Μάγμα, τεύχος 3

Περιεχόμενα τεύχους:

-Κορνήλιος Καστοριάδης, "Η ανθρωπολογική κρίση του καπιταλισμού"

-Αυτονομία ή Βαρβαρότητα, "Η "κρίση του πολιτικού συστήματος" κι η κρίση των φιλελεύθερων ολιγαρχιών"

-Νίκος Μάλλιαρης, "Μερικές παρατηρήσεις σχετικά με τη χρηματοπιστωτική κρίση"

-Σερζ Λατούς, "Εγκαταλείποντας την οικονομία"

-Γκι Ρουστάνγκ, "Τα αδιέξοδα της ανάπτυξης κι η απο-ανάπτυξη"

-Φιλιπ Γκοτρό, "Socialisme ou Barbarie 1962-63: από τις ρωγμές στο σχίσμα"

-Θανάσης Πολλάτος, "Μερικές σκέψεις για τη βία και την πολιτική"

-Σπύρος Απέργης, "Αριστερά και ανθρώπινα δικαιώματα"

-Γιώργος Ν. Οικονόμου, "Ιδεαλισμός, μεταφυσική και ο Κ. Καστοριάδης"

-Βιβλιοπαρουσιάσεις

-Κάτι σαν γλωσσάρι

Κυκλοφορεί στα παρακάτω εξημερωμένα βιβλιοπωλεία (τιμή: 8 ευρώ, σελίδες 152):

Αθήνα
-Πολιτεία, Ασκληπιού 3
-Εστία, Σόλωνος 60
-Αλφειός, Χαριλάου Tρικούπη 22
-Ναυτίλος, Χαριλάου Τρικούπη 28
-Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο, Θεμιστοκλέους 37
-Εκδόσεις Άρδην, Σουλτάνη 8 (Εξάρχεια)
-Ελεύθερος Τύπος, Βαλτετσίου 53 (Εξάρχεια)
-Ελευθεριακή Κουλτούρα, Ερεσσού 52 (Εξάρχεια)
-Παγκάρι Μονής Βατοπεδίου (Άγιον Όρος)

Θεσσαλονίκη
-Κεντρί, Δημητρίου Γούναρη 22
-Σαιξπηρικόν, Εθν. Αμύνης 14
-Ζαχαροπλαστείο "Plaisir"

Λιβαδειά
-Άρτιο, Δημ. Παπασπύρου 26

Σπάρτη
-Αρκτούρος, Ευαγγελιστρίας 16

Βόλος
-Subway, Π. Μελά

Η κυκλοφορία στους κεντρικούς δρόμους της πόλης έχει διακοπεί…

(προκήρυξη που μοιράστηκε κατά τη διάρκεια των γεγονότων του Δεκεμβρίου και μπήκε ως ένθετο στα πρώτα κομμάτια του 3ου τεύχους του Μάγματος που διαθέσαμε)

Η δολοφονία του Αλέξη απ’ το μπάτσο Κορκονέα μας συγκλόνισε όλους. Έδωσε την αφορμή για να εκφραστεί η δυσαρέσκεια, η αγανάκτηση και η οργή που είχαν συσσωρευτεί. Αναρχικοί, μετανάστες, φοιτητές, μαθητές, αριστεροί, χουλιγκάνια, τσιγγάνοι, κόσμος άσχετος, τρελλοί, περίεργοι, ανισόρροποι όλοι κατεβήκαμε στους δρόμους. Άτομα από όλες τις τάξεις, από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Από το Ίλιον μέχρι την Κηφισιά, από τη Γκράβα μέχρι το Αρσάκειο. Νέοι κυρίως αλλά και «μεγάλοι». Μια αόριστη και συγκεχυμένη αλλά, την ίδια στιγμή, μαζική και γενικευμένη δυσαρέσκεια πλανάται στον αέρα, μαζί με τα δακρυγόνα των ματατζήδων που προσπαθούν να την πνίξουν. Μια απέχθεια κι ένας θυμός για τους μπάτσους, τους πολιτικούς, για το σχολείο, τον Πρετεντέρη, για την καθημερινή ρουτίνα, για ό,τι μέχρι τώρα αποτελούσε την καθημερινότητά μας.

