Δημοσιεύουμε, ελαφρώς τροποποιημένο, το κείμενο που αποτέλεσε τη βάση της εισήγησης της ομάδας στην ανοιχτή συζήτηση που πραγματοποιήσαμε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο στις 13/12/08. Οφείλουμε να σημειώσουμε ότι το κείμενο γράφτηκε στις 10/12, όταν τα γεγονότα της εξέγερσης που ακολούθησε τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου βρίσκονταν εν εξελίξει. Η κριτική που αφορά στα λάθη, τις ανακρίβειες και τις υπερβολές που ίσως υπάρχουν στο κείμενο πρέπει να λάβει υπ’ όψιν τη συγκεκριμένη συγκυρία της συγγραφής του.
Σημειώνουμε επίσης ότι κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης ασκήθηκε από φίλους κριτική σε δύο τουλάχιστον σημεία της εισήγησης. Το ένα αφορά στην απαίτηση «παραδειγματικής» τιμωρίας του Κορκονέα και το δεύτερο σε μια πιθανή υπερβολή στην εκτίμηση του ρόλου των μαθητών. Συμφωνούμε πως δε δικαιούμαστε να απαιτούμε την «παραδειγματική» τιμωρία κανενός ανθρώπου καθόσον ο παραδειγματικός χαρακτήρας μιας τιμωρίας αντίκειται στους ανθρωπιστικούς όρους της δικής μας σκέψης και στην καθολικότητα του αιτήματος να αντιμετωπίζονται στα πλαίσια ενός κράτους δικαίου όλοι οι κατηγορούμενοι δίκαια και ισότιμα και όχι ως εξιλαστήρια θύματα μιας κατάστασης που τους υπερβαίνει. Αυτό ασφαλώς δεν αποσκοπεί στη συγκάλυψη της προσωπικής ηθικής ευθύνης του κάθε Κορκονέα. Τέλος, η υπογράμμιση του δημιουργικού ρόλου της αντίδρασης των μαθητών στο κείμενο γίνεται με σκοπό να αντιπαρατεθεί με τις συνήθεις πρακτικές των παραδοσιακών πολιτικών χώρων οι οποίες μας βρίσκουν ασύμφωνους. Ουδέποτε πάντως θελήσαμε να προβάλλουμε τους μαθητές ως το «νέο επαναστατικό υποκείμενο», ακόμα κι αν ο σχετικός ενθουσιασμός του κειμένου αποπνέει κάτι τέτοιο. Θα ακολουθήσουν και περισσότερο αναλυτικές αναφορές της ομάδας στα γεγονότα.
Κάποιες πρώτες σκέψεις για τα γεγονότα των τελευταίων ημερών
Η δολοφονία
Αντίθετα με τις χυδαιότητες του ίδιου του Κορκονέα και του συνηγόρου του οπλίτη Α. Κούγια, ο Αλέξης δολοφονήθηκε απρόκλητα και εν ψυχρώ. Δε συνέβη καμία επίθεση ενάντια στο περιπολικό, ενώ η σφαίρα που εκτοξεύθηκε εναντίον του Αλέξη κατευθύνθηκε απευθείας προς την καρδιά του, δίχως η διεύθυνσή της να είναι προϊόν εξοστρακισμού. Όπως φαίνεται από τις μαρτυρίες των περιοίκων, ο Κορκονέας κατέβηκε ως Ράμπο από το περιπολικό και με την ησυχία του σημάδεψε και σκότωσε τον Αλέξη, αφού πρώτα τον έβρισε. Ακούστηκε ότι τον αποκάλεσε «τσογλάνι» και «μουνάκι». Είναι προφανές ότι ένας άνθρωπος «θολωμένος» -όπως είπε ο Κορκονέας ότι υπήρξε τη στιγμή του συμβάντος-, ο οποίος υποτίθεται ότι πυροβολεί για εκφοβισμό, δεν απευθύνεται με τέτοιο τρόπο σε μια παρέα δεκαπεντάχρονων, ακόμα κι αν αυτοί του είπαν μια κουβέντα παραπάνω. Το περιστατικό δείχνει ότι ο Κορκονέας, μακράν του να βρέθηκε σε καθεστώς πανικού, υπήρξε απόλυτα ψύχραιμος, κάνοντας επίδειξη ανδρισμού.
Πρόκειται για χαρακτηριστικό παράδειγμα του μάτσο φαντασιακού που διακρίνει το μεγαλύτερο μέρος των ατόμων που στελεχώνουν σώματα της ΕΛ.ΑΣ όπως οι Ειδικοί Φρουροί, τα ΜΑΤ, η ΟΠΚΕ ή τα ΕΚΑΜ. Αυτά τα σώματα είναι πραγματικές σφηκοφωλιές ακροδεξιών στοιχείων[1] , των οποίων το φαντασιακό αποτελεί ένα μείγμα θρασύδειλου ανδρισμού, ρατσιστικών και ακραία σεξιστικών απόψεων, εθνικισμού και παλαιάς κοπής αντικομουνισμού. Στη βάση του συγκεκριμένου φαντασιακού βρίσκεται το κόμπλεξ κατωτερότητας απ’ το οποίο υποφέρουν αυτά τα άτομα, που έχουν σα χόμπι το μπόντι μπίλντινγκ και πολύ συχνά δουλεύουν ως «φουσκωτοί» και πορτιέρηδες σε νυχτερινά καταστήματα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που φημολογείται ότι ο Κορκονέας, την ώρα που σημάδευε και απειλούσε το μικρό Αλέξη, με το άλλο του χέρι έπιανε και επιδείκνυε τα αρχίδια του : πρόκειται για χαρακτηριστική περίπτωση υπεραναπλήρωσης της μικροφαλλίας του, μέσω της οπλοφορίας.
