Από το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου 2008 η Αθήνα και δεκάδες άλλες πόλεις έζησαν για μερικές εβδομάδες πρωτόγνωρα για τη μεταπολιτευτική ιστορία τους γεγονότα. Η δολοφονία στα Εξάρχεια ενός 15χρονου παιδιού από έναν αστυνομικό στάθηκε αφορμή για να εκφραστεί, να διοχετευθεί και να αποτυπωθεί στους δρόμους η οργή, η αγανάκτηση, η απελπισία, αλλά και οι επιθυμίες, οι πόθοι και τα όνειρα ενός σημαντικού κομματιού της κοινωνίας και ιδιαίτερα της νεολαίας. Τα εξεγερτικά γεγονότα του Δεκέμβρη έμειναν χαραγμένα στη μνήμη μας κυρίως γιατί με την καινοφανή ένταση και με τις ριζοσπαστικές και αυθεντικές πλευρές τους προκάλεσαν μία, έστω και προσωρινή, ρωγμή στην απάθεια των ανθρώπων και οδήγησαν στην αναθέρμανση της συμμετοχής τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Το τραγικό γεγονός της δολοφονίας ακολούθησαν δεκάδες αυθόρμητες συγκεντρώσεις και πορείες τόσο στο κέντρο της Αθήνας όσο και στις πόλεις της επαρχίας, οι οποίες συνοδεύτηκαν από ένα εκρηκτικό ξέσπασμα βίαιων πράξεων και επεισοδίων με τις δυνάμεις της αστυνομίας. Η αδιέξοδη βία, στην οποία για πολλούς εξαντλήθηκε η ριζοσπαστικότητα των γεγονότων του Δεκέμβρη, είναι για μας το λιγότερο σημαντικό στοιχείο του. Όχι μόνο γιατί είμαστε αντίθετοι/ες με την πολιτική λογική που εκπροσωπεί, αλλά και γιατί με τον εγγενή θεαματικό και κυριαρχικό της χαρακτήρα περιορίζει τις ίδιες της δημιουργικές προοπτικές που ανοίγονται όταν ένα (έστω μειοψηφικό) μέρος του πληθυσμού ενεργοποιείται πολιτικά και διαδηλώνει, διαμαρτύρεται ή αμφισβητεί. Η βία ως χαρακτηριστικό στοιχείο της ίδιας της υπάρχουσας εξουσίας δεν αναμετράται στην πραγματικότητα με αυτήν, αλλά την επιβεβαιώνει και υπονομεύει τη δυνατότητα ανάπτυξης του λόγου και της διαβούλευσης, τη δυνατότητα διάνοιξης της δημόσιας σφαίρας μέσα στην οποία θα αμφισβητηθεί συστηματικά το υπάρχον σύστημα και θα προταθούν νέες μορφές οργάνωσης και νέες αξίες που θα το υπερβαίνουν.
Τις μέρες του Δεκέμβρη όμως οι δρόμοι και οι δημόσιοι χώροι καταλήφθηκαν από μαθητές οι οποίοι στεκόταν απέναντι στις διμοιρίες ή έκαναν επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα ζητώντας τη δική τους δικαίωση. Οι πολύμορφες δράσεις συνεχίστηκαν με καταλήψεις σχολείων, πανεπιστημιακών σχολών, δημόσιων κτιρίων, πολιτιστικών κέντρων, δημαρχείων, με ανοιχτές συνελεύσεις, με συγγραφή πληθώρας συνθημάτων, προκηρύξεων και κειμένων. Οι παρεμβάσεις σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, στο δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ, οι ολιγόλεπτες διακοπές παραστάσεων σε θέατρα και στο Μέγαρο Μουσικής, οι συνελεύσεις σε διάφορους δήμους, οι συναυλίες και οι γιορτές δρόμου έξω από τη λυρική σκηνή έδωσαν έναν τόνο και μια διάθεση για άνοιγμα της εξέγερσης και προς ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας.
Ο ριζοσπαστικός χαρακτήρας των γεγονότων οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη συμμετοχή ενός σημαντικού κομματιού των μαθητών των νέων αλλά και ατόμων, μη πολιτικοποιημένων μέχρι τότε, στις κινητοποιήσεις. Ένα ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων εισέβαλλε όχι μόνο στους δρόμους και τις πλατείες αλλά και σε ανοιχτές συζητήσεις και αντιπαραθέσεις, σε μαζικές συνελεύσεις, δηλαδή δραστηριότητες που ανήκουν σε αυτό που ονομάζεται δημόσια σφαίρα. Άνθρωποι καταπιεσμένοι, περιθωριοποιημένοι, κυνηγημένοι, απογοητευμένοι, ξενερωμένοι, αηδιασμένοι πλημμύρισαν τους δημόσιους χώρους, τους γέμισαν με φωνή τους, την αγωνία τους, τη λύπη, τη χαρά τους.
Οι μαθητικές δράσεις χαρακτηρίστηκαν από καυστικό χιούμορ και πρωτοφανή ευρηματικότητα και ακουμπούσαν σε έναν κοινό παρανομαστή: μια υπόρρητη αλλά σαφή κριτική στην ασφυκτική σχολική καθημερινότητα, στις εξετάσεις, στα φροντιστήρια, στην εντατικοποίηση, στην απουσία ελεύθερου χρόνου. Μια αμφισβήτηση συνολική του εκπαιδευτικού συστήματος, των σχέσεων των παιδιών με τους δασκάλους και με τους γονείς τους. Αναδύθηκε μία ριζική κριτική αυτής της κοινωνίας, που δε χωράει στα καθιερωμένα οικονομίστικα σχήματα ανάλυσης που χρησιμοποιούνται κατά κόρον από τον τύπο ή τους πολιτικούς. Δεν είναι τυχαία άλλωστε η σχεδόν αυτόματη γεωγραφική εξάπλωση των διαδηλώσεων σε όλη τη χώρα. Στο δρόμο συσπειρώθηκαν άτομα από όλα τα κοινωνικά στρώματα και όλες τις περιοχές, μαθητές στις πόλεις αλλά και σε μικρά χωριά ή σε απομακρυσμένα νησιά.
Αυτό που αγαπήσαμε πιο πολύ στο Δεκέμβρη ήταν χωρίς αμφιβολία η ρήξη με το καθεστώς της απάθειας, η εξωστρέφεια των διαδηλωτών, η χρήση της δημιουργικής φαντασίας τους. Όλοι μας βγήκαμε «μετατοπισμένοι/ες» από αυτά τα γεγονότα. Ως διαδηλωτές, ως παιδιά, ως γονείς, ακόμα και ως μη συμμετέχοντες, ως απλοί αναγνώστες εφημερίδων και τηλεθεατές. Ακούσαμε, μιλήσαμε, ανταλλάξαμε βλέμματα με το διπλανό μας. Το σπάσιμο της κανονικότητας, της νωχελικότητας, της βαρεμάρας το διαδέχτηκε ένας αυθορμητισμός και μια ζωντάνια. Η αίσθηση ότι κάτι συμβαίνει, ότι κάτι γίνεται, ότι έχουμε δύναμη και ότι περπατώντας στους δρόμους όλα είναι δυνατά.
Με το ξέσπασμα του κόσμου και τις συνεχιζόμενες συγκεντρώσεις, άλλαξε άρδην η ατζέντα και η επικαιρότητα τόσο στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, όσο και στο Ίντερνετ, αλλά και στους χώρους εργασίας, διασκέδασης και μέσα στις οικογένειες. Όλοι εμείς που ορμήσαμε στους δρόμους, αρχίσαμε να κοιταζόμαστε στα μάτια, να συζητάμε οι ίδιοι για τις ζωές μας. Το λόγο δεν τον παρήγαγαν πια οι «ειδικοί» αλλά τα δεκάδες ανώνυμα κείμενα, τα σκίτσα, οι προκηρύξεις των καταλήψεων, τα συνθήματα στα χείλη μας. Ο ξύλινος λόγος έγινε ξαφνικά εύπλαστος και ποιητικός. Ο Δεκέμβρης ήταν ένα μήνας γοητείας. Γοητεία που ξεδιπλώθηκε κυρίως με την έκρηξη και την ομορφιά μιας απελευθερωμένης γλώσσας.
Έπειτα από τις πρώτες εβδομάδες άρχισε μια υποχώρηση των κινητοποιήσεων. Για μία περίοδο υπήρξαν κινήσεις αλληλεγγύης στους δεκάδες προφυλακισμένους, χωρίς όμως μεγάλη συμμετοχή. Στην Αθήνα συνεχίστηκε το πείραμα των συνελεύσεων σε κάποιους δήμους ενώ έγιναν και αξιόλογες προσπάθειες για αυτοδιαχειριζόμενους χώρους (πάρκα, πολιτιστικά στέκια), κάποιες από τις οποίες συνεχίζονται έως σήμερα.
Tο Δεκέμβρη τον ακολούθησε μια επιστροφή στην κανονικότητα. Ωστόσο, αυτό που έμεινε ως ελπίδα για το μέλλον είναι οι εμπειρίες και τα βιώματα που έχουμε από τη συμμετοχή στα γεγονότα. Είναι η δυνατότητα να σκεφτούμε αλλιώς, να πράξουμε αλλιώς, να βρούμε καινούριες κατευθύνσεις για τη σκέψη και τη συμμετοχή στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι. Είναι η διάθεση να ξεφύγουμε από τη μιζέρια και την κενότητα, να χειραφετηθούμε. Είναι η όρεξη για πειραματισμούς και για επαναξιολόγηση των υφιστάμενων αξιών και προτύπων. Είναι το θάρρος ώστε να μπορούμε να ξεπερνάμε τους φόβους μας.
56 comments:
Πολύ ενδιαφέρον κείμενο!
Πραγματικά πολύ ενδιαφέρον αν και θα πρέπει να συνυπολογίσουμε σε αυτό και τη θεμελιώδη συμβολή της πρωτοποριακής ομάδας ΑήΒ στο να φτάσουμε μέχρι τον Δεκέμβρη!
Πραγματικά! Όλες οι μεγάλες ιδέες αυτών των γιγάντων της σκέψης που είχαν διατυπωθεί καιρό πριν εκφράστηκαν και από την ίδια την κοινωνία που εξεγέρθηκε! Τι να πρωτοπεί κανείς και ποιον να πρωτοθυμηθεί;
Η θέση πως όλη η κοινωνία είναι αποχαυνωμένη και "παθητική" (υποννοώντας πως μόνο η ομάδα ΑήΒ είναι "ενεργητική"!!!)
Η θέση πως η κοινωνία "δεν καταλαβαίνει" τους ψυχαναλυτικούς όρους που χρησιμοποιεί η ομάδα στις μεγαλειώδεις (!!) παρεμβάσεις της! (Αυτά με λόγια δικά τους)
Η θέση πως αυτοί μόνο κατέχουν τη σωστή ερμηνεία των κειμένων του Καστοριάδη! (Αλήθεια τι είναι η "αυτοποίηση", για εξηγείστε με απλά λογάκια)
Και κερασάκι σε όλα αυτό το απάνθισμα λαμπρών σκέψεων, ρηχότητας και βλακείας που αναπαράγουν: το τσουβάλιασμα της βίας ενός καθεστώτος με την αντιβία του κινήματος!
Προφανώς όλα τα ζητήματα τα έχει λυμμένα το εφηβικό αυτό συνοθύλευμα (με πρώτο το βιοποριστικό, προφανώς!). Το μόνο που υπάρχει είναι η πλανημένη και παθητική κοινωνία και πέρα από εκεί το χάος.
Ούτε μισή αναφορά σε μετανάστες και το κυριότερο τίποτα που να μην εγκλωβίζεται στην αστική ανθρωπιστική σκέψη και τα δακρύβρεχτα και πονόψυχα κείμενα που κάθε άλλο παρά πολιτικά δεν είναι... (Η "Ελευθεροτυπία" εδώ είναι πολύ καλύτερη, όπως οι ίδιοι την εκθειάζουν.)Η προκλητικότητα και η αυθάδεια στο μεγαλείο της.
Το θέμα όμως είναι το εξής: ο Δεκέμβρης πέρασα. Αυτά τα καραγκιοζάκια δεν κατάλαβαν ή δεν προσπάθησαν να καταλάβουν ΤΙΠΟΤΑ απολύτως, όχι από τις απαντήσεις που έδωσε αλλά από τα ερωτήματα που άφησε αυτή η εξέγερση;;;; Δεν κάναν έστω και μια στοιχειώδη ΔΗΜΟΣΙΑ αυτοκριτική και απολογισμό για όσα έλεγαν πριν και μετά;;; Τέτοια πολιτική ασυνέπεια και θρασύτητα;
...είσαι λιγο άδικος:
Αναφέρεσαι σε μια ομάδα που βάζει ως κάλεσμα και ως κεντρικό πολιτικό ζήτημα τις εξελίξεις στην Νέα Δημοπρασία τη στιγμή που συμβαίνουν σημεία και τέρατα. Οπότε μάλλον περιπαιχτικά!
Σε μια ομάδα που ήταν κλειστή πριν τον Δεκέμβρη και που παραμένει κλειστή μετά από αυτόν, με την έννοια όχι οτι δεν μπορεί να πάει ο καθένας, αλλά ότι αν δεν συμφωνείς ιδεολογικά μαζί τους (και να δεν έχεις διαβάσει Καστορ.) δεν μπορείς να πας (πετά ο γάιδαρος; ό,τι απασχολεί και τους καθημερινούς ανθρώπους δηλαδή!).
Τέλος, νομίζω είναι λίγο άδικη η κριτική γιατί παραβλέπει την προσπάθεια, που μετρά πάνω από όλα πριν το αποτέλεσμα. Ββέβαια, για τους άλλους πάντα η κριτική είναι η χειρότερη: μια ζωή βρίζουν εμάς τους αναρχικούς και μια ζωή γίνονται η ουρά τους (όταν βέβαια δε γλείφουν τα αυτιά της αριστεράς).
Ξεχεστήριο θα μας πεις ποιες ήταν οι απαντήσεις του Δεκέμβρη?
Εκτός και αν η αδιέξοδη και εκδικητική βία οδήγησε κάπου(ή θα μπορούσε να οδηγήσει κάπου) εκτός του ξεφουσκώματος όλης αυτής της μαζικής κινητοποίησης.
Εγώ ερωτήματα είδα,από ένα κίνημα ανθρώπων που στην πλειοψηφία του δεν είχε βιοποριστικά ζητήματα,απόδειξη το ότι το μεγαλύτερο μέρος του ήταν μαθητές και φοιτητές,αλλά περισσότερο σε σχέση με το νόημα της ζωής τους.
Για τον απο πάνω
Προφανώς δε θα εγκαταλείψουμε το χιούμορ μας σε καμία περίσταση.Αλήθεια την ίδια κριτική κάνεις και στα χιουμοριστικά συνθήματα που κατέληγαν σε "μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι" του περυσινού Δεκέμβρη "τη στιγμή που συνέβαιναν σημεία και τέρατα"?
Για το ζήτημα που θέτεις σχετικά με την κλειστότητα της ομάδας υπάρχει συζήτηση στο εσωτερικό της και εγώ συγκεκριμένα το θέτω αυτό το ζήτημα και όλοι μας, τουλάχιστον συμμεριζόμαστε αυτόν τον προβληματισμό.
Ουρά των αναρχικών δε γίναμε ποτέ,εξάλλου και εσείς δε νομίζω ότι θα'θέλατε ποτέ να γίνετε πρωτοπορία.
Παραλείπεις επίσης στην κριτική σου, όπως και ο από πάνω σου, ότι στην ομάδα αυτή τη στιγμή μόνο ένας είναι από τα παλιά της μέλη και επομένως ποιος ο λόγος να κάτσουμε οι υπόλοιποι να απολογηθούμε για πράγματα που δεν είπαμε(ίσως και να πρέπει να το κάνουμε μιας και διατηρούμε το ίδιο όνομα).
αγαπητό Ξεχεστήριο,
νομίζεις ότι το κείμενο δεν έχει κάτι πολιτικό να πει; μάλλον έχουμε διαφορετική αντίληψη περί πολιτικού.
το κείμενο προσπαθεί να αφουγκραστεί τόσο τα γεγονότα που έγιναν όσο και το λόγο που έβγαλαν οι άνθρωποι που συμμετείχαν. και έιναι ένα λόγος στον οποίο δεν κυριάρχησε ούτε η οικονομίστικη ούτε η ταξική ανάλυση.
δες ξανά τα κείμενα του δεκέμβρη, δες τα συνθήματα, άκου τους νέους που βγήκαν στους δρόμους.
Ότι το συντριπτικά μεγαλύτερο κκομμάτι της κοινωνίας κολυμπάει στη θάλασσα της απάθειας, της αποχαύνωσης, της κανονικότητας είναι σε γενικές γραμμές αλήθεια.
ακριβώς αυτή η ρήξη με την παθητικότητα και τη στασιμότητα που έφερε, έστω και προσωρινά ο δεκέμβρης, ήταν που μας μάγεψε όλους.
Όσον αφορά την ομάδα, δε νομίζω ότι αποτελεί και καμιά σέχτα ή κλειστό και αποκομμένο group.
και στο blog έχει comments (βλ. την τωρινή μας συζήτηση) και ανοιχτές συναντήσεις γίνονται σε τακτικά χρονικά διαστήματα (όσο είναι δυνατό αυτό). όλοι είναι ευπρόσδεκτοι χωρίς φόβο, αλλά με πάθος.
παντως ειδήμονες ή κάτοχοι της μοναδικής αλήθειας δεν είναι κανένας και καμία. ούτε και ταυτόσημοι ιδεολογικά είμαστε. άσε που τώρα τελευταία πολλοί από μας δεν έπιασαν όυτε τη βάση στα γραπτά διαγωνίσματα πάνω στον καστοριάδη...βάρβαροι καιροί!
Να πω κάτι. Όλη αυτή η επιθετικότητα του 2ου και του 3ου σχολίου, βοηθάει πουθενά; Μπορεί να έχουμε διαφορετικές απόψεις, μπορεί κι εμείς να έχουμε κάνει λάθος σε όλες τις αναλύσεις που έχουμε κάνει, σε όλες τις πολιτικές θέσεις που έχουμε πάρει, μπορεί και απλά να μη σας αρέσουμε. Αλλά αυτή η εριστικότητα τι σκοπό έχει; Μπορεί να επιτρέψει να γίνει ένας διάλογος; Χρειάζεται μάλλον να εφεύρουμε έναν τρόπο να συζητάμε σαν άνθρωποι. Ο Λένιν, λέει κάποιος σοφός, δε συζητούσε ζητώντας την αλήθεια, αλλά ζητώντας τη νίκη. Ο "λενινιστικός" διάλογος, πέρα από τα ψέμματα, τη λασπολογία και τις υπερβολές που χρησιμοποιεί, δεν έχει κανένα νόημα παρά για όποιον/α ψάχνει τον τρόπο για να κυριαρχήσει πάνω στους άλλους. Στο βαθμό που ο δικός μας ο σκοπός είναι ακριβώς ο αντίθετος, ένας τέτοιος διάλογος πρέπει να είναι εκτός της λογικής μας.
Θαναση συμφωνω, αλλα να τα λεμε κ ολα. Εξισου εριστικος και ειρωνικος εχει υπαρξει ο τονος της ομαδας σε αρκετα κειμενα/αρθρα της, στις αποψεις ορισμενων μελων της σε συζητησεις στο blog και στην κριτικη που εχετε ασκησει σε αναρχικους/μαρξιστες/χαμπερμασιανους/μεταμοντερνους κτλ στο παρελθον.
Ιδου οι συνεπειες (οχι οτι τα επιθετικα σχολια, σαν το 2ο και το 3ο, θα ελειπαν εντελως σε περιπτωση που δεν ειχατε υπαρξει ειρωνες κατα το παρελθον, αλλα μαλλον θα ηταν λιγοτερα).
Κωστας.
Συμφωνώ με τον Κωστή (ως δράστης και πολλών από τις περιπτώσεις στις οποίες αναφέρεται!!!) και γι' αυτό πιστεύω ότι εν προκειμένω δεν είναι η ερειστικότητα το κεντρικό πρόβλημα.
Το δεύτερο και το τρίτο σχόλιο (κυρίως το δεύτερο) είναι βλακώδη, όχι επειδή είναι ειρωνικά, αλλά επειδή είναι περιεχομενικώς εσφαλμένα (βασίζονται σε λανθασμένη πληροφόρηση, έλλειψη επιχειρημάτων κ.λπ.) κι επειδή μάλλον οι συγγραφείς τους δεν πολυενδιαφέρονται να συζητήσουν, αλλά να προκαλέσουν. Αν πραγματικά υπήρχε ενδιαφέρον για συζήτηση, λίγοι υψηλοί τόνοι δεν προκαλούν και τόσο πρόβλημα. Θα απαντούσαμε κι εμείς λίγο ειρωνικά -όπως ο Μήτσος- αλλά με επιχειρήματα, το ίδιο θα έκαναν κι αυτοί κ.λπ. και θα συνεχιζόταν ο διάλογος.
Δεν το λέω αυτό για να πω ότι χρειάζεται να πλακονόμαστε κάθε φορά, κάθε άλλο. Απλά είδα εν προκειμένω ότι οι απαντήσεις της ομάδας σε αυτά τα σχόλια περιορίτηκαν στο "μορφικό" επίπεδο (πώς συζητάμε, πώς διαχειρίζεται η ομάδα πιθανές άστοχες τοποθετήσεις της, πώς εκφράζεται κ.λπ.) και δεν απάντησαν τόσο επί της ουσίας στα σχόλια, σε ό,τι αφορά στο περιεχόμενο των τοποθετήσεών τους. Όχι φυσικά για να τα δει ο Ξεχεστήριος, αλλά κάποιος τρίτος, που κοιτά το μπλογκ και ενδιαφέρεται για το πώς συνδέονται μεταξύ τους οι διάφορες ιδέες της ομάδας.
Να πω πάντως, Κωστή, ότι από τη μέχρι τώρα εμπειρία, αυτοί που κυρίως τσιμπάνε, για να το πω έτσι, με μερικά σχόλια πιο ειρωνικά, είναι κυρίως οι των παραδοσιακών πολιτικών χώρων, πέριξ των Εξαρχείων. Από τότε που κι εμείς πάψαμε να έχουμε στο νου μας να απαντάμε στις επιθέσεις αυτής της προέλευσης με ανάλογες επιθέσεις, η ένταση νομίζω εκλίπει εκ των πραγμάτων (με την έννοια πως μπορεί γενικά, αν το φέρει η κουβέντα, να μας βρίζουν στο ιντυμήντια, αλλά τίποτε ιδιαίτερο πέραν τούτου).
