμεσα ενδιαφερομενους

παναγωτης

Anonymous said...

συνεχεια για ανωνυμο
λες:
«Οπως και να εξισώνεται η οργισμένη και επιθετική έκφραση μιας κοινωνίας που αμφισβητεί τους θεσμούς που καταρέουν,με κύρια ευθύνη αυτών που ήταν αρμόδιοι να τους διαφυλλάσουν»
Δυστυχώς, για μένα που ειμαι κατά της βιας κ υπερ της δημοκρατικής προσσεγισης, αυτά τα δυο (βια κ αντι-βια), δεν εξισωνονται κ μπαινουν σε ισορροπια, αλλά προστίθενται κ γινονται ικανη συνθήκη για να πολλαπλασιαστούν στο μέλλον, βάζοντας μπαρουτι στην αποπειρα εκδημοκρατισμού του συλλογικού φαντασιακού κ άρα κ των θεσμων οργανωσης της κοινωνιας .
Επίσης, εγώ που πιστευω πως ιστορία γραφουν οι λαοι, ειτε αυτή είναι δημοκρατική ιστορία ειτε μοναρχικη, ειτε ολοκληρωτική,ειτε ιστορια τρομου, πιστευω ότι είναι ευθυνη των λαων να διαφυλλατουν τους θεσμούς, ή να τους αλλαζουν όταν δεν τοους αρεσουν. Τωρα, λες , τους αμφισβητουν. Υποστηριξε το σε παρακαλω. Γιατι εγω νομιζω ότι αμφισβητουν τα πρόσωπα που είναι στις συγκεκριμενες θεσεις, όχι το μοντελο στο συνολο. Αν κατι τετοιο ισχυει, αν το αμφισβητουν λιγο, αυτό να σαι σιγουρος δεν είναι προς τα κει που θες να το πας εσυ (με το… αντί-ζόρι, σορυ, με την αντιβια), αλλά προς πιο μοναρχικά μοντελα (ο παπαδοπουλος παει συννεφο)

Παναγιωτης

Anonymous said...

Για τον J,
Οι θεσεις του νικου πάνω στις θέσεις σου με καλυψαν.
σχολιο ειδικό:
Δυστυχώς, οι σταλινικοί μικροσχηματισμοί που όταν μεγαλώσουν θελουν να γινουν ΚΚΕ, δημιουργούν φοβισμενους επαναστατες που δε δισταζουν να στοχοποιουν δημοσια κ χωρις στοιχεια συγκεκριμένα προσωπα. (ειπες για «υποπτους ρολους» κ «προστατες συμφεροντων ή τραπεζων» τους συγγραφεις του κειμενου, δεν το υποστηριξες όμως με στοιχεια. Θα σε θαυμαζα αν εμπαινες επώνυμα κ μου ελεγες πιο ξεκάθαρα τι σε κανει να πιστευεις κάτι τέτοιο, αφού το μονο που ξέρεις για μένα είναι αυτό το κειμενο. Θα περιμενω…αν κ πιστευω ότι τα ιδια λες για οποιονδηποτε δε συμφωνει με την Αλήθεια σου, ποιος ξέρει, μπορει να σε πιασει καμια αντι-συστημικη κριση ηθικης)

Παναγιώτης Σιαβελης

Νίκος Μ. said...

Προς τον Ανώνυμο 1 (δηλαδή όχι προς αυτόν στον οποίο απαντά ο Παναγιώτης παραπάνω -παιδιά, αν δεν είστε/είσαι ο ίδιος, βάζετε κάποιο διακριτικό, για να μπορούμε να συννενοούμαστε πιο εύκολα):

Δεν είπα, προηγουμένως, ότι πρέπει να λέμε και ευχαριστώ που εδώ η αστυνομία είναι πιο λάιτ στο επίπεδο των διαδηλώσεων (τονίζω το "στο επίπεδο των διαδηλώσεων", γιατί σε επίπεδο περιπολιών κ.λπ. τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά). Λέω, απλώς, ότι το να λέμε ασυναρτησίες περί "στρατών κατοχής" και οιωνεί ολοκληρωτισμών (μακάρι να ήταν έτσι ο ολοκληρωτισμός, τόσα εκατομμύρια άνθρωποι θα είχαν γλυτώσει το θάνατο ανά τον κόσμο!!!) εκτρέφει αυτό το φαντασιακό της βιαιολογνείας που, αν δεν οδηγεί απαραίτητα σε περιστατικά όπως αυτό της Μαρφίν, δεν προσφέρει τίποτε άλλο εκτός από το να δίνει τροφή στο Χρυσοχοΐδη, τον Πρετεντέρη και τους ομοϊδεάτες τους. Είναι μάλιστα αυτή η ιδέα των αναρχικών σύμφωνα με την οποία σήμερα δεν έχουμε καθεστώτα φιλελεύθερα ολιγαρχικά (ή "αστικές δημοκρατίες" κατά το μαρξιστικότερο), αλλά "χούντα", αυτό που τους κάνει να δίνουν τόση σημασία στη βία και τις μολότωφ ως μέσα δράσης: αφού έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα στρατό κατοχής, μοιραίο είναι να χρησιμοποιούμε στρατιωτικά μέσα όπως είναι οι μολότωφ (που τις χτησιμοποίησε ο σύντροφος Βησαριόνοβιτς ενάντια στους Ναζί). Μέσα από αυτό το κλίμα δαιμονοποίησης των σημερινών καθεστώτων προκύπτουν αυτές οι εντελώς ηλίθιες και, ορισμένες φορές, επικίνδυνες λογικές πολέμου και βεντέτας με την αστυνομία.

Προς Παναγιώτη:

Εγώ συμφωνώ απόλυτα με ορισμένες διατυπώσεις του δεύτερου Ανώνυμου, στον οποίον απαντάς και διαβάζω με ενδιαφέρον τη συζήτησή σας (το καταληκτικό κομμάτι της δεύτερης συνέχειας της τοποθέτησης του Ανώνυμου με εκφράζει πλήρως, όπως επίσης και η φράση «Η ηθική χωρίς την πολιτική, είναι υποκρισία»). Νομίζω ωστόσο ότι δεν έχεις καταφέρει να απαντήσεις με πειστικό τρόπο σε δύο ερωτήματα:

α) Στην ατυχή ταύτιση ή, τουλάχιστον, πολύ στενή συσχέτιση που γίνεται ήδη από το αρχικό κείμενο ανάμεσα στην κοινωνία και τους αναρχικούς. Δε νομίζω ότι η κοινωνία διακρίνεται από κάποιο βιαιολάγνο φαντασιακό. Νομίζω ότι το τραβάς λίγο από τα μαλλιά, ώστε να φανεί ως άμεση προτεραιότητα αυτή η «αντι-βίαιη» πολιτική ατζέντα. Και το λέω αυτό, διότι, όπως έχω υποστηρίξει εξαρχής, οι μορφές βίας που γίνονται ανεκτές από την κοινωνία είναι «ταξικού» τύπου, άρα συνδέονται με τις κατεστημένες δομές και όχι με το «λαό»: έχουν να κάνουν με την αδιαφορία για τη μοίρα των κατώτερων στην κοινωνική ιεραρχία κ.λπ. Πέραν αυτού, η βία που υπάρχει στην κοινωνία (στην οποία αναφέρθηκε παραπάνω ο Μήτσος) έχει τη μορφή συμπτώματος και όχι ρητής επιλογής που αξιολογείται θετικά. Χαρακτηριστικό είναι ότι η κοινωνία σοκάρεται κάθε φορά που γίνονται μακελειά στα αμερικανικά σχολεία ή μαχαιρώνονται οπαδοί ομάδων. Θέλω να πω ότι η βία δεν αποτελεί «ιδεολογία» της κοινωνίας, όπως, σε ένα βαθμό, αποτελεί για τους περισσότερους αναρχικούς.

Νίκος Μ. said...