Η δολοφονία του Αλέξη δεν εκφράζει κάποια «μεθόδευση» απ’ το Κράτος. Είναι προϊόν της μάτσο και θρασύδειλης νοοτροπίας του Κορκονέα. Φυσικά ο Κορκονέας δεν έπεσε από τα σύννεφα. Είναι προϊόν του φαντασιακού που περιγράψαμε και του συστήματος που το αφήνει να αναπτύσσεται ελεύθερα. Στην ΕΛ.ΑΣ. κυριαρχεί ένα καθεστώς δομικής ατιμωρησίας, που ευνοεί την αυθαιρεσία των διάφορων κορκονοειδών. Οι ετήσιες εκθέσεις της Διεθνούς Αμνηστίας μιλάνε για τις συνεχείς παραβιάσεις των αστικών και ανθρωπίνων γενικότερα, δικαιωμάτων, απ’ την πλευρά των αστυνομικών, ενώ, όπως όλοι ξέρουμε, οι διάφορες ΕΔΕ («ένορκες διοικητικές εξετάσεις») που έχουν διενεργηθεί μετά από εξέχοντα κρούσματα παραβιάσεων καταλήγουν στο αρχείο[2]. Δεν είναι τυχαίο που τα τελευταία χρόνια έχει σημειωθεί σωρεία φονικών «εκπυρσοκροτήσεων» ενάντια σε μέλη μειονοτικών ομάδων ή, γενικότερα, ενάντια σε πολίτες (δολοφονία Μαραγκάκη πριν από λίγα χρόνια στην Κρήτη, δολοφονίες τσιγγάνων στο Ζεφύρι κ.λπ.).
Τα κρούσματα αυθαιρεσίας έχουν γενικευθεί τα τελευταία χρόνια για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ο «αέρας» που έχει δοθεί στην αστυνομία από την τελευταία κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αλλά και από την πρώτη κυβέρνηση της ΝΔ. Η εξάρθρωση της 17Ν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες αναβάθμισαν το ρόλο της ΕΛ.ΑΣ, οδήγησαν στον εκσυγχρονισμό και στην ίδρυση νέων σωμάτων. Στη συνέχεια, η πρώτη κυβέρνηση Κωστάκη Β’ Καραμανλή έβαλε τον ανεκδιήγητο Πολύδωρα να ξαναμαντρώσει τους διαφυγόντες προς το ΛΑΟΣ ψηφοφόρους. Κι έτσι είχαμε τις γελοιότητες περί «πραιτόρων» κ.λπ. Γελοιότητες ιδιαιτέρως επικίνδυνες, καθώς ώθησαν τους Κορκονείς προς το ξεσάλωμα. Ο δεύτερος λόγος είναι η σταδιακή υποχώρηση του φαντασιακού της Μεταπολίτευσης. Ως συνέπεια του αντιχουντικού αισθήματος, η αστυνομία ήταν σημαντικά απαξιωμένη κατά τα μεταπολιτευτικά χρόνια. Πριν από δύο χρόνια όμως, κατά τη διάρκεια του Φοιτητικού Κινήματος 2006-2007, είδαμε αρχηγούς διμοιριών ΜΑΤ (Καραδήμας) αλλά και εκπροσώπους αστυνομικών κάθε είδους (Κρικέτοι, Μπαλάσκες κ.λπ.) να βγαίνουν στα τηλεοπτικά παράθυρα και να μας κάνουν μάθημα μαζί με τον Πρετεντέρη. Επόμενο είναι η αναβάθμιση του στάτους των αστυνομικών, σε φαντασιακό και θεσμικό επίπεδο, να ευνοεί συμπεριφορές τύπου Κορκονέα.
Απαιτούμε την παραδειγματική τιμωρία του Κορκονέα και του συναδέλφου του. Ζητάμε σοβαρές μεταρρυθμίσεις στην ΕΛΑΣ, ούτως ώστε να περιοριστούν τα κρούσματα αυθαιρεσίας και να πάψουν να αποτελούν δομικό φαινόμενο. Στο βαθμό δε που συνεχίζουν να σημειώνονται, θα πρέπει να εξασφαλιστεί η διερεύνηση των υποθέσεων και η τιμωρία των ενόχων. Ζούμε σε καθεστώτα ολιγαρχικά αλλά φιλελεύθερα. Προτού μιλήσουμε για αφοπλισμό των σωμάτων ασφαλείας ή ό,τι σχετικό, θα πρέπει να ζητάμε τη στοιχειώδη τήρηση των κανόνων του κράτους δικαίου.
Οι αντιδράσεις και η εξέγερση της νεολαίας
Η δολοφονία του Αλέξη προκάλεσε ένα ευρύ ρεύμα κινητοποίησης, το οποίο, μολονότι δεν εκφράστηκε μέσα από τη δημιουργία συγκεκριμένων θεσμών ή ακόμα και τη διαμόρφωση συγκροτημένων αιτημάτων, παραμένει σημαντικό και εντυπωσιακό. Οι αντιδράσεις ξεκίνησαν από τους αναρχικούς, οι οποίοι προέβησαν σε βίαια επεισόδια το Σάββατο (6/12) το βράδυ σε διάφορα μέρη του κέντρου της Αθήνας και άλλων πόλεων. Αυτά τα πρωτοφανή επεισόδια, τόσο σε έκταση όσο και σε είδος (μη διάκριση στόχων κ.λπ.), ξέφυγαν στην πορεία από τον έλεγχο των αναρχικών, καθώς προσχώρησαν και άλλες κοινωνικές κατηγορίες όπως χούλιγκανς, νεαροί μετανάστες (κυρίως Αλβανοί, Πολωνοί, Ρώσοι κ.λπ.) και άλλες περιθωριοποιημένες και αποκλεισμένες κατηγορίες. Ταυτόχρονα άτομα του αναρχικού και αριστερού χώρου κατέλαβαν πανεπιστημιακές σχολές και άρχισαν να συγκρούονται με την αστυνομία.