Κώστα, έχεις δίκιο. Κατά τη γνώμη μου δεν έπρεπε να ακολουθήσουμε κι εμείς αυτή την τακτική στο παρελθόν, ήταν λάθος μας. Αλλά, μάλλον, δεν είναι ποτέ πολύ αργά για να κάνεις την αυτοκριτική σου και να διορθώνεις τα λάθη σου.
Από την άλλη, έχει δίκιο ο Νίκος ότι μπορεί να χρειάζεται μια εμπεριστατωμένη απάντηση στα ψήγματα κριτικής που υπάρχουν στα δύο σχόλια παρότι ο τόνος τους αποτρέπει κάθε ενδεχόμενο διαλόγου. Θα επιστρέψω όταν βρω χρόνο.
Αμφότερες οι κριτικές μας έχουν ξαναγίνει. Αυτό που έχει σημασία είναι να δούμε αν όντως αυτά τα σημεία του λόγου και της δράσης της ομάδας είναι πράγματι δυσνόητα ή παρεξηγήσιμα. Το ότι αυτά τα δύο σχόλια τα παρεξηγούν, δεν είναι βέβαια και πολύ φερέγγυο κριτήριο, δεδομένου ότι, όπως είπαμε, πρόκειται για εκ των προτέρων αρνητικές τοποθετήσεις. Ωστόσο, καλόν είναι αυτά τα θέματα να διευκρινίζονται με κάθε ευκαιρία. Κωδικοποιώ λοιπόν τα ζητήματα:
1) Περί οπορτουνισμού:
Αν έχει κάποιο στοιχείο σοβαρής κριτικής το 2ο σχόλιο, αυτό έγκειται στο εξής: δεν αλλάζετε άποψη, όταν μέχρι τώρα μιλάγατε για την απάθεια, ενώ τώρα εκθειάζετε το Δεκέμβρη; Εύλογη απορία –έχει τεθεί ξανά και έχει απαντηθεί με αφορμή την περσινή προκήρυξη της ομάδας για τα γεγονότα του Δεκεμβρίου (ας δει, όποιος ενδιαφέρεται, εδώ, για να μη γράφουμε σεντόνια: http://autonomyorbarbarism.blogspot.com/2008/12/blog-post_18.html)-, αν και προέρχεται περισσότερο από μια πολύ περιστασιακή και στο πόδι ανάγνωση των κειμένων της ομάδας, τόσο στο μπλογκ όσο και στο περιοδικό.
Βασική γραμμή της ομάδας, όπως την καταλαβαίνω, είναι ότι αυτή η απάθεια, το «κενό νοήματος» και όλα αυτά, αποτελούν, ακριβώς, έκφραση της ανθρωπολογικής κρίσης του σημερινού καπιταλισμού. Η οποία, ως τέτοια, έγκειται στο ότι το σύστημα δε μπορεί να δώσει νόημα στη ζωή των ανθρώπων. Αυτό, εκ των πραγμάτων, συνιστά μια κατάσταση όχι σταθερότητας αλλά κρίσης και σε καμία περίπτωση «ενσωμάτωσης του πληθυσμού στο σύστημα» κ.λπ. Το ότι κυρίως εκφράζεται μέσω της αδιαφορίας για την πολιτική, βρίσκοντας καταφύγιο στην κατανάλωση και τα διάφορα λάιφσταϊλ, δε σημαίνει ότι αυτό λύνει το πρόβλημα. Κάθε άλλο. Όλα αυτά εντείνουν το κενό της ζωής των ατόμων και, όταν προκύψει η αφορμή, όπως το Δεκέμβριο, τους κάνουν να ξεσπούν. Όπως είχε ειπωθεί κάποτε, αυτή η διαδικασία της αυξανόμενης ιδιώτευσης και του ατομικισμού «γεννά τις ίδιες της τις αρνήσεις». Όπως μάλιστα το έχουμε γράψει και σε κείμενα στο περιοδικό, έχουμε επανειλημμένως διαφωνήσει με ανθρώπους που υποστηρίζουν πως τα άτομα σήμερα βρίσκουν νόημα στην κατανάλωση και αυτά που τους προσφέρει το σύστημα και ότι, ως εκ τούτου, δεν τίθεται κανένας κίνδυνος για το σύστημα. Εξάλλου οι κριτικές μας παρατηρήσεις σχετικά με πτυχές του Δεκεμβρίου, έχουν να κάνουν ακριβώς με το ότι αναπαρήχθησαν και σε αυτόν λογικές της κατεστημένης κοινωνίας, οι οποίες εμποδίζουν την ανάπτυξη κινήματος.
2) Περί κλειστότητας:
Αν έχει κάτι να πει κανείς, μπορεί να γράψει το σχόλιό του εδώ, κανείς δε του το απαγορεύει. Μπορεί να πάει και στις ανοιχτές συναντήσεις ή στις εκδηλώσεις της ομάδας και να της κάνει κριτική. Έχει έρθει, π.χ. ο κύριος του τρίτου σχολίου σε κάποια από τις ανοιχτές συναντήσεις της ομάδας και του είπαν «δε σε δεχόμαστε, επειδή δεν έχεις διαβάσει τον Καστοριάδη»; Εξάλλου, έχουν γίνει ομηρικές μάχες μέσα από τις στήλες αυτών εδώ των σχολίων και ποτέ δεν έχει κοπεί κάτι. Δε βλέπω κάποια κλειστότητα, αφού σχεδόν πάντα οι της ομάδας απαντούν στις κριτικές. Αυτά τα ιντυμηντιακού τύπου σχόλια, αντίθετα, κρυμμένα πίσω από την ανωνυμία, είναι πρακτικές απολύτως ανώριμες πολιτικά, που εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι η ομάδα δίνει ελεύθερο βήμα σε όλους μέσα από το μπλογκ της. Πράγμα που δεν είναι και τόσο συχνό, αν δεν κάνω λάθος. Φέρνω ορισμένα παραδείγματα, ως μέτρο σύγκρισης.
(συνέχεια 2)
Είναι γνωστό ότι στις περισσότερες «ανοιχτές» αναρχικές συνελεύσεις, αν πας μόνος σου, πρώτη φορά, το πιο πιθανό είναι να σε περάσουν για ασφαλίτη ή, απλώς, να μη σου πολυμιλήσει κανείς, αφού το λόγο τον μοιράζονται οι διάφοροι ηγετίσκοι μεταξύ τους. Από την άλλη πλευρά, ομάδες όπως η Περιεκτική Δημοκρατία (αναφέρομαι επειδή σε σχέση με τους αναρχικούς έχει κοινά στοιχεία με εμάς), των οποίων το 95% των κειμένων είναι κείμενα του Τ. Φωτόπουλου που έχουν μεταγραφεί σε πρώτο πληθυντικό και όπου στις ανοιχτές τους εκδηλώσεις (π.χ. πέρσι στη Νομική), η «ανοιχτή συζήτηση» έχει τη μορφή ερωτήσεων προς το Δάσκαλο, ο οποίος απλώς διευκρινίζει απορίες και ποτέ δε συζητά (δηλαδή δε γίνεται διάλογος απόψεων, αλλά διευκρινίσεις επί αυτών που είπε ο ίδιος στην ομιλία του), ποτέ δεν έχουν κριτικαριστεί από αναρχικούς σε τέτοιο βαθμό. Φέρνω αυτό το παράδειγμα, γιατί νομίζω ότι πίσω από αυτά υπάρχει μια ακατανόητη αρνητική τάση ενάντια στον Καστοριάδη (Τερζάκης κ.λπ.) η οποία συχνά αναπαράγεται άκριτα και, λογικό είναι, προβάλλεται και σ’ εμάς. Αυτό εξηγεί για ποιό λόγο τα επιχειρήματα αυτού του είδους της κριτικής δεν είναι και πολύ συνεκτικά.
Και στο περιοδικό έχουμε επανειλημμένως δώσει χώρο σε άτομα ή συλλογικότητες που δεν έχουν την παραμικρή σχέση «με τον Καστοριάδη». Και αυτό παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμιά παράδοση κοινωνικής ανάλυσης που να χρησιμοποιεί σχήματα του Καστοριάδη, στην οποία θα μπορούσαμε να βασιστούμε, χωρίς να έχουμε ανάγκη να τα γράφουμε όλα από το μηδέν (πράγμα που δίνει την εντύπωση ότι μηρυκάζουμε απλώς το Δάσκαλο). Αυτό μπορεί να ακούγεται αυτονόητο, αλλά δείτε, π.χ., για να επανέλθω, το περιοδικό Περιεκτική Δημοκρατία. Υπάρχει εκεί τίποτε που να μην το εγκρίνει, ιδεολογικά, ο Φωτόπουλος; Είτε σε επίπεδο κειμένου, βιβλιοπαρουσίασης, αναφοράς, κάτι; Όχι. Οπότε είναι τουλάχιστον άστοχο, απέναντι σε τέτοια φαινόμενα, να μπαίνουν διάφοροι και να κάνουν κριτική σε εμάς, και μάλιστα όχι από κάποιο δικό τους έντυπο ή σάιτ αλλά από το δικό μας μπλογκ!
3) Περί δυσκολίας κατανόησης των κειμένων
Νομίζω ότι και αυτά είναι λίγο υπερβολικά. Προέρχονται από μια μυθολογία περί των δήθεν δυσνόητων κειμένων του Καστοριάδη κ.λπ. Δηλαδή αν πάρει κανείς και διαβάσει μαρξιστικές αναλύσεις για το Δεκέμβρη, που κάνουν αναφορές στη «μορφή εμπόρευμα» και όλα αυτά τα περίεργα του Κεφαλαίου, στο πρεκαριτάτο, στην ηγεμονία με την έννοια του Γκράμσι, εκεί καταλαβαίνει; Ή καταλαβαίνει, π.χ., ευκολότερα τι λένε το Μπλαουμάχεν, το Σεράγιεβο ή οι Θέσεις (για να μη μιλήσουμε για έντυπα όπως το Flesh Machine κ.λπ.);
4) Περί του γαϊδάρου και της ουράς του
Κατά τα άλλα, οι περισσότεροι αναρχικοί δε συμπαθούν την ομάδα, επειδή τους έχει κάνει επανειλημμένως κριτική (και με τον τρόπο φυσικά που ανέφερε ο Κωστής) κι επειδή δε δέχεται τόσο άκριτα τις χοντροκομμένα ταξικού τύπου αναλύσεις ή την ταύτιση της επανάστασης με τον αντιμπατσισμό και τα μπάχαλα (δείτε πώς ο Ξεχεστήριος θίγεται, επειδή δεν αναπαράγουμε τις θεωρίες περί «αντί-βίας»!). Το ίδιο συμβαίνει και με συγγενείς ομάδες όπως η Πρωτοβουλία Αυτόνομων Κέρκυρας ή το Terminal 119, που έχουν επανειλημμένα φάει –όπως και εμείς- μεγάλα ξεχεστήρια μέσα στο indymedia. Τον Τ. Φωτόπουλο, αντίθετα, που, ενώ έχει ασκήσει και αυτός παραπλήσια κριτική, αναπαράγει παράλληλα πολλούς κοινούς τόπους της κουλτούρας των ελλήνων αναρχικών (περί «αντιβίας», «καταστολής», θεωρίες περί εκφασισμού της κοινωνίας, τα Εξάρχεια ως εστία αντίστασης, υποστήριξη στην ισλαμική τρομοκρατία, μάρτυρας υπεράσπισης 17Ν κ.λπ.), πολλοί από αυτούς τον συμπαθούν.
(συνέχεια 3)
5) Περί απάθειας
Δε νομίζω να έχει πει ή γράψει κανείς ποτέ ότι εμείς οι 5-10 που είμαστε στην ομάδα ή κοντά σε αυτήν εξαιρούμαστε από τα φαινόμενα που περιγράφουμε. Απλά, στο βαθμό που μας ενδιαφέρει η πολιτική και η μοίρα της κοινωνίας, γενικότερα, προσπαθούμε κάπως να αντιπαλέψουμε αυτές τις τάσεις, πρώτα σε προσωπικό επίπεδο, και στη συνέχεια να δραστηριοποιηθούμε –όπως υποθέτω και οι δύο που έγραψαν τα σχόλια που συζητάμε-, πράγμα όμως που δεν κάνει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας σήμερα. Κι ως προς αυτό έχει τις ευθύνες που του αναλογούν. Από που βγαίνει το συμπέρασμα ότι όποιος κάνει κριτική στην κοινωνία (και όχι απλώς σε αφηρημένες οντότητες όπως το «Κράτος», η «Κυριαρχία», το «Κεφάλαιο», το «Σύστημα») την κάνει απαραιτήτως αφ’ υψηλού και ελιτίστικα («οι άνθρωποι είναι ηλίθιοι», «δεν ξέρουν» κ.λπ.);
Δεν έχω πολλά να προσθέσω. Απλά μου φαίνεται απάραδεκτο να θέτει κάποιος ζητήματα περί ανοικτότητας και διαλόγου και το μόνο που κάνει είναι να ανεβάζει ένα comment και να μην μπαίνει σε διαδικασία να συζητήσει πάνω σε αυτό από την στιγμή που του δίνεται η δυνατότητα να το κάνει. Τελικά ποιος είναι ο ανοικτός και ποιος όχι.
Μπάλετ
(πρώην μέλος της ομάδας)
re vourle ksexestirie, gia pesmas alithia kai tin dikia sou analisi (taksiki na ipothesw?)
esi pou vlepis tin energitikotita tis kinonias? mipos exi anadithi kana kinima kai den to pirame xampari?
toulaxiston den anaparagoun tis geliotites peri teleologikou xaraktira tis epanastasis mesw tis viaias odou.
gia tus metanastes ti allo thes na poun? diavase to kimeno tous gia ton ratsismo... ektos an thes na tous patronaroun opws prospathi na kani kai i ipolipi grafiokratiki aristera kai i mpaxaliada prokimenou na antlisoun politiki iperaksia apo aftous kai na tous stratologisoun stis groupes tous.
a kai pou se otan fwnazis to sinthima "oi mpatsoi den ine pedia twn ergatwn" pigene kai mia volta apo ton agio panteleimona na vris tin orea ergatia sou.
ante buy buy kai perimene dwraki xristougennwn proletariaki sinidisi, ergatologe mou
:**********
Προς Νίκο (μέρος 1):
Οι προπαγανδιστικές διαστρεβλώσεις και οι συκοφαντίες αποτελούν το τελευταίο καταφύγιο όσων δεν έχουν επιχειρήματα. Αυτό το αποδεικνύεις περίτρανα με τις ψευδείς αναφορές σου σχετικά με την ΠΔ.
Σε ό,τι αφορά την εκδήλωση του Δεκέμβρη, υπενθυμίζω ότι η εκδήλωση είχε συγκεκριμένο τίτλο «Προς μια συνομοσπονδιακή ΠΔ» με συγκεκριμένους ομιλητές μέλη του Δικτύου ΠΔ επομένως δεν μπορεί κανείς να περιμένει να γίνει ένας γενικός «διάλογος απόψεων» περί του τι καθένας θεωρεί σημαντικό από τη δική του σκοπιά αλλά μια συζήτηση γύρω από την ΠΔ που είναι θεμελιωμένο πρόταγμα και για μας η λύση που έχουμε να προτείνουμε για την ανατροπή του συστήματος. Ασφαλώς, είναι ένα πρόταγμα θεμελιωμένο σε ένα ανοιχτό σύστημα και επιδέχεται αμφισβήτησης βάσει του δημοκρατικού ορθολογισμού. Είναι ψέμα λοιπόν ή βολικότατη διαστρέβλωση να υποστηρίζεις ότι δεν έγινε ανοιχτή συζήτηση πάνω στο θέμα της εκδήλωσης εφόσον στο ακροατήριο υπήρχαν άνθρωποι από όλες τις τάσεις, ομάδες και πολιτικές οργανώσεις της αριστεράς. Με άλλα λόγια, η σύνθεση του ακροατηρίου ήταν άκρως πολύμορφη και πλουραλιστική. Η συζήτηση που επακολούθησε όχι μόνο δεν είχε τον χαρακτήρα "αποριών" στις οποίες απαντούσε ο "δάσκαλος" Φωτόπουλος, αλλά έλαβε τη μορφή ανοικτής θεωρητικής σύγκρουσης και έντονης ανταλλαγής απόψεων πάνω σε θεμελιώδεις παραμέτρους του προτάγματος της ΠΔ με τις οποίες οι παρευρισκόμενοι είτε προβληματίζονταν ή διαφωνούσαν ανοικτά. Η πεμπτουσία της ανοικτής δημοκρατικής συζήτησης και διαδικασίας είναι να υποβάλουμε το πρόταγμα που υιοθετούμε στην εποικοδομητική κριτική ανθρώπων που δεν συμφωνούν απαραίτητα με αυτό μας το στόχο, από αυτή τη διαδικασία να ωφεληθούν πιθανότατα, τόσο όσοι μετέχουν σε τέτοιες εκδηλώσεις και μαθαίνουν για την ΠΔ σε πρόσωπο με πρόσωπο αντιπαραθέσεις, αλλά και εμείς ως ΠΔ αφού εμπλουτίζουμε και εμβαθύνουμε το πρόταγμα μας, αξιοποιώντας δημιουργικά τις όποιες άξιες λόγου κριτικές εκφράστηκαν σε αυτή την δημόσια συζήτηση. Εξάλλου, στην εκδήλωση, μέλος της ομάδας σας κατέθεσε τη διαφωνία του στον Φ. για θέματα για το οποία έχουμε διαφορετική προσέγγιση. Ολόκληρη η εκδήλωση (ομιλίες και συζήτηση) υπάρχει άλλωστε στο site μας για του λόγου το αληθές.
Προς Νίκο (μέρος 2): Σε ότι αφορά το περιοδικό, φαίνεται να μην καταλαβαίνεις ότι το ΠΔ είναι θεωρητικό περιοδικό που σκοπό έχει την θεωρητική εμβάθυνση και τον προβληματισμό πάνω σε πτυχές του προτάγματος της ΠΔ, καθώς και την ανάλυση της επικαιρότητας με βάση την ανάλυση του προτάγματος. Σε αντίθεση με τις παλινωδίες της ΑήΒ, η ΠΔ διαθέτει συγκεκριμένο πολιτικό πρόταγμα με ξεκάθαρη μεταβατική στρατηγική που μπορεί να ξεκινήσει άμεσα να υλοποιείται και δεν είναι λέσχη προβληματισμού γενικά και αόριστα. Σε αυτό το πλαίσιο, θεωρούμε επιτακτική ανάγκη να χρησιμοποιήσουμε τον διαθέσιμο χώρο του περιοδικού μας για να εξερευνήσουμε όλες τις προεκτάσεις του θεωρητικού και πολιτικού παραδείγματος που έχουμε υιοθετήσει, να επιλύσουμε τυχόν προβλήματα και αντιφάσεις και να αναθεωρήσουμε ζητήματα που χρήζουν αναθεώρησης, προκειμένου να ξεκινήσουμε τώρα την οικοδόμηση ενός αντισυστημικού κινήματος που θεωρούμε ότι θα μας φέρει πιο κοντά σε μια κοινωνία Περιεκτικής Δημοκρατίας. Αυτό είναι το πνεύμα και η κατεύθυνση του περιοδικού και όχι η χρήση του σαν φόρουμ ανταλλαγής απόψεων με ομάδες σαν την ΑήΒ, που φτάνει στο κατάπτυστο σημείο να υιοθετεί όλη τη νεοταξική ρητορική περί «τρομοκρατίας» νομιμοποιώντας στην ουσία όλους τους εγκληματικούς πολέμους της υπερεθνικής ελίτ με τους χιλιάδες νεκρούς (βλ. Γιουγκοσλαβία, Ιρακ, Αφγανιστάν) και να αποκαλεί την αντιστασιακή βία των Παλαιστινίων ενάντια στην κτηνώδη Ισραηλινή κατοχή "ισλαμική τρομοκρατία", υποστηρίζοντας έτσι έμμεσα την συνέχιση της εγκληματικής, ρατσιστικής πολιτικής των σιωνιστών που στόχο έχει τη φυσική εξόντωση ενός ανυπεράσπιστου λαού.
Και τελικά είναι ευνόητο ένα περιοδικό που εκδίδεται από ένα νεό και όχι πολυάνθρωπο δίκτυο να περιλαμβάνει κυρίως κείμενα αυτών που απηχούν καλύτερα τις αρχές του προτάγματος που αυτή τη στιγμή είναι κυρίως ο Φ. Ας μην ξεχνάμε ότι και το αρχικό SouB (δηλαδή το περιοδικο Socialisme ou Barbarie) περιείχε σχεδόν αποκλειστικά κείμενα του Καστοριάδη, παρόλο που περιοριζόταν στην κριτική του γραφειοκρατικού σοσιαλισμού και καπιταλισμού, χωρίς να επεξεργάζεται ρητά ένα νέο αντισυστημικό πολιτικό πρόταγμα και πρόγραμμα.
Το ότι η άποψη, βέβαια, του Φ. όσον αφορά τη συμβατότητα ενός κειμένου με τη γραμμή του περιοδικού ΠΔ θεωρείται ίσως η πιο έγκυρη από μας δεν αποδεικνύει κάποιου είδους επιβολή εφόσον δεν υπάρχει θεσμοθετημένη εξουσία (ο Φ. δεν είναι καν στην Συντακτική Ομάδα) αλλά είναι θέμα εμπιστοσύνης μας μετά λόγου γνώσης στην άποψη και στα κριτήρια του Φ. και διερωτώμαι ποια θα ήταν η στάση σας αντίστοιχα σχετικά με τις απόψεις του Κατσοριαδη αν ήταν εν ζωη ακόμα!
