Εξαιτίας των καιρικών συνθηκών, μεταθέτουμε την πολυαναμενόμενη συνάντηση για την επόμενη Κυριακή, 24 Φεβρουαρίου, στο ίδιο μέρος, την ίδια ώρα (βλ. εδώ). Δυστυχώς μας επιτίθενται ακόμη και τα φυσικά φαινόμενα. Δε μασάμε όμως.
(Είναι γνωστό ότι τα κανάλια και οι μετεωρολόγοι ηδονίζονται να κινδυνολογούν και συνήθως υπερβάλλουν. Για καλό και για κακό όμως, ας το πάμε μια βδομάδα πιο πίσω, για να μην τρέχει ο άλλος με -2 να δει τις μούρες μας).
Εκ της (εργατικής) διευθύνσεως
9 comments:
Φεβρουάριος 21, 2008 στο 9:37 π.μ.
bioannis
Σήμερα στο Δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Θερμαϊκού μια μερίδα ανίκανων ανθρώπων με τον Δήμαρχο παρέα τους, σχεδιάζουν να πάρουν απόφαση να γίνουν αμμοληψίες (αμμοληστείες) από τις αμμουδιές του Δήμου μας για να τις πάνε για μπάζα στην επέκταση του αεροδρομίου.
Θεωρούν όλους εμάς τους πολίτες του Θερμαϊκού “ιθαγενείς” και βλάκες, και νομίζουν οτι θα χάψουμε τις μανούβρες της εταιρείας που θέλει να κατασκευάσει την επέκταση του αεροδρομίου με υλικά που θα τις κοστίσουν όσο το δυνατόν φτηνότερα.
Τάζουν μαρίνες, εκβαθύνσεις στο “αλιευτικό καταφύγιο” (νοιάστηκε για τους ψαράδες η εταιρεία) και τα άλλα έργα που συγκεντρώνουν άμμο γύρω τους λόγω τραγικών λαθών στην κατασκευή τους. Τάζουν ακόμη και παραθαλάσσια συγκοινωνία προκειμένου να ληστέψουν την άμμο από τις γύρω παραλίες.
Ας μαζευτούμε στο Δημαρχείο απόψε στις 19:00 για να τους δίξουμε οτι δεν είμαστε ούτε “ιθαγενείς” ούτε βλάκες. Η “Επιτροπή αγώνα για τον Θερμαϊκό” καλεί κάθε νοήμονα και δημοκρατικό πολίτη να δηλώσει την αντίρρησή του σε αυτά τα σχέδια.
ΟΙ ΑΜΜΟΥΔΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟ ΑΓΑΘΟ
ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΜΠΑΖΑ ΚΑΙ ΥΛΙΚΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ
ΓΙΑ ΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ !!
ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΘΕΡΜΑΪΚΟΣ
ΜΙΑ ΝΕΑ ΚΟΡΩΝΕΙΑ
ΔΕΝ ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΑΚΤΕΣ
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΠΑΖΑ ΟΙ ΑΜΜΟΥΔΙΕΣ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟΛΗΣΤΕΙΑ !!!
Συγκέντρωση στο Δημαρχείο στις 19:00 (Διασταύρωση Περαίας)
Τι έγινε παιδιά, πως πήγε η συνάντηση;
Η συνάντηση πήγε αρκετά καλά. Μαζευτήκαμε γύρω στα 12 άτομα και συζητήσαμε διάφορα θέματα (το σύγχρονο καθεστώς της ασημαντότητας και οι δυνατότητες παρέμβασης μέσα σ' αυτό, τις συγγένειες και τις σχέσεις της ομάδας με άλλες ομάδες κλπ). Συμφωνήσαμε να επαναλαμβάνουμε τις συναντήσεις αυτές κάθε 2 βδομάδες αρχικά. Η επόμενη (λόγω Καθαρής Δευτέρας) κανονίστηκε για την Κυριακή 16/3, στις 18.00 στον Κοραή. Είπαμε να μιλήσουμε τότε για δύο ζητήματα 1) για τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης κοινωνίας (γενικευμένη απάθεια, ασημαντότητα κλπ) και 2) για τις εξελίξεις στα Βαλκάνια και την άνοδο του εθνικισμού.