Η πιο ουσιώδης όμως πτυχή του κινήματος που βρίσκεται εν εξελίξει, και μένει να δούμε αν όντως «ξεθύμανε» ή αν, αντιθέτως, τώρα αρχίζει, είναι ο κόσμος που πλαισίωσε τις διαδηλώσεις και –κυρίως- οι μαθητές που κινητοποιήθηκαν και άρχισαν να κατεβαίνουν αυθόρμητα στο δρόμο. Αυτό που με μεγάλη χαρά παρατηρούμε είναι ότι όσο υποχωρούν οι βίαιες αντιδράσεις (επεισόδια κ.λπ.), τόσο αναπτύσσεται η αυτόνομη δράση των μαθητών. Παράλληλα πρέπει φυσικά να αναφέρουμε την απήχηση που έχουν στην κοινωνία (στους «μεγάλους») τα γεγονότα. Μπορεί όλα αυτά να κινούνται σε ένα συγκεχυμένο επίπεδο που συνδυάζει την απέχθεια και την αγανάκτηση για την αστυνομία με το φαινόμενο της απαξίωσης του πολιτικού συστήματος (σκάνδαλα, ανικανότητα των πολιτικών, γενικευμένη διαφθορά κ.λπ.), αυτό όμως δεν αναιρεί ότι ο κόσμος έχει αρχίσει να ξεκουνιέται, να συζητά, να ενδιαφέρεται για το τι συμβαίνει γύρω του. Μπορεί αυτά να πάψουν σε 5 μέρες. Ωστόσο σήμερα συμβαίνουν και είναι ιδιαιτέρως ενθαρρυντικά.
Τα γεγονότα που βιώνουμε είναι προϊόν τάσεων και αιτίων πολύ βαθύτερων απ’ αυτά που συνήθως παρατίθενται στις εφημερίδες και στα κανάλια. Δεν είναι μόνο η «γενιά των 700 ευρώ» (αφού οι μαθητές δεν ξέρουν τι είναι αυτό), ούτε βέβαια οι αλχημιστικές εξισώσεις του Τράγκα και του Τριανταφυλλόπουλου: «πείνα+διαφθορά=εξέγερση». Δεν είναι απλώς η ανεργία ή οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης όπως διατείνονται διάφοροι, ανίκανοι να κατανοήσουν τα γεγονότα, που τους έχουν ξεπεράσει κατά πολύ. Κανείς δεν αρνείται πως όλοι αυτοί οι παράγοντες έχουν παίξει το ρόλο τους στη γενίκευση ενός αισθήματος δυσαρέσκειας που έχει ευρύτατα διαδοθεί. Ιδιαίτερα μάλιστα αν αναφερόμαστε σε «ευαίσθητες» κατηγορίες όπως οι νεαροί μετανάστες που αναφέραμε πιο πάνω ή σε άλλες κοινωνικές ομάδες (άνεργοι, επισφαλείς κ.λπ.). Ωστόσο, αυτό που δίνει το πνεύμα της κοινωνικής κινητοποίησης είναι κάτι πολύ βαθύτερο. Είναι έκφραση της πραγματικής, θα λέγαμε, κατάρρευσης και αποσύνθεσης της νεοελληνικής κοινωνίας, της αποτυχίας όχι μόνο του πολιτικού συστήματος αλλά των θεσμών που διαμορφώνουν την ένταξη των ατόμων στην κοινωνία. Δεν είναι απλώς ότι είμαστε μια απ’ τις πιο διεφθαρμένες χώρες της Ευρώπης με ένα από τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας των νέων, όπου όλοι τα παίρνουν και «τίποτε δε λειτουργεί». Αυτά είναι δευτερεύοντα. Έχουμε εδώ να αντιμετωπίσουμε τις βίαιες συνέπειες της σταδιακής εμπέδωσης του δυτικού καταναλωτικού μοντέλου με τον ατομικισμό και την αποσύνθεση των αξιών που επιφέρει. Η αποτυχία της κοινωνίας, το κενό νοήματος εκφράζονται μέσα από την πραγματική ασφυξία των μαθητών. Η επιστολή των φίλων του Αλέξη είναι συγκλονιστική. Δε μιλούν ούτε για τα 700 ευρώ, ούτε για τις τρίχες που συνήθως ακούμε από την παλαιά φρουρά (κανάλια, δημοσιογράφοι, «έγκυροι αναλυτές», αριστεροί). Τα παιδιά, με τα δικά τους λόγια, αποδοκιμάζουν το καταναλωτικό, ατομικιστικό φαντασιακό, μιλάνε για τον έρωτα και τη δημιουργία: κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη «βιτρίνα», παχύνατε, καραφλιάσατε, ΞΕΧΑΣΑΤΕ! Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι, έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε. Δεν φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δημιουργείτε! Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε. ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ - ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ. Πού είναι οι γονείς; Πού είναι οι καλλιτέχνες; Γιατί δεν βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν;