Το ίδιο ισχύει και για τη λαϊκή αντιβία που τόσο απαξιώνετε. Μπορεί από μόνη της η λαϊκή αντιβία να μη δημιουργεί επαρκείς συνθήκες μετάβασης στην δημοκρατική κοινωνία, αλλά σίγουρα έχει εξορισμού αμυντικό χαρακτήρα και εκδηλώνεται πάντα σαν μέσο αντίστασης και αντίδρασης στην εκτεταμένη και διάχυτη βία ενός συστήματος που ουδεμία σχέση έχει με την αυτονομία και την κλασική δημοκρατία και επιβάλλει την καταπίεση και την άνιση κατανομή δύναμης σε όλα τα επίπεδα. Αυτή η ορθή συνειδητοποίηση είναι που μοιραζόμαστε με κάποια κομμάτια του αναρχικού χώρου και όχι οι "κοινοί τόποι" μας με την "κουλτούρα" (λες και είναι ενιαία!) των αναρχικών. Στην πολιτική κουλτούρα του κάθε αγωνιζόμενου ανθρώπου, η αντιπροσωπευτική "δημοκρατία" και η διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς ξεχωρίζουν ως οι βασικοί εξουσιαστικοί θεσμοί που κρατούν υπόδουλη την πλειοψηφία προς όφελος μιας μικρής υπερεθνικής ελίτ και των τοπικών πολιτικών εντολοδόχων της. Η αδυναμία σας να αντιληφθείτε ότι αυτή η θεώρηση έχει απόλυτη συμβατότητα με τις αρχές της αυτονομίας και δημοκρατίας, δεν σας καθιστά φορείς μιας άλλης πολιτικής "κουλτουρας", αλλά κατοίκους ενός άλλου πλανήτη, που δεν έχει πια καμία σχέση με τις έννοιες της αντισυστημικής δράσης και πολιτικής.
Φίλε Ουρμπάνο,
Γιατί τόση επιθετικότητα; Χαλάρωσε λίγο. Μην ξεχνάς ότι, συνήθως, η βιαιότητα της αντίδρασης σε μια κριτική φανερώνει μια ασυνείδητη παραδοχή ότι έχουμε, πράγματι, κάνει το λάθος που μας καταλογίζει αυτή η κριτική. Γιατί οι απαντήσεις της ΠΔ αλλά και του ΤΦ σε κριτικές ατόμων ή άλλων συλλογικοτήτων (στο Indymedia, εδώ παλιότερα, σε «διαλόγους» που έχετε δημοσιεύσει στο σχετικό κομμάτι του σάιτ σας με Δ. Γουσέτη, Α. Φακατσέλη, Π. Κοροβέση κ.λπ.) πρέπει να είναι πάντοτε τόσο βίαιες; Δηλαδή όλος ο κόσμος ασχολείται με εσάς και θέλει να σας δυσφημίσει; Με τη δική σας τη σκέψη κοιμόμαστε και ξυπνάμε; Τίποτε άλλο δεν έχουμε να κάνουμε;
Απαντώ επί συγκεκριμένων σου παρατηρήσεων και παραβλέπω τη ρητορική σάλτσα μέσα στην οποία επιπλέουν:
1)Ο καθένας μπορεί να δει, στα σχετικά βίντεο της εκδήλωσης της Νομικής, που υπάρχουν στο σάιτ σας, ότι η συζήτηση που ακολούθησε τις τοποθετήσεις των ομιλητών έχει τη μορφή διασάφησης των όσων ειπώθηκαν, δηλαδή των απόψεων του Τ. Φωτόπουλου, και όχι τη μορφή ανοιχτού διαλόγου. Ενδεικτικό ότι δεν υπήρξε συζήτηση μεταξύ του κοινού, αλλά μόνο ερωτήσεις προς τη μεριά του πάνελ. Επίσης, η ροή ήταν μονής κατεύθυνσης: το κοινό ρωτούσε, το πάνελ απαντούσε, δεν υπήρξε καμιά αντιστροφή αυτού του ρόλου. Αυτό είναι ένα εμπειρικό δεδομένο που δε μπορεί κανείς να αρνηθεί. Για εμένα συνιστά δείγμα κλειστότητας θεωρητικής και το συγκρίνω με άλλες εκδηλώσεις, μεταξύ των οποίων και οι δικές μας, όπου μετά το τέλος της τοποθέτησης από το πάνελ, η συζήτηση απλώνεται προς όλες τις κατευθύνσεις: κοινό προς πάνελ, πάνελ προς κοινό, κοινό μεταξύ του κ.λπ. Σε ό,τι μας αφορά, προσπαθούμε οι τοποθετήσεις του πάνελ να είναι ένα μείγμα παρουσίασης των θέσεών μας και θέσης ερωτημάτων, με σκοπό να υπάρξει κουβέντα μετά. Αλλιώς θα αρκούσε μια έγγραφη παρουσίαση των εκάστοτε θέσεών μας.
Το ότι το κοινό ήταν πολυσυλλεκτικό δεν το αρνήθηκε κανείς. Εγώ δεν αναφέρθηκα στο κοινό, αλλά στα σημεία για τα οποία έχουν ευθύνη οι οργανωτές μιας εκδήλωσης. Καλώς ή κακώς, τη σύσταση ενός κοινού δε μπορεί να την καθορίσει ο διοργανωτής, οπότε δεν έχει νόημα να αναφέρεσαι σε αυτήν για να στηρίξεις την άποψή σου ότι η εκδήλωση δε διακρινόταν από θεωρητική κλειστότητα.
2)Γράφεις, παρεμπιπτόντως, ότι «ομάδες σαν την ΑήΒ, που φτάνει στο κατάπτυστο σημείο να υιοθετεί όλη τη νεοταξική ρητορική περί «τρομοκρατίας» νομιμοποιώντας στην ουσία όλους τους εγκληματικούς πολέμους της υπερεθνικής ελίτ με τους χιλιάδες νεκρούς (βλ. Γιουγκοσλαβία, Ιρακ, Αφγανιστάν) και να αποκαλεί την αντιστασιακή βία των Παλαιστινίων ενάντια στην κτηνώδη Ισραηλινή κατοχή "ισλαμική τρομοκρατία", υποστηρίζοντας έτσι έμμεσα την συνέχιση της εγκληματικής, ρατσιστικής πολιτικής των σιωνιστών που στόχο έχει τη φυσική εξόντωση ενός ανυπεράσπιστου λαού». Σε παρακαλώ να μου παραθέσεις ΤΟ ΑΚΡΙΒΕΣ ΧΩΡΙΟ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ μας για το παλαιστινιακό, που μπορείς να βρεις σε αυτό το μπλογκ (http://autonomyorbarbarism.blogspot.com/2009/02/blog-post.html), για να στηρίξεις αυτή σου την κριτική. Όπως βλέπεις, εγώ άσκησα κριτική στον τρόπο με τον οποίο διοργανώσατε μια εκδήλωση και με κατσάδιασες επί πόσες γραμμές για συκοφάντη. Εσύ, αντίθετα, παραθέτεις μια καταφανώς ψευδή αναπαραγωγή των απόψεων της ομάδας μας, χωρίς να παραθέτεις το παραμικρό στοιχείο. Διάλογος σοβαρός όμως δε γίνεται με αυτό τον τρόπο.
3)Το Socialisme ou Barbarie δεν κατάλαβα που κολλάει. Αλλά επειδή, σύντροφε Ουρμπάνο, γράφεις για πράγματα που δε γνωρίζεις, τα οποία μάλλον έχεις ακούσει να σου λένε και ποτέ δεν ενδιαφέρθηκες να ψάξεις ο ίδιος, δες σε αυτό το λινκ τα αναλυτικά περιεχόμενα όλων των τευχών του SouB και τεκμηρίωσέ μου την άποψή σου ότι το περιοδικό δημοσίευε «σχεδον αποκλειστικά» κείμενα του Καστοριάδη: http://www.agorainternational.org/toc.html . Να πούμε, επίσης, ότι τα δύο από τα 3 κείμενα του Καστοριάδη με τίτλο «Για το περιεχόμενο του σοσιαλισμού» αναφέρονται ακριβώς στην επεξεργασία ενός επαναστατικού προτάγματος.
(συνέχεια)
4)Κοίτα, άμα θες να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου έχει καλώς. Αλλά εμείς τι σου φταίμε; Το ότι δεν υπάρχει «θεσμισμένη» εξουσία στο περιοδικό σας δεν αναιρεί το γεγονός πως κάποιος συγκεκριμένος μουσάτος κύριος ασκεί πλήρη σχεδόν πνευματική εξουσία και αυθεντία, καθώς καθορίζει το σύνολο της πολιτικής ατζέντας τόσο των περιοδικών όσο και του δικτύου σας.
Σε ό,τι αφορά τώρα στον παραλληλισμό που κάνεις μεταξύ υμών και του Φωτόπουλου και ημών και του Καστοριάδη, οφείλει κανείς να παρατηρήσει ότι πάλι την πατάς. Διότι, αν τα πράγματα ήταν όπως τα παρουσιάζεις, εμείς στο περιοδικό απλώς θα δημοσιεύαμε ανέκδοτα κείμενα του Καστοριάδη (υπάρχουν πλήθος) και σχολιασμούς ή συγκεκριμενοποιήσεις αυτών των κειμένων. Αντίθετα, μια ματιά στα περιεχόμενα των τευχών μας δείχνει ότι προσπαθούμε να φτιάξουμε τη δικιά μας θεωρία, έχοντας τον Καστοριάδη ως βασική επιρροή, μεταξύ άλλων αναφορών (Κρίστοφερ Λας, Χάνα Άρεντ, Καταστασιακή Διεθνής κ.λπ.). Πράγμα βέβαια που όχι μόνο δεν απαγορεύει αλλά και επιβάλλει τη δημοσίευση κειμένων άλλων συγγραφέων, ομάδων κ.λπ. Διότι, σε αντίθεση με τον ΤΦ, ο Καστοριάδης δεν προσπάθησε ποτέ να φτιάξει ένα κλειστό σύστημα, μέσα στο οποίο δίνονται λύσεις για όλα τα ζητήματα: από την ευρωπαϊκή οικονομική ιστορία μέχρι το σύστημα διατακτικών που θα ακολουθήσει η μετεπαναστατική κοινωνία. Γι’ αυτό εξάλλου και στο εσωτερικό της ομάδας μας υπάρχουν διαφορετικές απόψεις όπως και πλήθος διαφωνιών.
5)Περί της «λαϊκής αντιβίας». Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς με αυτόν τον όρο. Πέσμου τι χαρακτηρίζεις ως λαϊκή αντιβία, για να τοποθετηθώ, αν και υποθέτω ότι με αυτούς τους όρους θα εννοείς τους ισλαμιστές τρομοκράτες και τα «μπάχαλα» των αναρχικών. Ε, δε χρειάζεται και μεγάλη κοινωνιολογική εφυΐα για να καταλάβει κανείς ότι αμφότερες οι μορφές βίας δεν έχουν τίποτε το λαϊκό. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε πλούσιους, συνήθως, άραβες (π.χ. Μπιν Λάντεν, Νασράλα κ.λπ.), που οργανώνουν τρομοκρατικά δίκτυα, στα οποία στρατολογούν ορφανά και φτωχά παιδιά –πολλές φορές αγορασμένα από σκλαβοπάζαρα, όπως στο Αφγανιστάν, μετά τον πόλεμο με τους σοβιετικούς-, κάνοντάς τους πλύση εγκεφάλου στα ισλαμικά ιεροδιδασκαλία (με το Κοράνι και προπαγανδιστικά dvd). Η Χαμάς, επίσης, έχει ως τακτική της να εκβιάζει γυναίκες που είχαν εξωσυζυγικές σχέσεις ή υπέπεσαν σε άλλα, αντίστοιχα, «αμαρτήματα» κατά τον ισλαμικό νόμο, αναγκάζοντάς τις να γίνουν ανθρώπινες βόμβες, ασκώντας πίεση τόσο στις ίδιες όσο και στις οικογένειές τους (ατίμωση, αποκλεισμός κ.λπ.). Είναι γνωστό, τέλος, ότι πολλές από τις ομάδες αυτές κάνουν ό,τι κάνουν με λεφτά των ΗΠΑ (Μπιν Λάντεν, Ταλιμπάν, Ιρακινή Αντίσταση) και, άρα, αποτελούν παραφυάδες αυτού που εσείς αποκαλείτε «Νέα Τάξη» και όχι μορφές αντίστασης σε αυτή.
Σε ό,τι αφορά, τώρα, τη «βία» των αναρχικών ομάδων του μπλακ μπλοκ, εκεί πρόκειται για φαινόμενο νεολαιίστικο και όχι πολιτικό. Πρόκειται για νεαρά άτομα (των οποίων ο μέσος όρος της ηλικίας πέφτει όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια), τα οποία προσπαθούν να βρουν μια ταυτότητα μέσα στο γενικό κενό νοήματος που μαστίζει τις σημερινές κοινωνίες. Η βία τους είναι απλώς συμβολική και πολλές φορές είναι μια μορφή διασκέδασης (ειδικά στην περίπτωση των λεγόμενων «μπαχάλων»). Εξάλλου, το μεγαλύτερο μέρος όσων συμμετέχουν σε αυτές τις ομάδες δεν είναι μέλη των κατώτερων και μη προνομιούχων τάξεων, αλλά, αντίθετα, των μεσαίων και ανώτερων μεσαίων στρωμάτων. Άρα, και σε αυτή την περίπτωση, δεν πρόκειται για βία των φτωχών ενάντια στους πλούσιους, όπως υπονοεί ο όρος «λαϊκή αντί-βία».
Τους χαρακτηρισμούς σου, όπως είπα και παραπάνω, δε θα τους σχολιάσω, καθώς ρίχνουν το επίπεδο του διαλόγου και αποτελούν δείγμα της παραδοσιακής ξύλινης γλώσσας της αριστεράς από την οποία νομίζαμε πως είχαμε γλυτώσει, μετά την κριτική των κινημάτων του ’60 και του ’70.
Προς Νίκο:
(Μέρος 1)
Δεν πρόκειται περί επιθετικότητας, αλλά για μια δίκαιη αμυντική στάση απέναντι σε κάποιον που επιτέθηκε πρώτος με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς στο Δίκτυο και το πρόταγμα μας, κατηγορώντας μας έμμεσα για δογματικές νοοτροπίες και προσωπολατρεία. Δεν μπορείς λοιπόν πρώτα να εκτοξεύεις το δηλητήριο σου κι ύστερα να το παίζεις άνετος και πολιτισμένος. Αν έπεσε το επίπεδο του διαλόγου πρώτα πρέπει να κατηγορήσεις τον εαυτό σου, αφού εσυ έθεσες τους όρους του διαλόγου αυτού με τα απαξιωτικά αρχικά σχόλια σου.
Ο διάλογος που έγινε στην εκδήλωση είχε την μορφή που περιέγραψες διότι, όπως σου ξαναείπα, εμείς σαν ΠΔ κομίζουμε συγκεκριμένη πολιτική πρόταση για την δημοκρατική θεσμική οργάνωση μιας μελλοντικής αυτόνομης κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα. Ο σκοπός λοιπόν της εκδήλωσης ήταν η εξεταση του προτάγματος της ΠΔ στο φως της εξεγερσιακής περιόδου του Δεκέμβρη, η ευρύτερη συζήτηση του και η υποβολή του στις κριτικές, τις αναλύσεις και τις ενστάσεις των παρευρισκομένων. Αν αφήναμε τη συζήτηση να εξελιχθεί με «φυσικό» τρόπο και να εξαπλωθεί προς όλες τις κατευθύνσεις, τότε ουσιαστικά η εκδήλωση θα έχανε το νόημα της, δεδομένης της πολυσυλλεκτικής σύνθεσης του ακροατηρίου. Άρα η οργανωτική δομή και η μεθοδολογία της συζήτησης που ακολούθησε την παρουσίαση του Φ, όφειλε να εξυπηρετεί τον σκοπό αυτό, δηλαδή την δημόσια κατάθεση απόψεων, ερωτημάτων, ή κριτικής ανάλυσης πάνω και γύρω από τις προτάσεις της ΠΔ. Οι χαλαρές συζητήσεις σαν αυτές που περιγράφεις, με την μορφή της «κουβέντας για την κουβέντα», δεν ικανοποιουν πάντοτε τις προϋποθέσεις της πολιτικής συνειδητοποίησης και της θεωρητικής εξοικείωσης και βαθύτερης κατανόησης ενός πολιτικού προτάγματος από τους συμμετέχοντες (ή ακόμη και της κριτικης του αποτιμησης), όπως ήταν και ο στόχος της παραπάνω εκδήλωσης. Αντίθετα, πολλές φορές μπερδεύει χειρότερα τα πράγματα, δεν αφήνει καμία άποψη να ακουστεί καθαρά και να συζητηθεί διεξοδικά και γενικώς καταλήγει σε έναν διάλογο «καφενειακού» επιπέδου. Άλλωστε, στην εκδήλωση που κάνατε με τον Κερτις, δεν είδα ο Κερτις και το υπόλοιπο πανελ να ρωτούν το κοινό, ουτε το κοινό να κάνουν κουβέντα μεταξύ τους. Σε αυτήν την περίπτωση βεβαια δεν θα μιλούσαμε πια για ανοικτό διάλογο με κάποιο πανελ, αλλα για αλαλούμ.
(Μέρος 2)
Για την στάση που κρατά η ΑήΒ στο Παλαιστινιακό εμμένω στον χαρακτηρισμό μου και θα σου εξηγήσω τον λόγο. Φυσικά, η ΠΔ δεν θεωρεί οτι η Χαμάς σε επίπεδο εσωτερικής οργάνωσης, ιδεολογίας και κοσμοθεωρίας πρεσβεύει την αυτονομία. Ωστόσο, η πρωταρχική συνθήκη για την εκπλήρωση του ιδανικού της αυτονομίας, ατομικής ή συλλογικής, είναι η απελευθέρωση από τον εξωτερικό κατακτητή και η Χαμάς τόσα χρόνια αγωνίζεται με συνέπεια ενάντια στην κτηνώδη στρατιωτική κατοχή που έχουν επιβάλλει οι σιωνιστές στα Παλαιστινιακά εδάφη. Αν κάποιος δεν υποστηρίζει την ένοπλη αντίσταση, τότε μοιραία υποστηρίζει την συνέχιση της κατοχής, αφού η ένοπλη δράση συνιστά επί του παρόντος το μοναδικό μέσον που έχουν στην διάθεση τους οι Παλαιστίνιοι για να κρατήσουν ζωντανή την υπόθεση της ανεξαρτησίας τους, ή μάλλον ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΜΕΣΟΝ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΑΝ ΟΙ ΣΙΩΝΙΣΤΕΣ ΔΥΝΑΣΤΕΣ ΤΟΥΣ (γιατί ο ισχυρός είναι πάντα αυτός που θέτει τους όρους της σύγκρουσης, πολιτικούς ή στρατιωτικούς). Εκτός αν θεωρείς οτι διπλωματικές δήθεν «πρωτοβουλίες» σαν τον Οδικό Χάρτη παρέχουν ένα πλαίσιο για την πολιτική διευθέτηση της σύγκρουσης με την ίδρυση υπόδουλων κρατιδίων-μπαντουστάν για τους Παλαιστίνιους, πράγμα που σημαίνει οτι υιοθετείς πλήρως την οπτική της υπερεθνικής ελίτ και των σιωνιστών για το Παλαιστινιακό, όπως οι φίλοι σας οι Terminal στην Θες/νικη, οι οποίοι είναι φερέφωνα της σιωνιστικής προπαγάνδας.
Μην ξεχνάς, οτι το να υιοθετείς ίσες αποστάσεις απέναντι σε δύο αντιπάλους που ανάμεσα τους υπάρχει τέτοια συντριπτική ασυμμετρία δύναμης (πολιτικής, οικονομικής, στρατιωτικής, διπλωματικής) υπέρ του ενός, μικρή διαφορά έχει από το να υποστηρίζεις ανοικτά τον ισχυρότερο. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί η Χαμάς και που τόσο φαίνεται να προσβάλλουν την αισθητική σας επιβάλονται σε αυτήν από την προαναφερόμενη ασυμμετρία δύναμης. Τις ίδιες μεθόδους χρησιμοποίησαν πριν από την Χαμάς, το Αλγερινό FLN, οι Βιετναμέζοι, κλπ. Όσο για τις γελοιότητες περί «ανθρώπινων ασπίδων» που γράφει το κείμενο σας, σοκάρομαι που αναπαράγετε τόσο άκριτα τα χειρότερα προπαγανδιστικά ψεύδη της ισραηλινής πρεσβείας για να δικαιολογήσουν τις σφαγές αμάχων στη Γάζα! Ως προς αυτό έχω να πω οτι η Χαμάς διεξάγει αντάρτικο πόλεων οπότε δεν είναι απλώς λογική, αλλά στρατηγικά επιβεβλημένη η χρήση ολόκληρης της αστικής υποδομής ως πεδίο για την διεξαγωγή πολεμικών επιχειρήσεων. Δεν θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβεις οτι ο αντάρτης επιβάλλεται να κρύβεται λόγω της αντικειμενικής μειονεκτικής θέσης ισχύος στην οποία βρίσκεται απέναντι στον εχθρό. Τι θέλατε δηλαδή; Να συγκεντρωθούν όλοι οι αντάρτες σε ένα εμφανές σημείο όπου θα μπορούν πιο εύκολα να τους εξοντώσουν οι Σιωνιστες με έναν πύραυλο από τα F-22 που τους διαθέτουν αφειδώς οι Αμερικανοί; Και ισχυρίζεσαι ακόμη ότι δεν υποστηρίζετε το Σιωνιστικό Ισραήλ;
(Μέρος 3)
Επειδή έχω διαβάσει το κείμενο σας για τον πόλεμο στην Γάζα, έχω να σου πω οτι οι «κατακτημένες αρχές του φιλελευθερισμού στη Δύση» τις οποίες επικαλείστε, είναι το ίδιο ασύμβατες με την αυτονομία όσο και ο «σκοταδισμός» της Χαμάς. Υπό αυτή την έννοια, κι επειδή ακριβώς (όπως γράφετε στο κείμενο) δεν είμαστε στην Γάζα κι έχουμε την πολυτέλεια της ψύχραιμης αντισυστημικής πολιτικής ανάλυσης, μπορούμε να κατανοήσουμε οτι ο βασικός εχθρός της αυτονομίας ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ δεν είναι η κυνηγημένη ηγεσία της Χαμάς (ακόμη και τα μέλη της εκλεγμένης κυβέρνησης μετακινούνται διαρκώς υπό τον φόβο μιας ισραηλινής δολοφονικής απόπειρας), αλλά οι κυρίαρχοι εξουσιαστικοί θεσμοί της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» και της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς, των οποίων προέκταση είναι το ιραηλινό, δολοφονικό, ρατσιστικό κράτος. Έτσι, δεν θεωρούμε πως οι σιωνιστές φασίστες εισβολείς είναι «προτιμότεροι» από τους θρησκόληπτους ζηλωτές της Χαμάς, επειδή δήθεν είναι φορείς μιας πιο «φιλελεύθερης» κουλτούρας, πιο κοντά στα δυτικά πρότυπα. Ακόμη και με τα κριτήρια του κλασικού φιλελευθερισμού, το κράτος του Ισραήλ είναι βαθύτατα μιλιταριστικό και επεκτατικό στο εξωτερικό, ρατσιστικό στο εσωτερικό και (σε περίπτωση που δεν το γνωρίζεις) εμφορείται σε όλο το κοινωνικό φάσμα του από μια κρυπτοφασιστική, εθνοφυλετική ιδεολογία που λέγεται σιωνισμός (για την οποια δεν λέτε κουβέντα, ενώ είστε λαλίστατοι, όπως κάνει και κάθε Σιωνιστής και φιλοσιωνιστης, να κατηγορειτε ως αντισημίτες οποιους κριτικαρουν το Σιωνιστικό έγκλημα στην Παλαιστίνη!. Το να αποκρύπτεις λοιπόν αυτήν την πραγματικότητα μιλώντας για υπολανθάνοντα «αντισημιτισμό» της ελληνικής αριστεράς συνιστά ή αθεράπευτη αφέλεια, ή συνειδητή διαστρέβλωση των γεγονότων.
