Με αφορμή τη διατύπωση της πρόθεσης του Υπουργείου Άμυνας να επιβάλει την υποχρεωτική στράτευση όλων των νέων στα 18 και να καταργήσει τις αναβολές για λόγους σπουδών, έχουμε να καταθέσουμε τα εξής:
Καταρχάς, η διατύπωση αυτής της πρόθεσης φανερώνει την πρόθεση της κυβέρνησης να τοποθετήσει τον στρατό υψηλότερα από την παιδεία κατά την ιεράρχηση των θεσμών και των αξιών της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό επιβεβαιώνει και η στάση της απέναντι στις πρόσφατες φοιτητικές κινητοποιήσεις. Ασφαλώς η ιεράρχηση αυτή έγινε με βασικό στόχο την αντιμετώπιση του προβλήματος της μαζικής ανυποταξίας που –μεταξύ άλλων- έχει συμβάλει στην αποδυνάμωση, από πλευράς ανθρώπινου δυναμικού, του ελληνικού στρατού. Οφείλουμε όμως να αναρωτηθούμε αν επιθυμούμε μια κοινωνία όπου ο στρατός θα είναι ένας εκ των βασικότερων θεσμών της ή αν επιθυμούμε μια κοινωνία διαφορετική. Οδηγούμαστε έτσι αναπόφευκτα στο ερώτημα για τις φαντασιακές σημασίες της κοινωνίας που ενσαρκώνονται δια του θεσμού του στρατού.
Είναι αναμφισβήτητο ότι πρέπει να αναφερθούμε πρώτα απ’ όλα στον εθνικισμό. Ο στρατός είναι ο θεσμός-στυλοβάτης του εθνικισμού. Η στρατιωτική εκπαίδευση στην Ελλάδα γίνεται ως γνωστόν υπό τη μουσική υπόκρουση εμβατηρίων και ασμάτων που υπόσχονται την ανάκτηση της Πόλης (δηλαδή της Ισταμπούλ): «Στην Αγιά Σοφιά θα πάω μια βραδιά/ στην τουρική σημαία να βάλω μια φωτιά/ μετά θα κατεβώ, στην Άγκυρα θα μπω/ θα πνίξω μές στο αίμα τον τουρκικό λαό»
[1]. Από τα παραπάνω γίνεται προφανής η αυτονόητη σύνδεση του στρατού με τον εθνικισμό. Πως μπορεί, λοιπόν, κάποιος που δε θέλει να σκωτώσει τους γείτονές του, αλλά να συνυπάρξει μαζί τους, να συμβιβαστεί μ’ αυτόν τον οχετό; Και ας μην ακούσουμε πάλι ότι άλλο εθνικισμός άλλο πατριωτισμός[2].
Ο μιλιταρισμός εν γένει προβάλλει ως μοναδικό τρόπο επίλυσης των ανθρώπινων διαφορών τη βία και το αίμα. Μας λέει ότι ο άνθρωπος είναι ανίκανος να εγκαθιδρύσει μια κοινωνία, όπου οι άνθρωποι θα συνυπάρχουν και θα μοιράζονται μια κοινή μοίρα. Η διαφορά –στη γλώσσα, στη θρησκεία κλπ- γεννά de facto το μίσος και τη βία. Είναι αδύνατη μια κοινωνία όπου οι διαφορές θα λύνονται με το διάλογο και με βάση την αμοιβαία εκφρασμένη επιθυμία των ανθρώπων να συνυπάρχουν. Κατά τούτο, είναι αδύνατη μια κατάσταση ειρήνης μέσα στην κοινωνία και είναι επιβεβλημένη μια κατάσταση πολέμου όλων εναντίον όλων. Μια δημοκρατική και αυτόνομη κοινωνία, μια κοινωνία όπου οι ίδιοι οι άνθρωποι –και όχι οι «αντιπρόσωποί τους»- θα αποφασίζουν για τις υποθέσεις της ζωής τους, θεωρείται ουτοπική, επειδή το μιλιταριστικό φαντασιακό αδυνατεί το ίδιο να αντοληφθεί τον διπλανό του ως διαφορετικό και συνάμα ίσο και τον αντιλαμβάνεται μόνο ως ίδιο ή ως εχθρό.
Ο μιλιταρισμός εν γένει προβάλλει ως μοναδικό τρόπο επίλυσης των ανθρώπινων διαφορών τη βία και το αίμα. Μας λέει ότι ο άνθρωπος είναι ανίκανος να εγκαθιδρύσει μια κοινωνία, όπου οι άνθρωποι θα συνυπάρχουν και θα μοιράζονται μια κοινή μοίρα. Η διαφορά –στη γλώσσα, στη θρησκεία κλπ- γεννά de facto το μίσος και τη βία. Είναι αδύνατη μια κοινωνία όπου οι διαφορές θα λύνονται με το διάλογο και με βάση την αμοιβαία εκφρασμένη επιθυμία των ανθρώπων να συνυπάρχουν. Κατά τούτο, είναι αδύνατη μια κατάσταση ειρήνης μέσα στην κοινωνία και είναι επιβεβλημένη μια κατάσταση πολέμου όλων εναντίον όλων. Μια δημοκρατική και αυτόνομη κοινωνία, μια κοινωνία όπου οι ίδιοι οι άνθρωποι –και όχι οι «αντιπρόσωποί τους»- θα αποφασίζουν για τις υποθέσεις της ζωής τους, θεωρείται ουτοπική, επειδή το μιλιταριστικό φαντασιακό αδυνατεί το ίδιο να αντοληφθεί τον διπλανό του ως διαφορετικό και συνάμα ίσο και τον αντιλαμβάνεται μόνο ως ίδιο ή ως εχθρό.
Επιπλέον, μέσα στον στρατό λαμβάνουν χώρα μια σειρά από καταπατήσεις των ανθρωπίνων και ατομικών δικαιωμάτων. Όπως είναι γνωστό, απαγορεύεται ο συνδικαλισμός, απαγορεύεται η ανάνγωση εφημερίδων –προσφάτως επετράπη σε ορισμένους μόνο χώρους-, οι άνθρωποι στιβάζονται σε απαράδεκτες συνθήκες, αποκόπτονται από τον κόσμο, κάθε έννοια ιδιωτικού χώρου και ατομικότητας καταργείται και ο άνθρωπος υποβιβάζεται σε ζώο. Οι εξευτελισμοί και τα καψόνια βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη, έστω και αν τελευταία βαφτίζονται αλλιώς. Ο στρατός είναι θεσμός ολοκληρωτικός. Γι’ αυτό και τα ολοκληρωτικά καθεστώτα του 20ού αιώνα στηρήχθηκαν πάνω του. Για την ακρίβεια, τα ολοκληρωτικά καθεστώτα αποτέλεσαν την επέκταση του στρατιωτικού/μιλιταριστικού φαντασιακού σε όλη την κοινωνία. Οι ολοκληρωτικές κοινωνίες είναι κοινωνίες μιλιταριστικές, κοινωνίες στρατιωτικοποιημένες. Μόνο στο στρατό –και στις ολοκλήρωτικές κοινωνίες- ισχύει το αυστηρό μοντέλο της ιεραρχίας που απαγορεύει σε κάποιον να πει στον «ανώτερό» του ότι η διαταγή που του δίνει είναι ηλίθια. Γιατί είναι φυσικά ηλίθιο να ασχολείται κάποιος με το πόσο γυαλισμένς είναι οι μπότες του διπλανού του ή πόσο καλά έστρωσε το κρεβάτι του.