Το σύνθημα που ενώνει όλα τα κομμάτια του κινήματος είναι το «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Στην αστυνομική κτηνωδία προσωποποιούμε αυτή τη συσσωρευμένη δυσφορία που αδυνατούμε να εκφράσουμε με πιο σαφή και συγκεκριμένο τρόπο. Ξέρουμε περίπου τι νιώθουμε αλλά όχι γιατί ακριβώς το νιώθουμε. Η ποικιλομορφία των κοινωνικών ομάδων που συμμετέχουν στο κίνημα αχρηστεύει κάθε προσπάθεια να εξηγήσουμε αυτή τη δυσαρέσκεια με οικονομικούς ή άλλους όρους. Αυτό που έχει εξάλλου σημασία τώρα δεν είναι να ερευνήσουμε τα αίτια, αλλά να πάμε παρακάτω. Πρέπει να δούμε ότι η εξέγερση που ακολούθησε τη δολοφονία είναι κάτι πολύ βαθύτερο από μια αντίδραση στην αστυνομική βαναυσότητα. Εκφράζει υπόγειες κοινωνικές τάσεις. Η οργή και η δυσαρέσκειά μας δεν πρέπει να μείνει μετέωρη αλλά να πάρει μορφή πιο συγκεκριμένη, όπως ακριβώς και ο αγώνας μας.

Πρέπει να συνεχίσουμε, να μην αφήσουμε το κίνημα, όσο μειοψηφικό κι αν είναι, να ηττηθεί από τα ψώνια των Χριστουγέννων. Αρκεί το εξής επιχείρημα: η ευχαρίστηση, η πληρότητα, το πάθος που νιώθουμε όλοι όσοι συμμετείχαμε στις διαδικασίες του κινήματος, στις καταλήψεις, στις διαδηλώσεις, στις καθιστικές διαμαρτυρίες, στις επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, στους αποκλεισμούς δρόμων, όλοι όσοι φωνάξαμε και γράψαμε συνθήματα στους τοίχους και στα παγκάκια. Αυτή η βαθιά ικανοποίηση, η αίσθηση του ότι κάνουμε κάτι γεμάτο από νόημα, κάτι για το οποίο αξίζει να αγωνιστούμε. Αυτή ακριβώς η αίσθηση, η αλληλεγγύη και η ανοιχτότητα προς τους γύρω μας, ο αυθορμητισμός και το χιούμορ, η ζωντάνια. Όλα αυτά που έρχονται σε αντίθεση με τη μιζέρια και την υπόγεια κενότητα της καθημερινής μας ζωής: της δουλειάς (και της ανεργίας), του στρες, της μίζερης ζωής, του απαίσιου σχολείου και του βαρετού πανεπιστημίου∙ της κατανάλωσης, των χόμπι και της χαζής «διασκέδασης» -της περιφρόνησης και του αποκλεισμού (αν είμαστε, π.χ., μετανάστες). Μόνο και μόνο για χάρη αυτού του αισθήματος αξίζει να συνεχίσουμε, οργανώνοντας τον αγώνα μας και εκφράζοντας δημιουργικά την αγανάκτηση και τη δυσαρέσκειά μας. Διότι αυτό το αίσθημα μας δείχνει πώς μπορεί να είναι μια ζωή με νόημα και ουσία, μια ζωή που η τωρινή κοινωνία δε μπορεί να μας προσφέρει.

Αν οι μαθητές έχουν βγει μπροστάρηδες του κινήματος, είναι επειδή βιώνουν την καταπίεση του άθλιου ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Ο καθένας όμως έχει τους δικούς του λόγους να εξεγείρεται είτε είναι μετανάστης είτε νέος απ’ τα Βόρεια Προάστια, είτε είναι φοιτητής είτε είναι «μεγάλος». Οι μαθητές, με το χιούμορ και τον αυθορμητισμό τους, δείχνουν το δρόμο. Ας συνεχίσουμε: με καταλήψεις σχολείων, πανεπιστημίων, χώρων εργασίας, δημοσίων κτηρίων. Με αποκλεισμούς δρόμων, με καθιστικές διαμαρτυρίες σε όλες τις πλατείες. Με άμεση δημοκρατία και αυτοδιεύθυνση των αγώνων μας, μακριά απ’ τα κώματα και τους επαγγελματίες πολιτικούς. Αξίζει να δοκιμάσουμε μέχρι που μας παίρνει. Τι έχουμε επιτέλους να χάσουμε; Πολλά περισσότερα από τις αλυσίδες μας, για τις οποίες μιλούσε ο Μαρξ;

ΚΑΤΩ ΟΙ ΚΑΤΑΘΛΙΨΕΙΣ, ΖΗΤΩ ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ!