(Μέρος 4)
Σε οτι αφορά τα περί «κλειστού συστήματος», αν θες μπορείς να θεωρείς «κλειστό σύστημα» ένα συγκροτημένο πολιτικό πρόταγμα. Το «κλειστό» σύστημα όμως δεν κρίνεται από αυτό. Αντίθετα, κρίνεται από τα θεωρητικά εργαλεία που μας παρέχει για να υποβάλουμε όλες τις παραμέτρους του προτάγματος που απορρέει από αυτό, καθώς και τις πιο θεμελιώδεις παραδοχές του (εκτος βεβαια από την αρχή της αυτονομίας που δεχόμαστε αξιωματικά και από την οποια απορρέουν όλες οι υπόλοιπες αρχες μας) , σε συνεχή και αδιάλλειπτη αμφισβήτηση. Η ύπαρξη αυτών των μεθοδολογικών εργαλείων καθορίζει σε τελική ανάλυση αν ένα σύστημα είναι κλειστό ή ανοικτό και όχι η ίδια η απόπειρα διατύπωσης ενός συστήματος. Η ΠΔ περιλαμβάνει αυτά τα θεωρητικά εργαλεία υπό την μορφή δημοκρατικού ορθολογισμού. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι δεν υιοθετούμε τον δημοκρατικό ορθολογισμό επειδή είναι συμβατός με την ΠΔ, αλλά αντίθετα, υιοθετούμε την ΠΔ ως (αν θέλεις) προτυπο μελλοντικής οργάνωσης της κοινωνίας επειδή είναι η μόνη μορφή κοινωνικής οργάνωσης που αρμόζει σε πολίτες που ασπάζονται τον δημοκρατικό ορθολογισμό και υιοθετώντας την αρχή της αυτονομίας, επιθυμούν να ζήσουν την ζωή τους ως αυτόνομα υποκείμενα με βάση της αρχές του. Είναι η ΠΔ που προέκυψε μέσα από τον δημοκρατικό ορθολογισμό σαν μορφή αυτοδιαχείρισης ορθολογικών όντων «από τα κάτω», και όχι το αντίθετο. Σε τελική δηλαδή ανάλυση, το «σύστημα» στο οποίο αναφέρεσαι είναι απλώς η συναγωγή των λογικών συνεπειών της αξιωματικής μας επιλογής για αυτονομία και δεν έχει καμία σχέση με το «αεροστεγές» Φροϋδικό σύστημα (που στηρίζεται σε απλες εικατολογικες υποθέσεις για την ψυχή και την συμπεριφορα των ατόμων που κάθε άλλο παρα «επιστημονικές» θεωρουνται σημερα) στο οποίο βάσισε σε μεγάλο βαθμό την ύστερη σκέψη του ο Καστοριάδης. Συνεπώς, σε οτι αφορά τον Καστοριάδη, η συλλήβδην καταδίκη των «συστημάτων» ως «κλειστών» κλπ. δεν είναι δείγμα έλλειψης δογματισμού ή «δημοκρατικής» νοοτροπίας, αλλά συνιστά συνειδητή προσχώρηση στον ακαδημαϊσμό της αφηρημένης φιλοσοφικής σκέψης στα ύστερα έργα του –και επομένως στον ακίνδυνο ρεφορμισμό. Ο ίδιος άλλωστε ο Καστοριάδης είχε γράψει άλλοτε : «Ακριβώς όπως πρέπει ν’ αποφεύγουμε τον φετιχισμό των τυπικών προδιαγραφών πρέπει επίσης να καταδικάζουμε κάθε είδος “αναρχικού” η “σποντανεϊστικού” φετιχισμού ο οποιος, με βάση την πεποίθηση οτι η συνειδητοποίηση της εργατικής τάξης τελικά θα καθορίσει τα πάντα δίνει μικρή ή καθόλου σημασία στις μορφές τις οποίες αυτη η συνειδητοποίηση πρέπει να πάρει, εαν θέλει να είναι αποτελεσματική στην αλλαγή της κοινωνίας …ο ορισμός επομένως της σοσιαλιστικής κοινωνίας που προτείνουμε απαιτεί απο εμας κάποια περιγραφή για το πώς οραματιζόμαστε τους θεσμούς της και τον τρόπο λειτουργίας τους»
(Μέρος 5)
Για την θεωρητική δουλειά που κάνετε στο Μάγμα θα μου επιτρέψεις να σου πω οτι τα αναμασήματα του Καστοριάδη δεν συνιστούν καινούρια «θεωρία», όπως δεν συνιστούσε καινούριο πρόταγμα η παραλλαγή του σοσιαλιστικού μοντέλου που παρουσίασε ο Καστοριάδης στο SouB. Όσο για τα κείμενα του περιοδικού είναι γνωστό πια ότι τα περισσότερα (και μείζονα) θεωρητικά κείμενα --όπως άλλωστε φαίνεται και απο τη λίστα περιεχομένων--τα έγραψε ο Καστοριαδης με διάφορα ψευδώνυμα.
Τέλος, για το ζήτημα της λαϊκής αντιβίας, αυτή ορίζεται ως βία που απαντά ουσιαστικά ή συμβολικά στην βία του συστήματος με σκοπό την εξουδετέρωση της και δεν ασκείται από φορείς με θεσμική εξουσία ως μέσον για την αναπαραγωγή της εξουσίας αυτής. Αν αυτοί που την ασκούν είναι εργάτες ή φοιτητές, οικοδόμοι ή αγρότες, έλληνες ή μετανάστες μικρή σημασία έχει αφού αυτό δεν σημαίνει οτι η αντβία δεν χαρακτηρίζεται ως λαϊκή επειδή δεν διαθέτει πιστοποιημένη ταξική προέλευση με βάση τα δικά σας έτοιμα θεωρητικά κριτήρια. Απλώς δείχνει οτι η ρήξη με το κυρίαρχο κοινωνικό παράδειγμα επεκτείνεται σε όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού λόγω της αυξανόμενης καταπίεσης που υφίστανται από ένα κανιβαλικό σύστημα. Για του λόγου το αληθές, έχεις δει πολλά στελέχη πολυεθνικών να κατεβαίνουν στους δρόμους και να τα σπάνε; Η αντιβία δεν ερμηνεύεται ως μια αφηρημένη και μελοδραματική «αναζήτηση του νοήματος της ζωής» όπως γράφετε στα κείμενα σας, αλλά ως μια ρητή εκδήλωση εχθροτητας προς τα σύμβολα της πολιτικής και κοινωνικής εξουσίας και από αυτή την άποψη, είναι βαθύτατα πολιτική. Παίρνει αυτή την μορφή διότι στο παρόν σύστημα δεν υπάρχει ο δημόσιος χώρος όπου οι διάχυτες αυτές συγκρουσιακές διαθέσεις θα στοιχειοθετηθούν και θα συγκροτηθούν σε αντισυστημικές πολιτικές πρακτικές, σε ένα νέο αντισυστημικό κίνημα. Εμείς αυτό προσπαθούμε να πετύχουμε. Εσείς;
Πάνο, δεδομένου ότι ο προηγούμενος σύντροφος δεν απαντά στην ερώτησή μου και δεν τεκμηριώνει με κειμενική παράθεση την ιδέα του ότι εμείς είμαστε υπέρ της «Νέας Τάξης» κ.λπ., τα σχόλιά του θα έπρεπε να διαγραφούν ως υβριστικά και συκοφαντικά. Αλλά εμείς δεν έχουμε καμιά μανία καταδίωξης. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις βλακείες που γράφει.
1) Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να δει το κείμενό μας για το Παλαιστινιακό σε αυτό το μπλογκ και θα δει εκεί ότι η δικιά σου ανάγνωση, με τα περιεκτικά γυαλιά σου, σε κάνει να μη μπορείς να αντιληφθείς ότι η θέση μας δεν είναι φιλοϊσραϊληνή ούτε φυσικά και «ίσων αποστάσεων». Όταν έχουμε ολόκληρο κομμάτι που τιτλοφορείται «Τα εγκλήματα και τα ψέμματα του ισραηλινού ιμπεριαλισμού», ενώ το κείμενό υποστηρίζει «το δίκαιο αγώνα των παλαιστινίων» και καταλήγει στην υποστήριξη της δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους στα όρια του ’67, τότε είναι κανείς ή βλαξ ή λέει συνειδητά ψέμματα, όταν μας κατηγορεί για κρυφή και έμμεση υποστήριξη «του Ισραήλ», της «Νέας Τάξης» κ.λπ. Απλώς εμείς δεν ταυτίζουμε τους παλαιστίνιους με τη Χαμάς, επειδή πιστεύουμε (βλ. και παρακάτω) ότι αυτή μακράν του να υπερασπίζεται τα συμφέοντά τους, ουσιαστικά παίζει το παιχνίδι του Ισραήλ.
Και εδώ βέβαια έχουμε το μανιχαϊσμό του αριστερισμού: μιλάς εναντίον της Χαμάς; Είσαι με το Ισραήλ! Λες κάτι κατά του αντισημητισμού που πολλές φορές φοράει τα ρούχα του αντισιωνισμού; Είσαι σιωνιστής! Εσείς απλώς «εξελίσσετε» αυτό το σχήμα, μετατρέποντάς το στην κατηγορία περί των «ίσων αποστέσεων». Θεωρώ ότι αυτή η αυτιστικού τύπου λογική δε βοηθά και καλόν είναι να ξεφύγουμε από αυτά τα σχήματα επιτέλους.
(συνέχεια 1)
2)Για μια ευρύτερη ανάλυση, αναφορικά προς το ζήτημα των σχέσεων φιλελεύθερης ολιγαρχίας-ισλαμισμού, παραπέμπω τον πιθανό αναγνώστη και στο Εντιτόριαλ του 5ου τεύχους του Μάγματος, σσ. 15-18. Η βασική ιδέα μας διαρθρώνεται βάσει των εξής προκείμενων: Α) μέσα στον Πρώτο Κόσμο ο βασικός «εχθρός» μας είναι ο καπιταλισμός και οι φιλελεύθερες ολιγαρχίες. Β) Εκτός Πρώτου Κόσμου, όπου οι κατακτήσεις του πολιτικού φιλελευθερισμού δεν υπάρχουν καν, έχει μεγάλο νόημα να υποστηρίζουμε φιλελεύθερα –πολιτικώς- αιτήματα, γιατί μόνο μέσα από την κατάκτηση δικαιωμάτων είναι δυνατή μια ριζοσπαστική πολιτική κινητοποίηση. Όταν η Χαμάς απαγορεύει τις διαδηλώσεις, τις απεργίες και το συνδικαλισμό, όταν κακοποιεί τις γυναίκες και όταν στο Ιράν, π.χ., οι ομοφυλόφιλοι και οι γυναίκες ΛΙΘΟΒΟΛΟΥΝΤΑΙ, πώς είναι δυνατόν να θεωρούμε ότι ο βασικός εχθρός είναι η παγκοσμιοποίηση;;;;;;;; Πάτε καλά; Και πώς θεωρούμε ότι αυτές οι συνθήκες εξασφαλίζουν το πρώτο βήμα για μια περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση του πλυθησμού (τις οποίες συνθήκες, σύμφωνα με εσάς, θα κατέστρεφε μια πιθανή φιλελευθεροποίηση αυτών των καθεστώτων!!!); Γ) Ο καπιταλισμός δεν οδηγεί απαραιτήτως σε φιλελεύθερα πολιτικά καθεστώτα, όπως λέει η προπαγάνδα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Άρα, η επιβολή της παγκοσμιοποίησης δεν είναι καθόλου ασύμβατη με τη διατήρηση «αντιστασιακών» καθεστώτων όπως ο Αχμαντινεζάντ, ο Τσάβες, η Χεζμπολά, οι Ταλιμπάν κ.λπ. Με άλλα λόγια, η αντίθεσή σας μεταξύ «Νέας Τάξης» και αντιστασιακών καθεστώτων ουσιαστικά δεν υφίσταται, καθώς ακόμα και τα καθεστώτα που εσείς θεωρείτε ότι αντιστέκονται, στην πραγματικότητα είναι καθεστώτα καπιταλιστικά, που εντάσσονται αρμονικότατα μέσα στη νέα οικονομική τάξη. Εξάλλου, όπως είπα και στην προηγούμενή μου τοποθέτηση, οι σχέσεις μεταξύ όλων αυτών των «αντιστασιακών» κινήσεων και καθεστώτων και της «Νέας Τάξης» είναι συχνά ιδιαίτερα στενή και σκοτεινεί. Είναι γνωστό, π.χ., ότι η Χαμάς δημιουργήθηκε με στήριξη και χρηματοδότηση του Ισραήλ, με σκοπό να χτυπηθεί ο αραβικός εθνικισμός του Αραφάτ. Και αυτό το κάθαρμα ο Σεϊχης Γιασίν, που δολοφονήθηκε τελικά πριν από λίγα χρόνια, είχε δηλώσει ρητά τότε, ότι βασικός στόχος της οργάνωσης είναι η πάλη ενάντια στον Αραφάτ. Δ) Όπως έχουμε πει επανηλειμμένως από το Μάγμα, τα ανθρώπινα δικαιώματα αποτελούν μια ολότητα. Οπότε δεν έχει νόημα να υποστηρίζουμε είτε μόνο τα αστικά-πολιτικά (όπως κάνει ο φιλελευθερισμός) είτε μόνο τα κοινωνικά-οικονομικά (όπως κάνει η αριστερά αλλά και εσείς, όταν λέτε πως είναι, π.χ., σημαντικότερο το γεγονός ότι ο Αχμαντινεζάντ κάνει φιλολαϊκή πολιτική και «αντιστέκεται» στη Νέα Τάξη από το ότι το καθεστώς του είναι ημι-ολοκληρωτικό, λιθοβολεί τις γυναίκες κ.λπ. ή, όταν λέτε ότι είναι σημαντικότερο το γεγονός ότι η Χαμάς κάνει «αντίσταση» από το γεγονός ότι έχει στόχο της την επιβολή της σαρία). Ως προς αυτό το τελευταίο μπορεί ο αναγνώστης να δει το κείμενο του Σ. Απέργη, «Ο Τσάβες και η ελληνική αριστερά», στο 5ο τεύχος του Μάγματος. Ε) Ο αντιδυτικισμός είναι βασικό συστατικό της μεταμοντέρνας ιδεολογίας και πρέπει να ειδωθεί ως κομμάτι των αντικοινωνικών τάσεων που γεννά η κρίση νοήματος των σημερινών κοινωνιών. Με τα να επιτιθέμεθα στη Δύση, εμείς που είμαστε δυτικοί, επιτιθέμεθα στην κοινωνία γενικώς, θεωρούμε ότι η κοινωνία είναι κάτι κακό, που πρέπει να καταστραφεί.
(συνέχεια 2)
3)Για να βάλεις στο ίδιο τσουβάλι ποικίλα φαινόμενα βίας και να τα ονομάσεις «αντί-βία» σημαίνει, όπως λες, ότι δηλώνουν μια στροφή ενάντια α) στο σύστημα και β) στη βία που αυτό ασκεί καθημερινά. Δε νομίζω όμως ότι τα παιδιά του μπλακ μπλοκ (γενικά όλοι έχουμε φίλους ή γνωστούς που συμμετέχουν, αν έχουμε θητεύσει λίγο στον αναρχικό χώρο, οπότε καλόν είναι να μη μυθοποιούμε τις καταστάσεις και να μην τους παρουσιάζουμε ως την «κοινωνία» που βγήγκε αυθόρμητα στο δρόμο να τα σπάσει όπως επίσης δεν είναι πολιτικά σωστό να κάνουμε λαϊκισμό, παρουσιάζοντας τα Εξάρχεια ως μια εστία αντίστασης) εκφράζουν την κοινωνία γενικώς. Ή, καλύτερα, δε νομίζω ότι οι αναρχικές ομάδες είναι η κοινωνία (διότι κυρίως αυτές είναι που κάνουν τα μπάχαλα και όχι οι «εργάτες» και οι «αγρότες»). Η «αντί-βία» θα ήταν λαϊκή αν ασκείτω από μη πολιτικοποιημένα κομμάτια του πληθυσμού και όχι από τις πολιτικές σέχτες. Αν πάω εγώ με σένα και κάψουμε μια τράπεζα, θα είναι κρετινισμός να πούμε ότι υπήρξε ένα φαινόμενο εκδήλωσης της «λαϊκής οργής» κ.λπ.
Επίσης δε βλέπω πώς το να καις μια τράπεζα, τη βιβλιοθήκη της Νομικής ή στάσεις και λεωφορείων και εκδοτήρια εισητηρίων του ΕΘΕΛ μπορεί να γίνει κατανοητό ως «ρήξη με το κυρίαρχο παράδειγμα». Ακόμα κι αν μπούμε στη λογική ότι τα μπάχαλα είναι πολιτικά στο συμβολικό επίπεδο, επειδή χτυπάνε κρατικούς ή καπιταλιστικούς στόχους (εδώ τα μαγαζιά που καίγονται μαζί με τις τράπεζες θεωρούνται εμβλήματα της κοινωνίας της κατανάλωσης), γιατί δε βλέπουμε ότι παράλληλα εκφράζουν και τάσεις αντικοινωνικές, που είναι σύμφυτες με το μοντέλο του γενικευμένου «ατομικισμού» και σταρχιδισμού που προωθεί η πολιτιστική λογική του νεοφιλελευθερισμού; Το μίσος ενάντια στην κοινωνία που βρίσκεται πίσω από τα μπάχαλα είναι πολύ κοντά στη λογική του «να πάει να γαμηθεί η κοινωνία», βάσει της οποίας λειτουργεί όλο και περισσότερο το «κυρίαρχο κοινωνικό παράδειγμα» του νεοφιλελευθερισμού (βασικές ως προς αυτό το ζήτημα είναι οι αναλύσεις του Christopher Lasch).
Από την άλλη, το σύστημα, όπως είναι σήμερα μέσα στον Πρώτο Κόσμο, μόνο εμμέσως και δευτερευόντως βασίζεται στη βία. Το να πούμε ότι η ενατικοποίηση της ζωής στον εργασιακό τομέα ή το άδειασμα της ζωής από νοήμα στην καθημερινή ζωή είναι μορφές βίας, είναι ρητορική υπερβολή, όταν δεν αναφέρεται σε συγκεκριμένες περιπτώσεις (όπως π.χ. στην περίπτωση της γαλλικής εταιρίας France Telecom, όπου το πόρισμα μιας έρευνας, δημοσιευμένο προ ημερών στη δεξιά Figaro, κατέληγε πως οι εργαζόμενοι βρίσκονται εκεί υπό καθεστώς «ψυχολογικής βίας» λόγω του στρες). Οδηγεί επίσης σε μεγάλες πολιτικές αυθαιρεσίες και λαϊκισμούς, καθώς μας οδηγεί να πούμε, όπως εσείς, ότι έχουμε φτάσει να ζούμε σε «ημι-ολοκληρωτικά» καθεστώτα, όπου δεν είναι πλέον δυνατή η ανάπτυξη πολιτικών κινημάτων. Δεν είδα εγώ όμως κανένα αστυνομικό κράτος να μας απαγορεύει να εκδίδουμε τα περιοδικά μας, να μοιράζουμε τα φυλλάδιά μας στο δρόμο, να λέμε τις απόψεις μας κ.λπ. Είναι μάλλον η απάθεια και ο κυνισμός των ανθρώπων σήμερα, η πολιτική τους αδιαφορία, που δυσχεραίνει τη δημιουργία ριζοσπαστικών πολιτικών κινημάτων, όχι κάποια υποτιθέμενη κρατική τρομοκρατία.