Μετά τα παραπάνω, πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί πρέπει να υπάρχει ο στρατός. Και αφού αναρωτηθούμε, πρέπει να απαντήσουμε: οι στρατοί δεν πρέπει να υπάρχουν, πρέπει να καταργηθούν. Η κατάργηση του θεσμού της μισαλλοδοξίας, του φανατισμού, του αίματος και της συντριβής της ανθρώπινης αξιοπρέπειας είναι ένα βήμα για την κατάργηση του ίδιου του πολέμου και της ανούσιας σπατάλης της ανθρώπινης ζωής στο όνομα των πατρίδων και των θρησκειών. Το 1930, το Ενωμένο Συμβούλιο Ειρήνης καλούσε τα έθνη του κόσμου να καταργήσουν τον μιλιταρισμό και την υποχρεωτική στράτευση και να εκπαιδεύσουν τους νέους ανθρώπους στην ειρήνη και την ανθρωπιά. Την έκκληση αυτή υπέγραφαν μεταξύ άλλων ο John Dewey, o Albert Einstein, ο Thomas Mann, o Bertrand Russell, ο Stefan Zweig κι ο Sigmund Freud. Είναι σίγουρο ότι αυτά τα σπουδαία πνεύματα ήταν αρκετά αφελή ώστε να πιστέψουν ότι το ανθρώπινο ον έχει τη στοιχειώδη λογική για να αναγνωρίσει την καταστροφικότητα του πολέμου και την απανθρωπιά του μιλιταρισμού. Εμείς πρέπει να είμαστε περισσότερο αφελείς και ουτοπιστές για να προσυπογράφουμε 80 χρόνια μετά την έκκλησή τους. Οι εμπειρίες του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, του Ολοκαυτώματος και του Ψυχρού Πολέμου είναι ικανές να κάνουν την έκκληση αυτή πιο πειστική; Sero sapient Phryges (αργά μαθαίνουν οι Φρύγες). Ή μήπως δεν μαθαίνουν καθόλου;
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ, ΤΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΜΙΑΣ ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
[1] Επειδή ο ελληνικός στρατός είναι αρκετά εκσυγχρονισμένος ώστε τέτοιες εκδηλώσεις να «απαγορεύονται», οι ανώτεροι αξιωματικοί φροντίζουν να βάζουν κάποιον έφεδρο να «ανεβάζει το ηθικό του στρατεύματος». Το παραπάνω δεν ακούγεται σε κανένα στρατόπεδο εκπαίδευσης των ειδικών δυνάμεων, αλλά κατά την εκπαίδευση νεοσυλλέκτων του πεζικού στη Σπάρτη.
[2] Βλ. σχετικά το κείμενό μας «Το Έθνος, η Ιστορία και η Αλήθεια» στο παρόν blog.
26 comments:
Ας σημειωθεί οτι σήμερα ,15 Μαιου ,έχει καθιερωθεί απο τη γενική αμνηστεία παγκόσμια ημέρα των αντιρρησιών συνείδησης των οποίων τα δικαώματα τους καταπατώνται με πoινικοποίηση με διπλάσια θητεία απο τον κανονίκο φαντάρο καιεξορισμένους σε απόμακρα μέρη της ελληνικής περιφέρειας και ελάχιστη μίσθωση.
Κατακριτέες οι νέες σκεψεις των διοικούντων ''εγχσυχρονιστικών '' κομμάτων της ελλάδος ,που αν μη τι άλλο αρνούνται να απονεκρώσουν έναν ακόμη συντηριτικό θεσμό ο οποίος ,πέρα απο εξαναγκαστική κοινωνική προσφορρά σε κάτι που εχθρέυεσαι ή αδιαφορείς ,σε μετάτρεπει σε έναν έξοχο πειθήνιο και διευθυνόμενο πολίτη ή στην καλύτερη των περιπτώσεων ,σου δημιουργεί ανεπανόρθωτη ψυχολογική φθορά.
Ασφαλώς προσυπογράφουμε. Το παραπάνω κείμενο το βγάλαμε και με την αφορμή της Παγκόσμιας Ημέρας Αντιρρησιών Συνείδησης. Παραπέμπουμε και στο site του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης: www. antirrisies.gr
Θ.
Θεωρώ κατ'αρχάς ουτοπικό την κατάργηση του στρατού διότι δεν υπάρχει κοινωνία στην ιστορία που να μην έχει έναν στοιχειώδη τύπου στρατό που να μπορεί να υπερασπίσει τον εαυτό της και τα συμφεροντά της, ειδάλως θα ηττηθεί σύντομα απο κάποια άλλο κράτος κλπ. Επίσης ο φασισμός στον Β΄ΠΠ ηττήθηκε στρατιωτικά απο τις δυτικές δυνάμεις που έχουν στοιχειώδη/θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα αν δεν υπήρχαν ο στρατοί θα είμασταν ακόμα ύπο φασιστικό καθεστώς.
Καταρχάς το κριτήριο βάσει του οποίου κρίνεις είναι εντελώς αυθαίρετο: το ότι όλες οι μέχρι τώρα κοινωνίες είχαν στρατό δε σημαίνει σε καμία περίπτωση πως δε μπορεί να υπάρξει στο μέλλον μια κοινωνία χωρίς στρατό. Η ιστορία είναι δημιουργία και ως εκ τούτου ανοιχτή στο καινούργιο και στο πρωτοφανέρωτο. Εκτός κι αν γνωρίζεις κάποιους νόμους λειτουργίας της ιστορίας που εμένα μου διαφεύγουν.
Το αίτημα για την κατάργηση του στρατού συνιστά κομμάτι του γενικότερου προτάγματος για τη δημιουργία μιας κοινωνίας δημοκρατικής και αυτόνομης, όπου οι άνθρωποι δε θα υποτάσσονται στις ετερόνομες τάσεις τους. Το δίλημμα μεταξύ ρεφορμισμού και επανάστασης είναι όπως πάντοτε φενακίστικο. Ακόμα και μέτρα ρεφορμιστικού τύπου να απαιτούμε, κάτι τέτοιο γίνεται πάντοτε μέσα στα πλαίσια του γενικότερου προτάγματός μας.
Εξάλλου, εμείς θέλουμε μια κοινωνία όπου δε θα υπάρχει κανένας στρατός. Αυτό ίσως να μπορούσε να γίνει -πολύ δύσκολα βέβαια- και υπό συνθήκες καπιταλισμού. Εν πάση περιπτώσει, το αίτημά μας έχει, εκτός των άλλων, και ως στόχο την καταδίκη του μιλιταριστικού πνεύματος. Δεν έχει δηλαδή μόνο "πρακτική" σημασία.
Ακόμα και σε μια δημοκρατική κοινωνία όμως, αν κάποιοι έφτιαχναν στρατό, για να κυριαρχήσουν επί των υπολοίπων, φυσικά και θα αμυνόμασταν. Πράγμα που θα συνέβαινε και στην Ευρώπη του Β' Π.Π., αν, υποθετικά μιλώντας, τα μη ναζιστικά και φασιστικά κράτη δεν είχαν στρατό.
Νίκος
Το παράδειγμα του ανώνυμου παραπάνω είναι χαρακτηριστικό της ετερονομίας. Δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι μπορεί να υπάρξει μιά κοινωνία διαφορετική από αυτή που έχει στο μυαλό του. Σε μιά αυτόνομη και δημικρατική κοινωνία είναι αυτονόητο ότι δε θα υπάρχουν "κράτη" και ¨συμφέροντά τους". Αν ο ανώνυμος ζούσε στην εποχή του Διαφωτισμού θα υποστήριζε ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρξει κοινωνία χωρίς βασιλιά. Μηπως όμως τελικά μπορεί;
Θ.
1.Λέτε πως "Ο στρατός είναι ο θεσμός-στυλοβάτης του εθνικισμού", στρατοί όμως υπήρχαν και πριν την εμφάνιση του εθνικισμού.
2.Οι εφημερίδες όπως και τα βιβλία δεν απαγορεύονται στο στράτευμά.
3.Πρόσφατα επετράπει και ένας υποτηπώδεις περιορισμένος συνδικαλισμός.
4.Ο σημερινός στρατός στην Ελλάδα δεν ανταποκρίνεται 100% στην περιγραφή που κάνετε και εν πάση περιπτώση δεν έχει καμία σχέση με μία ολοκληρωτική ή στρατοκρατούμενη κοινωνία όπως προσπαθείτε να το παρουσιάσετε. Εξάλλου υπάρχουν εσωτερικές διαδικασίες ή οργανώσεις (Επ.Αλλ.Στρ. κ.α.) που μπορούν να βελτιώσουν ή περιορίσουν παράνομα ή ακραία φαινόμενα.
5. Τί προτείνετε όμως αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, να καταργηθεί ο στρατός, η υποχρεωτική στράτευση? Ή λέτε απλώς θέλουμε μια αυτόνομη κοινωνία.
Γιώργος Στίνας
προς Γιώργο
Προσοχή στο όνομα: δεν παίζουμε με τα ιερά. Λόγω όμως Κέρκυρας ίσως να μειωθεί κάπως η ποινή σου.