Τηρουμένων πάντοτε των αναλογιών (προσοχή!) έχουμε να κάνουμε με ένα φαινόμενο ανάλογο μ’ αυτά που συντάραξαν τις δυτικές κοινωνίες το ’60 και το ’70: τον ξεσηκωμό της νεολαίας. Οι εξεγερμένοι δεν προέρχονται από κάποια συγκεκριμένη κοινωνική τάξη, πράγμα που δείχνει ότι το φαινόμενο είναι κατά κύριο λόγο «πολιτιστικό», ότι καταδεικνύει το κενό της καταναλωτικής κουλτούρας που βιώνουν όλα τα κοινωνικά στρώματα. Όπως στο Μάη του ’68 είχαμε τους φοιτητές των μεσαίων και ανώτερων στρωμάτων μαζί με την «άγρια νεολαία» των προαστίων, έτσι κι εδώ από την Κηφισιά μέχρι το Ίλιον, απ’ το Αρσάκειο ως τη Γκράβα, οι μαθητές κατεβαίνουν στο Σύνταγμα, πολιορκούν τα αστυνομικά τμήματα και καλούν τις γειτονιές σε συνελεύσεις αυθόρμητα και αυτόνομα, χωρίς υποκινητές και κομματικές ταμπέλες και χωρίς να αναπαράγουν τον ξύλινο λόγο. Η διαταξική τους προέλευσή τους δείχνει κοινωνιολογικά και την καθολικότητα του προβλήματος και τολμούμε να πούμε ότι επιβεβαιώνει (σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον) τις αναλύσεις μας για την αποσύνθεση της κοινωνίας και τη δυσφορία που γεννά η χρεοκοπία των προτύπων και των αξιών. Μαθητές, νεαροί μετανάστες, χούλιγκανς, τα μέλη της αναρχικής υποκουλτούρας: όλοι ψάχνουν κάτι που θα μπορούσε να δώσει νόημα στη ζωή τους. Αυτή η αποσύνθεση, η αντικατάσταση όλων των γνήσιων μορφών κοινωνικής ζωής από το κυνήγι της ανόδου στην ιεραρχία του καταναλωτικού στάτους κι απ’ την ένταξη στις υποκουλτούρες και τις «φυλές» κάθε είδους οδηγεί σε ό,τι βλέπουμε. Η βία των πιο ακραίων ομάδων (αναρχικοί, χούλιγκανς, νεαροί μετανάστες) εκφράζει το βάθος της απελπισίας, το μηδενισμό και την έλλειψη ελπίδας μέσα σε μια κοινωνία όπου όλα φαντάζουν μάταια. Η κοινωνία αυτή δε μπορεί να προσφέρει καμιά άλλη προοπτική στα μέλη της εκτός από μια μίζερη και –συχνά κακοπληρωμένη- εργασία (που σε μεγάλο βαθμό ούτε αυτή δε μπορεί να εξασφαλιστεί) και την κενή νοήματος κατανάλωση μαζί με την πλαστική, εμπορευματοποιημένη «διασκέδαση».
Και απέναντι σε όλα αυτά, οι διάφοροι ταγοί, τα πρετεντεροειδή και τα κυρτσοειδή, εκτός του ότι φαίνονται απίστευτα γελοίοι (με τα κουστούμια και τις γραβάτες τους), αποδεικνύονται και παντελώς ανίκανοι να αρθρώσουν οποιαδήποτε λέξη. Το ίδιο και τα μέλη της πολιτικής τάξης, κάτι γελοία υποκείμενα σαν τον Κωστάκη, τις Ντόρες, τους Αβραμόπουλους αλλά και τους Βενιζέλους. Φυσικά οι πιο γελοίοι απ’ όλους είναι οι διάφοροι «φιλελεύθεροι» (κάτι Μάνοι κ.λπ.). Αντί να μαζευτούν μετά την κρίση που διέλυσε την παγκόσμια οικονομία, εμφανίζονται βασιλικότεροι του βασιλέως και ζητάνε να κατέβει ο στρατός στους δρόμους. Εμ βέβαια, διασύρεται η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό, μας έχουν πρωτοσέλιδο οι Financial Times, φεύγουν οι ξένες επενδύσεις!
Το πάθος με το οποίο οι μαθητές ταυτίστηκαν με τον Αλέξη δείχνει τη δίψα τους για έναν πόλο που θα τους επέτρεπε να ταυτιστούν μαζί του, ώστε να πάρει ένα περιεχόμενο η ζωή τους, σπαταλημένη όπως είναι ανάμεσα στα φροντιστήρια, το άθλιο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, τις διάφορες υποκουλτούρες και το κενό της «διασκέδασης». Είναι σαφές ότι η πρωτοπορία του κινήματος (με την έννοια του πιο ριζοσπαστικού και δημιουργικού του κομματιού) είναι οι μαθητές και γενικότερα οι νέοι. Οι «μεγάλοι», ακόμα και όταν, όχι μόνο διάκεινται φιλικά προς τα γεγονότα αλλά και συμμετέχουν σ’ αυτά, απλώς ακολουθούν τους μαθητές, γοητευμένοι από τον αυθορμητισμό και την ευρηματικότητά τους.