(συνέχεια 1)

β) Στο ότι μάλλον αποδοκιμάζετε το γεγονός πως ο κόσμος έχει απηυδήσει με τη γελοιότητα και τα ψέματα της ελληνικής πολιτικής τάξης. Νομίζω ότι δεν απαντάς πειστικά, επειδή έχεις στο μυαλό σου ένα πολύ «ορθολογικό» σχήμα για την εξέλιξη των κοινωνικών διαδικασιών: «αφού οι άνθρωποι δεν έκαναν εργατικά συμβούλια, απλώς αμφισβητούν τον κοινοβουλευτισμό από ακροδεξιά σκοπιά». Αυτό όμως είναι λάθος. Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Η Ελλάδα είναι μια χώρα με ανύπαρκτη σχεδόν παράδοση αυτονομίας και κοινωνικών κινημάτων. Πρώτη φορά ο κόσμος κατεβαίνει στο δρόμο με μια οργή προς τους από πάνω αλλά και με μια επίγνωση –για πρώτη φορά- ότι πολλά από τα κλασσικά φαινόμενα του νεοελληνικού τρόπου ζωής δεν τραβάνε πια (διαφθορά κ.λπ.). Αυτή η τάση, έστω ασαφής κ.λπ., είχε πρωτοεκφραστεί κατά το Δεκέμβριο. Σε κάθε περίπτωση, ο κόσμος που τώρα αμφισβητεί τον κοινοβουλευτισμό, δεν είναι πολιτικοποιημένος, άρα δεν ξέρει ακριβώς. Ψάχνεται. Παρατηρώ όμως την τάση εδώ να κρίνουμε εκ των προτέρων το αποτέλεσμα, να πούμε, εν ολίγοις, ότι πρόκειται για ακροδεξιό λαϊκισμό, ούτως ώστε να θεωρήσουμε σημαντικότερο πρόβλημα τους αναρχικούς. Αυτή η μελανή εικόνα για την κοινωνία δένει με την αντίληψη ότι κυριαρχεί το φαντασιακό της βίας κ.λπ. Ενώ, όπως το λέει κι ο Ανώνυμος, τι πιο λογικό ο κόσμος να εξοργίζεται, όταν βλέπει μια κυβέρνηση να του έχει πει τόσο κραυγαλέα ψέματα προεκλογικά, σε σχέση με το πρόγραμμά της; Οριακά, μια τέτοια αντίδραση εντάσσεται στα όρια ακόμα και του κοινοβουλευτισμού: η κοινωνία κατεβαίνει στο δρόμο για να διαμαρτυρηθεί για το γεγονός ότι οι πολιτικοί καταπατούν το κοινωνικό συμβόλαιο στο οποίο –υποτίθεται, σύμφωνα με την επίσημη ιδεολογία- πως βασίζεται το αντιπροσωπευτικό σύστημα: σου λέω τις απόψεις μου, προεκλογικά, και με εκλέγεις για να τις εφαρμόσω.

γ) Τέλος, κάτι ακόμα. Λες κάπου ότι «ο λαός είναι πάντα υπέυθυνος» κ.λπ. Αυτή είναι μια προσέγγιση που διαχωρίζει, σε επίπεδο κοινωνιολογικής κατανόησης, το άτομο από την κοινωνία. Από τον εκχυδαϊσμένο μαρξισμό, που ανάγει τα πάντα στις εξωτερικές συνθήκες, περνάμε στο φιλελευθερισμό, που αυτονομεί πλήρως το άτομο. Υποθέτω ότι αυτό το κάνεις για να μη συγκαλύψεις τις ατομικές ευθύνες όπως κάνει, πολύ συχνά, ο αριστερός και αναρχικός λαϊκισμός, και για να επισημάνεις ότι δε φταίνε πάντα μόνο οι «από πάνω», αφού, σε τελική ανάλυση, όπως έλεγε κι ο Καστοριάδης, «είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι αυτοί που κάνουν την ιστορία τους». Έτσι όμως πέφτεις σε μια παγίδα, καθώς αυτή είναι μια φιλελεύθερη ανάγνωση του Καστοριάδη. Διότι είναι σαφές ότι, παρ’ όλο που έχει και η ίδια η κοινωνία ευθύνη (το έχει επισημάνει και ο Σολζενίτσιν ακόμα), τόσα χρόνια σταλινικής ή μαοϊκής τρομοκρατίας την τσακίζουν την κοινωνία, τη διαλύουν. Εκεί δε μπορούμε να πούμε ότι έχει ευθύνη μόνο η κοινωνία και ότι αυτοί που έχουν στα χέρια τους την εξουσία είναι απλή αντανάκλαση της κοινωνίας. Αυτή η θηριώδης τρομοκρατία δε μπορεί να κρυφτεί και να πούμε ότι, τελικά, η ίδια η κοινωνία την «ήθελε». Κάπως δε στέκει αυτό.

Ακόμα και στη σημερινή κατάσταση, παρ’ όλο που στην Ελλάδα η κοινωνία έχει τεράστιες ευθύνες, αφού εκλέγει τους ίδιους απατεώνες τόσα χρόνια, από παππού σε εγγονό, αφού τρέφεται από το πολιτικό σύστημα που συντηρεί (με τα ρουσφέτια, τη μικροδιαφθορά κ.λπ.) και όλα τα σχετικά, αυτό δε σημαίνει ότι όσοι έχουν κατά καιρούς την εξουσία δεν έχουν ευθύνες! Γιατί, και σε αυτή την περίπτωση, αδυνατούμε να δούμε πώς συνδέονται και συναρθρώνονται οι ευθύνες των μεν και των δε; Γιατί πάμε πάλι σε μανιχαϊκά σχήματα;

Νίκος Μ. said...

(συνέχεια 2)

Εμμένω σε αυτό το σημείο, γιατί η εκσυγχρονιστική/πασοκική/δεξιά αντίληψη που μας σερβίρεται όλον αυτό τον καιρό –και που αποτελεί απλώς μια πιο διανοουμενίστικη εκδοχή των δεξιών λαϊκισμών της Bild- λέει, περίπου, τα εξής: «φταίει ο καθημερινός Έλληνας για ό,τι του συμβαίνει, επειδή είναι τεμπέλης και καταναλώνει πάνω από τις δυνατότητές του». Αυτό, εκτός του ότι είναι απλοϊκό (κι ο Αμερικανός καταναλώνει πάνω από τις δυνατότητές του και ο ιρλανδός και τόσοι άλλοι), ακόμα κι αν το αναλύσουμε ως έχει, παραβλέπει το εξής: ότι αυτή η κοινωνία, που λειτουργούσε με αυτόν τον τρόπο, είχε και τους αντίστοιχους πολιτικούς, που προωθούσαν και καλλιεργούσαν αυτές τις τάσεις, για ίδιον όφελος. Ο Σημίτης με τις «ισχυρές Ελλάδες», τα χρηματιστήρια και τους Ολυμπιακούς Αγώνες ακολούθησε αυτή την πολιτική που έβαλε στο κέντρο της την «ανάπτυξη» και την καταναλωτική ευμάρεια και δεν είναι τυχαίο ότι επί των ημερών του, και για να μπούμε στην ΟΝΕ, έγιναν οι κομπίνες με τη Γκόλντμαν Ζακς κ.λπ. Και το ίδιο ισχύει και με τους Ευρωπαίους, που παρ’ ότι τα γνώριζαν όλα αυτά και μας δέχτηκαν στην ΟΝΕ, τώρα παρουσιάζονται ως η ενσάρκωση του διαχειριστικού ορθολογισμού. Τι θέλω να πω: για να τονίσουμε τις ευθύνες και της ίδιας της κοινωνίας, δεν πρέπει να πηγαίνουμε στο άλλο άκρο και να αθωώνουμε τις εκάστοτε εξουσίες. Αυτό είναι «αντιδραστικό», με την παραδοσιακή έννοια του όρου και συνδέεται, πιστεύω, με την τάση αυτοενοχοποίησης που εκφράζει το κείμενο. Από το να θεωρούμε και το λαό υπεύθυνο, καθώς πιστεύουμε ότι μόνο, όταν πάψουμε να τον αντιμετωπίζουμε ως νήπιο, πέρα για πέρα ανεύθυνο, ανοίγει ο δρόμος προς την πραγματική δημοκρατία, δηλαδή προς την αυτοκυβέρνηση της κοινωνίας, φτάνουμε στο να τον ενοχοποιούμε και να τον ευνουχίζουμε: φταίει 100% για ό,τι κάνουν οι κυβερνώντες, και όταν κατέβει στο δρόμο να διαμαρτυρηθεί εναντίον τους, τότε τον κατηγορούμε για ακροδεξιό αντικοινοβουλευτισμό.

Anonymous said...

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1166471

Anonymous said...

Νικο, σε ευχαριστώ που διατυπώνεις τόσο ξεκάθαρα την ουσία των σημείων που διαφωνούμε, νομίζω μου δινεις την ευκαιρία να ξεκαθαρισω τις θεσεις μου.
Πριν αρχισω τις αντιστοιχειες στα θεματα που βαζεις, να πω κι εγω ότι πιστευω πως ηθική χωρις πολιτική είναι, όχι ακριβώς υποκρισία- σεβομαι πολύ τους ειλικρινεις ηθικολογους κάθε τύπου, αλλά καταδικασμένη σε μισο-αποτελεσματα. Όπως κ το αντιστροφο, που όμως μπορει να είναι πιο επικίνδυνο, πχ Κουβα, Καμπότζη, αλλά κ τωρινό Ισραηλ, ΗΠΑ, κλπ.

