Πέθανε χτες στη Θεσσαλονίκη, σε ηλικία 100 ετών, ο Γιάννης Ταμτάκος. 
Από τα εφηβικά του χρόνια, τσαγκάρης ο ίδιος, εντάσσεται στο εργατικό κίνημα. Αρχικά συμμετέχει στο κίνημα των αρχειομαρξιστών και έπειτα στην τροτσκιστική ομάδα του Παντελή Πουλιόπουλου. Ο Ταμτάκος στα χρόνια της εξορίας του στη Γαύδο (’37-’42) αποχωρεί από την ομάδα Πουλιόπουλου και εντάσσεται στην ομάδα Στίνα, από τις γραμμές της οποίας θα αγωνιστεί ενάντια στο σταλινισμό και το σοβινισμό στα χρόνια της κατοχής. Το ’51 φεύγει μετανάστης στη Αυστραλία. Επιστρέφει μετά από 15 χρόνια για να διαπιστώσει ότι η πολιτική δράση –όπως τουλάχιστον την είχε ζήσει ο ίδιος, για παράδειγμα το Μάη του ’36 στη Θεσσαλονίκη- είχε ατονήσει. Παρ’ όλα αυτά διατηρεί τη φιλική του σχέση με τους παλιούς του συντρόφους, το Στίνα, τον Καστοριάδη κ.α., ενώ έρχεται σε επαφή με διάφορες αναρχικές ομάδες και συμμετέχει μάλιστα σε διάφορες συσκέψεις και εκδηλώσεις τους.
Ο Γιάννης Ταμτάκος, όπως και όλα τα μέλη της ομάδας Στίνα, υπήρξε ένα παράδειγμα επαναστατικού ήθους, τιμιότητας και αφοσίωσης στο πρόταγμα της χειραφέτησης της κοινωνίας. Κανένας από τους αγωνιστές αυτούς δεν εγκατέλειψε ούτε στιγμή την πίστη του, αλλά και τον αγώνα του για το σεβασμό της ανθρώπινης ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Αν πρόκειται το πρόταγμα της αυτονομίας, η βλέψη προς την ελευθερία της ανθρωπότητας να έχει κάποια συνέχεια στον 21ο αιώνα, είναι βέβαιο ότι πρέπει να διδαχθεί από το παράδειγμά τους και να ακολουθήσει τη γενναιότητα του πνεύματός τους που ποτέ δε δίστασε να αμφισβητήσει τις παραδοσιακές ιδεολογίες και τους εγκλεισμούς τους, ανεξάρτητα από το κόστος που είχε μια τέτοια αμφισβήτηση.
Από τα εφηβικά του χρόνια, τσαγκάρης ο ίδιος, εντάσσεται στο εργατικό κίνημα. Αρχικά συμμετέχει στο κίνημα των αρχειομαρξιστών και έπειτα στην τροτσκιστική ομάδα του Παντελή Πουλιόπουλου. Ο Ταμτάκος στα χρόνια της εξορίας του στη Γαύδο (’37-’42) αποχωρεί από την ομάδα Πουλιόπουλου και εντάσσεται στην ομάδα Στίνα, από τις γραμμές της οποίας θα αγωνιστεί ενάντια στο σταλινισμό και το σοβινισμό στα χρόνια της κατοχής. Το ’51 φεύγει μετανάστης στη Αυστραλία. Επιστρέφει μετά από 15 χρόνια για να διαπιστώσει ότι η πολιτική δράση –όπως τουλάχιστον την είχε ζήσει ο ίδιος, για παράδειγμα το Μάη του ’36 στη Θεσσαλονίκη- είχε ατονήσει. Παρ’ όλα αυτά διατηρεί τη φιλική του σχέση με τους παλιούς του συντρόφους, το Στίνα, τον Καστοριάδη κ.α., ενώ έρχεται σε επαφή με διάφορες αναρχικές ομάδες και συμμετέχει μάλιστα σε διάφορες συσκέψεις και εκδηλώσεις τους.