Δυστυχώς οι «επαναστατικές πρωτοπορίες» έμειναν να κοιτούν αποχαυνωμένες, καθώς ξεπεράστηκαν απ’ το κίνημα. Κλείστηκαν στις κατειλημμένες σχολές που είναι γενικά αποκομμένες από την κοινωνία. Το ιδεολογικό τους κενό εκφράστηκε διά όσων βγήκαν και μίλησαν στα κανάλια. Δυστυχώς αφέθηκαν στη σαγήνη της βίας με αποτέλεσμα να ταυτιστεί το κίνημα με τις μολότοφ και τα σπασίματα. Χαμένες μέσα στη σύγχυση της «επαναστατικής διασκέδασης», πέτυχαν υψηλά επίπεδα πολιτικής ανευθυνότητας: πρωτοστάτησαν στα μαζικά επεισόδια, τις ξεπέρασαν τα γεγονότα και τελικά αυτοί που την πλήρωσαν ήταν οι εξαθλιωμένοι μετανάστες που πήγαν να πάρουν κανένα κινητό, για να το πουλήσουν στην Ομόνοια και να βγάλουν κανένα ευρώ παραπάνω. Οι αναρχικοί, έχοντας τη σχετική εμπειρία, κλείστηκαν στις σχολές, προστατευμένοι απ’ το άσυλο. Δε φαίνεται να σκέφτηκαν ότι η τυφλή βία που προκλήθηκε είναι πολύ πιθανό να εξάρει τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας και να σκληρύνει τη στάση του κράτους.
Αντίθετα με όσους αφέθηκαν στη βία και υιοθέτησαν λίγο πολύ το μάτσο και ανδροκρατικό φαντασιακό των ΜΑΤ, οι μαθητές παραδίδουν μαθήματα χιούμορ και ευρηματικότητας. Οι αναρχικοί μυθοποιούν το κράτος και την αστυνομία με αυτά που κάνουν. Οι μαθητές το εξευτελίζουν. Γι’ αυτό πετάνε γιαούρτια και σκουπίδια στα αστυνομικά τμήματα. Γι’ αυτό και αναποδογυρίζουν τα σταθμευμένα περιπολικά: για να αναγκάσουν τους μπάτσους να μπουν στον κόπο να τα ξαναφέρουν στα ίσα τους (σκεφτείτε θέαμα!). Γι’ αυτό μαθήτριες 15 χρονών λένε στους ματάδες ότι κρατάνε τις ασπίδες τους ανάποδα, αναγκάζοντάς τους να τις γυρίσουν σωστά (περιστατικό που σημειώθηκε στην καθιστική διαμαρτυρία της Τετάρτης μπροστά στη Βουλή). Γι’ αυτό τους αποκαλούνε «κεφτέδες» και τους φωνάζουν γηπεδικά συνθήματα. Οι μαθητές έχουν κάνει τους μπάτσους να ντρέπονται. Έχουν εκμηδενίσει το κράτος και τους κρετίνους με τα κουστούμια που υποτίθεται ότι μας κυβερνάνε. Όσο οι αναρχικοί τελούν υπό τη σαγήνη της δήθεν παντοδυναμίας της Εξουσίας, τόσο οι μαθητές ξεβρακώνουν το κράτος και την κυβέρνηση, αντιμετωπίζοντας κατά πρόσωπο την αστυνομία. Όσο διάφοροι αυτόκλητοι καθοδηγητές της επανάστασης βουλιάζουν στη σοβαροφάνεια, τόσο οι μαθητές μάς υπενθυμίζουν πόσο επαναστατική δύναμη είναι το χιούμορ. Αν αυτό το κίνημα αναπτυχθεί, δε μπορεί να το σταματήσει ούτε ο στρατός. Γιατί δε βασίζεται στη βία αλλά στη δημιουργικότητα.
Εμείς δεν έχουμε να καθοδηγήσουμε κανέναν. Έχουμε να διδαχθούμε από τους μαθητές, από την αλήθεια της ανθρώπινης ύπαρξης που είναι κατά τον Αντρέ Μπρετόν η παιδική ηλικία. Εμπρός να κατέβουμε όλοι στο δρόμο, να καταλάβουμε τα σχολεία –και τα φροντιστήρια-, τα πανεπιστήμια και τους χώρους εργασίας, να κλείσουμε όλους τους δρόμους. Όσο υποχωρούν οι βίαιες μορφές αντίδρασης, τόσο ανοίγει το πεδίο της πραγματικής πολιτικής δημιουργίας, της παραγωγής ιδεών και νέων μορφών δράσης. Καιρός να συζητηθεί η κατεύθυνση που πρέπει από εδώ και στο εξής να πάρουν οι κινητοποιήσεις.
Τώρα που έχει ανοίξει μια ρωγμή στη γενικευμένη απάθεια που χαρακτήριζε μέχρι πριν απ’ τα γεγονότα την ελληνική κοινωνία και που κομμάτια της φαίνονται να διεκδικούν λόγο για τα δημόσια ζητήματα νομίζουμε ότι έχει τεράστια σημασία να υποστηριχθεί το σύνθημα για αυτοοργάνωση και άμεση δημοκρατία.
_______________________
[1] Ας θυμηθούμε τον ανεκδιήγητο Μπαλάσκα, το Φύρερ «Περίανδρο» αλλά και την αγαστή συνεργασία ΜΑΤ- Χρυσαυγιτών στα επεισόδια της 2/2/2008 στην οδό Σταδίου, στην Αθήνα.
[2] Κι έχει σημασία να πούμε ότι, εν προκειμένω, αναφερόμαστε μόνο στις πιο «διάσημες» περιπτώσεις, που προβλήθηκαν και υποστηρίχθηκαν από τα ΜΜΕ («Ζαρντινιέρα», «Πράσινα All Star», βασανισμός μεταναστών και ιεροδούλων στο ΑΤ Ομονοίας κ.λπ., για να αναφέρουμε τις πιο πρόσφατες). Ας φανταστούμε τι όργια γίνονται καθημερινά, σε υποθέσεις που δεν έρχονται στη δημοσιότητα.
17 comments:
Λέτε στην αρχή: "...ανθρωπιστικούς όρους της δικής μας σκέψης..."