1)Μπορεί παλιότερα να μην υπήρχε εθνικισμός, αλλά μόνο τοπικισμός, τώρα όμως που υπάρχει, ο στρατός είναι βασικός εκφραστής του.
2)Η στρατιωτική νοοτροπία και το μιλιταριστικό πνεύμα εκφράζουν μια λογική πολύ συγγενή με αυτή του ολοκληρωτισμού. Ή, για την ακρίβεια, εκφράζουν την ίδια. Τώρα, αν η γενικότερη αποσύνθεση των θεσμών της σύγχρονης κοινωνίας έχει κάνει τα πράγματα σχετικώς χαλαρότερα στον ελληνικό στρατό, αυτό δεν αλλάζει τα πράγματα. Άλλωστε, για τον ίδιο λόγο, ούτε ολοκληρωτισμός μπορεί πλέον να υπάρξει (βλ. πχ τι λέει επί τούτου ο Καστοριάδης στο "Ψυχανάλυση και κοινωνία ΙΙ" του Καιρού). Αν ο στρατός μπορούσε να είναι όπως τον θέλουν οι στρατοκράτες, θα ενσάρκωνε πλήρως το μιλιταριστικό φαντασιακό.
3)Αν και είναι λίγο φενακιστική -ως εκβιαστική- η λογική της Realpolitik, θα έλεγα ότι καταρχήν χρειάζεται μια εξομοίωση του ελληνικού στρατιωτικού καθεστώτος με τα ανάλογα ευρωπαϊκά. Η κατάργηση του στρατού, ακόμα και μέσα στο παρόν καθεστώς, θα είχε νόημα για το σύνολο των κρατών. Τι να το κάνουμε αν, πχ, δεν έχει στρατό η Ελβετία, αλλά έχει η Αμερική ή η Ρωσία και το Ιράν;
Το αίτημα εξάλλου για την κατάργηση του στρατού είναι του ίδιου τύπου με το αίτημα αλλαγής του προσανατολισμού του πανεπιστημίου, όπως το διατυπώσαμε στην προκήρυξη "Για ένα ελεύθερο παν/μιο". Μπορεί, δηλαδή, με όρους Realpolitik να είναι ουτοπικό και ανεφάρμοστο, έχει όμως αξία "φαντασιακή", καθώς χτυπά την ιδεολογία που εκφράζεται διά μέσου των υπό αμφισβήτηση θεσμών.
Νίκος
Αν όχι όλοι πολλοί απο τους θεσμούς σήμερα έχουν "μολυνθεί" όπως λέει ο Καστ. απο το στοιχειό της αυτονομίας και για αυτό γίνονται ανεκτοί και απο αντίθετους του σημερινού καθαστώτος, είναι σημαντικό να μην παραγνωρίζουμε το γεγονός αυτο γιατί μας οδηγεί στη μανιχαιστική λογική αυτονομία/ετερονομία με αποτέλεσμα να μην αναγνωρίζουμε σημαντικές πτυχές/ελευθερίες στους σημερινούς θεσμούς.
Γ.
1. Ο συνδικαλισμός στο στρατό απαγορεύεται. Απαγορεύεται για όσους κάνουν την υποχρεωτική θητεία τους, απαγορεύεται και για τους μόνιμους. Για τους τελευταίους εκκρεμεί η υπόθεση στο Σ.Τ.Ε. αν δεν κάνω λάθος.
2. Οι εφημερίδες απαγορεύονται εκτός από το ΚΑΨΙΜΙ. Το ίδιο ισχύει αν δεν κάνω λάθος και για τα βιβλία. Προς τι τα ψέμματα, Γ.;
3.Την προηγούμενη Κυριακή, μέλη της επιτροπής Αλληλεγγύης Στρατευμένων προσήχθησαν επειδή μοίραζαν ενημερωτικά φυλλάδια κατά τη διάρκεια επισκεπτηρίου στην Κόρινθο (Κ.Ε. 20/5/07, σελ 64.).
Επειδή είναι βέβαια εύκολο να κάνουμε τους επαναστάτες, αλλά είναι μάλλον ευκολότερο να κάνουμε του οπαδούς του Νόμου και της Τάξης, ας μας πει ο Γ. αν οι υπηρετούντες τη στρατιωτική θητεία τους έχουν τα από τη Οικουμενική Διακύρηξη Των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και από την αντίστοιχη Ευρωπαική Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα κατοχυρωμένα δικαιώματα και αν αυτά παραβιάζονται κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας στην Ελλάδα. Η στρατιωτική θητεία στην Ελλάδα παραβιάζει κατάφορα τα άρθρα: 1,2,3,4,5,6,8,9,10,12,13,18,19,20,21,23,24,27, σχεδόν ολόκληρη δηλαδή την Οικουμενική Διακύρηξη. Και αντί να διαμαρτυρόμαστε για τις κατάφορες παραβιάσεις, κάνουμε το συνήγορο της στρατοκρατίας; Να αναζητήσουμε τις θετικές πλευρές-τα στοιχεία αυτονομίας του στρατού;Κοροιδευόμαστε; Μερικοί οπαδοί του πολιτικού φιλελευθερισμού φαίνεται πως δεν είναι και τόσο ειλικρινείς.
Θανάσης
Νομίζω, Γιώργο, ότι εδώ και κάποιο καιρό, ολόκληρη η πολιτική σου σκέψη έχει περισταλεί στην υπενθύμιση των αρνητικών ελευθεριών που υπάρχουν στα φιλελεύθερα καθεστώτα. Την ύπαρξη αυτών των ελευθεριών δε νομίζω να την αμφισβήτησε ποτέ κανείς από εμάς. Αυτή σου η ένσταση θα είχε αξία για τους αναρχικούς. Εμείς όμως -όπως επίσης κι ο Καστοριάδης- δεν είμαστε αναρχικοί. Και γι' αυτό ακριβώς είναι ριζοσπαστική η σκέψη του Καστοριάδη: επειδή αρνείται να μπει σε διλήμματα του τύπου "ή κοινοβουλευτισμός ή φασισμός", όπως τα θέτουν όχι μόνο οι τσαρλατάνοι αλά Μπερνάρ Ανρύ Λεβύ (ο οποίος, το υπενθυμίζω, ήταν φανατικά υπέρ της επίθεσης του Ισραήλ στο Λίβανο), αλλά και άνθρωποι σοβαροί σαν τον Wolin. Η αυτονομία είναι κάτι άλλο, διαφορετικό τόσο από τον φιλελευθερισμό, όσο και από τον αναρχισμό. Συνεπώς δεν πρέπει ό,τι λέμε να το αντιμετωπίζεις λες και το λένε αναρχικοί.
Νίκος
1.Ο συνδικαλισμός επετράπει στους μονίμους με κάποιους περιορισμούς φυσικά.Είναι όμως μια αρχή.(Τι δείχνει όμως αυτή η ενέργεια? Δείχνει πως αξιωματικοί με μόρφωση και δημοκρατική κουλτούρα μπορούν να φέρουν αλλαγές)
2. Επιμένω πως εφημερίδες και βιβλία δεν απαγορεύονται στο στράτευμα, τουλάχιστον στην πράξη.Μιλάω εκ πείρας!!
3.Η ιεραρχία και η πειθαρχία στο στράτευμα δεν το καθιστούν έναν φασιστικό θεσμό διότι υπάρχουν δικαιώματα των στρατευσίμων και κάθε ενέργεια βίας και αυθαιρεσίας μπορεί να καταγγελθεί και να ελεγχεί. Εάν δηλαδή αναπτυχθεί μία δραστηριότητα υπεράσπισης μπορούν όλοι να ελεγχούν και να υποστούν κυρώσεις, το ζήτημα είναι ότι η υπεράσπιση δικαιωμάτων δεν υφίσταται στην κουλτούρα του έλληνα.Είναι δηλαδή θεμιτό "να διαμαρτυρόμαστε για τις κατάφορες παραβιάσεις της στρατοκρατίας" πώς όμως θα γίνει αυτό χωρίς "Να αναζητήσουμε τις θετικές πλευρές-τα στοιχεία αυτονομίας του στρατού;" τη δυνατότητα ελέγχου της εξουσίας? Όμως αναιρείται αυτή η δυνατότητα από την αντίληψη που λέει "κοροιδευόμαστε?" Δλδ είναι θεμιτό να χρησιμοποιούμαι τις αρνητικές ελευθερίες είναι όμως απαράδεκτο!!!