Α) σε αντίθεση με σενα κ τον κ. Μητσο, πιστευω οτί το να εξαντλουμε την αναζητηση ευθυνων στο θέμα της βίας στο επίπεδο «είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που αφορα συγκεκριμενα κομματια, επειδη αυτά είναι που ασκουν ωμή βια, η υπολοιπη κοινωνια απλά είναι απαθης», είναι άστοχη κ ελλειπης. Προς θεού, δεν πιστευω ότι η πλειοψηφια μαστιζεται από μια ιδεολογια της βίας. Παρά ταυτα, πιστευω οτί επιθυμούν βία, όχι σφαγές, αλλά ηπιοτερες μορφες: o εθνικισμός, πχ, ακόμα κ όταν λέει απλά: να πανε οι ξενοι σπίτια τους, εξουσιοδοτεί άμεσα την κυβερνηση πασοκ να φτιαξει στρατοπεδα συγκεντρωσης. Αυτή είναι βια που θέλει ο μεσος έλληνας. Ακομα κ αν δε θελει στρατοπεδα συγκεντρωσης αλλά να τους στειλει στις χωρες τους, επειδη γνωριζουν ότι εκει έχει πείνα, εξαθλιωση κ βομβες (κανονικη εξαθλιωση, όχι Δυτικού τυπου), πάλι επιθυμεί βία. Ή η επιθυμία του μέσου έλληνα για τανκς κ παρελάσεις, το ίδιο πράγμα έχει στο βάθος, όπως κ η επιθυμία του για ξύλο στους κυβερνωντες, ξύλο στα ρεμαλια τους αναρχικούς κλπ. Αυτές είναι λέω εγω οι κοινωνικές πηγές τις βίας, όλοι εμεις που δικαιολογούμε την κατά περιπτωση ασκηση βιας, δικαιολογούμε πρώτα απ’ όλα την βια την ίδια. Κ αν δε σταθούμε κυρίως σε αυτές τις ευθυνες, δεν βλέπω τρόπο αυτή η βια να λυνεται, επειδη ξαναλέω, ιστορία γραφουν οι πλειοψηφιες, ιστορία κάθε τυπου. Θέλω εδώ να σταθω γενικότερα σε ένα θεμα ή μαλλον να σε ρωτησω: πιστευεις ότι η συγκεκριμένη ομάδα δεν κάνει κ πολιτικές αναλύσεις? Πιστευεις οτί οφείλει κάθε ανακοινωση μας να περιέχει οπωσδηποτε κ πολιτικές αναφορές? Εγω πιστευω πως όχι, ουτε το οφείλουμε ουτε το προσπερνάμε, επειδη όντως πιστευω ότι «πολιτική κ ηθικη πάνε μαζι», αλλά όχι καταναγκη σε κάθε κειμενο. Μια ομάδα έχει την ευκαιρια ψυχραιμα κ σε βαθος χρονου να παιρνει θέση για όλα που μπορούν να αφορούν την «ριζική αλλαγη της κοινωνιας».

Pαναγιωτης

Anonymous said...

Β) νομίζω εδώ (κ χαιρομαι που έστω μια φορα έχω την ευκαιρια να σε κατηγορησω για αυτο) οτί κάνεις μια όχι ψυχραιμη αναλυση.
Πρωτα απ’όλα απλουστευεις πολύ αυτά που λέω. Δεν αποδοκιμαζω τον κόσμο, χαρηκα που διεκδικεί να μην παρθουν τα μέτρα. Αλλά δεν φτανω κ στην περιεργη αισιοδοξία σου να λέω ότι αμφισβητει το κατεστημένο. Αμφισβητεί την ικανοτητα όλων των κομματων, νευριάζει για τη διαφθορα, αλλά σχεδον ως εκεί. Το μόνο που με κάνει να χαιρομαι, είναι ότι αμφισβητει κ την ίδια του την αθωοτητα, αλλά πάλι κι εδώ επιφανειακα (φταιμε που τους ψηφιζουμε κλπ). Κατά τα άλλα, τιποτα ουσιώδες, αν ειδες εσυ κάτι πες το μου. Κ αν πιστευεις ότι τώρα πρέπει να ακουστουν οι δικές μας ιδέες, συμφωνώ, αλλά ποιες είναι αυτές? Δεν είναι η ιδεες οτί εμεις ειμαστε υπευθυνοι, οτί η κοινωνία έχει τη δυναμη να αλλάξει αλλά για να γινει αυτό πρέπει να αλλάξουν οι ιδιοι οι ανθρωποι που την φτιάχνουν? Εκτός αν πιστευεις ότι η οργη κ οι πορειες είναι αρκετες για να βρει απηχηση μια θεσμική/πολιτική απαιτηση προς δημοκρατική σκοπια.Κατα τ αλλα, εγω πιστευω οτί ακόμα οι κεντρικές αξιες του καπιταλισμού ζουν κ βασιλευουν μεσα στην πλειοψηφια (ατομικισμος, οικονομικο κερδος, κλπ)

Παναγιωτης

Anonymous said...

Γ) κανεις άλμα λογικής στην αναγνωση κ ερμηνεια των θεσεων μου. Δε μιλησα για ευθυνη του ατόμου, αλλά της κοινωνίας, όλων των ανθρωπων συλλογικά. Ο καθενας μας συμμετέχει στην φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας, τόσο οι από πάνω, τόσο οι από κάτω. Ολοι λοιπόν έχουμε ευθυνη, δεν είναι φιλελευθερισμός αυτό, είναι μια ξεκαθαρη, σοβαρη θέση, που πιστευω δίνει καλά την αναλογια των ευθυνων: ;opoiow symmetexei “φαντασιακα” στις αξιες της σημερινής κοινωνιας, είναι υπευθυνος, ειτε πρωιθυπουργος ειτε φοιτητης. Κ δεν τον κατηγορώ, δεν λεω εσυ φταις με την εννοια της ενοχοποιησης που λες, αλλα με την προοπτικη της συνειδητοποιησης των ευθυνων άρα κ δυνατοτητων.
Σορυ, φευγω παλι, θα επανελθω
Παναγιωτης

Anonymous said...

Και μια ακόμα μαρτυρία διαδηλωτών την 5/5,που διαψεύδει τα όσα αναφέρονται στο κείμενο,για δήθεν αδιαφορία του πολύ κόσμου.

http://indy.gr/newswire/oi-diadilotes-ergazomenoi-toy-yppot-gia-ta-gegonota-sti-marfin-tis-stadioy

Δημήτρης Λ. said...

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1167580

Ορίστε και άλλη μία εξαιρετική πολιτική κριτική.

Δημήτρης Λ. said...

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1167364

και άλλη μία.

mnk said...

Δεν ανήκω στον χώρο σας. Έχω όμως να σας πω ένα-δυο πραγματάκια, για το δικό σας το καλό κι όλων εμάς των υπολοίπων.

Εντοπίστε κι απομονώστε τους πράκτορες, που σας μεταφέρουν την γραμμή αλλότριων συμφερόντων. Διώξτε απ' τις γραμμές σας τους έμμισθους των διεθνών χρηματιστών, της μεγαλύτερης πρεσβείας των Βαλκανίων και των ουτσεκάδων. Απεμπλακείτε απ' τα κυκλώματα του οργανωμένου εγκλήματος. Πριν ενεργήσετε, σκεφτείτε ποιους ωφελούν πραγματικά οι ενέργειές σας, στον πραγματικό κόσμο κι όχι στον δικό σας περιορισμένο ιδεολογικό μικρόκοσμο.

Και τότε μπορεί κι η κοινωνία να σας δει με άλλα μάτια. Προς το παρόν σας βλέπει όχι σαν επαναστατική πρωτοπορία, όπως εσείς θέλετε να νομίζετε, αλλά σαν προβοκάτορες και χρήσιμους ηλίθιους. Μαριονέτες, που η εξουσία χρησιμοποιεί ενάντια στον λαό.

Βρίστε ελεύθερα.

Anonymous said...

εγω δε θα σε βρισω, δεν εχω λόγο. θα σε ρωτησω κ κατι...
εσυ δε νιωθεις καθολου υπευθυνος?
εσυ δεν διψάς για βία?
δε βλεπεις οτι αυτη έρχεται μπουμερανγκ στους "ελληνες" (αυτοι υποθετω σε νοιαζουν)?
ο Χριστός μιλησε για αγάπη κ ανθρώπους, όχι για έλληνες κ ανωτεροτητες, δε μπορειτε να τσαλαπατατε τον Λογο Του

mnk said...