Αυτές οι θεωρίες που εδώ αναπαράγεις είναι ο παλιός κοινός τόπος των αριστεριστών, που βλέπουν παντού οξύνσεις της κοινωνικής κατάστασης. Είναι όμως και ο κοινός τόπος της σκέψης βασικών εκπροσώπων του μεταμοντερνισμού, όπως οι Ντελέζ-Γκουαταρί, Φουκό κ.λπ., οι οποίοι έλεγαν, μετά το Μάη του ’68 (όταν εμπλέκονταν στους αριστεριστικούς κύκλους), ότι έχει έρθει ο φασισμός στη γαλλική κοινωνία, επειδή η κυβένρηση άσκησε σκληρή καταστολή στην άκρα αριστερά. Είδες όμως εσύ εδώ, στην Ελλάδα, καμιά ένταση της καταστολής μετά το Δεκέμβριο του 2008; Έκλεισε καμιά οργάνωση της άκρας αριστεράς και δεν το μάθαμε;
(συνέχεια 3)
4)Τις δικές μας απόψεις τόσο στο περιοδικό όσο και στα κείμενά μας, τις διαμορφώνουμε μόνοι μας, στη συνέλευσή μας, και γι’ αυτό έχουμε κατά καιρούς διαφωνίες κ.λπ. Σε αντίθεση με το Φωτόπουλο, οι ιδέες του Καστοριάδη δεν είναι κλειστό σύστημα, γιατί από τα κείμενα του Καστοριάδη δεν προκύπτουν έτοιμες λύσεις για όλα τα ζητήματα. Εκεί έχεις απλώς μια ανάλυση για το πώς θεσμίζεται και λειτουργεί μια κοινωνία και για μια σειρά γενικών ζητημάτων (τι είναι ο καπιταλισμός, τι είναι ο κομουνισμός κ.λπ.). Κατά τα άλλα, σε ολόκληρη τη σειρά θεμάτων επικαιρότητας με τα οποία ασχολείται μια πολιτική ομάδα, η επιρροή του Καστοριάδη δε σου δίνει καμία απάντηση, πρέπει να κάτσεις μόνος σου και να βρεις τη δικιά του λύση στα προβλήματα. Γι’ αυτό και υπάρχουν ομάδες με τόσο διαφορετικές απόψεις επί συγκεκριμένων ζητημάτων, παρ’ όλο που μπορεί να έχουν τον Καστοριάδη ως βασική τους αναφορά (βλ. τη διαφορά, π.χ., μεταξύ του Terminal 119 και ημών στα ζητήματα του Παλαιστινιακού ή του φεμινισμού). Αντίθετα, το Δίκτυό σας δε νομίζω να έχει μεγάλη δυνατότητα διαμόρφωσης θέσεων για ζητήματα επικαιρότητας διαφορετικών απ’ ό,τι γράφει ο Φωτόπουλος στα άρθρα του. Εμείς έχουμε στην ομάδα άτομα που δεν έχουν ποτέ τους διαβάσει Καστοριάδη. Εσείς έχετε κανέναν που να μη διαβάζει την αρθρογραφία του Φωτόπουλου;
5)Να πω τέλος, ότι ο ανταγωνισμός Φωτόπουλου-Καστοριάδη, στον οποίο γενικά εμμένει το Δίκτυό σας (και στον οποίο βλακωδώς παρασύρθηκα), δεν είναι καθόλου γόνιμος για διάλογο και δεν προσφέρει και τίποτε ούτε πολιτικά ούτε θεωρητικά, ειδικά όταν γίνεται με όρους πρώτης δημοτικού («Ήταν ο Καστοριάδης ο μεγαλύτερος φιλόσοφος και κοινωνικός επαναστάτης;», λες κι αν ήταν ή δεν ήταν έχει κάποιο νόημα!!!). Καλώς ή κακώς, από τη μια μεριά έχουμε ένα φιλόσοφο και πολιτικό αγωνιστή, ένα πνευματικό μέγεθος Χ, με το έργο του οποίου μπορούμε να συμφωνούμε ή να διαφωνούμε, και από την άλλη έχουμε να κάνουμε με έναν πρώην καθηγητή οικονομικών που θέλει, με κάθε τρόπο, να χρηστεί δημιουργός ενός νέου πολιτικού προτάγματος. Καμία σύγκριση δεν υπάρχει, ειδικά όταν ο τελευταίος έχει αρχίσει την πολεμική του ενάντια στον πρώτο, ακριβώς μετά το θάνατο του πρώτου. Γιατί όλα αυτά δεν τα έλεγε ο αγαπητός Τάκης, όταν ο Καστοριάδης ζούσε ακόμη; Μήπως επειδή θα έτρωγε παντοφλιά στο κεφάλι που θα τη θυμόταν ακόμη;
ΥΓ: Για λόγους ιστορικής και διανοητικής τιμιότητας και μόνο. Στο Socialisme ou Barbarie ο Καστοριάδης όπως και οι υπόλοιποι συγγραφείς έγραφαν με ψευδώνυμα, ακολουθώντας την τροτσκιστική παράδοση της εποχής, την οποία πρώτος έσπασε στο περιοδικό ο Κλοντ Λεφόρ. Ο Καστοριάδης δε χρησιμοποιεί λοιπόν πολλαπλά ψευδώνυμα για να γράφει όλα τα κείμενα, όπως αφήνεις να εννοηθεί. Επίσης, το λινκ που έστειλα σε προηγούμενο σχόλιο είναι διαθέσιμο σε όλους, και μπορεί κανείς να πάει εκεί και να δει πόσα κείμενα έχει γράψει ο Καστοριάδης στο περιοδικό.
Είναι πολλά τα ενδιαφέροντα ζητήματα που θίγονται.Θέλω να κάνω ένα μικρό σχόλιο γιατί με κουράζουν και με στενοχωρύν οι κάθε είδους μανιχαϊσμοί και διπολισμοί που αναπαράγονται.
Ισραηλινός μιλιταρισμός - Χαμάς, Δύση - Ανατολή, βία- αντιβία. και πάντα πρέπει να το εξαντλήσουμε εκεί, να διαλέξουμε κάτι από τα ήδη υπάρχοντα, να επιλέξουμε το ένα από τα δύο. Τo μη χείρον βέλτιστον, μπορεί αν θέλει να το εφαρμόσει κάποιος στις εκλογές, αλλά να το να μην κάνω κριτική στη χαμάς επειδή κάνει αντάρτικο στο Ισραήλ, το θεωρώ μονοδιάστατο και αφελές. Ετσι όπως το πάμε σε λίγο θα αγκαλιάσουμε και τον Αχμαντιν#@^@%$#^%@% του Ιράν επειδή μιλάει εναντίον της Δύσης...!!!!
Για τη βία:
να δεχτώ τον όρο αντιβία ως κάτι που στρέφεται στην εκάστοτε θεσμισμένη (π.χ. κρατική ) βία. Χωρίς να δαιμονοποιώ την κάθε μορφή βίας (άλλωστε είναι ένα ζήτημα στο οποίο στοχάζομαι και δεν έχω καταλήξει κάπου): Μπορεί ο panos να μου αναλύσει γιατί και με ποιο τρόπο απαντάει ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ(!) στη βία?? που είναι η διαφορετική ουσία? που είναι η αλλαγή? που η δημιουργικότητα??
Ας μας πει σε ποιες περιπτώσεις εξουδετέρωσε τη βία του καθεστώτος . και για να μην το κρίνουμε μόνο με όρους αποτελεσματικότητας, ας μας πει αν η αντι-βία κάνει κριτική στο σύστημα και αν είναι αυτή που εκδηλώνει και απελευθερώνει τη ρήξη με το κυρίαρχο κοινωνικό παράδειγμα??
Ως προς την εκδήλωση του Φωτόπουλου, κι εγώ όσο συμμετείχα, την ίδια γνώμη σχημάτισα. Δηλ. ερωταπαντήσεις χωρίς διάλογο ανάμεσα στους παρευρισκόμενους. Καταλαβαίνω αυτό που λες, pano, ότι θέλετε να μιλήσετε με άξονα το πρόταγμα της περιεκτικής δημοκρατίας κ.λπ., ωστόσο και πάλι, και αυτό στο λέω ως "κοινό", αυτό δείχνει μία άρνηση στο να ανοιχτεί μια κουβέντα γενικότερη. αν αυτό δε σας αφορά, τότε πάω πάσο...
Στο Μάγμα (και μιλάω ως αναγνώστης) γίνονται σοβαρές προσπάθειες στοχασμού και ανάλυσης της επικαιρότητας και όχι μόνο. Το να γίνεται λόγος για αναμασήματα μου ακούγεται ως στείρα και άδικη κριτική...
Υ.Γ. "Υπήρξε ο Καστοριάδης ο αρθρογράφος με τα περισσότερα ψευδώνυμα στην ιστορία του επαναστατικού κινήματος???"
Μήτσος, μέλος της ΑήΒ
Να πω και εγώ κάποια πράγματα. Σχετικά με την αντί-βία. Ακόμα και ως όρος χωλαίνει. Βία είναι. Το θέμα είναι λοιπόν κατά πόσο είμαστε υπέρ ή όχι. Για να προλάβω τις παρεξηγήσεις. Δεν εξισώνω την «αντί-βία» με την «κρατική» βία. Η μία έχει θεσμικό χαρακτήρα και η άλλη προέρχεται από ένα μέρος της νεολαίας που πιστεύει πως με αυτόν τον τρόπο πολεμά το σύστημα. Και εδώ είναι το πρόβλημα για μένα. Τα χρόνια που ασχολούμαι με την πολιτική έχω παρατηρήσει ότι η μέθοδος αυτή της αντίστασης αντί να οδηγεί σε μια κοινωνία με πιο προοδευτικές ιδέες φέρνουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Τον μέσο πολίτη των συντηρικοποιούν. Γι αυτό και είμαι αντίθετος. Αν έβλεπα επανάσταση μέσα από αυτή την λογική ίσως και να ήμουν υπέρ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζω ότι τα παιδία κάνουν ότι κάνουν από μία διάθεση να αλλάξουν την καθημερινότητα. Απλά δεν έχουν σχέση με την πολιτική όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ. Την ενασχόληση με την πολιτική την οποία θεωρώ τον μόνο δρόμο για την αλλαγή της κοινωνίας. Σχετικά με το Παλαιστινιακό νομίζω οτι ο Νίκος τα είπε αρκετά καλά. Να προσθέσω μόνο οτι η αντίθεση στην δυτική κουλτούρας είναι γέννημα της ίδιας αυτής της κουλτούρας. Από μόνο του αυτό δείχνει την αντιφατικότητα της όλης κριτικής. Τέλος για να δείξω οτι σαν ομάδα δεν υπήρχε τπτ ληγμένο να πω οτι μετά την εκδήλωση με τον Curtis προβληματιστήκαμε για την έλλειψη διαλόγου όπως τον θέλαμε και στις επόμενες εκδηλώσεις υπήρχε σαφής βελτίωση.
Αντε και καλές γιορτές σε όλους
Όνομα: Μπάλετ
Ψευδόνυμο: Οδυσσέας
Προς Νίκο:
Σε ότι αφορά την παράγραφο (1) νομίζω πως τελικά ή είσαι βαθιά πλανεμένος ή μας δουλεύεις. Φυσικά και από το κείμενο σας βγαίνει ότι παίρνετε θέση ίσων αποστάσεων απέναντι σε Ισραήλ και Χαμάς, αφού από την μία γράφετε ότι καταδικάζετε τον ιμπεριαλισμό του Ισραήλ, από την άλλη όμως καταφέρεστε εναντίον της μοναδικής πολιτικής δύναμης που αυτή τη στιγμή αντιμάχεται την άγρια εκστρατεία γενοκτονίας που έχουν εξαπολύσει οι Σιωνιστές εναντίον των Παλαιστινίων. Η Χαμάς είναι αναγκασμένη να προσφεύγει στην ένοπλη αντίσταση επειδή δεν αποδέχεται το πλαίσιο πολιτικής «διευθέτησης» που θέλει να επιβάλλει μονομερώς το Ισραήλ, με την πολιτική, διπλωματική και στρατιωτική στήριξη σύσσωμης της υπερεθνικής ελίτ, δηλαδή την ίδρυση των μπαντουστάν σε Γάζα και Δυτική Όχθη και είναι η μόνη που απαιτεί (το λιγότερο) ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1948 (κι όχι στα σύνορα του ’67 που λέτε εσείς που περιλαμβάνουν τεράστιο τμήμα των υφαρπαγμένων Παλαιστινιακών εδαφών). Το Ισραήλ αρνείται να συνομιλήσει με την Χαμάς με το πρόσχημα ότι είναι «απορριπτική» έναντι των κατάπτυστων συμφωνιών του Όσλο και συνεχίζει ανενόχλητο την υλοποίηση της επεκτατικής πολιτικής του δια της βίας (εποικισμοί, κλπ.). Η Χαμάς κάνει αντίσταση, αυξάνει το κόστος (οικονομικό, στρατιωτικό, διπλωματικό) της πολιτικής του Ισραήλ και κρατά έτσι την ελπίδα των Παλαιστινίων για ανεξαρτησία ζωντανή, χωρίς βέβαια να έχει καμιά εγγύηση ότι στο τέλος θα νικήσει.
(Μέρος 2ο)
Δεν τηρείτε λες ίσες αποστάσεις, καταδικάζετε όμως εξίσου και τα δύο μέρη που εμπλέκονται σε έναν συντριπτικά άνισο αγώνα. Σε έναν πόλεμο τα πράγματα έχουν ως εξής: ή είσαι με τον έναν, ή είσαι με τον άλλον, ή δεν είσαι με κανέναν απ’ τους δύο και είσαι ΟΥΔΕΤΕΡΟΣ. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για την Παλαιστίνη όπου δεν υπάρχει καν «πόλεμος». Αυτό που υπάρχει είναι μια συνεχιζόμενη σφαγή ενός ανυπεράσπιστου εξαθλιωμένου λαού (με ότι αυτό συνεπάγεται για το επίπεδο συνειδητοποίησης του) από μια υπέρτερη πολεμική μηχανή που έχει οδηγήσει χιλιάδες Παλαιστίνιους αμάχους στον πιο αποτρόπαιο θάνατο, μεταξύ των οποίων γυναίκες αλλά και παιδιά, ακόμη και βρέφη, που έχουν βρεθεί κατακρεουργημένα και διαμελισμένα, οπότε μην μας κάνετε κήρυγμα περί μανιχαϊσμού όταν διακυβεύονται ζωές αθώων. Ένα έγκλημα που συνεχίζεται ακόμη και τη στιγμή που μιλάμε με τελικό στόχο την φυσική εξόντωση ή τον εκτοπισμό ενός ολόκληρου έθνους. Κι όμως εσείς διατείνεστε ότι κόπτεστε για τη σεξουαλική ελευθερία των Παλαιστινίων την οποία καταπατά η Χαμάς (!), και δεν δίνετε δεκάρα για το δικαίωμα τους στην ίδια την ζωή, το πρωταρχικό δικαίωμα στην επιβίωση (που είναι προϋπόθεση για όλα τα προηγούμενα) το οποίο καταστρατηγεί καθημερινά η Ισραηλινή κατοχή με το απάνθρωπο καθεστώς-φυλακή που έχει επιβάλλει στα Παλαιστινιακά εδάφη. Ωστόσο, η κατοχή αποτελεί μια συνολική άρνηση της ανθρώπινης υπόστασης των Παλαιστινίων, μια άρνηση του δικαιώματος της ύπαρξης του Παλαιστινιακού έθνους. Την απάντηση αναφορικά με το τι θεωρούν πιο σημαντικό μας την έδωσαν οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι, όταν τάχθηκαν μαζικά με το μέρος της Χαμάς, πρώτα στις εκλογές όπου η ισλαμιστική οργάνωση έβγαλε κυβέρνηση και έπειτα κατά τη διάρκεια της πρόσφατης επιδρομής στην Γάζα, όπου διαδηλώσεις υπέρ της Χαμάς έγιναν ακόμη και στην Δυτική Όχθη. Αλλά επειδή η επιλογή των Παλαιστινίων δεν πληροί τις τυπικές προϋποθέσεις της θεωρητικής ορθοδοξίας σας, γράψατε τους Παλαιστίνιους στα μαύρα κατάστιχα, τους αποκηρύξατε στο όνομα μιας νοσηρής πολιτικής ορθότητας που δεν επιτρέπει συμμαχίες με θρησκευτικά κινήματα, νομίζοντας ότι έτσι πράττετε το δέον απέναντι στο ιδανικό της αυτονομίας. Όμως αυτονομία δεν νοείται χωρίς πολιτική και οικονομική ανεξαρτησία, εκτός βέβαια αν μιλάτε μόνο για ατομική αυτονομία, όπως και ο τελευταίος αστός φιλελεύθερος!
(Μέρος 3)
Κι έρχομαι στην παράγραφο (2). Την εποχή των οικουμενικών εξουσιαστικών θεσμών, της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» και της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς, που μαζί συγκροτούν ένα πανίσχυρο σύστημα κυριαρχίας το οποίο εκτείνεται σε παγκόσμια κλίμακα και περιλαμβάνει έναν διεθνή καταμερισμό εργασίας και μια ενοποιημένη εξουσιαστική λογική, κύριος εκφραστής τη οποίας είναι η υπερεθνική ελίτ, η ΑήΒ μιλά για «1ο Κόσμο», «2ο Κόσμο» κι άλλα τέτοια όμορφα, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι ο εχθρός που αντιμετωπίζουμε από την Ελλάδα μέχρι την Παλαιστίνη, είναι κοινός. Με άλλα λόγια, ο Πρώτος και ο Δεύτερος κόσμος δεν είναι ξεκομμένοι μεταξύ τους, ιδιαίτερα στην εποχή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Ο Πρώτος έχοντας μια ελίτ υπερεθνική η οποία χειρίζεται την διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της επιδιώκει να ενσωματώσει πλήρως σε αυτή τη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς όλες τις χώρες του Δεύτερου κόσμου που ακόμα δεν το έχουν υποκύψει και, ειδικότερα, αυτές των οποίων ο φυσικός πλούτος είναι πολύτιμος για τη λειτουργία αυτού του συστήματος και που διατελούν αιρετικό ρόλο στο διεθνοποιημένο τοπίο. Τώρα, το να λες ότι η κατάκτηση φιλελεύθερων δικαιωμάτων σε αυτές τις χώρες γίνεται ανεξάρτητα από την επίδραση του Πρώτου κόσμου είναι για μένα εκτός τόπου και χρόνου. Δηλαδή αν ο σκοπός είναι να διώξουμε τον τοπικό δυνάστη και δεν βλέπουμε τον μεγαλύτερο υπερεθνικό που έρχεται και που δεν μπορούμε καν να τον ανατρέψουμε είναι βήμα προς το χειρότερο. Γιατί τοπικοί δυνάστες όπως έχει δείξει η ιστορία έχουν ανατραπεί στο παρελθόν όσο ένα λαός διατηρεί την εθνική κυριαρχία του σε κάποιο βαθμό που εξασφαλίζει μια έστω σχετική πολιτικη και οικονομική ανεξαρτησία.
(Μέρος 4)
Στην πραγματικότητα ο κόσμος δεν σπάει σε κομμάτια, ενα συμπέρασμα που προκύπτει αβίαστα από τα παρακάτω ιστορικά και κοινωνικά δεδομένα. Οι Σιωνιστές ήταν που εγκαταστάθηκαν στην Παλαιστίνη με τις ευλογίες και τη συνδρομή των Μεγάλων Δυνάμεων προκειμένου να αναλάβουν τον ρόλο του οπλισμένου μέχρι τα δόντια μαντρόσκυλου που υπερασπίζεται τα συμφέροντα τους στην περιοχή. Από την άλλη, οι πολιτισμένες «δημοκρατίες» του «Πρώτου Κόσμου» που τόσο θαυμάζεις οικοδομούν την υλική ευημερία και την οικονομική σταθερότητα τους στην καταλήστευση των φυσικών πόρων των λαών της πολύπαθης Μέσης Ανατολής (αλλά και όλων των λαών της περιφέρειας της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς). Όσο για τα φιλελεύθερα δικαιώματα που μνημονεύεις, βρίσκονται παντού σε φάση ύφεσης και συντριβής, υποχωρώντας μπροστά στην ωμή επιβολή ενός νέου ημι-ολοκληρωτικού κοινωνικού παραδείγματος, σχεδιασμένου για να ικανοποιήσει τις αυξημένες ανάγκες ασφαλείας της ίδιας της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης έναντι των κοινωνιών τις οποίες έχει ενσωματώσει. Παραβλέποντας την ύπαρξη αυτού του χωρίς ιστορικό προηγούμενο, οικουμενικού εξουσιαστικού Λεβιάθαν, που διαθέτει ασύλληπτη δύναμη (στρατιωτική, οικονομική, πολιτική, πολιτισμική) η οποία του παρέχει τη δυνατότητα να παρεμβαίνει και να υπαγορεύει τις πολιτικές εξελίξεις σε πλανητικό επίπεδο, η ΑήΒ αναμασά παρωχημένες θεωρητικές αντιλήψεις για την ιστορική εξέλιξη και επιμένει ότι πρώτα μια κοινωνία οφείλει να περάσει από την ιστορική φάση της «φιλελευθεροποίησης» για να μπορέσει έπειτα να ριζοσπαστικοποιήσει τα αιτήματα της.
(Μέρος 5)
Ωστόσο, τίποτα δεν εγγυάται μια τέτοια εξέλιξη, εκτός κι αν πιστέψουμε στην ύπαρξη μιας μεταφυσικού τύπου ιστορικής αναγκαιότητας που μας πάει από το ένα στάδιο στο άλλο. Στην ίδια την Δύση, τα αιτήματα όχι μόνο δεν ριζοσπαστικοποιήθηκαν, αλλά μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού», είχαμε την γενικευμένη εγκατάλειψη της αντισυστημικής πολιτικής δράσης και της οπτικής του καθολικού μετασχηματισμού της κοινωνίας. Και αυτό δεν έχει σχέση με τις αφέλειες για την είσοδο στην «εποχή της ασημαντότητας» επειδή ξαφνικά άλλαξαν τα φαντασιακά μας και πέσαμε στην ιδιώτευση! Η γενική ύφεση του αντισυστημικου κινήματος έχει απόλυτη σχέση με την γενικότερη κρίση της αντισυστημικής Αριστεράς μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού» που συμπαρέσυρε στην κατάρρευση και την ίδια την πίστη στο εφικτό μιας εναλλακτικής κοινωνίας στη σημερινή. Ο κοινωνικός αναρχισμός ξεχάστηκε και ακόμη και δήθεν ελευθεριακές ή αντιεξουσιαστικές οργανώσεις αναλώνονται στις μέρες μας σε ρεφορμιστικούς αγώνες διεύρυνσης ατομικών δικαιωμάτων χωρίς να θέτουν θέμα αμφισβήτησης του συνολικού θεσμικού πλαισίου ή θέματα οικοδόμησης μιας εναλλακτικής δημοκρατικής κοινωνίας. Η ίδια η κατάρρευση της σοσιαλδημοκρατίας και ο ευτελισμός των ατομικών ελευθεριών σήμερα στο κέντρο, στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, έκανε φανερό το πόσο αντιστρέψιμες ειναι οι οποιεσδήποτε κατακτήσεις στην φιλελεύθερη «δημοκρατία». Αυτό συνεπάγεται πως ο πολιτικός αγώνας για την απόκτηση παρόμοιων δικαιωμάτων στην περιφέρεια της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς δεν συνιστά βήμα προς την κοινωνική απελευθέρωση, αλλά είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα επιφέρει την καθυπόταξη της τοπικής κοινωνίας στο άτυπο σύστημα παγκόσμιας διακυβέρνησης, υπό το βάρος της συντριπτικής οικονομικοπολιτικής δύναμης που είναι σε θέση να ασκήσει η υπερεθνική ελίτ, και την αναπαραγωγή των ιεραρχικών συγκεντρωτικών δομών των δυτικών κοινωνιών στην καπιταλιστική περιφέρεια. Εκτός βέβαια αν κοινωνική απελευθέρωση για εσάς αποτελεί να εκλέγονται μερικές γυναίκες η μη λευκοί στα ανωτερα πολιτειακά αξιώματα από τις νέες ελίτ που έχουν δημιοργησει τα φεμινιστικά κινήματα, τα κινήματα κατά του ρατσισμού κλπ για να εφαρμόζουν τις ίδιες ακριβώς πολιτικές που εφάρμοζαν οι παλιές ελίτ των λευκών καθαρόαιμων ανδρών...