4.Δεν κάνω τον επαναστάτη γιατί δεν είμαι επαναστάτης.
5.Δεν εξαντλούμαι στην υπεράσπιση των αρνητικών ελευθεριών, άλλα υπερασπίζω τη θετική ελευθερία σταδιακά, να διαποτίσει πρώτα το φαντασιακό του πολίτη για να πάει παραπέρα. Σε δόσεις!
Γιώργος.
1)Τουλάχιστον πρέπει να παραδεχτείς ότι από ένα σημείο κι έπειτα το μόνο σχόλιο που έχεις να κάνεις για ό,τι γίνεται -όπως επίσης και για τις παρεμβάσεις της ομάδας, αρχής γενομένης με το κείμενο περί "Διαχωρισμού κράτους εκκλησίας"- είναι τα περί αρνητικών ελευθεριών. Συν τα περί επικείμενου ολοκληρωτισμού που θα έρθεια απ' τους δέκα μαλάκες των Εξαρχείων.
2)Ο στρατός αυτός καθεαυτός δεν έχει κανένα θετικό ή αυτόνομο στοιχείο. Σε αντίθεση με τη φιλελεύθερη κοινωνία γενικώς, τα """θετικά""" στοιχεία του στρατού είναι σαν ακίδες και απόλυτες παραφωνίες μέσα του. Κι αυτό διότι ο στρατός είναι θεσμός ο οποίος εκ φύσεως είναι αντίθετος προς τον εκδημοκρατισμό κάθε είδους. Ένας δημοκρατικός στρατός είναι αντίφαση στους όρους, εκτός κι αν είμαστε σταλινικοί. Εμάς δε μας ενδιαφέρει ο εκδημοκρατισμός του στρατού, αλλά η καταργησή του. Στο βαθμό τώρα που η κατάκτηση ελευθεριών μέσα στο στρατό συνεισφέρουν στην αποσύνθεση του μιλιταριστικού και φασιστικού του φαντασιακού, προφανώς και τις προσυπογράφουμε. Γι' αυτό εξάλλου υποστηρίζουμε και τον Σύνδεσμο Αντιρρησιών.
3)Το θέμα όμως είναι να δούμε τελικά τι είναι αυτή η περίφημη λογική του "σταδιακά". Πρόκειται για τη λογική του διαχωρισμένου και αποκομμένου από οποιαδήποτε επαναστατική προοπτική ρεφορμισμού. Προφανώς, Γιώργο, επειδή έχεις δει την άνευ προηγουμένου απάθεια που κυριαρχεί, σκέφτεσαι ότι μια απλώς φιλελεύθερη και άνωθεν ασκούμενη πολιτική ίσως να ναι πιο αποτελεσματική και αποδοτική, ακόμα κι αν έχει πιο περιορισμένη εμβέλεια. Στην πορεία όμως μάλλον απορροφήθηκες πλήρως από τον φιλελευθερισμό και ξέχασες την επανάσταση. Γιατί, αν δεν είχε συμβεί αυτό, δε θα ξεχνούσες το βασικό για κάθε αυτόνομη πολιτική γεγονός ότι το θέμα είναι τι κάνει η ίδια η κοινωνία, όχι το Κράτος και η διαχωρισμένη εξουσία. Και στις μέρες μας, ακριβώς λόγω της άνευ προηγουμένου απάθειας, βασικό καθήκον της επαναστατικής πολιτικής είναι να θέτει το αίτημα της πολιτίκής -και γενικής στη συνέχεια- επανενεργοποίησης της κοινωνίας. Αν οι άνθρωποι είναι υπό καθεστώς χαύνωσης, καμιά άνωθεν φιλελευθεροποίηση δεν ριζώνει. Η νεώτερη ιστορία της Ελλάδας είναι εύγλωττη απόδειξη. Μην ξεχνάς εξάλλου ότι, ακριβώς γι' αυτό, ο Καστοριάδης έλεγε ότι στην Ελλάδα μόνο η επανάσταση μας σώζει, αφού δεν υπάρχει πολιτική παράδοση. Γενικώς έχεις προσβληθεί από το τετομουζελικό κλπ φαντασιακό, το οποίο, ως κρατιστικό, είναι εντελώς ολογαρχικό.
Και στο κάτω κάτω, το πρώτιστο μέλημα της δημοκρατικής πολιτικής είναι η προπαγάνδιση των αντιμιλιταριστικών ιδεών, όχι των πιθανών φιλελευθεροποιήσεων εντός του στρατού. Εμάς αυτό που μας νοιάζει είναι να απορρίψει η κοινωνία την αναγκαιότητα ύπαρξης του στρατού και κατ' επέκταση της βίας. Όπως επίσης μας νοίαζει να σταματήσουν οι άνθρωποι να πηγαίνουν να σκωτώνονται σα μαλάκες στους πολέμους.
Νίκος
1.Δε δέχομαι ότι εξαντλούμαι στην υπεράσπισή των αρνητικών ελευθεριών, απλά περιορίζω τη θετική ελευθερία στην έννοια του ενεργού πολίτη και της κοινωνίας των πολιτών στις αρχές και τις αξίες του (νεοελληνικού) Διαφωτισμού και όχι στη σημασία της επανάστασης, αν και για μένα η επανάσταση έγινε, είναι ακριβώς οι αρχές του διαφωτισμού και του κράτους δικαίου που πρέπει να υπερασπίσουμε.(Διατηρώ και διεκδικώ το δικαιωμά να μπορώ να αλλάζω τις ιδέες και απόψεις μου, να τις δημοσιεύω και να τις υπερασπίζω).
2."Στην περίπτωση που αποσκοπούμε να φθάσει μία αλλαγή στο μέγιστο βάθος (δλδ να αγγίξει τις ρίζες και κατ'αυτό τον τρόπο να είναι ριζική) πρέπει να δίνουμε τη θεραπευτική ουσία σε ελάχιστες δόσεις άλλα αδιάλειπτα και κατά μεγάλα χρονικά διαστήματα!Τί μέγαλο μπορεί να δημιουργηθεί διαμιάς? Συνεπώς ας παρατήσουμε την προσπάθεια να αντικαταστήσουμε, βιαστικά και διαπράττοντας βιαιότητες, τη μορφή της ηθικής, την οποία έχουμε συν-ηθίσει και συνηθίσει, με μία νέα θεώρηση και βίωση των αξιών, με μία ανακατάταξη της ιεραρχίας των αξιών και των σκοπών. Όχι, θέλουμε να ζήσουμε ακόμη για καιρό με εκείνη τη μορφή της ηθικής -έως ότου (πολύ αργά όπως εικάζω) αντιληφθούμε ότι η ανακατάταξη των αξιών και των σκοπών υπερτερεί, μέσα μας, σε σύγκριση και σε σύγκρουση με τη παλαιά θεώρηση και βίωση της ιεραρχίας των αξιών, σκοπών, αγαθών. Και έως ότου αντιληφθούμε ότι οι μικρές δόσεις, με την παροχή των οποίων πρέπει από τούδε και εις το εξής να εξοικειωθούμε, εγκαθίδρυσαν μέσα μας μία νέα φύση..."(Χρήστος Αξελός "Τα 3 σήματα της δημοκρατίας" εκδ. Ελλην.Γράμμ.)
3.Ακριβώς για αυτές τις "ακίδες" και τις "παραφωνίες" μιλάω, εντάξει μπορείς να μην τις πείς αυτονομία άλλα δίνουν δυνατότητες ελέγχου και αλλαγών και εμποδίζουν τις αυθαιρεσίες φανατικών.
4. Η ιστορία της Ελλάδας δείχνει ακριβώς τη διάδοση των δυτικών ιδεών και την επιβολή τους από τα πάνω, από μιά δημοκρατική ηγεσία(ολιγαρχία). Και πολύ αργά τη δειυσδυσή τους στο λαό.
5."Εμάς δε μας ενδιαφέρει ο εκδημοκρατισμός του στρατού, αλλά η καταργησή του. Στο βαθμό τώρα που η κατάκτηση ελευθεριών μέσα στο στρατό συνεισφέρουν στην αποσύνθεση του μιλιταριστικού και φασιστικού του φαντασιακού, προφανώς και τις προσυπογράφουμε."