Γενικά, είμαστε πολύ ικανοποιημένοι από την πρώτη συνάντηση, γιατί διαπιστώσαμε ότι υπάρχει ενδιαφέρον από όλους τους συμμετέχοντες αλλά και μία σύμπνοια ίσως όχι απαραίτητα στις απόψεις, αλλά στην πρόθεση να τις εξετάσουμε. Κινούμασταν δηλαδή κάπως στο ίδιο μήκος κύματος και δεν υπήρχε ούτε ανομοιογένεια ούτε ασυνενοησία, όπως ίσως φοβόμασταν πριν τη συνάντηση. Αυτά για την ώρα. Όποιος θέλει μπορεί ελεύθερα να έρθει στην επόμενη.
Να πω κι εγώ δυο τρία πιο συγκεκριμένα πράγματα. Γενικά αυτά που κυρίως συζητήθηκαν ήταν δύο θέματα: αυτό της σύγχρονης κατάστασης κι αυτό της δυνατότητας παρέμβασης και της συνεργασίας με άλλες ομάδες, κινήσεις κλπ.
Ως προς το πρώτο συζητήσαμε για τη σημασία του φαινομένου της ασημαντότητας και του κενού νοήματος. Οι απόψεις ήταν δύο: η μία έλεγε ότι, ναι μεν υπάρχει κενό νοήματος, αλλά αυτό δε μας λέει και πολλά, καθώς η κοινωνία δείχνει ευχαριστημένη με τον καταναλωτισμό. Ο καταναλωτισμός, οι διασκεδάσεις και το κυνήγι του χρήματος αντικαθιστούν το χαμένο νόημα. Η άλλη άποψη υποστήριξε ότι το ζήτημα δεν είναι τόσο απλό, καθώς, αν δούμε τα πράγματα περισσότερο ψυχαναλυτικά, θα διαπιστώσουμε ότι αυτή η κατάσταση ευφορίας στην οποία θέλουν τα άτομα να δείχνουν ότι βρίσκονται είναι μια μορφή συγκάλυψης, που φανερώνει μια έλλειψη κι ένα εσωτερικό κενό.
Αυτή η συζήτηση έχει σημασία, ΄διότι, όπως συμφωνήσαμε νομίζω, οι περισσότεροι τουλάχιστον, η απάντηση που θα δώσουμε σ' αυτό το ερώτημα καθορίζει τη θέση μας σχετικά με τη σημασία του φαινομένου της ασημαντότητας και του ρόλου που παίζει στα πλαίσια των αντιφάσεων του σύγχρονου καθεστώτος.
Αντιφάσεις οι οποίες έχουν να κάνουν με το γεγονός ότι ο καπιταλισμός έχει, όπως φαίνεται, καταφέρει να εξαλείψει σχεδόν τα αντιπολιτευτικά προς αυτόν ρεύματα, καταστρέφοντας κάθε μορφή νοήματος και φαντασιακού (πράγμα που συνιστά την άνοδο της ασημαντότητας). Αν είναι έτσι όμως τα πράγματα, τότε πώς θα καταφέρει να διαιωνίσει την ύπαρξη του, όταν, όπως το έχει πει κι ο Καστοριάδης, μέχρι σήμερα δε μπόρεσε να υπάρξει και να λειτουργήσει παρά στο βαθμό που ενσωμάτωνε στοιχεία απ' τα αντιπολιτευόμενα προς αυτόν ρεύματα (όπως έγινε με τις πιέσεις τους εργ. κινήματος); Απ' την άλλη, βέβαια, υπήρξε η άποψη ότι εδώ και 30 χρόνια ο καπιταλισμός έχει καταφέρει όχι μόνο να επιβιώνει απ΄ τις κρίσεις του, αλλά να βγαίνει και πιο ισχυρός μέσα απ' αυτές. Ταυτόχρονα, οι διάφορες μανούβρες που κάνουν κατά καιρούς οι κυβερνήσεις -ειδικά τώρα τελευταία-, προωθώντας κεϋνσιανής εμπνεύσεως μέτρα πρέπει να μελετηθούν ώστε να δούμε κατά πόσον μας λένε κάτι για την ικανότητα του καπιταλισμού, ακόμα και στη νεοφιλελεύθερη εκδοχή του, να ελίσσεται προκειμένου να ξεπερνά τις κρίσεις του.