Επίσης, ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι πολλές φορές οι πλέον οπισθοδρομικές ετερόνομες συνθήκες συγκέντρωσης δύναμης και οικονομικής εκμετάλλευσης, γεννούν την πιο προωθημένη συνειδητοποίηση από μέρους των καταπιεζόμενων κοινωνικών στρωμάτων. Οι αναρχικές κομούνες των μεξικανών αγροτών στην Μορέλος κατά την περίοδο της Μεξικανικής Επανάστασης είναι ένα σημαντικό παράδειγμα. Οι μεξικανοί αγρότες αλλά και το μεξικανικό βιομηχανικό προλεταριάτο που οργανώθηκε αυτόνομα και αυθόρμητα σε ανεπίσημες αναρχοσυνδικαλιστικές ενώσεις, ακριβώς λόγω της ανυπαρξίας επίσημων συνδικαλιστικών οργανώσεων στο προεπαναστατικό Μεξικό, δεν πέρασαν από κανένα στάδιο αστικού εκσυγχρονισμού για να καταλήξουν στα αναρχικά αιτήματα και πρότυπα οργάνωσης. Πολλές φορές λοιπόν είναι η έλλειψη δικαιωμάτων που ωθεί εκ των πραγμάτων τα καταπιεσμένα κοινωνικά στρώματα στις πιο προωθημένες συλλήψεις για την συλλογική και ατομική αυτονομία και όχι το αντίστροφο. Ούτε βέβαια η Τσαρική Ρωσία ήταν κάποια «φιλελεύθερη δημοκρατική» χώρα αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να έχει μια τεράστια λαϊκή εξέγερση το 1905 με προχωρημένα αιτήματα και αργότερα να οδηγήσει στην επανάσταση του 1917, την οποία σφετερίστηκε το ΚΚ λόγω της πελώριας ανισομέρειας του επιπέδου συνειδητοποίησης στον Ρωσικό λαό.
(Μέρος 6)
Αναφορικά με το (3). Καταρχήν δεν υπάρχει μια ταξικά αδιαφοροποίητη κοινωνία αλλά τμήματα της κοινωνίας που καταπιέζονται από το υπάρχον σύστημα σε διάφορους βαθμούς και τμήματα τα οποία έχουν οφέλη από την λειτουργία αυτού του συστήματος. Όταν εμείς μιλάμε για αντιβία σαφώς δεν συγκαταλέγουμε ολόκληρη την κοινωνία στην άσκηση της αλλά τα καταπιεζόμενα τμήματά της που είναι πλειοψηφικά αλλά και πάλι δεν έχουν κατά πλειοψηφία συνείδηση της καταπίεσης την οποία υφίσταται στους καιρούς που ζούμε ή τη θεωρούν δεδομένη. Όμως αυτοί που βγήκαν στους δρόμους το Δεκέμβρη παρότι μπορεί πολλοί από αυτούς να είναι μεσοαστοί, έχουν σημαντικό βαθμό συνείδησης της καταπίεσης που υφίστανται και αν και μπορεί κάποιοι από αυτούς να έχουν λυμένα οικονομικά προβλήματα η κρίση του πολιτικού συστήματος, η ευρύτερη κοινωνική κρίση, η πολιτισμική κρίση ακόμα και η οικολογική είναι διαστάσεις μιας κρίσης την οποία υφίστανται ακόμα και αυτοί. Γιατί εμείς (και αυτό επειδή έχουμε κάνει σύνθεση και υπέρβαση ιστορικών κινημάτων και δεν ανακυκλώνουμε προϋπάρχουσες οντολογίες) δεν ορίζουμε τις τάξεις με τα παραδοσιακά μαρξιστικά στενά οικονομικά κριτήρια αλλά ευρύτερα (βλ. άρθρο για τάξεις) και με αυτή την ανάλυση χαρακτηρίζουμε και το δυνάμει απελευθερωτικό υποκείμενο. Επομένως όταν άνθρωποι με συνείδηση αυτής της καταπίεσης δρουν εναντίον των συμβόλων θεσμών που καταλαβαίνουν ότι είναι υπεύθυνα για αυτή την καταπίεση σαφώς και δρουν προς όφελος τάξεων που ετεροκαθορίζονται σε διάφορα επίπεδα και κυρίως στο ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ - βλ. τράπεζες- από το σύστημα. Παρότι για εμάς μια αυθόρμητη εξέγερση δεν είναι βέβαια αρκετή για να καταλύσει τους ιεραρχικούς θεσμούς, και αν ποτέ καταφέρει να το κάνει θα δημιουργήσει νέους στη θέση τους, όπως ιστορικά έχει αποδειχθεί,, όμως το κίνητρο αυτής της δράσης το κρίνουμε θετικά από αυτόνομη σκοπιά παρά τα όσο αφελώς συμβαίνουν ταυτόχρονα λόγω μη συγκροτημένου συλλογικού αντισυστημικού κινήματος που θα μπορούσε να την περιφρουρήσει και να βοηθήσει την εξέγερση να βάλει τις βάσεις για μια «επανάσταση από τα κάτω» που θα άλλαζε ριζικά τους θεσμούς και τις συνακόλουθες αξίες—όπως παρόμοια επανάσταση προτείνει το πρόταγμα της ΠΔ.
(Μέρος 7)
Αυτά που λες όμως ότι το σύστημα δεν στηρίζεται στη βία και ότι η εντατικοποίηση της εργασίας δεν είναι βία είναι προκλητικά και το ίδιο βέβαια ακριβώς λένε οι κονδυλοφόροι του συστήματος. Γιατί βέβαια αυτοί έχουν κάθε λόγο να μην αναγνωρίζουν την οικονομική βία του συστήματος και να θεωρούν βία μόνο την λαϊκή αντιβία σε αυτήν. Για σκέψου τι ωραία που είναι να ζεις στην αβεβαιότητα και να μην ξέρεις αν θα έχεις δουλειά μετά από λίγο καιρό και το μόνο που να προσπαθείς να κάνεις είναι να εξασφαλίσεις αυτό χάνοντας πολλές την αξιοπρέπεια σου και το οποιοδήποτε νόημα για ζωή υποβάλλοντας τον εαυτό σου σε τέτοια ψυχολογική πίεση. Δηλαδή το παράδειγμα της France Telecom είναι τυχαίο περιστατικό και κατά κανόνα όλοι περνάμε ωραία στη δουλειά; Μια δουλειά που μπορεί να μην την έχεις επιλέξει καν, την κάνεις μηχανικά και αν τυχόν έχεις καλύψει τις βασικές σου ανάγκες συνεχίζεις να δουλεύεις για να καλύψεις κάθε πλασματική ανάγκη που σου δημιουργεί η καταναλωτική κοινωνία πάνω στην οποία στηρίζεται η λειτουργία του συστήματος είναι κάτι που δεν επιβάλλεται με ψυχολογική βία; Αν αυτό δεν είναι βία τότε τι είναι; Σαφώς βέβαια όσο δεν είμαστε επικίνδυνοι με τη δράση μας το σύστημα θα συνεχίζει να διατηρεί τα δικαιώματα που μας έχει παραχωρήσει γιατί ως φιλελεύθερο κατ’ όνομα απαιτεί μια κοινωνική νομιμοποίηση για να συνεχίσει να υφίσταται. Η στέρηση ελευθερίας λόγου (παύση πολιτικών οργανώσεων) όμως δεν είναι χαρακτηριστικό ημι-ολοκληρωτικού αλλά ολοκληρωτικού καθεστώς και αν περιμένεις να γίνει αυτό για να χαρακτηρίσεις το σύστημα ημι-ολοκληρωτικό το μόνο που κάνεις είναι να του δίνεις άλλοθι να προχωράει σε σταδιακή στέρηση και των υπόλοιπων κεκτημένων ελευθεριών. Το να σας αφήνει το σύστημα να αμπελοφιλοσοφείτε δεν του κοστίζει τίποτα , όταν όμως έχει το παραμικρό κόστος η διατήρηση ελευθεριών, όπως η ελευθερία συγκέντρωσης τότε είδαμε πως τις αποσύρει εύκολα σε όλο τον κόσμο, με τελευταίο παράδειγμα την Κοπεγχάγη. Γιατί άραγε τώρα δεν μπορεί καμία διαδήλωση να πλησιάσει καν τον τόπο οπου συγκεντρώνονται οι ελίτ, οταν ακόμη και πριν 10 χρόνια αυτό ήταν δυνατό;
(Μέρος 8)
Τις κατινιές περί «καθηγητή οικονομικών» τις αντιπαρέρχομαι αλλά για να καταγγείλω το ελεεινό επίπεδο χυδαιότητας στο οποίο έχετε φτάσει πετώντας λάσπη βασισμένοι στα διαισθητικά και υποκειμενιστικά κριτήριά σας, αγνοώντας σοβαρά εμπειρικά δεδομένα, παραθέτω το παρακάτω απόσπασμα από την απάντηση του Φ. στο γράμμα παραίτησης του Μπούκτσιν από την συντακτική επιτροπή του Democracy&Nature το ’96 στο οποίο φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο Φ. είχε διαφοροποιήσει τη θέση του ως προς τον Καστοριάδη και του την είχε κοινοποιήσει μάλιστα από τον οποίο δεν έλαβε καμία απάντηση. Φυσικά την κριτική του στην Καστοριαδικη θεωρία δεν την ολοκλήρωσε ο Φ πριν τον θάνατο τιυ Κ, αφού άλλωστε και το ίδιο το πρόταγμα της ΠΔ δεν ολοκληρώθηκε παρά μόνο τον χρόνο του θανάτου του. ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΟΣ ΕΙΔΟΥΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΕΚΤΟΣ ΑΝ ΘΕΩΡΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗ ή τον Μπουκτσιν, ή τους μεταμοντέρνους κλπ στους οποίους επίσης ασκεί κριτική ο Φ. ΔΕΝ ΕΙΔΑ ΟΜΩΣ ΚΑΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΥΤΗ, ΑΦΟΥ ΕΦΟΣΟΝ ΟΠΩΣ ΛΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΗ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΤΕ ΕΥΚΟΛΑ ΝΑ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕΤΕ:
“Thus, in my article in issue 2 (“The ‘Objectivity’ of the Liberatory Project”), although I do criticise the idea of an ‘objective’ liberatory project, my criticism centers on the dialectical method in general and Marxist dialectics in particular and not on Murray’s dialectical naturalism. Similarly, in my article in issue 8 (“Towards a New Conception of Democracy”), where I attempt to formulate a synthesis of the autonomist tradition, as expressed by Castoriadis’ thought, and confederal municipalism, as formulated by Murray, again, in order not to aggravate our differences, I do not specifically or explicitly criticise Murray’s thought, unlike my forthcoming book, Towards an Inclusive Democracy (Cassell, Dec. 1996), where I attempt a full synthesis of the autonomist/democratic, radical green, socialist and feminist traditions. It is indicative to note here that both the main exponents of two of the major components of the attempted synthesis, Castoriadis and Bookchin, refrained from endorsing my book, when asked to do so, perhaps because both do not see the need for any synthesis involving their respective ‘schools’. In a sense, this might be a significant indication that the attempted synthesis has achieved at least one major aim, that is, to be a real synthesis and not just a ‘Castoriadian’ or ‘Bookchinite’ clone. Whether of course this is a successful synthesis is something for readers to judge”
(Μέρος 9)
Πραγματικά, προσωπικά δεν με ενδιαφέρει ποιος είναι μεγαλύτερος φιλόσοφος, ο Κ ή ο Φ. Εκείνο όμως που με ενδιαφέρει είναι ότι ο Φ είχε την πνευματική τόλμη αλλά και την ικανότητα, να οδηγήσει την θεωρία της αυτονομίας του Καστοριάδη (καθώς και άλλες ριζοσπαστικές παραδόσεις και αντίστοιχες θεωρίες) στην λογική της κατάληξη, μετατρέποντας μια ακαδημαϊκή θεωρία που ασκούσε ανώδυνη κριτική στο σύστημα, σε ανατρεπτικό πολιτικό πρόταγμα, μια ρεαλιστική σύνθεση που συνιστά εναλλακτική πρόταση απέναντι στους ετερόνομους θεσμούς του συστήματος. Το ότι ο Φ «προτείνει λύσεις» όπως λες, δεν αποδεικνύει ότι το σύστημα του είναι «κλειστό», αφού ο καθένας μπορεί να αποδείξει ότι οι λύσεις αυτές είναι λαθεμένες ή δεν συνάδουν με τις αρχές της αυτονομίας κάνοντας χρήση των μεθοδολογικών εργαλείων του δημοκρατικού ορθολογισμού στον οποίο έγινε αναφορά σε προηγούμενο ποστ. Και τελικά κακό είναι να προτείνει κάποιος κάτι η μήπως είναι απαραίτητο σήμερα που η μεγαλύτερη κρίση είναι αυτή της κρίσης αξιοπιστίας στο εφικτό μιας εναλλακτικής κοινωνίας και όχι η ...κρίση ασημαντότητας που θα την ξεπεράσουμε όταν αλλάξουμε τα φαντασιακά μας; Η διατύπωση πρότασης δεν συνιστά έξωθεν επιβολή, αλλά πρόταση προς συζήτηση, η οποία στο εσωτερικό του Δικτύου μας διεξάγεται πάντοτε με ένταση, με δημοκρατικό πνεύμα και με απόλυτη ελευθερία άποψης. Έτσι είναι τα πράγματα σε ένα Δίκτυο όπου δεν υπάρχει θεσμισμένη εξουσία. Λειτουργούμε συλλογικά και αυτόνομα. Δηλαδή, αν ο Κ ήταν εν ζωή και είχε διατυπώσει συγκεκριμένες προτάσεις για τη διαμόρφωση μιας αυτόνομης δημοκρατικής κοινωνίας (όπως είχε κάνει άλλωστε παλιότερα σε σχέση με την σοσιαλιστική κοινωνία) θα αποκλείατε τον Κ από τις συλλογικές διαδικασίες ή θα του απαγορεύατε να πει την άποψη του για τον φόβο μην σας αποκαλέσουν ορισμένοι κακεντρεχείς «ουρές του Κ»; Άρα δεν τίθεται θέμα σύγκρισης ανάμεσα σε Κ και Φ γιατί ο Φ έθεσε στον εαυτό του κρίσιμα ερωτήματα σχετικά με την μελλοντική μορφή μιας αυτόνομης κοινωνικής οργάνωσης, δηλαδή μιας πραγματικής δημοκρατιας τα οποία ο ύστερος Κ ποτέ δεν τόλμησε να ρωτήσει.
Τέλος, για να απαντήσω και στο Μήτσο που παρενέβη, σχετικά με την συζήτηση στη Νομική δεν μπορώ να καταλάβω πως φτάνετε στο συμπέρασμα ότι εμείς καθορίσαμε τη μορφή του διαλόγου που ακολούθησε. Σαφώς το θέμα ήταν συγκεκριμένο και δεν είναι δυνατό να μιλάμε επί παντός επιστητού αλλά εμείς δεν είχαμε καμία καθοδήγηση όσο αφορά την πορεία του διαλόγου. Είναι αυτονόητο ο κόσμος που συμμετείχε να το κατάλαβε αυτό και οι τοποθετήσεις του ή οι απορίες του να αφορούν το θέμα της συζήτησης και βέβαια άπτεται στη βούληση του κόσμου που παρακολουθεί να κάνει τοποθετήσεις που να απαντούν σε προηγούμενη τοποθέτηση ανθρώπου από το κοινό και όχι αναγκαστικά να αποτελούν ερώτηση προς τον ομιλητή. Μια συνέλευση μπορεί να λειτουργήσει μόνο με τοποθετήσεις όχι με τον τύπο του διαλόγου που κάνουμε όταν πάμε για καφέ.
Μετά από αυτό το περιεκτικό και πολυδιάστατο παραλήρημα, διάλογος δε νομίζω ότι μπορεί να γίνει. Ο φίλος Ουρμπάνο γράφει ένα σεντόνι 9σχολίων και ακόμα δεν απαντά στο ερώτημά μου το αρχικό, όπου του ζητώ κειμενική παράθεση που θα στήριζε την κριτική του σε εμάς σχετικά με το παλαιστινιακό. Επίσης ο ίδιος σύντροφος, μέσα στην ιδεολογική του μανία να υπερασπιστεί τις θέσεις της ΠΔ, νομίζοντας ότι έχει απέναντί του τίποτε εχθρούς, προβάλλει στα γραφόμενά μου δικές του ερμηνείες.
Συζήτηση με αυτούς τους όρους δε μπορεί να γίνει, οπότε δυο-τρία μόνο σημεία θα επισημάνω:
1)Δε μίλησα εγώ πουθενά για στάδια ούτε υπονόησα ότι χρειάζεται να περάσει κανείς αναγκαστικά από το «φιλελεύθερο» στάδιο, προκειμένου να «φτάσει» στην αυτονομία. Είπα, απλώς, ότι είναι πολύ πιο εύκολο να δραστηριοποιηθείς πολιτικά προς την κατεύθυνση της αυτονομίας μέσα σε μια κοινωνία σαν αυτές του σημερινού Πρώτου Κόσμου, παρά σε μια κοινωνία που εφαρμόζει νόμους εμπνεόμενους από τη σαρία ή της οποίας το καθεστώς είναι δικτατορικό. Ό,τι και να λέει η ανάλυσή σας περί Νέας Τάξης κ.λπ. είναι προφανές ότι σε ένα καθεστώς όπου δεν έχεις κανενός είδους δικαίωμα, όπου ο συνδικαλισμός και η ελευθερία του λόγου και του τύπου απαγορεύονται, είναι πολύ πιο δύσκολο, απ’ ό,τι στις δυτικές κοινωνίες, να γίνει πολιτική ζύμωση και διάδοση των ιδεών.
Επίσης ουδέποτε είπα ότι υπάρχει ένας διαχωρισμός κ.λπ. ανάμεσα σε Πρώτο, Δεύτερο, Τρίτο κ.λπ. κόσμο. Ίσα ίσα, αμφισβήτησα το διαχωρισμό που κάνει η ΠΔ ανάμεσα στη «Νέα Τάξη» και τα «αντιστασιακά» καθεστώτα ή κινήματα όπως ο «ριζοσπαστικός» ισλαμισμός. Η κοινωνιολογική διάκριση μεταξύ Πρώτου και Δεύτερου κόσμου έχει να κάνει με το γεγονός ότι μέσα στον Πρώτο κόσμο υπάρχει ένα κράτος δικαίου που είναι γενικά σεβαστό, παρά τις διάφορες παραβιάσεις δικαιωμάτων κ.λπ., πράγμα που δεν υφίσταται στον υπόλοιπο πλανήτη.
2) Περί βίας, ολοκληρωτισμού κ.λπ. Το ότι το σύστημα είναι καταπιεστικό δεν το αρνείται κανείς. Αυτό που εμείς αρνούμαστε είναι οι εύκολοι λαϊκισμοί που για ρητορικούς λόγους ταυτίζουν την καταπίεση και την κοινωνική ιεραρχία και κυριαρχία με τη βία. Αν πούμε ότι στις σημερινές κοινωνίες υπάρχει καθημερινή βία (όπως λένε όλοι οι αριστεριστές και αναρχικοί), τότε τι θα λέγαμε για το ναζισμό ή το σταλινισμό; Και τι λέμε, π.χ., για την Κίνα ή το Ιράν, όπου τα καθεστώτα βασανίζουν, λιθοβολούν, μαστιγώνουν, απαγχωνίζουν, εκτελούν, απάγουν πολίτες, ισοπεδώνουν ολόκληρες συνοικίες για να φτιάξουν δρόμους και στάδια κ.λπ.; Εκτος κι αν θεωρούμε ότι έχουμε κι εδώ ανάλογα φαινόμενα.
(συνέχεια 1)
Είναι επίσης προφανές ότι αυτές οι ηλιθιότητες έχουν ως σκοπό να συγκαλύψουν το γεγονός ότι εμείς, τα μέλη δηλαδή των πολιτικών ομάδων, δεν υφιστάμεθα την πραγματική βία την οποία υφίστανται μια μειοψηφία, δηλαδή τα μέλη της υποτάξης (μετανάστες, ναρκομανείς, γυναίκες θύματα τράφικινγκ, περιθωριακοί, πόρνες κ.λπ.). Αν πούμε ότι η αγχωτική δουλειά είναι «βία», τότε τι πρέπει να πούμε ότι είναι αυτό που υφίσταται η 22χρονη πόρνη από τη Νηγηρία, που οι νταβατζήδες της τής κρατούν το διαβατήριο και τα λεφτά, οι πελάτες την παρενοχλούν, οι αστυνομικοί την κακοποιούν κ.λπ.; Και τι να πούμε για την περίπτωση, π.χ., της Κ. Κούνεβα; Αν το γεγονός ότι η μισθωτή εργασία είναι καταπιεστική, βαρετή, ανούσια, εξωντωτική και κ.λπ. (δε διαφώνησε κανείς με αυτά, ούτε επίσης με το γεγονός ότι οι σημερινές συνθήκες εργασίας, το λεγόμενο «νέο πνεύμα του καπιταλισμού», είναι εξαιρετικά αγχογόνες και ψυχικά βασανιστικές για μεγάλο μέρος εργαζομένων, συμπεριλαμβανομένων και των υψηλόβαθμων στελεχών) χαρακτηρίζεται ως βία, τότε πώς θα έπρεπε να χαρακτηριστεί αυτό που υπέστη η Κ. Κούνεβα; Φέρνω το παράδειγμα για να δείξω ότι αυτές οι υπερβολές μας κάνουν να χάνουμε το μέτρο και να μη βλέπουμε ότι σε παλιότερες εποχές, πριν την κατάκτηση –με αιματηρούς αγώνες των κινημάτων- όλων αυτών των δικαιωμάτων που ο Ουρμπάνο δείχνει τόσο χλευαστικά να υποτιμά («μας τα παραχώρησαν οι από πάνω, για να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια» κ.λπ.), οι εργασιακές σχέσεις ήταν τύπου Κούνεβα (με την αστυνομία να πυροβολεί σε εργατικές διαδηλώσεις, τους μπράβους του Τζον Ροκφέλερ και τη μαφία να δολοφονούν εργάτες στις ΗΠΑ κ.λπ.). Βέβαια για τον Ουρμπάνο όλα αυτά είναι δευτερεύοντα, ασήμαντες λεπτομέρειες, αφού και σήμερα το σύστημα είναι περίπου το ίδιο, τα δικαιώματα μας τα πήραν πάλι πίσω. Θα περίμενα από τους εισηγητές μιας τόσο καινοτόμου προσπάθειας, όπως είναι –κατά τα λεγόμενά της- η ΠΔ, να μην αναπαράγει τόσο χονδροειδώς τις πιο αναμασημένες κοινοτοπίες των αριστεριστών και του μπλακ μπλοκ.