Νομίζω πως αυτή η παράγραφος ηχεί κάπως αντιφατική, γιατί ή σας ενδιαφέρει η φιλελευθεροποίηση στο στρατό είτε όχι.
6. Στην ελλάδα ο κόσμος δεν μπορεί να δεχτεί τα Σκόπια ως Μακεδονία και θα μιλήσεις για κατάργηση του στρατού?
6.Τοποθετώ τον εαυτό μου στη Δημοκρατική Αριστερά(μη-επαναστατική, αντι-κομμουνιστική, μεταρρυθμιστική) και προσπαθώ να βλέπω τον Καστοριάδη (όπως και κάθε Καστ. γόνιμα και κριτικά.)
Γιώργος (Παπα'ι'ωάννου,Καστοριάδης,Άρεντ,Μπούκτσιν,Γουόλιν,Ρόρτυ....)
1.Απ' ότι βλέπω, Γιώργο συνεχίζεις την προσπάθειά σου να παραπληροφορείς για τα ζητήματα του στρατού. Ο συνδικαλισμός στους υπηρετούντες την σταρατιωτική τους θητεία ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ. Το ίδιο ισχύει και για τους αξιωματικούς, όπως σου είπα εκρεμμεί η απόφαση του ΣΤΕ, και ο νόμος που αναφέρεις δημιουργήθηκε για να μην εφαρμοστεί.
Ο φασιστικός κανονισμός 20-1 εξακολουθεί να ισχύει στο στρατό και οι εφημερίδες απαγορεύονται εκτός του ΚΑΨΙΜΙ. Αυτά που λες για τα βιβλία και τις εφημερίδες ίσχυαν για σένα που δεν υπηρέτησες υποχρεωτική θητεία, αλλα ήσουν αξιωματικός. Ίσως μπορείς να μας πληροφορήσεις εκ πείρας αν γίνονται στο στρατό καψόνια, εικονικοί βιασμοί κλπ. Είναι πολύ λυπηρή η εικόνα ενός ανθρώπου που προσπαθεί να υπερασπιστεί το στρατιωτικό φαντασιακό. Ακόμα περισσότερο όταν το κάνεις εσύ.
2.Νομίζω ότι οι τελευταίες διατυπώσεις σου είναι κατατοπιστικές, από την άποψη ότι κάνεις σαφές ότι δεν έχεις καμία σχέση -παραμόνο εξωτερική- με το πρόταγμα της αυτονομίας. Πρέπει, νομίζω, να πάψεις να χρησιμοποιείς το όνομα του Καστοριάδη, της Άρεντ, του Στίνα, ακόμα και του Μπούκτσιν, από σεβασμό στη μνήμη τους. Εμείς είμαστε επαναστατική ομάδα και όχι κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας για να μας ενδιαφέρουν οι πολιτικές μανούβρες, η ψηφοθηρία και τα γενναία ψεύδη. Το τι θα πει η ολιγαρχία στο λαό για να τον καθοδηγήσει είναι δικό σου πρόβλημα. Εμείς διατηρούμε το δικαίωμα να εκφράζουμε το πρόταγμά μας για μιά διαφορετική κοινωνία, δικαίωμα που έχει κατακτηθεί από τις επαναστάσεις και τα γενναία πνεύματα του Διαφωτισμού τα οποία εσύ καπηλεύεσαι.-
Θανάσης
1. Έν πάση περιπτώση μπορεί να είσαι καλύτερα πληροφορημένος και να μην ισχύει ακόμα, σημασία όμως έχει πως η κίνηση αυτή ανοίγει νέους δρόμους στο στράτευμα αφού στα αιτήματα συμπεριλαμβάνεται και η ελευθερία έκφρασης.
2.Επίσης επιμένω πως στην πράξη δεν απαγορεύονται βιβλία και εφημερίδες και αυτό ισχύει για όλους, για την ιστορία ήμουν υπαξιωματικός και έκανα θητεία.
3.Καψόνια γίνονται και πολλες φορές ακραία, επαναλαμβάνω όμως πως μπορούν να καταγγελθούν και να αποφευχθούν.
4. Εγώ καταθέτω τις απόψεις μου και κάνω κριτική στις δικές σας όπως εσείς κάνετε στις δικές μου, αυτό δεν το αφαίρει κανείς από κανέναν.
5.Από ποιά θέση κρίνει κανείς ποιός θα επικαλείται ποιόν? Ποιός έχει το copyright?
Γιώργος
Το ποιός θα επικαλείται ποιόν και με ποιόν τρόπο, θα το κρίνει αυτό που λέγονταν -όταν υπήρχε- αιδώς και αυτό που λέγονταν -όταν υπήρχε- ύβρις.
Λέγοντας ότι ήσουν αξιωματικός εννοώ ότι δεν ήσουν κληρωτός, και κατά τούτο δεν έκανες θητεία.
Πριν ένα χρόνο, όταν ένας φίλος μου κετετάγη στο ναυτικό, του κατέσχεσαν τα 3 βιβλία που είχε στην τσάντα του λέγοντάς του ότι απαγορεύεται από τον κανονισμό. Βέβαια, επιτρέπονται τα βιβλία στο στρατό.Θα κοροιδευόμαστε.
Μπορείς να κάνεις ό,τι κριτική θες, αλλά θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε ποιό είναι το δικό σου πρόταγμα.
Και αφού το μάθουμε αυτό, να μας περιγράψεις τις τωρινές δικές σου προσπάθειες για να βελτιωθεί η κατάσταση μέσα στο στρατό. Ή μήπως η φιλελεύθερη ολιγαρχία δεν ενδιαφέρεται γι' αυτό; Για τις 7 αυτοκτονίες μέσα σε 5 μήνες; Ή μήπως οι εξευτελισμοί που υφίστανται οι άνθρωποι κατά τη διάρκεια της θητείας τους δεν έχουν σχέση με αυτές;
για το αποπάνω: Θανάσης
1.Παραινέβη στη συζήτηση για να σχολιάσω την παρεμβασή σας στο ζήτημα του στρατού και της θητείας στη χώρα μας και να εκφράσω κάποιες απόψεις και ενστάσεις και όχι να απολογηθώ για την κατάσταση στο στράτευμα. Δεν είμαι εκπρόσωπος τύπου του ΓΕΕΘΑ.
2.Κατα την κατάταξη δεν επιτρέπετε να έχεις τίποτα μαζί σου έκτος ότι ορίζει ο κανονισμός, και αυτό για τον πρώτο μήνα μονάχα.
3.Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, λέω πως όλα αυτά που γίνονται στο στρατό μπορούν να αντιμετωπιστούν και να εξαλειφθούν και έσυ μου απαντάς οτι τα υπερασπίζω.
Γιώργος
«Δε θα έχουμε κάνει τίποτε όσο δε θα χουμε μελετήσει με τρόπο απολύτως κλινικό μια ασθένεια χαρακτηριστικά μοντέρνα […], η οποία κάνει τους διανοούμενους να αναιρούν ριζικά, να απαρνούνται κατά έναν τρόπο μαζοχιστικό και αρμόζοντα σε επιδειξιομανείς την ίδια τους τη μαρτυρία, να γίνονται υποστηρικτές της υπόθεσης της πιο αντίθετης προς αυτήν με την οποία είχαν ξεκινήσει να υπηρετούν με κάποια λάμψη»
André Breton
(στη θέση του «διανοούμενους» μπορούμε να βάλουμε απλώς «ανθρώπους»).