Ως προς το ζήτημα του είδους παρέμβασης που θα μπορεί να υπάρξει υπό τις σημερινές συνθήκες αποπολιτικοποίησης (και ξεπεράσματος φυσικά της ιδέας ότι υπάρχει κάποιο προνομιακό επαναστατικό υποκείμενο), υπήρξαν δύο κατευθύνσεις. Η μία που έστρεψε την προσοχή προς αυτοοργανωμένες κινήσεις που πιθανώς να υπάρχουν, έστω με μερικό χαρακτήρα (κινήσεις πολιτών κλπ) και η άλλη που στάθηκε στη δράση στα πλαίσια του ήδη υπάρχοντος «κινήματος» (ελευθεριακός χώρος). Ως προς την πρώτη κατεύθυνση συζητήθηκαν οι δυνατότητες κι η «βιωσιμότητα» τέτοιων κινήσεων κι η πιθανότητα διεύρυνσης των, συνήθως περιορισμένων ή μερικών, προσδοκιών τους (ικανοποιείται το τάδε αίτημα και οι άνθρωποι αποσύρονται). Έγινε επίσης σύγκριση αυτών των κινήσεων με τις ανάλογου τύπου κινήσεις των αναρχικών (στέκια, «αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι» κλπ) και οι περισσότεροι, αν δεν απατώμαι, συμφωνήσαμε ότι αυτές οι δεύτερες έχουν κλειστό χαρακτήρα.
Η άποψη που υποστήριξε την περαιτέρω παρέμβαση στα πλαίσια των πιο συγγενών συνιστωσών του ήδη υπάρχοντος χώρου (κριτική ως προς την ιδέα μας ότι αυτός ο χώρος, στο μεγαλύτερο μέρος του, διαπνέεται από μια λογική υποκουλτούρας, κλεισμένης στον εαυτό της) στάθηκε σε δύο παραμέτρους: α) ότι οι θεωρητικές διαφωνίες δε θα πρέπει να τονίζονται με πολύ επιθετικό τρόπο, καθώς έτσι αποθαρρύνονται πιθανές συνεργασίες και ψυχραίνονται οι σχέσεις (χαρακτηριστικό παράδειγμα: δεν είναι πολύ σώφρον να λέμε, με τόσο εμφατικό τρόπο, ότι «ο μαρξισμός έχει χρεοκοπήσει» ή «ή θα παραμείνουμε μαρξιστές ή θα παραμείνουμε επαναστάτες», καθώς έτσι απομακρύνουμε, εκ των πραγμάτων, κάποιον που είναι με τη Ρ. Λούξεμπουργκ ή με τους συμβουλιακούς), β) ότι στα πλαίσια της γενικευμένης αποπολιτικοποίησης της κοινωνίας θα ήταν καλό, ακόμα και στα απειροελάχιστα πλαίσια αυτών που ασχολούνται σήμερα με την επαναστατική πολιτική, να υπάρξει ένας δημόσιος χώρος όπου να μπορεί να γίνει ένας στοιχειώδης διάλογος. Συζητώντας αυτή την άποψη, αναλύθηκε και η, πολλές φορές, λανθασμένη στάση μας απέναντι σε πιθανές συνεργασίες με άλλες ομάδες, όπως επίσης και η φύση των κινήσεων ή ομάδων με τις οποίες έχουμε σχέσεις.