Αντίστοιχες ανοησίες όμως βλέπουμε και στο πολιτικό επίπεδο. Δεδομένου ότι ο Ουρμπάνο δε φαίνεται να συμφωνεί με έναν παραδοσιακό ορισμό του ολοκληρωτισμού (απουσία διάκρισης μεταξύ κοινωνίας-κράτους, έλλειψη κάθε είδους πολιτικού και κοινωνικού δικαιώματος, απαγόρευση της ελευθερίας του τύπου, της έκφρασης, της συνείδησης κ.λπ.), θα το πω απλά, μπας και συννενοηθούμε: αν ζούσες στη Ρωσία του Σταλιν, τη δεκαετία του ’30, την περίοδο του λεγόμενου Μεγάλου Τρόμου, αγαπητέ Ουρμπάνο, θα σάπιζες σε κάποιο γκουλάγκ ή θα σου είχαν φυτέψει μια σφαίρα στο κεφάλι, μετά από την απαγωγή σου μέσα στη νύχτα από το ζεστό σου κρεβατάκι. Αν ήσουν την ίδια περίοδο στη Γερμανία, θα ήσουν έγκλειστος και θα βασανιζόσουν σε κανένα υπόγειο της Γκαστάπο, ενώ τα βιβλία του Τάκη θα καίγονταν στις περίφημες δημόσιες πυρές. Αν επίσης είχες εβραϊκή καταγωγή, θα έκανες εισπνοές αερίου Zyklon B σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ο φίλος μας ο Τάκης, πάλι, παρέα με εμένα, αφού και οι δύο φοράμε γυαλιά, άμα ζούσαμε στην Καμπότζη του Πολ Ποτ, θα είχαμε εκτελεστεί ως «εκφυλισμένοι διανοούμενοι», μαζί με 2-3 ακόμα εκατομμύρια καμποτζιανών. Αυτό είναι ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ. Επίσης: αν ζούσαμε επί Μεταξά εδώ στην Ελλάδα, θα πίναμε ρετσινόλαδο, ενώ οι Μπάμπαλης και Μάλλιος θα μας έσπαγαν τα πόδια σαν του Κοροβέση και τόσων άλλων επί Χούντας. Το ίδιο θα παθαίναμε στην Αργεντινή του Βιντέλα, το ’80, ή στη Χιλή του Πινοσέτ. Αλλά και σήμερα, αν είμασταν στην Κίνα, θα μπορούσαν να μας εκτελέσουν, να μας κλείσουν χωρίς δίκη σε μια επισήμως ανύπαρκτη φυλακή, αν είμασταν αντιφρονούντες. Θα μπορούσαν επίσης να μας ισοπεδώσουν το σπίτι για να φτιάξουν ένα δρόμο ή ένα στάδιο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αν είμασταν γυναίκες ή ομοφυλόφιλοι στο Ιράν του συναγωνιστή Αχμαντινεζάντ, θα μπορούσαν να μας βιάσουν και να μας κακοποιήσουν οι Μπασίτζ, ενώ θα είχαμε και πιθανότητες να μαστιγωθούμε, να απαγχωνιστούμε ή να λιθοβολιστούμε, αν εκφράζαμε ελεύθερα τη σεξουαλικότητά μας. Αυτά είναι ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ. Και σε ρωτώ, φίλε Ουρμπάνο: τι από όλα αυτά που ανέφερα θα μπορούσε να μας συμβεί σε μια δυτική χώρα σήμερα;
(συνέχεια 2)
3) Μίλησα συνειδητότατα περί πολεμικής του Τάκη ενάντια στον Καστοριάδη και όχι περί κριτικής, γιατί τα κείμενα τα δικά του και του Κουμεντάκη βρίθουν ανακριβειών, σφαλμάτων και σχεδόν ηθελημένων παραμορφώσεων των ιδεών του Καστοριάδη, κάτι που φανερώνει ότι κύριος στόχος τους δεν είναι η δημιουργική κριτική, αλλά η μείωση του «αντιπάλου». Αυτού του τύπου η πολεμική «κριτική» ξεκινά, από πλευράς Τάκη, απ’ όσο ξέρω, με τη δημοσίευση του «Επικηδείου» του για τον Καστοριάδη, τις πρώτες μέρες του ’98.
Μην ανησυχείς, Ουρμπάνο, η απάντηση στη διπλή επίθεση του προτελευταίου τεύχους της ΠΔ είναι έτοιμη, απλά για πρακτικούς λόγους δεν έχει ακόμα δημοσιευθεί. Θα γίνει όμως και αυτό κάποια στιγμή, υπομονή. Αν θέλετε όμως, μπορώ να σας τη δώσω να τη βάλετε στο περιοδικό σας, ώστε να δείξετε ότι αυτή τη φορά η κριτική στην ΠΔ δεν έχει μόνο τη μορφή «θραυσμάτων».
το προτελευταίο τεύχος της Περιεκτικής Δημοκρατίας είναι αυτό που κυκλφόρησε τον Απρίλιο του 2008 ??????
ένας αφελής
28 Δεκεμβρίου 2009
Ο μόνος λόγος που πήραμε μέρος σε αυτή την «ανταλλαγή» ήταν γιατί πιστεύαμε (κακώς όπως αποδείχθηκε) ότι ενδιαφερόσασταν πραγματικά για έντιμο διάλογο που θα ξεκαθάριζε τις εκατέρωθεν θέσεις. Εσείς όμως , όχι μόνο συστηματικά διαστρεβλώνατε η αγνοούσατε τις απόψεις μας σε ένα διάλογο όπου κυριολεκτικά παίζατε τους κουφούς— όπως εύκολα μπορεί να διαπιστώσει ο κάθε καλόπιστος αναγνώστης των ανταλλαγών-- αλλά κάνατε και κάτι που ιδιαίτερα σας χαρακτηρίζει: Αρχίσατε προσωπικές επιθέσεις κατά του Τ.Φ. με μειωτικά σχόλια που αποκορυφώθηκαν με την ταπεινωτική συνεχή αντιπαράθεση του μεγάλου «Καστοριάδη» με κάποιον «Τάκη» τέως καθηγητή που θέλει σώνει και καλά να κάνει πρόταγμα! Τώρα αρχίσατε και βρίζετε συλλήβδην και όλες τις απόψεις μας ως «ηλιθιότητες», «παραληρήματα» κλπ. Επειδή δεν θέλουμε να πέσουμε στο άθλιο επίπεδο σας, σταματάμε κάθε ανταλλαγή με εσάς αλλά για να γίνει ευρύτερα γνωστό το ποιόν των συντακτών του «ΜΑΓΜΑ» θα αναπαράγουμε όλες τις ανταλλαγές μέχρι τώρα, καθώς και μια απάντηση στο παραπάνω τελευταίο σχόλιο σας στο site του περιοδικού μας εδώ:
http://inclusivedemocracy.org/pd/crit/magma_dialogos.htm:
Το σωστό λινκ είναι:
Διάλογος
Είμασταν εμείς αυθάδεις λοιπόν.
Κι όμως εσείς(ο Urbano και ο panos συγκεκριμένα)εκβιάζοντας ιδεολογικά, είπατε προς το Νίκο "υιοθετείς πλήρως την οπτική της υπερεθνικής ελίτ και των σιωνιστών για το Παλαιστινιακό,όπως οι φίλοι σας οι Terminal στην Θες/νικη, οι οποίοι είναι φερέφωνα της σιωνιστικής προπαγάνδας", ενώ από την πρώτη στιγμή μπήκατε για να "νικήσετε"(όπως ακριβώς στις λενινιστικές πολεμικές που είπε και ο Θανάσης παραπάνω) και όχι γιατί "ενδιαφερόσασταν πραγματικά για έντιμο διάλογο που θα ξεκαθάριζε τις εκατέρωθεν θέσεις".
Γιατί αν το κάνατε πραγματικά αυτό, τότε για παράδειγμα ο Urbano θα παραδεχόταν ότι έκανε λάθος όταν είπε "Ας μην ξεχνάμε ότι και το αρχικό SouB (δηλαδή το περιοδικο Socialisme ou Barbarie) περιείχε σχεδόν αποκλειστικά κείμενα του Καστοριάδη" βλέποντας στο http://www.agorainternational.org/toc.html που του απάντησε ο Νίκος και δε θα ανταπάνταγε για να μην παραδεχτεί ότι έκανε λάθος "Όσο για τα κείμενα του περιοδικού είναι γνωστό πια ότι τα περισσότερα (και μείζονα) θεωρητικά κείμενα --όπως άλλωστε φαίνεται και απο τη λίστα περιεχομένων--τα έγραψε ο Καστοριαδης με διάφορα ψευδώνυμα."(παρεπιπτόντως panos και Urbano είναι το ίδιο πρόσωπο;)
Στο τέλος δε και ενώ από την πρώτη απάντηση ο Νίκος ζήτησε το στοιχειώδες,δηλαδή ένα συγκεκριμένο απόσπασμα από το κείμενο για το παλεστινιακό, ο Urbano, παρ'ολο του χώρου του σχολίου του,δεν ανέφερε κανένα απολύτως!(εκτός κι αν οι 1-2 λέξεις θεωρούνται απόσπασμα)
Η τελική δε απάντηση σας στο site σας, μας ξεμπρόστιασε(επιτέλους!).Μεταφέρω ένα μεγάλο απόσπασμα:
"Όταν οι ίδιοι στο κείμενο που γράψατε θολώνετε τα νερά, γράφοντας μεν για στήριξη της αντίστασης της Χαμάς και στη συνέχεια την αναιρείτε γράφοντας (ενδεικτικά): «Τέλος, όσο κι αν διαφωνούμε με τις αρχές αλλά και με τα μέσα δράσης της, ζητούμε την άμεση αναγνώριση της Χαμάς ως επίσημης παλαιστινιακής Αρχής» (υπογραμμίσεις δικές μας σε όλα τα σημεία), πάλι επιζητώντας τα “σωστά” μέσα δράσης στο πλαίσιο αυτό, χωρίς να λαμβάνετε στην πράξη υπόψη τις αντικειμενικές παραμέτρους που αντιμετωπίζει η αντίσταση εκεί, τότε προφανέστατα ή μας εμπαίζετε κανονικότατα για να βολέψετε τα “αντιπολεμικά συναισθήματα” όλων, ή απλά φάσκετε και αντιφάσκετε (όπως διόλου τυχαία έκανε και ο Κ. ειδικά στο ύστερο έργο του)."
Εμείς δεν είπαμε τι θα'πρεπε να κάνουν,επιτρέψτε μας όμως να είμαστε αντίθετοι στους λιθοβολισμούς των "μοιχών" γυναικών ή στις επιθέσεις αυτοκτονίας εναντίων αμάχων, σε ρατσιστικές δηλαδή λογικές περί συλλογικής ευθύνης ,αντίθετα βέβαια με το Φ που στο http://www.inclusivedemocracy.org/pd/is10/issue_10_terrorism.htm λέει χαρακτηριστικά:
"Όμως, οι στρατιώτες των κατοχικών δυνάμεων, από την στιγμή που συμμετέχουν στην εκστρατεία των ελίτ ―είτε συνειδητοποιούν είτε όχι τις ευθύνες τους— γίνονται συνυπεύθυνοι και επομένως αποτελούν στόχο του αντιστασιακού κινήματος, ο οποίος μπορεί να πληγεί με οποιοδήποτε μέσο στη διάθεση των αντιστεκόμενων. Αυτό, στη σημερινή τρομερή ασυμμετρία δύναμης που επιβάλλει η φοβερή υπεροπλία της υπερεθνικής ελίτ, μπορεί να σημαίνει ακόμη και επιθέσεις αυτοκτονίας. Με την ίδια λογική, θα μπορούσε κανείς να δικαιολογήσει ως αντιστασιακές πράξεις (χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι οι υποστηρικτές της ΠΔ θα κατέφευγαν ποτέ σε παρόμοιες μεθόδους) ακόμη και τις επιθέσεις εναντίον πολιτών που υποστηρίζουν τον αγώνα των κατοχικών δυνάμεων (π.χ. ενάντια στους Γάλλους άποικους στην Αλγερία ή τους Ισραηλινούς εποίκους/άποικους στα κατεχόμενα)."
(παρεπιπτόντως αφού υπογράφει με το όνομά του,πώς μπορεί και προκαταλαμβάνει τη δράση σας; )
Τέλος να θέσω και εγώ κάποια ερωτήματα:
1)Για ποιο λόγο μιλάτε συνεχώς για σιωνιστές και δε μιλάτε για ιμπεριαλισμό του Ισραηλινού κράτους; Δεν αντιλαμβάνεστε ότι με αυτόν τον τρόπο δίνετε έρεισμα στον αντισημιτισμό της κοινωνίας?
2)Ποια στοιχεία των δυτικών καθεστώτων θεωρείτε ότι τα καθιστούν ημι-ολοκληρωτικά; Αν τα δυτικά καθεστώτα είναι ημι-ολοκληρωτικά,τα θεοκρατικά (τύπου Ιράν) πώς θα τα χαρακτηρίζατε;
3)Λέγοντας "η πρωταρχική συνθήκη για την εκπλήρωση του ιδανικού της αυτονομίας, ατομικής ή συλλογικής, είναι η απελευθέρωση από τον εξωτερικό κατακτητή" κατανοείτε ότι ιστορικά στηρίζετε την άνοδο πραγματικά ολοκληρωτικών κινημάτων(σταλινικών σαν το ΕΑΜ ή μαοϊκών σαν τους Ερυθρούς Χμερ);
Για το ποια είναι τα λαμόγια της υπερεθνικής ελίτ βλέπε εδώ:
http://www.liako.gr
Προς ΣΟ του ΠΔ
Καταρχάς χαιρετίζω την δημοκρατικότητα σας όταν απαντάτε σε χώρο όπου δεν μπορούν να γραφούν σχόλια. Μπράβο. Γράφω κάποια πράγματα εδώ μπας και τα δει εδώ κανένας τρίτος που θα έχει διαβάσει την απαντησή σας στο site σας. Απο που και ως που ρε παιδία είναι αβάντα στο σύστημα να αναγνωρίζεις οτι σήμερα έχουμε βασικές ελευθερίες σε σχέση με παλιότερα ολοκληρωτικά καθεστώτα????? Είπε κανείς οτι βολεύεται με την σημερινή κατάσταση???? ποιός ο λόγος να έχουμε την ομάδα τότε???? Επιπλέον πως κάνετε κριτική λέγοντας οτι δεν βλέπουμε την οικονομική καταπίεση και την ψυχολογική βία που υπάρχει?????? Το είδατε πουθενά γραμμένο????? Μήπως η φράση του Νίκου " κανείς δεν αρνείται οτι ζούμε σε καταπιεστικό σύστημα" έχει άλλο νόημα για εσάς?????? Έχει παραγίνει το κάκο μου φαίνεται. Πετάει ο καθένας οτι θέλει και όπως θέλει. Τουλάχιστον μέσα από αυτό το blog έχεις την δυνατότητα να πεις οτι θέλεις. Υπάρχει δυνατότητα για διάλογο. Το να ερμηνεύουμε όμως τα πράγματα όπως μας βολεύει το θεωρώ τουλάχιστον απαράδεκτο. Το αν έχουμε πρόταγμα ή όχι να πατε να τα πείτε αλλού. Το ποιός είναι κωλοτούμπας ( όπως μας χαρακτιρίζετε) φαίνεται από την κειμενική παράθεση που σας ζήτησε ο Νίκος. Ίσως την ψάχνετε ακόμα. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε δηλαδή. Και κάτι τελευταίο. Αυτή η ομάδα δημιουργήθηκε από την προσπάθεια κάποιον ανθρώπων που δεν είχαν ούτε σε φιλικό επίπεδο κάποιον να τους καθοδηγήσει. Καλήτερα λοιπόν να τα μασάμε αμάσητα όπως λέτε, παρά να μας τα δίνουν μασημένα.
Άντε και καλή χρονία
Μπάλετ
Να πω κι εγώ, ως έμμεσος "υπέυθυνος" όλου αυτού του χαμού, 2-3 πράγματα, που δεν πρέπει να μας διαφεύγουν.
1)Καταρχάς, πρέπει να παραδεχτώ ότι ήταν λάθος μου που έκανα, στο αρχικό σχόλιο που προκάλεσε την όλη σύρραξη, τις 2 αναφορές στην Περιεκτική Δημοκρατία. Έπρεπε να είχα συγκρατηθεί, αφού ήξερα –όλοι ξέραμε και η εξέλιξη όλης αυτής της ιστορίας το επιβεβαιώνει- ότι γενικώς απαγορεύεται να πιάνει κανείς στο στόμα του την ΠΔ. Αυτή η τακτική του «δεν αφήνω κουβέντα να πέσει κάτω και, επιπλέον, κάνω γενική ιδεολογική επίθεση, χωρίς να αρκούμαι, απλώς, να διορθώσω ό,τι θεωρώ πως ο εκάστοτε σχολιαστής δεν αναπαράγει με σωστό τρόπο» είναι χαρακτηριστικό δείγμα των ιδεολόγων (με την κακή έννοια) κάθε έιδους, όπως επίσης και των γραφειοκρατικών οργανώσεων που παράγουν αυτό τον τύπο ανθρώπου. Οφείλω να εκφράσω το θαυμασμό μου στον Τάκη το Φωτόπουλο, καθώς μέσα από τις πρακτικές του κατάφερε ένα θαύμα: μέσα σε μια εποχή πλήρους κατάρρευσης –εδώ και καιρό- του σταλινισμού, έχει πετύχει τη δημιουργία του ανθρώπου-ιδεολογικού ρομπότ, που μόνο το ΚΚΕ φαίνεται ικανό σήμερα να αναπαράγει.
Αυτή η μανία (έκδηλη στις τοποθετήσεις των Urbano και Panos), που δε μπορεί να συζητήσει συγκεκριμένα ζητήματα και πιθανές διαφορές, αλλά έχει ανάγκη να βλέπει τους άλλους ως ΕΧΘΡΟΥΣ, ως πράκτορες της Νέας Τάξης κ.λπ. είναι κάτι από το οποίο νομίζαμε ότι είχαμε γλυτώσει. Μόνο ορισμένες σταλινο-αριστεριστικές σέχτες συνεχίζουν να αναπαράγουν αυτό το φαντασιακό. Δυστυχώς, βλέπουμε να αναπαράγεται και να χρησιμοποιείται ως μοντέλο συζήτησης αλλά και συμπεριφοράς προς άλλες πολιτικές ομάδες, πρώην μέλη και απλά άτομα με διαφορετικές απόψεις (τα συμβάντα πλέον είναι πολλά) από μια οργάνωση που θέλει τον εαυτό της εκπρόσωπο του πιο καινοτόμου και ριζοσπαστικού προτάγματος της εποχής μας. Πράγμα που δείχνει την κρίση στην οποία βρίσκεται στις μέρες μας το απελευθερωτικό και ριζοσπαστικό πολιτικό κίνημα. Υπό αυτή την έννοια, είναι τιμή μου που μπήκα στη λίστα των «διαλόγων» της ΠΔ, μαζί με άλλα θύματα της επιθετικότητας και του δογματισμού της, όπως ο Αχ. Φακατσέλης, ο Διονύσσης Γουσέτης, ο Αλ. Γκεζερλής ή ο Περικλής Κοροβέσης.
2)Χρησιμοποιώ επίτηδες α’ ενικό πρόσωπο. Διότι στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπήρξε «ανταλλαγή» ανάμεσα στις συντακτικές ομάδες των περιοδικών Περιεκτική Δημοκρατία και Μάγμα (όπως λέει η ανακοίνωση της ΣΟ της ΠΔ: «Παρακάτω δημοσιεύουμε αυτούσιο το «διάλογο» μεταξύ της εκδοτικής ομάδας του περιοδικού «Μάγμα» και μελών του δικτύου για την Περιεκτική Δημοκρατία»), αλλά συζήτηση ανάμεσα σε ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΑ ΜΕΛΗ τους. Αν ο αναγνώστης προσέξει τα σχόλιά μου, θα δει ότι χρησιμοποιώ α’ πληθυντικό πρόσωπο μόνο στις περιπτώσεις όπου κάνω αναφορά σε απόψεις διατυπωμένες είτε σε κείμενα τις ομάδας είτε σε συλλογικώς γραμμένα κείμενα του περιοδικού. Δεν ξέρω ποιο είναι το μοντέλο οργάνωσης της ΠΔ αλλά εμείς υιοθετούμε ένα μοντέλο σύμφωνα με το οποίο τα μέλη της ομάδας ή της ΣΟ του περιοδικού μπορούν ελεύθερα να εκφράζουν ΚΑΙ τις προσωπικές τους απόψεις (είτε με προσωπικά τους κείμενα στο περιοδικό είτε μέσω επώνυμων σχολίων τους εδώ στο μπλογκ), αρκεί να διευκρινίζουν ότι δεν πρόκειται για απόψεις της ομάδας στις περιπτώσεις που δε συμπίπτουν με αυτές.