1) Καταρχήν να πω, Γιώργο, ότι το προτελευταίο σου ποστ ήταν αρκούντως διαφωτιστικό, γιατί για πρώτη φορά κατάλαβα σε όλο της το εύρος την προσχώρησή σου στο ολιγαρχικό φαντασιακό. Η αρχή είχε γίνει βέβαια, όταν έλεγες ότι «κοινωνία δίχως αντιπροσώπευση δεν υπάρχει». Η προσχώρησή σου στη φιλελεύθερη ολιγαρχία εξηγεί τις απόψεις σου και φυσικά τις διαφορές μας: εμείς είμαστε επαναστάτες, ενώ εσύ είσαι θαυμαστής του Πάγκαλου, του Πρετεντέρη, της Ντόρας και του Σημίτη, εχθρός της δημοκρατίας και της επανάστασης, την οποία, αναμασώντας τον φιλελεύθερο και μεταμοντερνιστικό εκβιασμό, την ταυτίζεις με τον ολοκληρωτισμό. Γνωστή απάτη. Θεωρώ πάντως εξόχως ανέντιμο να αποκαλείς τη φιλελεύθερη ολιγαρχία και γενικώς την ιεραρχική οργάνωση «δημοκρατική» (λες για παράδειγμα: «Η ιστορία της Ελλάδας δείχνει ακριβώς τη διάδοση των δυτικών ιδεών και την επιβολή τους από τα πάνω, από μιά δημοκρατική ηγεσία(ολιγαρχία). Και πολύ αργά τη δειυσδυσή τους στο λαό». Τι είναι η «δημοκρατική ηγεσία (ολιγαρχία)»;; Είσαι μήπως με τη δημοκρατική ολιγαρχία; Γιατί κι αυτό θα το ακούσουμε σε λίγο. Σαν τις γελοιότητες και τις παραδοξολογίες της κας Mouffe, την οποία πολύ ωραία κοροϊδεύει ο Καστοριάδης). Επειδή αρνείσαι να σκεφτείς μια κοινωνία ελεύθερη, που δε θα εξαρτάται από όλους αυτούς τους καραγκιόζηδες που μας κυβερνάνε, μας κάνεις μάθημα φιλελευθερισμού. Συνεπώς, λέγοντας πως για σένα δε χρειάζεται να γίνει τίποτε περισσότερο από αυτό που έγινε με τη φιλελεύθερη πλευρά της Γαλλικής Επανάστασης και το κράτος δικαίου, δεν έχεις λόγο να αρνείσαι το ότι η πολιτική σου σκέψη συμπυκνώνεται στο εξής: «δεν πρέπει να κάνουμε κριτική στη φιλελεύθερη ολιγαρχία, γιατί η φιλελεύθερη ολιγαρχία είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να υπάρξει». Κρίμα αν για εσένα το καλύτερο που μπορεί να επιτύχει το ανθρώπινο είδος είναι η σοσιαλδημοκρατία. Τόσο πολύ υποτιμάς τον άνθρωπο δηλαδή; Μάλλον… Έτσι εξηγείται και η πάγια τάση σου να ερμηνεύεις την ψυχαναλυτική θεωρία του Καστοριάδη με όρους χομπσιανούς και –τελικά- ιεροεξεταστικούς («ο άνθρωπος είναι κακός, θέλει χαλινάρι» κλπ: «επιχείρημα υπαστυνόμου β’» όπως το έλεγε ο Καστοριάδης).
2) Αν και μετά από αυτές τις αποκαλύψεις δεν έχει και πολύ νόημα να συνεχίσουμε τη συζήτηση, λέω το εξής: ίσα ίσα, οι φιλελεύθερες μανούβρες και οι μεταρρυθμίσεις (συνάδελφος με τον Καραμανλή θα γίνεις σε λίγο) είναι που δεν πιάνουν στον Έλληνα. Αυτός που αρνείται να αναγνωρίσει ένα διεθνώς αποδεκτό όνομα (και κάνει ακριβώς το αντίθετο στην περίπτωση της Ινσταμπούλ), είναι ανεπίδεκτος μεταρρυθμίσεων. Ή θα αλλάξει ριζικά ή δε θα αλλάξει καθόλου. Εσύ βέβαια, επειδή –ως ολιγαρχικός- είσαι οπαδός του «επιχειρήματος υπαστυνόμου β’» (συνέντευξη Καστοριάδη στην κα Τέτα) και της μεθόδου του γενναίου ψεύδους, φλερτάρεις με τον λαϊκισμό, όσο κι αν κατηγορείς γι’ αυτό την άκρα δεξιά ή τους σταλινικούς. Για σένα είναι αδιανόητο να κάνει κανείς ολική επίθεση στο φαντασιακό της κοινωνίας. Διότι στην περίπτωση αυτού που δεν αναγνωρίζει το Μακεδονία, τι να του πεις; Απλώς πολεμάς τις αξίες του. Αυτό που κάναμε στο κείμενο «Κάτω η δικτατορία της απάθειας» και δεν άρεσε καθόλου στον Καρύτσα.
3) Copyright δεν υπάρχει φυσικά κι ούτε κανείς μίλησε για περιστολή της ελευθερίας της έκφρασης. Το ζήτημα είναι ηθικό. Με το να μιλάς για δημοκρατία, αναφερόμενος στις απόψεις σου, και με το να τις στηρίζεις, χρησιμοποιώντας τον Καστοριάδη, τον Στίνα, την Άρεντ και τον Μπούκτσιν (ανθρώπους επαναστάτες δηλαδή), δεν κάνεις τίποτε άλλο από το να ψεύδεσαι και να απεμπολείς την ανιδιοτελή στράτευση στην αναζήτηση της αλήθειας. Σε λίγο θα αρχίσεις να σκέφτεσαι πλήρως σαν ένας κυνικός διαχειριστής, διευθύνων γραφειοκράτης που χρησιμοποιεί τους όρους και τις λέξεις όπως θέλει.
Μπορεί να είναι λίγο επιθετικό το ποστ μου, αλλά γράφτηκε εν θερμώ. Το ίδιο επίσης και για το απόσπασμα του Breton που ίσως είναι κάπως βαρύ. Είναι όμως πραγματικά λυπηρό να βλέπεις έναν άνθρωπο που ήταν με τη δημοκρατία και την αυτονομία να δίνει γη και ύδωρ στην ετερονομία. Ο καθένας βέβαια κάνει τις επιλογές του. Κρίμα πάντως.
Νίκος
Προσυπογράφω μέχρι τελευταίας ρανίδος το παραπάνω σχόλιο του Νίκου.
Κάποτε έλεγα ότι δε μπορείς να συζητήσεις ποτέ με ένα σταλινικό επειδή αυτή η ατελείωτη βουβαμάρα των στρατοπέδων συγκέντρωσης στέκεται άξεπέραστο εμπόδιο μεταξύ εμού και αυτού. Θέλω να προσθέσω ότι μου είναι αδύνατο να συζητήσω με κάποιον άνθρωπο που δε θέλει να δει την καταφανή χυδαιότητα του Νίκου Γεωργιάδη (βουλευτή Κερκύρας), του Πρετεντέρη, του Γιάννη Μαρίνου και άλλων παρόμοιων. Θα επρόκειτο για έκπτωση από την στοιχειώδη αξοπρέπεια που διαθέτουν όλα τα ανθρώπινα όντα.
Περιμένω ως απάντηση τα ηθικιστικά μαθήματα ανεκτικότητας στην απόλυτη κενότητά τους, τα οποία δε μπορούν να απαντηθούν παρά υπό τόν όρο της παραπάνω στοιχειώδους αξιοπρέπειας. Επειδή αυτή είναι προ πολλού λησμονημένη, η συζήτηση τερματίζεται. Το εμπόδιο εδώ δεν είναι τα συρματομπλέγματα των γκουλάγκ, αλλά η φράντζα του κου Γεωργιάδη. Τα συρματομπλέγματα πάντως είναι πιο έντιμα.
Θανάσης
Νομίζω πως πλέον το λόγο έχει η ποίηση.
"Διαμέσου των κρυστάλλων ακάμπτων συνειδήσεων
Στο προσκέφαλο της σπαταλημένης βίας
Στην εμψύχωση του έρωτα
Όταν θα περάσει μπροστά στον ήλιο
Ίσως ο τελευταίος ταπεινός να ενσαρκώσει το φώς"
Rene Char
Γιώργος
Επειδή ποτέ μέχρι τώρα δεν είχες εκδηλώσει ρητή αυτή τη συνολική σου μεταστροφή που εκφράζεται μέσω της προσχώρησής σου στο ολιγαρχικό φαντασιακό, Γιώργο, ποτέ δε μας είχε δοθεί μέχρι τώρα η ευκαιρία να συζητήσουμε ανοιχτά επί ζητημάτων αρχής. Έστω κι αν αυτός δεν είναι κι ο πιο κατάλληλος χώρος, θα πω δυο τρεις κουβέντες.