@ Ανώνυμε 01:40

Τον δαίμονα της βίας όλοι τον έχουμε μέσα μας, ιδίως όταν νοιώθουμε πως μας αδικούν. Άλλωστε είναι κάτι έμφυτο, που προέρχεται από το ένστικτο της επιβίωσης. Όμως, αν θέλουμε να είμαστε εξανθρωπισμένοι κι όχι ανθρωποειδή, πρέπει κάπως να το διαχειριζόμαστε αυτό το ένστικτό. Κάπου να βάζουμε κόκκινες γραμμές, αυστηρές προϋποθέσεις κι η απόφαση για χρήση βίας να παίρνεται μετά από πολύ σοβαρή περίσκεψη και με πολύ συγκεκριμένους στόχους. Όχι σαν απλή συναισθηματική εκτόνωση, επί δικαίων και αδίκων, γιατί τότε είμαστε απλώς τραμπούκοι.

Αν και προσωπικά συχαίνομαι κάθε μορφή βίας, προκειμένου να υπερασπίσω την ασφάλεια κάποιου που αγαπώ, δεν θα διστάσω καθόλου. Κι "αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων".

Δεν αισθάνομαι κατώτερη ή ανώτερη απ' τον οποιονδήποτε. Πιστεύω όμως στην αυτοδιάθεση των λαών και στο δικαίωμα τους να είναι κύριοι στον τόπο τους. Πιστεύω επίσης στο δικαίωμα όλων των λαών (αλλά και των ανθρώπων ατομικά) να αμύνονται με κάθε πρόσφορο μέσον, σε όποιον προσπαθεί να τους υποδουλώσει. Όταν όλα τ' άλλα μέσα έχουν εξαντληθεί, καμιά φορά η βίαια άμυνα απομένει η μόνη λύση.

Δεν πιστεύω όμως στο δικαίωμα κανενός λαού να προσπαθεί να γίνει αφεντικό στον τόπο ενός άλλου λαού. Ούτε και στο δικαίωμα ενός ατόμου ή μιας "φωτισμένης" μειοψηφίας να προσπαθεί να επιβάλει τις απόψεις της δια της βίας.

Καταλαβαίνω βέβαια πως, για σένα, ίσως και να μην υπάρχουν "λαοί", αλλά οι ίδιοι οι λαοί εξακολουθούν να επιμένουν πως υπάρχουν.

αυτόνομος σαδομαζο said...

συμφωνώ σε ορισμένα σημεία του κειμένου αλλά έχω κι εγώ τις διαφωνίες μου...
Οι ενστάσεις μου βρίσκονται στο ότι διακρίνω ότι το κείμενο εμφορείται από ορισμένες υπερβολές αναφορικά με την κριτική στην αριστερά-αναρχία και στην βία.
Η καλύτερη στάση κατ εμε θα ήταν ναι μεν το να καταδειχθεί η κουλτούρα αυτών των πράξεων και της αισχρότητας που προκάλεσαν όπως επίσης και η στάση του χώρου και της αριστεράς απέναντι σε τέτοιες πρακτικές αλλά να μην αποδωθεί σε όλους ανεξαιρέτως η λαγνεία της βίας.Και αυτό το λέω με την έννοια ότι δεν γίνονται διακρίσεις (μέχρι και οι Ξανα στους Δρόμους και η Συσπείρωση έκαναν κριτική) Και αυτό δεν το λέω για να υπερασπιστώ καμια αριστερά και κανέναν χώρο, ούτως ή άλλως θεωρώ ότι ουδεμία σχέση έχουν με οποιοδήποτε επαναστατικό πρόταγμα. Αλλά όμως δεν παύουν να υπάρχουν και άνθρωποι σε αυτούς τους χώρους που έτυχε να βρεθούν εκεί για οποιονδήποτε λόγο με ριζοσπαστικές ανθρωπιστικές προθέσεις (ούτως ή άλλως αρκετοί απο εμάς ξεκινήσαμε απο τον χώρο και ύστερα κάναμε την κριτική μας και αποχωρήσαμε) και με το να υπάρχει η τάση στο κείμενο να κατηγορεί όλους συνολικά δεν νομίζω ότι μπορεί να βοηθήσει σε τίποτα. Και για να κάνω έναν παραλληλισμό, μου θυμίζει την λογική των αναρχικών που θεωρούν την κοινωνία τελείως αποκτηνωμένη και όταν γίνεται μια ρατσιστική ενεργεία (τότε ειδικότερα με την νικη της εθνικής ομάδας και τα επεισόδια που είχαν γίνει) απο ένα μικρο τμήμα της λυσάνε εναντιων όλων και φωνάζουν ότι ζούμε σε κατάσταση που παραπέμπει σε ναζιστικό καθεστώς, με την ίδια λογική δεν θα μπορούσα να θεωρήσω όλο τον χώρο υποστηρικτή της δολοφονίας και να κάνω λόγο για υπαρκτό κίνδυνο ανάδυσης ενός νέου ολοκληρωτισμού (καθότι ο ολοκληρωτισμός απαιτεί έναν άλλο τύπο ανθρώπου που δεν υφίσταται σήμερα)

Όσον αφορά το ζήτημα της βιας είναι ότι δεν ξεκινά απο μικρο-ομάδες της εξεγερσιακής πτέρυγας της αναρχίας αλλά υπάρχει διάχυτη σε ένα ποσοστό μέσα στο σύγχρονο φαντασιακό (π.χ. χουλιγκανισμός,συμμορίες,τραμπουκισμοι,βιαίες υποκουλτούρες,ξύλα ανάμεσα σε διαφορετικά σχολεία-περιοχές-εθνότητες,κλπ) και τυγχάνει να ταυτίζονται εν μέρει με ορισμένα απο τα λεγόμενα αυτών των ομάδων. Αν οι απαρχές της βίας βρίσκονταν στον αναρχισμό τότε οι εν λόγω ομάδες θα είχαν πολύ περισσότερα μέλη ή ακόμη με το να σταματούσε η λειτουργία τους θα σήμαινε αυτόματα την εξάλειψη της βιας. Το να γίνεται επίθεση στον αναρχισμό και την αριστερά με τέτοιο τρόπο και να παρουσιάζονται λες και είναι το σημαντικότερο πρόβλημα της κοινωνίας μπορεί κάλλιστα να παρεξηγηθεί ως ακροδεξιά προπαγάνδα.(δεν σας παραξένεψε το ότι αναδημοσίευσε το κειμενο σας το φασιστοειδές απο πάνω;)

Και στην τελική ναι, ο χώρος είχε την μεγαλύτερη ευθύνη και σε επίπεδο κουλτούρας καθώς ποτέ δεν έκανε ουσιαστική κριτική στην βία, κρατούσε τις καλύτερες σχέσεις με χουλιγκάνια και κάφρους προκειμένου να τους εκμεταλλευτεί, συντηρούσε τον "επαναστατικό" lifestyle μύθο των εξαρχείων, ξέχωρα απο όλα αυτά τα μοδάτα ιδεολογήματα της αντι-βιας, χωρίς να κάνω καν λόγω για τις μεταφυσικές θέσεις του τύπου για όλα ευθύνεται το κράτος και το κεφάλαιο οπότε το μόνο που μένει είναι να τα κάψουμε,βεντέτα με μπάτσους,κλπ αλλά θα έπρεπε επίσης να γίνει και αναφορά στις συνθήκες εργασίας στην τράπεζα (έχετε δει εσείς αρκετές φορές τράπεζες ανοιχτές και με ανεβασμένα ρόλά ειδικότερα όταν πρόκειται να γίνουν πορείες τέτοιων διαστάσεων;) χωρίς αυτό να αναιρεί το ότι οι περισσότερες ευθύνες ανήκουν στους κάφρους που έβαλαν φωτιά και σε όσους έμμεσα ή άμεσα τους υποστήριξαν.

Anonymous said...

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΦΑΙΔΡΟΥ
ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΙΔΡΟ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ.

θΑ ΣΥΜΦΩΝΟΥΣΑ ΜΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΑΝ ΣΥΝΕΧΙΖΕ ΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΛΕΟΝ ΚΑΙ ΣΤΟΥς ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ.

