15

[Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε τη Δευτέρα 8/12 με σκοπό να σταλεί σε κάποια εφημερίδα και να αναρτηθεί στο μπλογκ. Λόγω μιας δικής μας αμέλειας και ίσως και αμηχανίας εξαιτίας της εξέλιξης των γεγονότων παρέμεινε ως σήμερα αδημοσίευτο.]

Σήμερα δε βγάζετε στις οθόνες σας τους φασίστες σας. Οι βουλευτές του ΛΑΟΣ σας είναι η πρώτη μέρα που απουσιάζουν από τα κανάλια σας. Σήμερα τα κανάλια σας γίνανε ξαφνικά ευαίσθητα. Σήμερα οι πολιτικοί σας γίνανε ξαφνικά αμήχανοι. Σήμερα μιλάτε πάλι για τις καταστροφές των καταστημάτων σας και των αμαξιών σας. Είναι λυπηρό να καταστρέφεται το βιος ενός μικροκαταστηματάρχη, δεν υπάρχει αμφιβολία. Αυτή η βία, όπως και κάθε βία, είναι ηλίθια και αδικαιολόγητη, ανούσια και χωρίς αντίκρυσμα. Αλλά δεν παύει να πρόκειται για βιτρίνες και αυτοκίνητα. Και δεν παύει να πρόκειται για ένα 15χρονο παιδί. Που ο φίλος του τραβάει από το χέρι το πτώμα του για να το σώσει από τους μπάτσους σας. Που ο μπάτσος σας κλωτσάει τα κορίτσια που τον κράζουνε έξω από τη ΓΑΔΑ. Που ο μπάτσος σας εξευτελίζει κάθε μέρα τους μετανάστες που πετυχαίνει στο δρόμο του. Που ο μπάτσος σας ξεγυμνώνει μικρά παιδιά μέσα στο δρόμο για να τους κάνει «έλεγχο». Σήμερα οι μπάτσοι σας ζητάνε συγγνώμη από τα κανάλια σας. Εσείς που χτες ουρλιάζατε για το «άβατο των Εξαρχείων» και τους αναρχικούς, που λέγατε στους νοικοκυραίους σας ότι φταίει πως δε δίνουνε οι πολιτικοί σας το ΟΚ για να «καθαρίσουνε» την περιοχή. Εσείς που οπλίζετε το χέρι του μπάτσου. Αυτιάδες, Κύρτσοι, Παπαδάκηδες, Παπαχελάδες ήρθε η ώρα να σκάσετε. Να κρυβόσαστε όχι από φόβο, αλλά από ντροπή. Από ντροπή που δεν έχετε. Οι μπάτσοι σας, τα όπλα σας, τα κανάλια σας, οι δημοσιογράφοι σας, οι πολιτικοί σας, η εξουσία σας, η βία σας, ο κόσμος σας. Κι ο κόσμος μας. Εμείς κι εσείς. 15 χρονών παιδί. Τελειώσαμε.