Ο Γιάννης Ταμτάκος, όπως και όλα τα μέλη της ομάδας Στίνα, υπήρξε ένα παράδειγμα επαναστατικού ήθους, τιμιότητας και αφοσίωσης στο πρόταγμα της χειραφέτησης της κοινωνίας. Κανένας από τους αγωνιστές αυτούς δεν εγκατέλειψε ούτε στιγμή την πίστη του, αλλά και τον αγώνα του για το σεβασμό της ανθρώπινης ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Αν πρόκειται το πρόταγμα της αυτονομίας, η βλέψη προς την ελευθερία της ανθρωπότητας να έχει κάποια συνέχεια στον 21ο αιώνα, είναι βέβαιο ότι πρέπει να διδαχθεί από το παράδειγμά τους και να ακολουθήσει τη γενναιότητα του πνεύματός τους που ποτέ δε δίστασε να αμφισβητήσει τις παραδοσιακές ιδεολογίες και τους εγκλεισμούς τους, ανεξάρτητα από το κόστος που είχε μια τέτοια αμφισβήτηση.
(στη φωτογραφία εικονίζεται ο Γιάννης Ταμτάκος (αριστερά) με το Σπύρο Στίνα το 1987)
Σχετικά links:
12 comments:
Νιώθω περίεργα, γιατι μόλις πριν λίγες ημέρες διάβαζα το βιβλίο του "αναμνήσεις μιας ζωής στο επαναστατικό κίνημα" και γι' αυτό όλο και ερχόταν στη μνήμη μου. Σκεφτόμουν μάλιστα χτες προχτές οτι πλέον σημπλήρωνε έναν αιώνα ζωής με το νέο χρόνο, αναφερόμουν σε αυτόν σε συζητήσεις κ.ο.κ. Ήταν ο τελευταίος τον Μοικανών, όπως και ο ίδιος το έθετε. Αντίο λοιπόν στο μπαρμπα - Γιάννη, η μνήμη του οποίου θα παραμένει ζωντανή.
Στέφανος
Sa na itan synenoimenoi oi treis tous (Stinas, Castoriadis kai Tamtakos) na pethainoun ana deka xronia, me diafora ligwn imerwn. Kai mena mou fainetai sa na kleinei enas kyklos, na teleiwnei mia epoxi. Nomizw den exei meinei kanenas pia apo tous palious tis omadas Stina - kai o Castoriadis einai tis deuteris genias.
Υπάρχει ένα ντοκυμανταιρ για τον Άγι Στίνα -φαντάζομαι το γνωρίζετε. Μήπως ξέρετε επίσης αν και πού θα μπορέσουμε να το βρούμε; Ακόμη να σημειώσω το εξής επι τη ευκαιρία. Το "αντίο" που είπα πριν το πέρνω πίσω, μιας και αν δεν κάνω λάθος -αν κάνω διορθώστε με- σημαίνει περίπου "στην ευχή του θεού". Θα τρίζουν τα κόκκαλα του Μπαρμπα Γιάννη!
Στέφανος
Τον είχα γνωρίσει πριν χρόνια σε μια κατάληψη στη Θεσσαλονίκη, τη Μαύρη Γάτα. Γλυκύτατος και καταρτισμένος άνθρωπος, που στα ενενηντατόσο του παρακολουθούσε με ενδιαφέρον τι συνέβαινε πολιτικά γύρω του και διατηρούσε την αισιοδοξία του. Τουλάχιστον έφυγε πλήρης ημερών και άφησε μια ουσιαστική υστεροφημία πίσω του.
Προς Στέφανο: απ' όσο ξέρω, addio σημαίνει "στο θεό" στα ιταλικά (a dio). Και όντως, τρίξανε τα κόκκαλα του Μπαρμπαγιάννη και γι' αυτό έγινε προχθές ο σεισμός στο Λεωνίδειο (όπου είχε κάνει την περίφημη διάλεξή του ο Καστοριάδης). Όλα εξηγούνται, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Νομίζω ότι ξέρω για ποιό ντοκυμανταίρ μιλάς, αλλά δεν το χω δει, καθώς δεν ξέρω ούτε εγώ πώς μπορεί να βρεθεί!
Προς Κώστα: εμείς έχουμε πάρει, τρόπον τινά, και το χρίσμα του Μπαρμπαγιάννη, γιατί είχε κάνει αφιέρωση στην ομάδα, στο αντίτυπο του βιβλίου του ενός παλιού μέλους μας. (Αστειεύομαι: μη διαρρεύσει και ξεφτιλιστούμε ολοκληρωτικά πλέον =) )
Στέφανε, για ντοκυμαντέρ για το Στίνα δεν ξέρω. Ξέρω μόνο για ένα ντοκυμαντέρ της ΕΤ3 για τον Ταμτάκο με τίτλο "Κόκκινο Μαύρο", το οποίο έχω σε μια παλιά βιντεοκασσέτα. Όποιος ενδιαφέρεται, ας πει, για να δούμε πως μπορούμε να το αναπαράγουμε.