Α) ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΟΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟ. ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΟΛΟΓΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΥΝΟΥΝΤΑΙ ΝΟΜΙΚΑ Η ΕΣΤΩ ΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΔΗΛΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΩΝ ΤΟΥ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΥ?
ΚΑΤ ΑΥΤΟΥΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΥΘΥΝΗ Ο ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΣ??
β) ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΕ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΜΕΣΑ ΝΑ ΚΑΛΕΣΕΙ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ Η ΤΗΝ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΙΚΗ.Η ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΙΚΗ ΚΑΛΕΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ.
Γ) ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ?
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΕΝΑ ΚΑΙ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΚΑΙ ΟΣΟ ΟΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΔΕΝ ΑΝΑΖΗΤΑΝ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ ΘΑ ΜΕΝΟΥΝ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ.

αυτόνομος σαδομαζο said...

άκυρος ο παραλληλισμός μου - sorry ήταν και η πρωινή ώρα που έγραψα την απαντηση.

υ.γ. διάβασα στο ιντυ ότι ένας απο τους νεκρούς ήταν καστοριαδικός απο την λευκάδα - λίγο έλειψε για αυτονομο κέρκυρας :P

Anonymous said...

"Δεν πιστεύω όμως στο δικαίωμα κανενός λαού να προσπαθεί να γίνει αφεντικό στον τόπο ενός άλλου λαού. Ούτε και στο δικαίωμα ενός ατόμου ή μιας "φωτισμένης" μειοψηφίας να προσπαθεί να επιβάλει τις απόψεις της δια της βίας."

εγω πάλι πιστευω οτι ο καθενας εχει δικαιωμα, ως ανθρωπος, να ζει όπου αυτος επιλεγει. οτι καθε περιφραξη γης κ ο δια της βιας αποκλεισμός των Αλλων από αυτην, ειναι απανθρωπη. οτι όχι μονο οι μειοψηφιες, αλλα κ οι πλειοψηφιες δεν εχουν κανενα δικαιωμα να επιβαλλονται σε οποιονδηποτε, αλλα αυτα μαλλον δε σε αγγιζουν, εσενα σε νοιαζουν οι ελληνες

Anonymous said...

ΑΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ...


"Θα σου πω γιατί γελούν μαζί σου, ανθρωπάκο: επειδή σε παίρνω στα σοβαρά, πολύ στα σοβαρά.To σκεπτικό σου πάντα χάνει την ουσία. Μου θυμίζεις δεινό σκοπευτή που σκόπιμα χάνει το κέντρο του στόχου, από καπρίτσιο. Διαφωνείς; Θα σου το αποδείξω. Αν η σκέψη σου επικεντρωνόταν στην ουσία, θα 'χες γίνει κύριος της ζωής σου από καιρό. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα της σκέψης σου: «Για όλα φταίνε οι Εβραίοι(οι Αλβανοί,ή οι Τούρκοι κ.ο.κ) », λες. «Τι είναι ο Εβραίος;» σε ρωτώ. «Κάποιος που στις φλέβες του κυλάει εβραϊκό αίμα», απαντάς. «Και πώς ξεχωρίζεις το εβραϊκό αίμα από το αίμα των άλλων;» Η ερώτηση σου προκαλεί σύγχυση. Μπερδεύεσαι, κομπιάζεις. Ύστερα λες, «Εννοούσα ότι ανήκει στην εβραϊκή φυλή». «Τι είναι η φυλή;» σε ρωτώ. «Η φυλή; Αυτό είναι προφανές. Όπως υπάρχει γερμανική φυλή, έτσι υπάρχει κι εβραϊκή». «Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά της εβραϊκής φυλής;» «Ο Εβραίος έχει μαύρα μαλλιά, μακριά, γαμψή μύτη και δια-περαστικό βλέμμα. Οι Εβραίοι είναι άπληστοι και κεφαλαιοκράτες». «Αν δεις ένα Γάλλο της Μεσογείου ή έναν Ιταλό δίπλα σ' έναν Εβραίο, θα τον ξεχωρίσεις;» «Ε, όχι, για να είμαι ειλικρινής...» «Τότε, λοιπόν, τι είναι ο Εβραίος; To αίμα του δε διαφέρει από το αίμα των άλλων. Η εμφάνισή του δε διαφέρει από εκείνη ενός Γάλλου ή ενός Ιταλού. Και μια και το 'φερε η συζήτηση, έχεις δει Γερμανοεβραίους;» «Μοιάζουν με τους Γερμανούς». «Τι είναι ο Γερμανός;» «Ο Γερμανός ανήκει σιη βόρεια φυλή των Αρίων». «Οι Ινδοί είναι Άριοι;» «Ναι». «Είναι βόρειοι;» «Όχι». «Είναι ξανθοί;» «Όχι». «Βλέπεις; Δεν ξέρεις καν ποιος είναι ο Εβραίος και τι ο Γερμανός». «Μα, υπάρχουν Εβραίοι!» «Ασφαλώς και υπάρχουν. Όπως υπάρχουν Χριστιανοί και Μωαμεθανοί». «Σωστά! Να, αυτό εννοούσα, την εβραϊκή θρησκεία». «Ήταν Ολλανδός ο Ρούσβελτ;» «Όχι». «Και γιατί ονομάζεις τον Εβραίο απόγονο του Δαβίδ κι όχι τον Ρούσβελτ Ολλανδό;» «Με τον Εβραίο είναι διαφορετικό». «Σε τι διαφέρει;» «Δεν ξέρω». Τέτοιες κουταμάρες λες, ανθρωπάκο. Και με τέτοιες κουταμάρες, συγκροτείς ένοπλες συμμορίες που σκοτώνουν δέκα εκατομμύρια ανθρώπους επειδή είναι Εβραίοι κι ας μην ξέρεις να μου πεις τι είναι ο Εβραίος. Να γιατί γελάνε μαζί σου. Να γιατί όποιος θέλει να κάνει κάτι σοβαρό σε αποφεύγει. Να γιατί είσαι χωμένος στο βούρκο μέχρι το λαιμό. Όταν αποκαλείς κάποιον «Εβραίο», αισθάνεσαι ανώτερος. Αισθάνεσαι ανώτερος, επειδή νιώθεις κατώτερος. Νιώθεις κατώτερος, επειδή εκείνο που θέλεις να εξοντώσεις στους ανθρώπους που αποκαλείς Εβραίους, είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Και τούτο είναι απλά ένα δείγμα του τι είσαι στ' αλήθεια, ανθρωπάκο. Όταν αποκαλείς κάποιον περιφρονητικά «Εβραίο», η αίσθηση της μηδαμινότητάς σου ξαλαφρώνει. Αυτό το ανακάλυψα μόλις πρόσφατα. Αποκαλείς Εβραίο όποιον σου εμπνέει είτε υπερβολικό, είτε ελάχιστο σεβασμό. Σαν να 'σαι αντιπρόσωπος κάποιας ανώτερης δύναμης επί της γης, ανέλαβες να αποφασίζεις ποιος είναι και ποιος δεν είναι Εβραίος. Αμφισβητώ το δικαίωμά σου να το κρίνεις αυτό, είτε είσαι τιποτένιος Άριος, είτε τιποτένιος Εβραίος. Μόνο εγώ έχω το δικαίωμα να πω τι είμαι. Είμαι βιολογικός και πολιτισμικός μιγάς κι είμαι περήφανος γι' αυτό. ούτε σωβινιστής όπως εσύ, ασήμαντε φασίστα, όποια κι αν είναι η εθνικότητά σου, η φυλή και η τάξη σου."

ΒΙΛΧΕΜ ΡΑΙΧ...
ΑΦΙΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ...

Anonymous said...

http://www.youtube.com/watch?v=77DsS32MEOo&feature=player_embedded
Για τον ανθρωπάκο μας

Anonymous said...

Και ενα κείμενο-ποίημα.Γιατί η αληθινή τέχνη,τα λέει καλύτερα απ' όλους πολλές φορές.


Έληξε η αμφισβήτηση.
Αποφανατίστηκαν οι επαναστάσεις.
Καταγγέλθηκε η απάτη κάθε "πρωτοπορίας".
Μια οργιαστική Σιγή εβλάστησε σε όλες τις ρωγμές.
Κοιτάξτε αυτούς τους νεαρούς των δεκαπέντε-δεκαεφτά χρονών.
Κοιτάξτε τους καλά.
Προσέξτε την Κατήφεια τους.
Την νευρική τους απάθεια,
την σιωπή τους,
την δύσαρθρη ομιλία τους,
την δύσθυμη σκληρότητα τους.
Προσέξτε πόσο ακίνητος είναι αυτός ο Νέος Άνθρωπος.
Πόσον αμίλητο φόνο κουβαλάει μέσα του.
Κι αν ακόμα δεν είναι αυτοί ο Συναγερμός,
θα έρθουν παιδιά και έφηβοι που θα είναι προορισμένοι για τον Νέο Λόγο.
Απλά, για τον Λόγο.
Για λέξεις που ποτέ δεν διαπράχθηκαν,
για νοήματα που ποτέ δεν αρμολογήθηκαν,
για εικόνες που ποτέ δεν μιλήθηκαν.
Φοβηθείτε τους.