1)Αυτό που μάλλον εννοείς, παραθέτοντας το ποίημα του Char, είναι ότι εμείς παραμένουμε δογματικοί, ενώ εσύ αλλάζεις και προχωράς τη σκέψη σου. Αυτό είναι ένα θέμα στο οποίο θέλω κάπως να επιμείνω. Σε ό,τι με αφορά, νομίζω ότι είναι εντελώς άλλο πράγμα η πρόοδος της σκέψης ενός ανθρώπου από την ολική μεταστροφή προς το αντίθετο απ’ ό,τι μέχρι τώρα υποστήριζε. Άλλο πράγμα, επί παραδείγματι, το σπάσιμο του αντικαλλιτεχνικού ταμπού που είχες (όταν έλεγες ότι ο Καστοριάδης «έπαιζε πιάνο και ασχολιόταν με την τέχνη, για να αρέσει στους αστικούς κύκλους όπου σύχναζε»), σπάσιμο που συνιστά σημαντική πρόοδο αφού σου επιτρέπει πλέον να εκτιμήσεις τη σημασία της ποίησης, και άλλο πράγμα η στροφή σου στον φιλελευθερισμό. Η ίδια η έννοια της εξέλιξης της σκέψης και της περαιτέρω διαύγασης των ζητημάτων προϋποθέτει –και συνεπάγεται βέβαια- τη συνοχή και μια κάποια συνέχεια της διανοητικής πορείας του υποκειμένου. Η εξέλιξη της σκέψεις και οι διαδοχικές διαυγάσεις και απομυθοποιήσεις γίνονται ακριβώς από την πίεση να εκφράσουμε καλύτερα και καθαρότερα αυτό το κάτι στο οποίο νιώθουμε ότι έχουμε, από ένα σημείο κι έπειτα, αφιερωθεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό που λέει ο Καστοριάδης στο κείμενο «Η λογική των μαγμάτων και το ζήτημα της αυτονομίας»: ένας άνθρωπος του οποίου η διανοητική πορεία συνιστά μια διαδρομή διαρκούς εξέλιξης παραδέχεται με τον πιο απερίφραστο τρόπο ότι οι ιδέες του ουσιαστικά δεν άλλαξαν καθόλου όλα αυτά τα χρόνια (από το ’44 ως το ’85 και το ’97). Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ο Καστοριάδης ήταν πάντοτε με την αυτονομία. Και η φιλοσοφική και πολιτική του διαδρομή υπήρξε ακριβώς η προσπάθεια διαύγασης και διευκρίνησης αυτής του της βαθύτατης και ασαφούς πεποίθησης ή προσανατολισμού. Περνώντας απ’ τον τροτσκισμό, τον λενινισμό και τον μαρξισμό, πάντοτε το ίδιο πράγμα έψαχνε. Αυτή η αναζήτηση είναι που του επέτρεψε να δημιουργήσει τη φιλοσοφία που δημιούργησε. Αυτή η πορεία/εξέλιξη είναι εντελώς άλλο πράγμα από την αλλαγή «στρατοπέδου». Το να ερμηνεύουμε την ανοιχτότητα ως ικανότητα να αλλάζουμε στρατόπεδο δίχως ενδοιασμούς –όπως αυτός ο συνεργάτης του Τζος Τζέημον στον Λούκυ Λουκ-, συνιστά παραμόρφωση του νοήματος της λέξης. Άλλο πράγμα η διανοητική ανοιχτότητα και άλλο ο σχετικισμός ή η αποστασία.
2)Πιστεύω εξάλλου βαθύτατα ότι μια από τις πιο θεμελιώδεις επαναστατικές αρετές είναι η ικανότητα να μένουμε πιστοί στις ιδέες και στα οράματά μας, δίχως να μας αφομοιώνει η πραγματικότητα και ο εκάστοτε κυρίαρχος λόγος. Κι αυτό όχι από δογματισμό και προσκόλληση στο παρελθόν, αλλά μέσα από τη διαρκή διαύγαση και διερώτηση επί του προτάγματός μας, διαύγαση η οποία ακριβώς μας πείθει, αν όχι για την ορθότητα της άποψής μας, τουλάχιστον όμως για τη σφαλερότητα αυτού στο οποίο εκάστοτε αντιπαρατιθέμεθα. Το θέμα είναι να μην μας απορροφά η ετερονομία και η τάση των ανθρώπων να επιλέγουν την ευκολία και την κλειστότητα, δηλαδή να μη γινόμαστε «τέκνα της συμμορφώσεως» (βλ. το ποίημα του Εμπειρίκου παρακάτω). Το απόσπασμα του Breton που παρέθεσα στο προηγούμενο ποστ μου ακριβώς αυτό θέλει να πει, καθώς εκεί ο Breton αναφέρεται στους αποσκιρτήσαντες σουρεαλιστές όπως ο Aragon κι ο Eluard που έγιναν σταλινικοί ή ο Dali που πήγε με τον Φράνκο. Το βιβλίο απ’ όπου το πήρα είναι το βιβλίο με τις ραδιοφωνικές συζητήσεις στις οποίες συμμετέιχε το 1952. Αυτό στο οποίο εμμένει, με μεγάλη απορία, ο εκδότης, στον πρόλογό του, είναι ότι μέσα από τις θέσεις του ο Breton παρουσιάζεται ως ένας άνθρωπος που συνεχίζει να παραμένει πιστός στις βλέψεις και στα οράματα της νεότητάς του. Αυτή η ικανότητα είναι ουσιωδώς επαναστατική και αποτελεί βασική πτυχή της πνευματικής ανοιχτότητας, καθώς διασφαλίζει την ανεξαρτησία μας και τη δυνατότητα κριτικής αποστασιοποίησης από το εκάστοτε θεσμισμένο, ό,τι και να λένε οι διάφοροι τσαρλατάνοι κάθε εποχής –ή ακόμα και η κοινωνία στο σύνολό της (όπως συμβαίνει σήμερα): το ότι οι εκάστοτε απόψεις μας μπορεί να μην έχουν την παραμικρή απήχηση δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι έχουμε λάθος –όπως νομίζω ότι πιστεύεις. Ένα από τα πράγματα που λέει ότι έμαθε απ’ τον Breton ο Νάνος Βαλαωρίτης είναι αυτό ακριβώς: «υπέφερα από μια αδειοσύνη ας πούμε και όταν συνάντησα τον Μπρετόν, κατάλαβα αρχικά το εξής: ότι δεν πρέπει να εγκαταλείψεις μια ιδέα επειδή δεν πραγματοποιείται στον κόσμο, πρέπει να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι γι’ αυτήν με όποιο τρόπο, έστω και αν δεν είναι εφικτή. Αυτό το στοιχείο, το ότι δεν πρέπει κανείς να παραδίδεται στην απαισιοδοξία απόλυτα […] ότι δεν πρέπει να εγκαταλείπει κανείς την ιδέα που είχε πάντα επειδή οι ιστορικές συνθήκες δεν πραγματοποίησαν αυτό που ήλπιζε» (περιοδικό Ένεκεν, τευχ. 5/6, σ. 101). Αν παραιτηθούμε από αυτές τις αρχές, κάνουμε το πρώτο βήμα είτε προς τον κυνισμό, χαρακτηριστικό παράδειγμα του οποίου είναι η γενιά του ’68 στη Γαλλία (ή ο θαυμαστός σου Fischer) και η γενιά του Πολυτεχνείου στην Ελλάδα, οι οποίες έγιναν οι νέοι διευθύνοντες (διατηρώντας πάντοτε το «προοδευτικό» προσωπείο), είτε προς τον λαϊκισμό και την απόλυτη υποταγή στην «κοινή γνώμη» (πράγμα που ο Σωκράτης, τον οποίον εκτιμάς τόσο, ποτέ δεν καταδέχτηκε να το κάνει).