Θανάση τα περισσότερα videoclub νομίζω διαθέτουν μηχανήματα που αντιγράφουν βιντεοκασσέτες σε dvd, οπότε ίσως αυτή είναι μία λύση. Εναλλακτικτώς διαθέτω κ εγώ το εν λόγω μηχάνημα οπότε αν ατυχήσεις με τα videoclubs ενημέρωσε με
Γειά σας και πάλι. Αφού πρώτα ζητήσω συγνώμη απο τους κατοίκους του Λεωνιδίου για τα δεινά που υπέφεραν εξ' αιτίας της δύναμης των λόγων μου, να πώ, πως το εν λόγω ημίωρο ντοκυμανταίρ της ΕΤ3 έχει ανέβει τις τελευταίες ημέρες στο ιντυμήντια, επομένως είναι διαθέσιμο κι εμείς σκεπτόμαστε να το προβάλουμε στα πλαίσια μιας εκδήλωσης για το Γιάννη Ταμτάκο που ενδέχεται να πραγματοποιήσουμε προσεχώς -δεν είναι, βέβαια, ακόμη καθόλου σίγουρο. Τώρα για τη μετεγγραφή απο κασσέτα σε DVD απευθύνεστε στους πλέον αρμόδιους. Τι σοι φοιτητές του τμήματος τεχνών ήχου και εικόνας είμαστε; (Οι 2 απο εμάς). Εγω ασφαλώς είμαι πολύ κακός φοιτητής, αλλά τη διαδικασία αυτή την έχουμε κάνει στο παρελθόν -με τη συνέντευξη του Καστοριάδη- χάρη στην πολύτιμη βοήθεια συμφοιτητή μας που προθυμοποιήθηκε. Κλείνοντας, πρόσεξα πως λέτε στο σημείωμα σας οτι ο Ταμτάκος έκανε εξορία στη Γαύδο και στην Ακροναυπλία. Νομίζω όμως πως ήταν στην Αίγινα και όχι στην Ακροναυπλία. Εμείς αυτό γράψαμε στο δικό μας μπλογκ. Επειδή δεν έχω το βιβλίο εύκαιρο αν θέλετε ρίξτε μια ματιά.
Στέφανος
Στέφανε, έχεις δίκιο για την Ακροναυπλία, θα το διορθώσουμε. Ο Ταμτάκος την ίδια περίοδο ήταν στη Γαύδο και τους υπόλοιπους της ομάδας τους συνάντησε ξανά το '42 νομίζω στο Ματαγωγών Πειραιά απ' όπου και απέδρασε. Υποθέτω πως αφού δε συμμετείχε στις συζητήσεις της Ακροναυπλίας, έφυγε από την ομάδα Πουλιόπουλου πεπεισμένος από την αλληλογραφία που φαίνεται να διατηρούσε με το Βουρσούκη. Για την Αίγινα, δεν ξέρω. Νομίζω πάντως ότι ολόκληρη την περίοδο '37-'42 ήταν στη Γαύδο. Πριν στη Θεσσαλονίκη, μετά στην Αθήνα και στην Αυστραλία.
Για το ντοκυμαντέρ, αν ενδιαφερθεί κάποιος βλέπουμε.
Μάλλον έκανα λάθος για την Αίγινα. Το διορθώσαμε.
Στέφανος
Μπήκα τυχαία στο site και είδα τα σχετικά σχόλια.
Συμβαίνει να έχω γυρίσει το ντοκιμαντέρ του Άγι Στίνα.
Ρίξτε μια ματιά στο blog μου http://lathrometanastis.wordpress.com/
Φιλικά
Τελικά είναι μικρός ο κόσμος, Γιάννη. Είδα και το πολύ ενδιαφέρον μπλογκ σου. Ίσως θα μπορούσαμε (αν θέλεις και συ) να οργανώναμε μια προβολή του ντοκυμαντέρ στα πλαίσια μιας εκδήλωσης για το Στίνα που συζητάμε εδώ και καιρό με κάποιους φίλους.
Post a Comment