Γιώργος Χειμωνάς

ΔΕΥΚΑΛΙΩΝ said...

Συγχαρητηρια, ωστοσο θα ηθελα να αναφερω οτι την ευθυνη για την βια των ''αναρχικων'' την φερουν σε μεγαλο βαθμο οι υπουργοι του ΥΠΡΟΠΟ και συνολικα το πολιτικο συστημα που σε μια σειρα γεγονοτων προστατευουν αυτους που χρησιμοποιουν απροκαλυπτα βια (ενδεικτικα αναφερω την περιπτωση του Βουγια που απελευθερωσε τον γιο του Κουρακη και του Χρυσοχοιδη που ''αγανακτησε'' επειδη καποιοι αστυνομικοι συνελαβαν αυτους που τους πετουσαν πετρες)

http://liberalcreta.pblogs.gr/2010/05/622046.html

Anonymous said...

Συγχαρητήρια!!Τα καταφέρατε,μετά την ψύχραιμη και βαθιά ανάλυσή σας,να συμφωνήσετε με τις πιο ακροδεξιές και φανατισμένες απόψεις,απο όπου και αν προέρχονται!
Ενα κείμενο κατά της βίας υποτίθεται,το μόνο που κατάφερε είναι να βγάλει και πάλι στο φώς,το φανατισμό,την μονομέρεια,και την εμπαθή απόδωση ευθυνών,κυρίως σε ενα κομάτι αυτής της κοινωνίας,την αριστερά και τους αναρχικούς.Το εξιλαστήριο θύμα,είναι πάλι εδώ!
Πόσο κοντά στην λογική των διαφόρων ολοκληρωτισμών!
Με την διαφορά οτι αυτό το κομάτι,ήταν το πρώτο που έκανε την αυτοκριτική του,και δεν περίμενε την εμπαθή ανάλυσή σας.
Καιπάλι συγχαρητήρια!!

Anonymous said...

Ρε παιδιά δεν καταλαβαίνω την αναγκαιότητα ανάρτησης αυτού του κειμένου.

Δεν εμβαθύνει σε τίποτα, δεν αναλύει τίποτα, παραμένει ένα όχι στη βία. Ο κόσμος όμως δεν είναι τόσο αθώος για να μας σώσει ένα όχι στη βία, έτσι απλά.

Αυτό που θα ήθελα να πω, είναι πως αφενός ξεκινάτε κατά τη γνώμη μου σωστά, κομμάτι αυτής της κοινωνίας είμαστε όλοι, έχουμε τη βία μέσα μας, αφετέρου όμως θέλετε να κόψετε αυτό το άχρηστο, επικίνδυνο, πανουκλιασμένο, άρρωστο κομμάτι μας που ζητάει βία.

Τα πράγματα νομίζω δε λύνονται έτσι. Θέση θα ήταν να αναλύσουμε τι σημαίνει βία και πώς μας κατέχει όλους, από τον πρώτο ως τον τελευταίο. Η κοινωνία μας είναι βίαιη, ναι, δεν αλλάζει όμως διαλέγοντας στρατόπεδο: "με τη βία ή χωρίς" - αυτό κι αν είναι δίλημμα!.

Βγήκατε κοντολογής να διαχωρίσετε τη θέση σας, σκεφτείτε όμως αν η βία αυτής της κοινωνίας (πουτάνα κενωνία) εκδηλώνεται και από την πλήρη κονιορτοποίηση των πάντων, ζητώντας επιτακτικά να διαλέξεις στρατόπεδο.

Δεν είμαστε εδώ νομίζω (ή δε θα έπρεπε να είμαστε εδώ) για να διαχωρίζουμε τη θέση μας με τέτοιο τρόπο.

Σ.

Anonymous said...

Φίλε/φίλη Σ.
Νομίζω πως αγνοείς την ίδια την βία σαν φαινόμενο «αυθύπαρκτο», σαν κομμάτι της κοινωνίας που θα μπορούσε κάλλιστα να παραμείνει υπαρκτό, ακόμα κ αν λυθούν άλλα προβλήματα.
Λες ότι τα πράγματα δεν λύνονται έτσι (αν καταλαβαίνω καλά), όχι καταδικάζοντας τη βία, όχι θέτοντας το ερώτημα βία ή μη-βία. Φυσικά κ δεν αλλάζουν όλα έτσι, αλλά η καταδίκη της βιας δε γίνεται με σκοπό να ανατρέψει το σύστημα συθέμελο. Γίνεται επειδή είναι ένας από τους τρόπους να μειωθεί το φαινόμενο αυτό, το οποίο, όπως κ να το αιτιολογήσεις, δε θα μπορέσεις να δικαιολογήσεις κάποιες από τις εκφράσεις του (μολότοφ, ένοπλη πάλη, ξυλοδαρμός μεταναστών από ακροδεξιούς), επειδή είναι ξεκάθαρες επιλογές, αποτελέσματα συνειδητών πράξεων (οπότε μόνο με συνειδητές προσπάθειες, διάλογο, κλπ θα λυθει).
Η αναγκαιότητα προκύπτει από την ανάγκη να αποτραπούν κι άλλοι θάνατοι (ξυλοδαρμοί, βιαία επεισόδια γενικοτερα, κλπ), και αυτό νομίζω δεν χρήζει ούτε ανάλυσης, ούτε απόδειξης ότι είναι ένα ζήτημα σημαντικό. Και φυσικά, αν κάποιος ενδιαφέρεται κ γενικότερα για μια άλλη κοινωνία, για μια ανθρώπινη κοινωνία, για ένα δημοκρατικό πρόταγμα, δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί στον αγώνα αυτό να μην συμπεριλαμβάνει τον πρόταση της μη-βίας (ειδικά σαν μέσο πολιτικής).

με λίγα λόγια, σου αντιστρέφω το ερωτημα: γιατί,πώς μπορεις κ αντιδράς σε φωνές που καταδικάζουν τη βια?
Παναγιωτης

Anonymous said...

ki άλλη "επαναστατική βία"
θαυμάστε επαναστάτες εδώ:
(αυστηρως ακαταλληλο για σοβαρούς)
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1169175

Anonymous said...

Αντιδρώ σε φωνές που καταδικάζουν τη βία επειδή δεν αποτελούν απάντηση, ούτε θέση για διάλογο.

Φίλε Παναγιώτη καταλαβαίνω τι λες και εν πρώτοις δεν μπροώ να διαφωνήσω μαζί σου.

Σκέψου όμως το εξής: όταν βλέπεις δίπλα σου να πετάνε μολότωφ, γιατί δεν αντιδράς;

Μια πρόχειρη απάντηση που έχω είναι γιατί δεν έχεις δώσει στον εαυτό σου μια άλλη πρόταση για αυτό που πρόκειται να καεί, ακόμα περισσότερο μια άλλη πρόταση, μιαν άλλη προοπτική, για τον εργαζόμενο που την ώρα της πορείας είναι εκεί μέσα και δουλεύει. Το κτίριο έχει πάψει να αποτελεί δικό σου κόσμο, τι θα το κάνεις, ναό της δημοκρατίας; η εμπορευματοποίηση των πάντων αντανακλάται στις παραστάσεις σου για την τράπεζα: και να καεί, θα την ξαναχτίσουν. Δε θα ΤΟΥΣ κοστίσει. Και στην πραγματικότητα το αίσχος δεν είναι της φωνής που έχει σιωπήσει εκ των προτέρων και έχει αφήσει να αναδειχτεί το φαινόμενο (της καύσεως των εργαζομένων και των τραπεζών), αλλά της φωνής που εκ των υστέρων σιωπά συγκαλύπτοντας την αμηχανία της για το διαφορετικό, με τη βοήθεια του σαφούς διαχωρισμού θέσης. Η δική σου θέση ποιά είναι; "εγώ σας τα'λεγα";

Έτσι, νομίζω, η ιστορία δεν μας βρίσκει στη γωνία (της σταδίου), αλλά τη δημιουργούμε μέσω κοινών παραστάσεων, στάσεων και ηθών. Ή στην καλύτερη, την αφήνουμε να συμβεί (αλλά είμαστε εμείς που την αφήνουμε και όχι κάποιος άλλος).