ΝΑ ΚΗΡΥΧΘΕΙ ΕΚΤΟΣ ΝΟΜΟΥ Η «ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ»

15

[Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε τη Δευτέρα 8/12 με σκοπό να σταλεί σε κάποια εφημερίδα και να αναρτηθεί στο μπλογκ. Λόγω μιας δικής μας αμέλειας και ίσως και αμηχανίας εξαιτίας της εξέλιξης των γεγονότων παρέμεινε ως σήμερα αδημοσίευτο.]

Σήμερα δε βγάζετε στις οθόνες σας τους φασίστες σας. Οι βουλευτές του ΛΑΟΣ σας είναι η πρώτη μέρα που απουσιάζουν από τα κανάλια σας. Σήμερα τα κανάλια σας γίνανε ξαφνικά ευαίσθητα. Σήμερα οι πολιτικοί σας γίνανε ξαφνικά αμήχανοι. Σήμερα μιλάτε πάλι για τις καταστροφές των καταστημάτων σας και των αμαξιών σας. Είναι λυπηρό να καταστρέφεται το βιος ενός μικροκαταστηματάρχη, δεν υπάρχει αμφιβολία. Αυτή η βία, όπως και κάθε βία, είναι ηλίθια και αδικαιολόγητη, ανούσια και χωρίς αντίκρυσμα. Αλλά δεν παύει να πρόκειται για βιτρίνες και αυτοκίνητα. Και δεν παύει να πρόκειται για ένα 15χρονο παιδί. Που ο φίλος του τραβάει από το χέρι το πτώμα του για να το σώσει από τους μπάτσους σας. Που ο μπάτσος σας κλωτσάει τα κορίτσια που τον κράζουνε έξω από τη ΓΑΔΑ. Που ο μπάτσος σας εξευτελίζει κάθε μέρα τους μετανάστες που πετυχαίνει στο δρόμο του. Που ο μπάτσος σας ξεγυμνώνει μικρά παιδιά μέσα στο δρόμο για να τους κάνει «έλεγχο». Σήμερα οι μπάτσοι σας ζητάνε συγγνώμη από τα κανάλια σας. Εσείς που χτες ουρλιάζατε για το «άβατο των Εξαρχείων» και τους αναρχικούς, που λέγατε στους νοικοκυραίους σας ότι φταίει πως δε δίνουνε οι πολιτικοί σας το ΟΚ για να «καθαρίσουνε» την περιοχή. Εσείς που οπλίζετε το χέρι του μπάτσου. Αυτιάδες, Κύρτσοι, Παπαδάκηδες, Παπαχελάδες ήρθε η ώρα να σκάσετε. Να κρυβόσαστε όχι από φόβο, αλλά από ντροπή. Από ντροπή που δεν έχετε. Οι μπάτσοι σας, τα όπλα σας, τα κανάλια σας, οι δημοσιογράφοι σας, οι πολιτικοί σας, η εξουσία σας, η βία σας, ο κόσμος σας. Κι ο κόσμος μας. Εμείς κι εσείς. 15 χρονών παιδί. Τελειώσαμε.

για την εκδήλωση του Σαββάτου

Ύστερα από όσα ακολούθησαν τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από το μπάτσο Κορκονέα, το προηγούμενο Σάββατο στα Εξάρχεια, σκεφτήκαμε, για ευνόητους λόγους, να αναβάλουμε την προγραμματισμένη για το Σάββατο (13/12) εκδήλωσή μας (βλ. προηγούμενη ανάρτηση). Ωστόσο, εξαιτίας της συγκεκριμένης τροπής που πήραν οι αντιδράσεις, καταλήξαμε εν τέλει ότι θα ήταν πιο γόνιμο να μην αναβάλουμε την εκδήλωση, αλλά να συζητήσουμε στα πλαίσιά της τα ερωτήματα που τέθηκαν από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Κατά συνέπεια η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί κανονικά (Σάββατο, 13 Δεκεμβρίου, 18:00, στην Πάντειο, στο αμφιθέατρο Σάκη Καράγιωργα). Το μόνο που θα αλλάξει είναι ο προσανατολισμός της συζήτησης. Εξάλλου, κατά την άποψή μας, πολλά από όσα συνέβησαν τις τελευταίες μέρες συνδέονται, σε ένα βαθμό τουλάχιστον, με το αρχικό θέμα της κουβέντας.

Η Ε.Ε. της ΑήΒ