Ερώτηση: οι ανθρωπιστικοί όροι έχουν σε τίποτα να κάνουν με τη ριζοσπαστική-επαναστατική πολιτική;
Το ρωτάω αυτό γιατί με ανθρωπιστικούς όρους κινείται και η σκέψη της Μαριάννας Βαρδινογιάννη και του κάθε ευαισθητοποιημένου πολίτη-δημότη που η δράση του περιορίζεται στη φιλανθρωπική δράση...
Ο ανθρωπισμός επίσης ιστορικά τι μέρος του λόγου είναι; (Δεν το έχω ψάξει ρωτάω γιατί μου φαίνεται πολύ προβληματικό)
Τέσπα, αυτό με τον ανθρωπισμό μου θυμίζει και παλιότερες αναρτήσεις σας...
Ανθρωπισμό μπορούμε να πούμε το ρεύμα εκείνο που θέτει στο κέντρο την αυταξία της ανθρώπινης ζωής, την ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπεια. Που θεωρεί δηλαδή πως ο άνθρωπος δεν είναι το αναλώσιμο υλικό κανενός πολέμου στο όνομα της θρησκείας, της πατρίδας, της τάξης, της ιδεολογίας, της ράτσας κ.λπ. Νομίζω η διατύπωση αυτή είναι κοντά στο πνεύμα της ομάδας. Μπορείς να δεις και στη δεξιά στήλη το "Ποιοί είμαστε". Αν τώρα βρίσκεις πως μοιάζουμε με τη Μαριάννα Βαρδινογιάννη, μπράβο.
Μου άρεσε η ανάλυσή σας στο ότι μέσα από την δραστηριότητα των μαθητών φάνηκε το πραγματικό αίτημα της κοινωνίας: δημιουργικότητα. Και είναι "φυσικό" αυτή η δημιουργικότητα να μη περιχαρακώνεται μέσα στα όρια μιας στεγνής αντιπαράθεσης, μιας στάσης "διεκδικητικής", αλλά εκδηλώθηκε η ίδια δημιουργικά.
Ωστόσο τι είναι αυτό που προωθεί τη δημιουργικότητα στη σύγχρονη κοινωνία; Πως εξασφαλίζεται ας πούμε θεσμικά; Υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας του συστήματος και ποιές είναι αυτές συγκεκριμένα; είναι η ψυαχανάλυση, το να γίνω ηθοποιός, ο ρόλος των σύγχρονων χώρων τέχνης με ελεύθερη πρόσβαση σε όλους (πληρώνεις βέβαια κάποια ευρώ για ειδικά σεμινάρια αλλά ο καθένας μπορεί να βρει έναν καλλιτέχνη μέσα του); Υποθέσεις και σκέψεις κάνω σε πράγματα που ζω δίπλα μου καθημερινά.
Ενδιαφέρουσα η ιστοσελίδα σας.
Μου φαίνεται, ερ, πως αυτή η δημιουργικότητα ξεκινά πάντα από τα κάτω και επεκτείνεται σε πολλά πεδία: στην τέχνη, στην πολιτική, στην καθημερινή ζωή. Η δημιουργικότητα υπάρχει ως τρόπος ύπαρξης της κοινωνίας. "Φιλοκαλούμεν γαρ μετ' ευτελείας" έλεγαν οι αρχαίοι Αθηναίοι. Σε δεύτερο επίπεδο αυτό αποκρυσταλλώνεται σε θεσμούς. Νομίζω πως στη σημερινή κοινωνία επικρατεί ένα αναμάσημα, μια δυσφορία, ένας κομφορμισμός (ακόμα και με αντικομφορμιστικό προκάλυμα) και όχι η δημιουργικότητα. Μέσα σε αυτή τη γενική τάση της κοινωνίας, στο λίμνασμά της, τα δημιουργικά στοιχεία έχουν περιορισμένο πάντα χαρακτήρα και φτάνουν γρήγορα στα όριά τους. Έτσι μου φαίνεται.
@Θ
Η απάντησή σας με έβαλε σε σκέψεις... Διάβασα δεύτερη φορά το κείμενο, και έχω κάποιες παρατηρήσεις:
αρχίζετε την "ανάλυσή" σας με μία περιγραφή του τί ακριβώς συνέβη. Αυτό που συνέβη ήταν εν ψυχρώ και όχι εν βρασμώ. Το γεγονός δε του ότι ήταν ψυχρό, εξηγείται από το ότι ο κορκονέας είπε την ώρα της δολοφονίας "μουνάκι, τσογλάνι". Ερώτηση: δε θα μπορούσε να πει αύτές τις λέξεις εν βρασμώ; αν όχι, τι μας προσφέρει παραπάνω στην κατανόηση του γεγονότος το γεγονός ότι η δολοφονία ήταν τελικά εν ψυχρώ και το ότι είπε μουνάκι και τσογλάνι;
Ο κορκονέας λοιπόν χρειάζεται παραδειγματική τιμωρία (κυριολεκτικά παραδειγματική, για ποιούς; για να μην το ξανακάνουν οι ίδιοι οι μπάτσοι, ή μη παρασυρθούν τα υπόλοιπα τμήματα/ομάδες του πληθυσμού; μεταφορικά παραδειγματική ναι, αλλά με ποιόν
τρόπο; του ήδη θεσπισμένου (μεγάλη ποινή); και ο κορκονέας θα αναμορφωθεί; υποθέτω πως όχι - τότε η τιμωρία δεν πρέπει να αναφερθεί ως εκδικητική;)
Ο κορκονέας λοιπόν χρειάζεται παραδειγματική τιμωρία, ενώ η βία των πιο ακραίων ομάδων είχε ως κίνητρα ή αιτίες "το βάθος της απελπισίας, το μηδενισμό και την έλλειψη ελπίδας μέσα σε μια κοινωνία όπου όλα φαντάζουν μάταια". Ερώτηση: τα ίδια δε θα μπορούσαμε να επικαλεστούμε και ως αιτίες ή συμπτώματα ή κίνητρα που οδήγησαν τον κορκονέα στη δολοφονία; Αν όχι, γιατί; Αν ναι, γιατί οι μαθητές, "νεαροί μετανάστες, χούλιγκανς", αθωώνονται, ενώ ο μπάτσος όχι;