3)Αντιγράφω ένα ποίημα του Εμπειρίκου μια πτυχή του οποίου –τουλάχιστον-, νομίζω, ότι αναφέρεται σε όσα είπα. Ονομάζεται «Τα ρήματα»:
«Όταν το ρήμα εκτοπίζεται και άρχουν παντού τα επίθετα, θετά παιδιά της συμμορφώσεως και του διακοσμημένου ψεύδους, τέλματα εκτείνονται εκεί όπου ο σπόρος έπιπτε ως σπέρμα. Μα τότε, ω, τότε δικαιολογούνται –τι λέγω, ευλογούνται όλου του κόσμου οι θυμοί. Οι εκριζωταί, τότε, δεν είναι (ω άνδρες ασυμμόρφωτοι, ω άνδρες και γυναίκες) απλώς ίππων οπλαί, ή εκσκαφείς, ή παίδες ρινοκέρων, δεν είναι μόνο νοσταλγοί της παμπαλαίας γης της Αττικής ή Βοιωτίας, μα έφηβοι στεφανηφόροι, έφηβοι σπερματικοί και εις το γήρας των ακόμη, θεμελιωταί, και όταν ακόμη δεν το ξέρουν, των νέων Θηβών ή Αθηνών. Φθάνει να μη γελασθούν, να μην εξαπατηθούν ποτέ από την Σφίγγα των τελμάτων, ή από τους εις εξώστας ή βουλάς λαλούντας σοφιστάς και λαοπλάνους, που σφίγγουν δήθεν στοργικά και πνίγουν,επάνω στα στήθη των τα πέτρινα, μέσα στο φέγγος της καθημερινής μας τραγωδίας (Αλλοί, αλλοί και τρισαλλοί! –Ακούστε, ακούστε, ω άνδρες Βοιωτοί, ω άνδρες Αθηναίοι!) τους παλαιόυς και νέους βλαστούς.»
Νίκος
Ο στρατός είναι ο θεσμός-στυλοβάτης του εθνικισμού. Η στρατιωτική εκπαίδευση στην Ελλάδα γίνεται ως γνωστόν υπό τη μουσική υπόκρουση εμβατηρίων και ασμάτων που υπόσχονται την ανάκτηση της Πόλης (δηλαδή της Ισταμπούλ): «Στην Αγιά Σοφιά θα πάω μια βραδιά/ στην τουρική σημαία να βάλω μια φωτιά/ μετά θα κατεβώ, στην Άγκυρα θα μπω/ θα πνίξω μές στο αίμα τον τουρκικό λαό
=====================================
Τι άλλο θα ακούσω... Μόνο στις Ειδικές Δυνάμεις ακούγονται πλέον τέτοια συνθήματα (στα Τεθωρακισμένα όπυ βρίσκομαι τέτοια συνθήματα τα έχουν κόψει και αν πεις έστω ένα τιμωρήσαι.)
Επιπλέον, μέσα στον στρατό λαμβάνουν χώρα μια σειρά από καταπατήσεις των ανθρωπίνων και ατομικών δικαιωμάτων. Όπως είναι γνωστό, απαγορεύεται ο συνδικαλισμός, απαγορεύεται η ανάνγωση εφημερίδων –προσφάτως επετράπη σε ορισμένους μόνο χώρους-, οι άνθρωποι στιβάζονται σε απαράδεκτες συνθήκες, αποκόπτονται από τον κόσμο, κάθε έννοια ιδιωτικού χώρου και ατομικότητας καταργείται και ο άνθρωπος υποβιβάζεται σε ζώο. Οι εξευτελισμοί και τα καψόνια βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη, έστω και αν τελευταία βαφτίζονται αλλιώς.
==================================
1) ΑΝ ο συνδικαλισμός στο Στρατό τον καταντήσει σαν την Αστυνομία (βλ. μπάχαλο) τότε καλά κάνουν και τον απαγορεύουν.
2) ΠΑΝΤΟΥ επιτρέπονται εφημερίδες και βιβλία (πόσες φορές διάβαζα αθλητικές ένας Θεός ξέρει). Μόνο την πρώτη ημέρα κατατάξεως απαορεύονται. Τα μόνα περιοδικά που απαγορεύονται είναι τα πορνό.
3) Χαχαχαχα! Ποια καψώνια λέτε; Πλέον, και βάση Στρατιωτικού Νόμου - που αμφιβάλλω εαν έχετε διαβάσει- η εξύβριση και ο εξευτελισμός φαντάρου από ανώτερο σημαίνει Στρατοδικείο. Στη Κύπρο σίγουρα γίνεται γιατί εκεί είναι σαν να κάνουν πόλεμο.
4) Μα σαφώς και δεν υπάρχει ατομικότητα! Εκεί επικρατεί η ομαδικότητα και η πειθαρχία. Αν ο καθένας ήθελε να κάνει ό,τι του κατέβαινε, τότε... θα αναστέναζαν όλοι!
5) Οι εγκαταστάσεις των Στρατοπέδων έχουν βελτιωθεί κατά πολύ. Βλέπετε, πριν τους Ολυμπιακούς του 2004 έπεσε πολύ χρήμα.
Λοιπόν, για να τελειώνουμε, όσοι είναι κατά της θητείας:
α) Δεν ξέρουν τι τους γίνεται.
β) Είναι μαμάκηδες
γ) Φοβούνται, περισσότερο επειδή ακούν χαζομάρες (κωλοβυθόμετρα κλπ.) και -ίσως- κακές εμπειρίες που είχαν οι πατεράδες τους όταν υπηρετούσαν 24μηνο και σε άθλιες συνθήκες.
δ) Δεν αντέχουν μακρία από το τρίπτυχο καφέ-γκόμενα-χαβαλές.
Η θητεία είναι μια ιδέα. Και ένα καλό σχολείο για τη μετέπειτα ζωή σου.
Και είναι Κωνσταντινούπολη. Αν σας πιάνει αλλεργία που ακούγεται Ελληνικό (άρα εθνιστικό), μάλλον πάσχετε από κρίση εγκεφάλου.
Τώρα, για να τελειώνουμε, όσοι είναι υπέρ της θητείας:
1)Είναι εθνικιστές και εν δυνάμει δολοφόνοι.
2)Είναι άνθρωποι που τους την φοράει το αφεντικό και δεν λένε τίποτα.
3)Έχουν 100 κιλά όρχεις και γι αυτό προτείνω να κάνουν και την δική μας θητεία.
4)Δεν αντέχουν μακριά από το τρίπτυχο όπλα-αίμα-μίσος.
Η θητεία είναι μια μαλακία και μισή.
Και είναι Ίστανμπουλ, άμα θές στείλε γράμμα εκεί που λές (το πληκτρολόγιο μου αρνείται να το γράψει) και βάλε διεύθυνση Κωσψδαιθι (είπαμε αρνείται) ή πόλη (με μικρό) και να δούμε άμα φτάσει ποτέ το γράμμα σου. Μάλλον θα πάει να συναντήσει την Αλίκη στη χώρα των θυμάτων.
Να με συγχωρείς για το ύφος αλλά εσύ το προκάλεσες.
ΝΝΚ. (Α ή Β)
Άκουσε αγόρι μου, υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι εθνικιστές όπως εσύ και άνθρωποι που αγωνίζονται για την ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπεια. Άμα εσένα οι λέξεις αυτές σου είναι άγνωστες, δε φταίμε εμείς. Μπορείτε να μαζευτείτε όλοι οι εθνικιστές ελληνες,τουρκοι κλπ σε μια βραχονησίδα και να σκοτωθείτε μεταξύ σας. Μπορείτε επίσης να κάνετε καψόνια μεταξύ σας για να παίρνετε "μαθημα για την υπόλοιπη ζωή σας". Δικό σας πρόβλημα. άντε να διαβάσεις τώρα ρον πρωταθλητή και να πάρεις τηλέφωνο τη μαμά σου να της πεις να βάλει μέσον για να πάρεις καμιά άδεια.
ΥΓ Όλα τα στοιχεία που αναφέρονται στο κείμενο βασίζονται σε μαρτυρίες γνωστών και φίλων που πήγαν πρόσφατα στο στρατό. Φαίνεται εσύ θα είχες ευνοϊκή μεταχείριση.
Θ.
ειναι αδιανοητο να υποστηριζει καποιος τον στρατο!!οταν κατι δημιουργειται με σκοπο την αφαιρεση της ζωης καποιου ειναι εξ ορισμου καταδικαστεο.και πες οτι και καλα στην ελλαδα υπαρχει για την προστασια των συνορων(επισης καταδικαστεα).απο τι????απο τους μεταναστες??ή απο τους κακους τουρκους??ελεος δηλαδη...
ΥΓ:το τριτο post ειχε πολυ γελιο:ειδάλως θα ηττηθεί σύντομα απο κάποιο άλλο κράτος (...),
αν δεν υπήρχαν οι στρατοί θα είμασταν ακόμα ύπο φασιστικό καθεστώς.
αν δεν υπηρχαν οι στρατοι δεν θα υπηρχαν προφανως και τα φασιστικα καθεστωτα...
Post a Comment