(συνέχεια 1)
Είναι, ως εκ τούτου, απολύτως απαράδεκτο, αυταρχικό και δείγμα του υφέρποντος σταλινισμού που χαρακτηρίζει την ΠΔ, να παίρνει κανείς με το ζόρι, ΧΩΡΙΣ να ρωτήσει τους συμμετέχοντες, το κείμενο των σχολίων αυτού του ποστ και να τα αναρτά στο σάιτ του (ΟΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝ ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ ΣΤΟ ΛΙΝΚ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΠΟΣΤ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ), γράφοντας επιπλέον ότι πρόκειται για συζήτηση με «αυθάδεις καστοριαδικούς του Μάγματος». Τι σημαίνει το «καστοριαδικούς»; Είμαστε κανένα γραφείο τύπου του Καστοριάδη; Στη συζήτηση γίνεται σχολιασμός των θέσεων ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΜΑΣ, όχι της φιλοσοφίας του Καστοριάδη. Εξίσου όμως απαράδεκτο είναι όλα αυτά να αναρτώνται στην κατηγορία «Διάλογος πάνω στο πρόταγμα της ΠΔ»: πού γίνεται, στο συγκεκριμένο ποστ, συζήτηση για το «πρόταγμα της ΠΔ»; Η συζήτηση ήταν σχετική με την ομάδα Αυτονομία ή Βαρβαρότητα και ξαφνικά μπήκαν 1-2 της ΠΔ και άρχισαν να στρέφουν τη συζήτηση προς την κατεύθυνση που οι ίδιοι ήθελαν. Ακόμα όμως και μετά από αυτό, η συζήτηση ασχολήθηκε είτε με θέσεις της δικιάς μας ομάδας είτε με γενικότερα ζητήματα (ολοκληρωτισμός, φιλελευθερισμός, βία του συστήματος, Ιράν κ.λπ.), πουθενά όμως με την ΠΔ. Βέβαια ΤΟ ΙΔΙΟ συμβαίνει και με το σύνολο σχεδόν των διαλόγων που έχουν μπει κάτω από την ίδια επικεφαλίδα, στο σάιτ της ΠΔ, καθώς κανένας τους σχεδόν δεν αναφέρεται στις θέσεις της ΠΔ ούτε τις συζητά. Σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις, έχουμε να κάνουμε με προσπάθειες απάντησης τρίτων σε επιθέσεις του ΤΦ ή της ΠΔ. Και αυτό βαφτίζεται «Διάλογος πάνω στο πρόταγμα της ΠΔ», ώστε να δοθεί η εντύπωση ότι ολος ο κόσμος ασχολείται με το τι λένε και κάνουν τα μέλη αυτής της οργάνωσης.
Αυτά είναι απαράδεκτα πράγματα και εντάσσονται στη στρατηγική του ΤΦ: «τελειώνουμε» σιγά σιγά με όλους μας τους «αντιπάλους» και καθιστάμεθα οι μοναδικοί γνήσιοι εκπρόσωποι της επαναστατικής παράδοσης και ορθοδοξίας (πράγμα που εξηγεί για ποιο λόγο ασχολούνται όλοι μαζί μας). Για να γίνει όμως αυτό δυνατό, πρέπει να πολώσουμε το κλίμα, δημιουργώντας αντίπαλα στρατόπεδα: Φωτόπουλος vs Καστοριάδης και φωτοπουλικοί vs καστοριαδικοί. Πρόκειται για πρακτικές νηπιακού τύπου που δε βοηθούν σε καμία περίπτωση το δημοκρατικό κίνημα.
3)Επί του περιεχομένου δε νομίζω ότι χρειάζεται να ειπωθεί τίποτε περισσότερο, ειδικά όταν δεν υπάρχει δυνατότητα ισότιμης απάντησης (στο σάιτ της ΠΔ). Νομίζω πως ένας αναγνώστης με στοιχειώδη νοημοσύνη μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του από όσα έχουν γραφτει ως τώρα εδώ μέσα (π.χ. ότι δεν είμαστε υπέρ του ισραηλινού ιμπεριαλισμού ή ότι το πρόταγμα της ομάδας μας δεν είναι η υπεράσπιση των σημερινών καθεστώτων απέναντι στον ολοκληρωτισμό, όπως ψευδώς αλλά και βλακωδώς γράφουν οι της ΠΔ στην «επίσημη» απάντησή τους).
Ένα μόνο σημείο: η απάντηση της ΣΟ της ΠΔ προς εμένα και την κριτική μου στη θέση τους ότι τα σημερινά καθεστώτα των δυτικών χωρών δεν είναι φιλελεύθερες ολιγαρχίες αλλά «ημι-ολοκληρωτικές δημοκρατίες» υποστήριξε πώς είναι άλλο πράγμα ο ολοκληρωτισμός και η δικατατορία και άλλο πράγμα ένα ημι-ολοκληρωτικό καθεστώς. Πρέπει να είναι όμως κανείς ανιστόρητος για να λέει ότι η δικτατοριά είναι το ίδιο πράγμα με τον ολοκληρωτισμό και ότι, ως εκ τούτου, ένα ημι-ολοκληρωτικό καθεστώς είναι άλλο πράγμα από τη δικτατορία. Το λέω αυτό, γιατί σε μια λογική που διακρίνει τη δικτατορία από τον ολοκληρωτισμό, ένα «ημι-ολοκληρωτικό» καθεστώς θα μπορούσε να γίνει αντιληπτό ως μια μορφή δικτατορίας. Διότι, όταν λέει κανείς «δικατορία» εννοεί ένα καθεστώς αυταρχικό αλλά όχι ολοκληρωτικό. Συνεπώς, τι στο καλό εννοούμε όταν χρησιμοποιούμε τον όρο «ημι-ολοκληρωτικό», δεδομένου ότι ταυτίζουμε τον ολοκληρωτισμό με τη δικτατορία; Τα καθεστώτα μπορούν να χωριστούν, ιδεοτυπικά, σε 3 μεγάλες κατηγορίες: α) δημοκρατικά, β) φιλελεύθερα (όπως τα σημερινά δυτικά καθεστώτα) και γ) αυταρχικά (δικτατορίες, θεοκρατίες, ολοκληρωτισμοί). Σε ποια κατηγορία εντάσσεται ένα «ημι-ολοκληρωτικό» καθεστώς;
(συνέχεια 2)
Είναι προφανές ότι αυτή η νέα θεωρία του ΤΦ δημιουργείται για να αποτελέσει άνοιγμα στη νέα μόδα της εποχής, που είναι η ταύτιση των φιλελεύθερων ολιγαρχικών πολιτευμάτων με τον ολοκληρωτισμό. Όπως και φιλο-ισλαμικός αντιδυτικισμός, που επίσης εκφράζεται μέσα από ποικίλες θέσεις της ΠΔ, έτσι και αυτές οι ασυναρτησίες περί ολοκληρωτισμού είναι χαρακτηριστικά δείγματα της τρέχουσας μεταμοντέρνας ιδεολογίας και γι’ αυτό εκφράζονται από τις αφίσες μεταμοντέρνου και «λάιφσταϊλ αναρχικού» τύπου μορφωμάτων όπως π.χ. η κατάληψη Σκαραμαγκά, οι οποίες ταύτιζαν τα πογκρόμ του καλοκαιριού ενάντια στους μετανάστες με τα ναζιστικά πογκρόμ ενάντια στα γκέτο της Βαρσοβίας.
Και φυσικά όλα αυτά δρουν ως αντιπερισπασμός ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΓΚΑΛΥΨΟΥΝ ΟΣΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟ ΙΡΑΝ: όταν μερίδα της κοινωνίας εξαγείρεται ενάντια στη θεοκρατία, αντιμετωπίζοντας τη φονική κρατική καταστολή, ο ΤΦ κι η ΠΔ κατηγορούν τους εξεγερμένους, εμμέσως πλην σαφώς, ως ενεργούμενα της «Νέας Τάξης», δηλώνοντας «κριτική υποστήριξη» στο καθεστώς Αχμαντινεζάντ. Κι αντί να ξανασκεφτούν αυτή την εντελώς λανθασμένη θέση τους, ζητώντας συγγνώμη από τα θύματα του καθεστώτος, βγαίνουν και κατηγορούν τα δυτικά καθεστώτα ως ημι-ολοκληρωτικά. Αν εδώ έχουμε ημι-ολοκληρωτική «δημοκρατία», όπως είπε κι ο Δημήτρης, τότε στο Ιράν τι έχουμε;
ΥΓ: Το να χαρακτηρίσω ως «παραλήρημα» μια τοποθέτηση 9 (!) σχολίων και σε βίαιο ύφος, δε νομίζω, αγαπητοί της ΠΔ, ότι είναι ιδιαίτερα βαρύ ως χαρακτηρισμός ούτε το να πω ότι η συγκεκριμένη σας (και όχι ΟΛΕΣ, όπως λέτε) άποψη περί «ημι-ολοκληρωτικής δημοκρατίας» είναι «ηληθιότητα» (όταν δε στηρίζεται από κανένα επιχείρημα). Ίσως αυτή η δεύτερη να είναι λίγο. Σε κάθε περίπτωση όμως, το κλίμα το εντείνατε εσείς, από το πρώτο σας σχόλιο. Αν θέλετε να κάνετε «πολεμικού» τύπου παρεμβάσεις, θα πρέπει να δέχεστε ότι μπορεί και ο συνομιλητής σας να εκνευριστεί. Εξάλλου το μεγαλύτερο μέρος των σχολίων τόσο των δικών μου όσο και των Μήτσου, Δημήτρη, Μπάλετ είναι σε φιλικό και ήρεμο ύφος, ενώ εσείς μπήκατε εδώ μέσα με εμφανώς πολεμική διάθεση.
Θυμάμαι οτι είχα ρωτήσει,μια φορά που συναντηθήκαμε με τον Θανάση και τον Νίκο(δεν είμαι μέλος της ομάδας και είχα την απορία):γιατί θεωρείται τον Φωτόπουλο και την Περιεκτική του Δημοκρατία κοντά στις θέσεις του Καστοριάδη και δή της Αυτονομίας;;
Μου απάντησαν:γιατί,είναι ελευθεριακός.
Δεν με έπεισαν τότε και συνέχισα να μένω με την απορία.
Εχω την άποψη οτι ο Φωτόπουλος και οι περι την Περιεκτική Δημοκρατία, λίγη σχέση έχουν με την Καστοριαδιακή Αυτονομία,κινούνται σε παραδοσιακά θεωρητικά πλαίσια κυρίως,με κάποια στοιχεία ελευθεριακά.
Ως εκ τούτου και ο διάλογος που κάνουν κινείται στα πλαίσια και το ύφος της παραδοσιακής αριστεράς.
Παρατηρήσεις ενός προγέροντα:
1. Υπάρχει και η λεκτική βία. καλόν είναι να αποφεύγονται οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί σε ένα διάλογο και να τονίζεται η τεκμηρίωση απόψεων.
2. Τα 2 "στρατόπεδα" δεν έχουν "ταξικές διαφορές". Πορεύονται με παραπλήσιους ή και ανόμιους τρόπους προς μια ρήξη με την κυρίαρχη ολιγαρχική τάξη πραγμάτων.
3. Οπότε ένας διάλογος πάνω στις "διαφορές" δεν βλάπτει, αλλά δεν είναι και το κυρίαρχο.
Η αίσθηση είναι πως μαλώνουν σε "ξένο αχυρώνα" δυο μικροομάδες για την ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία σ΄ένα ασήμαντο ποσοτικά χώρο.
4. Είναι προφανές από χρόνια, ό,τι οι ανιστρατευόμενες το σύστημα πολιτικές δεν έχουν τρόπο και διαδικασία , ιδεολογία και πολιτική, ταχτική και στρατηγική, για την μεγένθυση των δυνάμεων, που θα είναι ικανές να αμφισβητήσουν το καθεστώς. Και αναλώνονται σε δευτερεύοντα θέματα. Χάνουν το δάσος.
5. Επί της ουσίας του διαλόγου, δεν έχω προσέξει κάπου πως η ομάδα ΑηΒ κρατά ίσες αποστάσεις στο παλαιστινιακό. Επίσης, η προσέγγιση των γεγονότων του Δεκέμβρη που απετέλεσε αφορμή για τη συζήτηση, αλλά ξεχάστηκε στη συνέχεια είναι πολύ ωραία και δεν προκύπτει από πουθενά ότι ισοπεδώνει.
6.Η βία του είδους που παράγει η ψευδοαριστερά σήμερα είναι αδιέξοδη και υπηρετεί το σύστημα. Και στην πράξη, μάλλον στρέφεται ενάντια στην πλειοψηφία των πολιτών, που δεν συμφωνεί μαζί τους. Να αλλάξουμε τον κόσμο. Όχι να τον σκοτώσουμε ή να τον κάνουμε εχθρό.
7. Και μόνο που γίνονται απαντήσεις - αναρτήσεις στο διαδίκτυο, που δεν επιδέχονται απαντήσεις δείχνει ποιος είναι ο "νικητής" ενός διαλόγου.
Όμως, οι διάλογοι γίνονται για την αλήθεια και όχι για τη νίκη.
Ενδιαφέροντα σχόλια εκατέρωθεν.
Από τη μεριά μου πάλι βρήκα την τοποθέτηση για τον δεκέμβρη ρηχή και μες στα αυτονόητα.
Όπως το αντιλαμβάνομαι, η βασική αρχή μιας τοποθέτησης θα ήταν να εξηγήσει και να κατανοήσει αυτό που έγινε με τους όρους του τώρα. Με απλά λόγια να απαντήσει, ή να προσπαθήσει να απαντήσει, στο ερώτημα: γιατί δε συνεχίστηκε ο δεκέμβρης;
παράγοντες και προσδιορισμοί της δράσης των ανθρώπων τον δεκέμβρη συνεχίζουν να υπάρχουν; είναι ίδιοι; είναι διαφορετικοί και κατά τι;
γιατί να μη μπορούμε να βρούμε μέσα σε αυτό που υπήρξε, σπέρματα που γέννησαν το τώρα; τί ήταν αυτό το τότε και τί είναι το τώρα;
Το τότε, διαβάζω στο κείμενο, πέραν της βίας που φυσικά κατέχει τη δική της "αυτόνομη", συγκεκριμένη, οριοθετημένη θέση στα γεγονότα, ήταν γεμάτο δημιουργικότητα, ανατρεπτρικότητα, ζωντάνια.
Όμως ως προς τί χαρακτηρίζεται το τότε δημιουργικό, ζωντανό, ανατρεπτικό; Ζωντανός, δημιουργικός και ανατρεπτικός μπορώ να είμαι και εγώ στη δουλειά μου, ως χρυσό αγόρι. Μπορώ να δημιουργήσω μια κρίση.
Το ότι οι άνθρωποι συζητούν δε σημαίνει κατ'ανάγκη ούτε ότι βγαίνουν από την απαθή τους ιδιωτικότητα ούτε ότι, ακόμα κι αν βγαίνουν, η δράση τους θα χαρακτηρίζεται από "θετική" δημιουργικότητα, ζωντάνια κλπ. Αυτή η δημιουργικότητα μπορεί κάλιστα να δημιουργήσει το σήμερα. Δεν το δημιούργησε; Γιατί; επειδή οι μαθητές ήταν απλά ανατρεπτικοί; και γιατί σταμάτησαν να είναι; με διακόπτες λειτουργεί η ζωντάνια;
Δε διάβασα καμιά κριτική στον δεκέμβρη πέραν της βίας. Αλλά αυτή η κριτική είναι εκ του ασφαλούς.
Γιατί συνήθως το περίφημο όχι στη βία σταματάει στα αυτονόητα της κυρίαρχης κουλτούρας περί σώματος και βίας, γι αυτό. Γιατί σήμερα αυτό που μετράει ως έσχατο και απαραβίαστο όριο της ανθρώπινης ζωής δεν είναι η συνείδηση, αλλά ένα σώμα που χρειάζεται να χέσει, να φάει και να γαμήσει. Η εξουσία καταφεύγει στη συγκεκριμένη βία ως έσχατο τρόπο αντιμετώπισης του κακού εξ αιτίας αυτής της θεώρησης. Σου θίγω την αρτιμέλεια γιατί αυτή είναι η έσχατη αξία, η αρτιμέλεια. Όχι το να είσαι πολίτης αλλά το να μπορείς να μασάς με όλα σου τα δόντια.
Το όχι στη βία στην ουσία αναδεικνύει την αδυναμία της σημερινής ανατρεπτικής σκέψης να προσεγγίσει με άλλους όρους αυτό που υπάρχει. Στηρίζεται κι αυτό (το όχι) συνήθως στην ίδια θεώρηση. Φοράω γυαλιά αλλά δεν πρόσεξα στο κείμενο κάποια διαφορετική προσέγγιση.
Και τα παραμύθια περί θεάματος και άλλων περισπούδαστων τεχνών δεν είναι τίποτα άλλο παρά η προσπάθεια να κλείσουμε αυτό που υπάρχει σε ένα κουτί και να το οριοθετήσουμε πλήρως.
Γιατί αν αύριο γίνει με τις ευλογίες του Πάπα ένα ντου και καούν όλες οι τράπεζες αυτού του μάταιου κόσμου, και γίνει τελικά επανάσταση διά της βιαίας οδού ως παράγοντας εκ των ων ουκ άνευ (μπορεί κανείς να το αποκλείσει με σιγουριά;), τι θα πούμε; ότι δεν είναι αυτή επανάσταση; Ή ότι η βία ήταν απλά ένα κακό κομμάτι αυτής της πορείας το οποίο καλό θα είναι να το αποκλείσουμε στο εξής;
Η βία είναι κοινωνικό φαινόμενο γιατί δεν υπάρχει μια βία. Υπάρχουν άπειρες. Υπάρχει η βία που θεωρεί την αρτιμέλεια ως έσχατη αξία που μπορεί να θίξει, υπάρχουν κι άλλες βίες. Όταν ξορκίζεις τη βία ως κατ'εξοχήν κακό πράμα δεν κάνεις άλλο απο το να ευλογείς τα γένια του κυρίου σου. Δηλαδή εσένα τον ίδιο.
Μετά τη νέα προκλητική επίθεση του λασπολόγου «Νίκου», του Δημήτρη Λ. καθώς και γενικά της ομάδας ΑήΒ η οποία, βέβαια, από τη στιγμή που δεν αποστασιοποιήθηκε δημόσια από τις απόψεις των παραπάνω (το αντίθετο μάλιστα!), παρότι αυτές γράφτηκαν στο δημόσιο φόρουμ της, σημαίνει ότι τις υιοθετεί, αποφασίσαμε να απαντήσουμε σημείο προς σημείο στις λασπολογίες του προτάγματος της ΠΔ της ομάδας. Επίσης, απαντώντας στην ατεκμηρίωτη «πρόσκληση» των παραπάνω, επεκτείναμε την κριτική μας στη συνολική πολιτική στάση και προπαγάνδα της «επαναστατικής ομάδας» ΑήΒ επάνω σε κρίσιμα πολιτικά και κοινωνικά θέματα όπως έχει διατυπωθεί κατά καιρούς, η οποία όπως θα διαπιστώσει ο κάθε καλόπιστος αναγνώστης, κάθε άλλο παρά «αυτόνομη» ή «επαναστατική» είναι. Με την τελική μας απάντηση αυτή θεωρούμε ότι γίνεται παραπάνω από σαφές το χάσμα που μας διαχωρίζει με την ΑήΒ επάνω σε πολύ θεμελιώδη ζητήματα, και γι' αυτό δεν έχουμε σκοπό να συνεχίσουμε διαδικτυακά τον "διάλογο" αυτό "κουφών".
Τέλος, επειδή ακούστηκε και νέα αθλιότητα από πρώην μέλος της «επαναστατικής ομάδας» που παριστάνει και τη «δημοκρατική», κατηγορώντας μας ότι μεταφέραμε το «διάλογο» στο site μας, όπου δεν υπάρχει δυνατότητα απάντησης, θα πρέπει να σχολιάσουμε κι αυτή τη καινοφανή λάσπη: Το δήθεν «φόρουμ» της ΑήΒ είναι στην πραγματικότητα ένα «μαγαζάκι» της ΑήΒ αλλά και του «Μάγμα» (βλ. άλλωστε τη διαφήμιση που του γίνεται στην πρώτη σελίδα), και αυτό γίνεται ολοφάνερο από το γεγονός ότι όλοι όσοι μπήκαν στο «διάλογο» για να μας απαντήσουν ήταν είτε οι ίδιοι είτε συμπαθούντες της ομάδας (ένας μάλιστα παρίστανε και τον «αντικειμενικό», ουσιαστικά όμως υποστηρίζοντας πάλι τη θέση σας!). Πολύ καλή για γκεμπελική μέθοδο... Εάν όμως η ομάδα ΑήΒ προφανώς δεν έχει να κάνει τίποτε άλλο από το να γράφει μακρινάρια στο site της εναντίον μας, εμείς σίγουρα έχουμε πολύ πιο χρήσιμα πράγματα να κάνουμε και γι' αυτό επιλέξαμε να σταματήσαμε να μετέχουμε σε έναν ψευτο-διάλογο κουφών, όπου ήμαστε υποχρεωμένοι να δίνουμε συνεχώς απαντήσεις σε ήδη απαντημένα και ανακυκλωμένα ποστ, εν είδει απολογίας. Αν μεταφέραμε, λοιπόν, το «διάλογο» αυτό εδώ το κάναμε μόνο και μόνο για να καταγραφεί η αθλιότητα της ομάδας σας, όπως έχουμε κάνει και με άλλους παρόμοιους διαλόγους που έχουμε καταχωρήσει εδώ, με παρόμοια «αντισυστημικά» στοιχεία της «Αριστεράς» όπως οι Γουσέτης, Κοροβέσης, Φακατσέλης κ.λπ. Συνεπώς, για εμάς ο «διάλογος» με εσάς με αυτούς τους όρους δεν έχει νόημα (από τη στιγμή μάλιστα που είναι εξόφθαλμες οι θεμελιακές διαφορές μας) και εσείς φυσικά μπορείτε να συνεχίσετε το...λιβάνισμα στο «μαγαζάκι» σας, αλλά διαδικτυακή απάντηση δεν πρόκειται να ξαναπάρετε.
«Διάλογος κουφών»
κοιτάξτε τι βρηκα:
ο τακης φωτοπουλος μιλά σαν μάρτυρας υπεράσπισης του μπιν λάντεν στο ειδικό δικαστήριο της Χάγης. Υπερασπίζεται τον Λάντεν και τον Τσάρλς Μπρόνσον για την λαική αντιβία, όπως την αποκαλεί, με την οποία προσπαθούν να αντισταθούν στο σύστημα. ολοκληρη η συνεντευξη στο http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grinterviews/dikh_jun_03.htm
απολαυστε τμήμα της:
"Ο λόγος για τον οποίο ήρθα να καταθέσω είναι διότι θεωρώ απαράδεκτη την απόπειρα ―η οποία δεν αφορά μόνο το δικαστήριο εδώ, αφορά γενικότερα αυτό που ονομάζεται η νέα διεθνής τάξη― της ποινικοποίησης της πολιτικής αντι-βίας και ειδικότερα της αντισυστημικής Αριστεράς, η οποία βέβαια δεν περιλαμβάνει μόνο την τρομοκρατική συνιστώσα που δικάζεται σήμερα, αλλά και άλλες συνιστώσες οι οποίες έχουν διαφορετική μέθοδο προσέγγισης όσον αφορά την συστημική αλλαγή.¨"
προσωπικά θορυβήθηκα, θα εισηγηθώ την διαγραφή του δια ηλιθιοβολισμου από το Κόμμα,
Ζολοτας
Post a Comment