Η ζωή, σπαταλημένη όπως είναι "ανάμεσα στα φροντιστήρια, το άθλιο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, τις διάφορες υποκουλτούρες και το κενό της «διασκέδασης»", είναι προνόμιο μόνο των μαθητών, ή και ενός μεγάλου τμήματος του πληθυσμού, εκτός μαθητών, για να μη πούμε όλου του πληθυσμού που το έχει ήδη ζήσει και το ζει; Δε θα μπορούσαν να είναι καθορισμοί που έχουν επιδράσει και στον ίδιο τον κορκονέα ας πούμε; Δεν υπάρχουν άλλοι καθορισμοί των ενεργειών και της ποιότητας της κινητοποίησης (ή εξέγερσης); αν όχι, τι στεγανοποιεί στη μία αντίδραση το "κενό της διασκέφασης"; το νεαρό της ηλικίας; ή το γεγονός ότι τα παιδιά και οι υπόλοιπες ομάδες έχουν αλλοτροιωθεί "λιγότερο"; ή μήπως το καινούριο, μπορεί να ξεπηδήσει μόνο από αυτό που υπάρχει - εκεί που υπάρχει (κενό διασκέδασης - μαθητές, χούλιγκανς κλπ) και όχι και από εκεί που δεν υπάρχει;
Η επιστολή των μαθητών και ειδικότερα οι φράσεις "Πού είναι οι γονείς; Πού είναι οι καλλιτέχνες; Γιατί δεν βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν;" δεν εκφράζουν μια καθαρά συντηρητική άποψη για τη ζωή; η έκκληση για προστασία είναι εκδήλωση δημιουργικότητας; εφόσον δημιουργήθηκαν κάποιοι πρωτοποριακοί τρόποι αντίδρασης (ανάποδες ασπίδες, αναποδογύρισμα περιπολικών κλπ), τί τους καθιστά πρωτοποριακούς εφόσον χρειάζονται την προστασία αυτών που δεν κινητοποιήθηκαν ή δεν εκφράστηκαν δημιουργικά;
Ευχαριστώ για το χρόνο και το χώρο σας και ελπίζω να μην έγινα κουραστικός!
1) Η δολοφονία ήταν εν ψυχρώ γιατί όπως προκύπτει από τις μαρτυρίες και τα επί τόπου ευρήματα του εγκληματολογικού δεν υπήρξε επίθεση στο περιπολικό "με πέτρες, λοστούς και βόμβες μολότωφ" σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των δραστών τους οποίους αρχικά υιοθέτησε η ΓΑΔΑ και όχι επειδή τους έβρισε.
2)Ασφαλώς, ο Κορκονέας ζει στην ίδια κοινωνία μ' εμάς τους υπόλοιπους. Δεν είναι όμως σαν κι εμάς τους υπόλοιπους. Γιατί οπλοφορεί νομίμως, αποτελεί θεσμικό όργανο του κράτους, υπακούει σε άνωθεν εντολές κ.λπ. Επίσης, ειρήσθω εν παρόδω, ο συγκεκριμένος αστυνομικός δολοφόνησε ένα παιδί.
3)Ορίζεις ως πρωτοποριακό με τα λόγια σου αυτό που "δεν ζητά την προστασία των γονέων" κ.λπ. Μου είναι ακατανόητο. Μου φαίνεται απολύτως φυσικό τα παιδιά να αισθάνονται απροστάτευτα στο δρόμο, μπροστά στην αστυνομία που τους επιτίθετο ή σε κάποιους δημοσιογράφους που τους συκοφαντούσαν. Αυτό είναι άσχετο με το γεγονός ότι ανακάλυψαν μερικούς πρωτοποριακούς τρόπους διαμαρτυρίας.
4) Δεν επιχειρούμε να εξηγήσουμε τα πράγματα με κλειστά αιτιακά σχήματα του τύπου αλλοτρίωση, πείνα, άθλιο εκπαιδευτικό σύστημα κ.λπ.=εξέγερση. Το λέει καθαρά το κείμενο. Δεν πιστεύουμε πως μια τέτοια μηχανική εξηγεί το τι συμβαίνει στην κοινωνία. Απλά σημειώνουμε μερικούς παράγοντες της ανάπτυξης της κρίσης της κοινωνίας, οι οποίοι θεωρούμε πως επέδρασαν στο ξέσπασμα της εξέγερσης. Άσφαλώς υπάρχουν και πλείστοι άλλοι παράγοντες που δρουν προς αυτή ή την αντίθετη κατεύθυνση.
1) Άρα η δολοφονία ήταν εν ψυχρώ επειδή δεν υπήρξε επίθεση στο περιπολικό με "πέτρες, λοστούς και βόμβες μολότωφ". Άραγε τότε η μόνη μορφή βίας που μπορεί να προκαλέσει μια εν βρασμώ αντίδραση είναι επίθεση με πέτρες και μολότωφ; Η λεκτική επίθεση δεν μπορεί να προκαλέσει με τίποτα μια εν βρασμώ αντίδραση;
2) Ο κορκονέας δεν είναι σαν εμάς τους υπόλοιπους, αλλά η πράξη του που οφείλεται; το κείμενό σας αναφέρει κάποιες αιτίες ή ενδείξεις αλλά αυτές οι ενδείξεις θα μπορούσαν να ισχύουν κάλλιστα και για όλους μας. Αυτό έγραψα στο προηγούμενο σχόλιο.