Αυτό το "θα την ξαναχτίσουν/βάψουν/κλπ" φανερώνει, τώρα που το σκέφτομαι, και μια άλλη πλευρά της κρίσης που ζούμε: η κοινωνία φωνάζει από παντού, με όλα τα στόματα που διαθέτει και από κάθε πλευρά, πως ζούμε κάτι πρωτοφανές (στην ιστορία, στην αγριότητα, στην επίθεση κατα των εργαζομένων, στην ικανότητα αναπαραγωγής του κεφαλαίου), η κοινωνία φωνάζει δυνατά για να ορίσει αυτό που συμβαίνει, αλλά με τρόπο απόλυτο: σε στιγμές κρίσεις δεν υπάρχει χώρος για διαφωνίες.Ούτε για διάλογο σχετικά με τη "φύση" του προβλήματος: το πρόβλημα είναι αυτό, τελεία και παύλα. Ή δανειζόμαστε ή σβήνουμε. Η αφήγηση για αυτό που συμβαίνει δεν πρέπει να επιδέχεται αμφισβήτηση. Όλα τα στόματα τραγουδούν στον ίδιο σκοπό.Η κοινωνία σα να προσπαθεί να πείσει με όλες της τις δυνάμεις τον ίδιο της τον εαυτό, και παρ΄ρολα αυτά (ως τώρα) δε φαίνεται να τα καταφέρνει (ή και ακριβώς το αντίθετο, από την άλλη πλευρά).

Φαίνεται πως όταν η κυριαρχία οξύνεται (επίθεση κατά των εργαζομένων), οι κοινές παραστάσεις οξύνονται: οι τράπεζες είναι τράπεζες. Αν ανατιναχτούν, θα τις ξαναχτίσουν. Αν δεν, μικρό το κακό ή μικρό το καλό. Μπορούμε να ορίσουμε ποιά από τις δύο αυτές κυριαρχίες έρχεται πρώτη και συνεπάγεται τη δεύτερη; αν ναι, και απαντήσουμε η κυριαρχία του κεφαλαίου, το ναι ή όχι στη βία ίσως να βοηθάει. Αλλά είναι έτσι; Μήπως η κυριαρχία των κοινών παραστάσεων βοηθάει το σύστημα να αναπαράγεται και να οξύνει τις επιθέσεις του; μήπως η αναπαραγωγή του συστήματος συνίσταται και σε αυτή την κυριαρχία; κι αν ναι, πως μπορούμε να ζητήσουμε δήλωση μετανοίας με την απόσπαση ενός ναι ή όχι;

Κατ' αυτό τον τρόπο είμαστε φορείς αυτού που συμβαίνει, όχι απλά στη γωνιά της σταδίου, αλλά στο χώρο του ήθους.

Μέσα σε αυτό το τρελό πανηγύρι, τι σημαίνει πραγματικά να μην είσαι βίαιος; Το ναι ή όχι στη βία;

Ξέρω ότι δεν προτείνω κάτι αλλά προσπάθησα να μην κάνω απλά το δικηγόρο του διαβόλου.

Απλές ενστάσεις, προσπάθειες να θέσω σωστά έστω και ένα ερώτημα.

Ευχαριστώ για τον χώρο, Σπύρος.

σημείωση: η απεύθυνση σε δεύτερο πρόσωπο έγινε προς χάριν παραδείγματος - όπου έγραψα εσύ τι προτείνεις δηλαδή δεν αναφέρομαι αποκλειστικά σε σένα.

Anonymous said...

Σε ενα κείμενο για τη βία,ούτε μια λέξη για τη βία που ασκείται στις γυναίκες;
Στο μισό του πληθυσμού δηλαδή,για το οποίο,οι επίσημες στατιστικές λένε οτι έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια
κατακόρυφα.
Γιατί δεν μιλάει κανείς γι αυτή;
Που είναι η ευαισθησία μιας πολιτικής ομάδας στο θέμα αυτό;

Anonymous said...

Fίλε Σπύρο,
Θα μπορούσες κάλλιστα να καταλάβεις την συγκεκριμένη θέση της μη-βίας, όχι σαν εκ των υστέρων μη-απάντηση σε ένα τραγικό γεγονός, αλλά σαν φωνή που προσπαθεί να επιδράσει στο μέλλον, σαν διαλογος που συνεχιζεται επειδή υπάρχει η ανάγκη μου (και όποιου άλλου) να αλλάξει κ αυτή η κατάσταση.

Υποθέτεις λανθασμένα ότι η ενσταση μου για τέτοιες πρακτικές είναι η ματαιότητα του να καταστρεφεις κάτι που σίγουρα θα ξαναχτιστεί, υπονοοντας πως αυτή η θέση μου για μη-καταστροφή πηγάζει από κάποιο φοβο οτί ίσως τελικά κάτι γίνει κ ότι ίσως αυτό το καινουργιο με τρομάζει. Αδιαφορώ όμως για τις τράπεζες. Μάλιστα θεωρώ αδιανοητο να ψαχνεις το καινούργιο σε… κτήρια και όχι στους ανθρώπους τους ίδιους. Εκεί, λοιπόν, που εσυ βλέπεις μια τραπεζα να καιγεται, εκεί που βλέπεις μια πιθανοτητα για το καινούργιο, στην ίδια σκηνή, εγω δεν εστιάζω στα ντουβάρια της τραπεζας, εγώ βλέπω (και αυτό είναι που με τρομάζει) τους ανθρώπους, κ βλέπω στον τυπά με τη μολοτοφ τον ίδιο ακριβώς άνθρωπο, (οπως θα έλεγες κι εσύ: )βλέπω το συστημα να θριαμβευει, βλέπω ανθρώπους με μίσος, ατομικιστές, ακοινωνικούς, να κάνουν ακριβώς ότι τους μάθαμε να κάνουν, τα ίδια κ τα ίδια, να σκοτώνουν, να καταστρέφουν, να μην νοιαζονται για τους άλλους, εκεί που θα ήθελα πραγματικά κάτι καινούργιο, εκει που θα περιμενα δημιουργία. Η δική μου θέση με δικά σου λόγια θα ήταν ότι εσύ φοβάσαι το καινούργιο, παρασυρμένος από αυταπάτες ευκολίας, αρνούμενος τις ευθύνες που σου αναλογούν κ φορτώνοντάς τες σε ένα απρόσωπο «συστημα», άστοχα προσωποποιώντας το σε τραπεζες, κράτος, κλπ,. Και ακριβώς επειδή αυτές τις παραστάσεις αντιπαθώ κ από αυτές θέλω να ξεφύγω εγω κ η κοινωνια γυρω μου, ετσι προσπαθώ να δημιουργήσω ιστορία.

Φυσικά, όσοι σωπαίνουν πριν (κ τωρα είναι το πριν για το αυριο) έχουν την ντροπή κ την ευθύνη. Όσοι λες ότι λέμε «τα λεγα εγώ», απλά να σου πω πως τα χω ξαναπεί κ δυστυχώς θα τα ξαναπώ στο μέλλον, απλά δεν θα ανεχτώ την κατηγορία σου: τα λέω τωρα γιατι δε θελω να τα ξαναδώ. εσύ θέλεις? Τι κάνεις για αυτό? Ποιος σωπά? Ποιος έχει το αισχος? Ποιος συγκαλύπτει την αδυναμία του να αρθρώσει το καινούργιο (κ όχι την αμηχανία του)? Ποιος παραδίνεται στις κυριαρχες αξίες? Ποιος κάνει την δυσκολία ματαιοτητα ?

Επειδή συμφωνώ στην διαπίστωσή σου «η κυριαρχία των κοινών παραστάσεων βοηθάει το σύστημα να αναπαράγεται», κ χαιρομαι που το γράφεις αυτό, εχω να σε ρωτησω: γιατί, αφού πιστευεις κι εσυ ότι η μάχη γινεται κ στον χωρο των παραστάσεων, των ηθών, γιατι αρνείσαι να δώσεις εκει τη μαχη κ θεωρείς οτί αυτή μπορεί να δωθεί σε οδομαχίες κ τραπεζες? Γιατί αυτό το κειμενο που έχει ακριβώς τετοιο σκοπό, γιατι το αποδοκιμάζεις? Γιατι αποφαίνεσαι πως δεν είναι απάντηση?