Στα πλαίσια της ανάλυσης των σημερινών κινημάτων, τοποθετηθήκαμε λίγο και σχετικά με το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης (ή «υπέρ μιας άλλης παγκοσμιοποίησης» όπως θα ήταν πιο σωστό να το πούμε, ακολουθώντας το γαλλικό altermondialiste). Το συμπέρασμα ήταν, αν θυμάμαι καλά, ότι, αν και υπάρχουν θετικά στοιχεία, στις γενικές του γραμμές κινείται στα πλαίσια μιας ρεφορμιστικής προσέγγισης η οποία ασχολείται κυρίως με οικονομικής φύσεως προβλήματα. Δε θέτει, με άλλα λόγια, το πρόβλημα της ολότητας της κοινωνίας, ειδικά σήμερα που η αποσύνθεση της κοινωνίας μας αναγκάζει να το κάνουμε αυτό.
Τέλος, με αφορμή κυρίως άλλα ζητήματα, εθίγησαν και θέματα όπως η σημασία της ψυχαναλυτικής οπτικής για την ανάλυση της κοινωνίας και η σχέση της θεωρίας του Καστοριάδη με προηγούμενες προσπάθειες σύνδεσης του μαρξισμού –και της πολιτικής θεωρίας γενικότερα- με την ψυχανάλυση ή οι σχέσεις Μπούκτσιν-Καστοριάδη (με αφορμή τη γνωστή κριτική του πρώτου στον δεύτερο) και τα καντιανής εμπνεύσεως επιχειρήματα ενάντια στη θεωρία του τελευταίου για τη βούληση και την ικανότητα του ατόμου να αποφασίζει με έλλογο και διαυγασμένο τρόπο.
Για την καλύτερη οργάνωση των περαιτέρω συζητήσεων σκεφτήκαμε να αποφασίζουμε από πριν τα βασικά θέματα της εκάστοτε επόμενης συνάντησης, ούτως ώστε να μη χάνουμε χρόνο απ’ την κουβέντα. Εξού και τα θέματα που ανέφερε ο συντ. Θ. στο σχόλιό του. Επίσης, για να μην ασχολούμαστε μόνο με «θεωρητικά» ζητήματα, είπαμε να βάζουμε κάθε φορά ένα ζήτημα θεωρίας μαζί μ’ ένα ζήτημα επικαιρότητας.
Νίκος
den xreiazetai na eisai toso afelhs kai prwtogona epanastaths sthn prwtoph sou.fainetai oti de sevesai autous pou kaleis na agwnistoun mazi sou :)
filika,
e
Μπήκα πρώτη φορά στο μπλογκ-ακι σας. Το μόνο που έχω να πω είναι αυτο:
οποιαδήποτε θεωρία, ριζοσπαστική ή μη, γίνεται, φυσικά, ιδεολογία όταν χρησιμοποιείται από ανθρώπους που δεν έχουν πλήρη συνείδηση του εαυτού τους.
Και ΣΚΑΤΑ ΣΤΑ....
Οπότε, περαστικά μας (αμφίπλευρα)...
πραγματικα δεν καταλαβα κα8ολου το σκατο που αφησε ο προ-προηγουμενος μπενοντας στο blog σας λες και ειναι δημοσια τουαλετα.και πραγματικα η αισ8ηση της ανονημιας που προσφερει το internet παρεχει τη δυνατοτητα στους ευκοιλιους σε μπουρδες να χεζουν οπου βρουν χωρις να λογοδοτουν στις δυσμοιρες δημοσιες κα8αριστριες οι οποιες πασχιζουν να εντοπισουν τον αορατο χεστη που φοβαται να ξε-κα8αρισει τις κουραδες του απο το καμπινε του διαλογου.προσπα8ω να κατανοησω το οξυμωρο της μομφης του για τη συνειδητοτητα του εαυτου σας απο τη στιγμη που ο ιδιος αφηνει τη μαλακια του ως ανωνυμος,ως κανενας.κουραγιο συντροφοι.οι περιεργοι αυτοι καιροι 8α παρελ8ουν.
Θα παραφράσω ένα γνωστο ρητό: Μη χέζετε στο μπλογκ μας, εμείς δε γράφουμε στη χέστρα σας.
:)
Post a Comment