Τα ερωτήματα είναι δύσκολα, οι αποφάσεις δυσκολοτερες. Η απόγνωση από μια κοινωνια κομματιασμένη οδηγεί σε παραλογες απλουστευσεις, που απλά βγάζουν την διανοια από την δυσκολη θεση να αποδεχτει το μη-ικανοποιησιμο όλων των απαιτησεών της. αλλά η κοινωνια δεν αλλάζει ευκολα, το συστημα είναι οι ιδιοι οι άνθρωποι, αν δεν αλλάξουν αυτοι…. Κ αυτοι δε θα αλλαξουν οπτικη σε μια μέρα κ σιγουρα όχι ολικά. Τα μέτωπα είναι πολλά, ένα από αυτά είναι το θεμα της βιας, πιστευω ότι αν συνεχισω να ασχολουμαι με αυτην κ με ότι άλλο δε μου αρεσει, πιστευω ότι θα συνεισφερω στον «χωρο του ηθους» που λες, πιστευω ότι έτσι αλλαζει ουσιαστικά ο κοσμος.

Συγνωμη για τα πολλά λογια κ (ίσως) το υφος, φιλικά, Παναγιώτης

Anonymous said...

Βία στη βία
βία μη βία
η αμοιβή χα
Βία στη βία
η αμοιβή χα
βία μη βία
Μη μπερδευτείς
η αμοιβή χα
βία στη βία
Ποιοί είσαστε εσείς...?

Anonymous said...

Αγαπητέ Παναγιώτη δεν με εννόησες (και παίρνω το φταίξιμο που μου αναλογεί).


Γράφεις "αδιαφορώ όμως για τις τράπεζες". Από αυτό ξεκίνησα, προσπαθώντας να δώσω μία μικρή και ελλειπή ερμηνεία του γιατί δεν σταμάτησε κανένας ως σήμερα αυτούς που καταστρέφουν.

Το σημείο που προσπάθησα να τονίσω είναι πως πίσω από αυτή την αδιαφορία βρίσκεται μια γενικότερη στάση απέναντι στα πράγματα (ως πράγματα του δημόσιου χώρου κατ'αρχάς) : δεν ξέρουμε τι να τα κάνουμε. Δεν έχουν καμία θέση στον κόσμο που έχουμε στο κεφάλι μας.

Ο νέος κόσμος όμως δεν γεννιέται πάνω στο μηδέν, αλλά από το μηδέν, πάνω σε αυτό που ήδη υπάρχει.

Το να λες "αδιαφορώ για τις τράπεζες" (όχι μόνο εσύ), μέσα στο πλαίσιο που μόλις προσπάθησα να περιγράψω και να κάνω πειστικό, δεν παράγει με τη σειρά του μία μορφή βίας;

Σπύρος.

Anonymous said...

αν νομιζεις οτι εννοω "καλά κάνουν οι τραπεζες κ κανουν αυτα που κανουν", θα ειχες δικιο.
αλλά δεν προκειται περι αυτού. δεν υπάρχει καμια αμηχανια μπροστα τους: επειδή τις βλέπω σαν ¨θεσμούς¨ που εξυπηρετούν σχεσεις ανθρώπων, σχεσεις μάλιστα που θεωρώ άρρωστες (πχ πιστωση χρηματος με τοκο, διακοποδανεια, πιστωτικες, πλειστηριασμοι,κλπ σχέσεις άνισες αλλά κ συχνά αχρειαστες, σχεσεις στις οποιες κ τα δυο μέρη μπαινουν ηθελημενα), πιστευω οτί αν "εξασθενισουμε" την αισθηση του κόσμου για την αναγκη τους, αν αντί για φωτια στις τραπεζες φωνάζουμε μην καταναλωνετε, μην δανειζεστε, ή δανειστειτε από φιλους-συγγενεις,πιστευω οτι έτσι θα καταπολεμησουμε την ισχύ τους (οικονομική αλλά κ σαν "παρασταση" αναγκης ή χρησιμοτητας)κ σταδιακα (σε συνδυασμό με πολλες άλλες αλλαγες) θα τις κανουμε να "μαραζωσουν".

Παναγιωτης

Anonymous said...

Είναι ένας αναρχικός και ένας μπάχαλος και πίνουν μπύρες στα εξάρχεια. Ξαφνικά γυρνάει ο μπάχαλος και λέει στον αναρχικό:
- Ρε συ πάμε να πετάξουμε κανένα μπουκάλι;
-Πάμε αλλά που θα το πετάξουμε;
-Ωχ , μωρέ αναρχικέ , σιγά να μην κάνουμε και συνέλευση τώρα...

Anonymous said...

xa!! kapou sto indymedia eihe mia olokliri sizitisi me tetoia, an to vrei kapoios as to steilei, to hioumor einai megali ypothesi!!!

Anonymous said...

diabazontas to keimeno sas 8ymi8ika kati grafikous akrodeksious poy paremvenontas sto troktiko anarwtiontousan pote 8a doume kamia poreia gia tous nekrous astynomikous...

Anonymous said...

Δεν το διάβασα ολόκληρο το κείμενο, μόνο τις 2 πρώτες παραγράφους περίπου. Αυτό που θα ήθελα να σας θυμίσω είναι οτι δεν μπορείτε να πηγαίνετε κόντρα με το ποτάμι, αναρωτιόμενοι γιατί ο κόσμος αντέδρασε στο θάνατο του Αλέξανδρου και όχι στο θάνατο των υπαλλήλων της Marfin. (Έχει ενδιαφέρον που ακόμα και εσείς στο άρθρο σας δεν μπήκατε στον κόπο να αναφερθείτε στους νεκρούς της Marfin με τα ονοματά τους, δεν σας το προσάπτω, απλα το παρατηρώ.)Γιάτι όποιος πάει κόντρα με το ποτάμι της κοινωνικής αντίδρασης στο τέλος καταλήγει είτε μόνος του είτε στην καλύτερη μέσα σε μια σεχτα σαν αυτή του ΚΚΕ γεγονός το οποίο δεν θα τον εξυπηρετεί σε τίποτε άλλο παρα στο να του τροφοδοτεί την ψευδαίσθηση της κατοχής της μέγιστης και απόλυτης αλήθειας. Το σχολιό μου, σχετικά με το κείμενό σας, αναφέρεται αποκλειστικά στο σχολιασμό σας αναφορικά με τους θανάτους, αφού μέχρι εκεί διάβασα το κείμενο.
Ειρήνη.

Anonymous said...

[b][url=http://www.luxuryhandbagsalesshop.com/]louis vuitton official website[/url][/b] Let's be honest, the older you obtain, the less want you've got for cash the moment the basics are looked after. It constantly cracks me up that by the time you are able to pay for a giant property, your youngsters are gone and you also never will need 1! Transform the money more than early so that you can observe the joy of one's loved ones expending, shelling out and presenting it! It is obviously predicated on the assumption you have initial taught them how to handle it. When you've got, then you should give it absent while you happen to be alive in order to appreciate viewing your legacy in action! Give your money inheritance some serious considered..

[b][url=http://www.besthandbagstore.co.uk/]louis vuitton handbags[/url][/b] WWD have described that Cavallier-Belletrud begun perform for them this Tuesday, but do not hope the scent to land any time shortly. Vuitton have not referred to as any variety of date as but, expressing that their new nose is likely to journey the planet on search of unique and treasured new juices. Obviously! Without a doubt, Cavallier-Betrud has beforehand mentioned that 'Making fragrance is often a breathtaking journey, which begins with the quality of the base ingredients.'.

[b][url=http://www.hotsalelouisvuittonstore.co.uk/]louis vuitton uk[/url][/b] You then can usually appear for your designer purses sector price and provide it to consumers at a value marginally under that from the sector selling price! This tends to retain your income substantial plus your buyers certainly happy, as they will be information that they obtained their favorite designer bag to get a great cost. With the economic crisis throughout the world your lower price tag tags, will keep them coming back for additional! Modern-day ladies are eager on purses. Her vogue are unable to be great without the need of this accessory that she also considers critical.

[b][url=http://www.uggclearancewebsite.com/]ugg boots clearance[/url][/b] But Charney also understands that his audience is fickle and that what marketing point functions right now will likely not automatically operate tomorrow. "It's like a sexxy girl who retains telling you she's sexy," he states. "It's nauseating." And thus the values American Attire upholds these days can have to alter to help keep up with tomorrow..

[b][url=http://www.uggclearancewebsite.com/]www.uggclearancewebsite.com[/url][/b] For those who promoting no noise. When you shopping for, who cares? There is a hard-fast rule about the noise of children within the history whenever you producing enterprise calls. When you promoting, any commotion during the history is impermissible. Therefore, you will have to promise they are major coupled with legit items prior to buying them. A great number of louis vuitton on line discover make use of network. Usually, if a product is provided it definitely is ruined come what may.