Αυτό άραγε σημαίνει ότι εκ μέρους μας, εμάς των άλλων, δεν γεννούν τίποτα αυτοί οι "κοινοί" καθορισμοί (που εσείς τους αναφέρατε); Θα έπρεπε να σκοτώσουμε άραγε εν ψυχρώ, ένα παιδί; (αν ο κορκονέας σκότωνε τον ψωμιάδη θα μας ενδιέφερε η παραδειγματική τιμωρία του κορκονέα;)
3) Δεν όρισα τίποτα ως πρωτοποριακό. Επίσης δεν αναφέρατε (απ'όσο θυμάμαι) τέτοια λέξη για να χαρακτηρίσετε τις αντιδράσεις των μαθητών. Η λέξη ήταν δική μου αλλά πιστεύω πως προσεγγίζει τους χαρακτηρισμούς σας αυτών των αντιδράσεων αρκετά πιστά. Ας τις πούμε δημιουργικές (ο δικός σας χαρακτηρισμός). Σας φαίνεται απολύτως φυσικό τα παιδιά να αισθάνονται απροστάυτευτα στο δρόμο, αλλά από το τί αισθάνονται ως το σημείο της εκδήλωσης αυτού που αισθάνονται ο δρόμος δεν είναι ένας και ο αυτός. Θα μπορούσαν ας πούμε να μην κάνουν έκκληση για προστασία, αλλά να το θέσουν κι αυτό δημιουργικά.Με ποιό τρόπο; δεν ξέρω, δεν έχω να προτείνω τίποτα. Ωστόσο εσείς αναφερθήκατε μόνο στη δημιουργική πλευρά αντίδρασης των μαθητών, και δεν αναφέρατε πουθενά κάποιον αρνητικό χαρακτηρισμό. Και ρωτάω (όπως ρώτησα στο προηγούμενο σχόλιο): αυτή η έκκληση για βοήθεια, πέραν του ότι είναι "φυσική", είναι ή δεν είναι συντηρητική; Εσείς προσδιορίσατε κάποιες αντιδράσεις αξιολογικά (θεμιτό), θα μου επιτρέψετε και εμένα να προσεγγίσω κάποιες άλλες το ίδιο αξιολογικά και να ρωτήσω και εσάς αν συμφωνείτε ή όχι.
4) "Δεν επιχειρούμε να εξηγήσουμε τα πράγματα με κλειστά αιτιακά σχήματα του τύπου αλλοτρίωση, πείνα, άθλιο εκπαιδευτικό σύστημα κ.λπ.=εξέγερση. Το λέει καθαρά το κείμενο."
Το κείμενο όμως, όταν αναφέρετε στα γεγονότα ρητά, σταματάει μόνο στην "αλλοτροίωση, πείνα, σύστημα κλπ=εξέγερση". Μοιράζει καθορισμούς ένθεν και εκείθεν, τακτοποιεί τον κόσμο και μπορούμε οι υπόλοιποι μισοί να κοιμηθούμε ή οι άλλοι μισοί να κάνουμε την επανάσταση.
Γιατί άραγε να πρέπει να μπούμε στη διαδικασία να πούμε τι είναι νόμιμο ή όχι; γιατί πρέπει να το κάνουμε εφόσον υπάρχει ένα σύνταγμα (που τουλάχιστον προσωπικά θέλω την κατάργησή του), ένα κράτος, θεσμοί, όργανα, που θα κάνουν ούτως ή άλλως αυτό που ζητάμε τώρα επειγόντως (παραδειγματική τιμωρία); Γιατί θα πρέπει να σηκωνόμαστε στον πίνακα να πούμε το μάθημα όποτε μας το ζητήσει ο καθηγητής; Γιατί να πρέπει να βάζουμε στο "σωστό" δρόμο τις όποιες παρεκκλίσεις ηθικού προσανατολισμού των μμε λόγω επιρροών τύπου κούγια; γιατί να λέμε ότι αυτό που είναι να αλλάξει, αναγκαστικά περνάει από αυτόν τον δρόμο (παραδειγματική τιμωρία) και όχι από έναν άλλον; γιατί θα πρέπει ο κόσμος που θέλω να αλλάξω, να είναι ντε και καλά τακτοποιημένος κατά πως είναι τώρα; Δεν το θεωρώ δική μου δουλειά να πω στο κράτος τι πρέπει να κάνει με έναν κορκονέα. Δική μου δουλειά θεωρώ να προσπαθήσω να καταλάβω γιατί το έκανε αυτό, να ψάξω μετά να βρω αν οι καθορισμοί αυτοί είναι κοινοί για εμένα και για αυτόν, και μετά να αλλάξω αυτούς τους καθορισμούς, για την απελευθέρωση τη δική μου και του κορκονέα, και όχι τον παραδειγματισμό της ελας.
Φιλικά.
Για να είμαι σαφής:
Νομίζω πως εξ αρχής έχεις μια κριτική διάθεση αδικαιολόγητη σε πολλά σημεία, η οποία μας δυσκολεύει να συνεννοηθούμε. Και κινδυνεύει μια τέτοια συνεννόηση να μην έχει κανένα απολύτως νόημα αν έχεις τέτοια διάθεση.
1)Έχει υποστηριχτεί από αυτόκλητους και μη υπερασπιστές του εν λόγω αστυνομικού πως έχει το ελαφρυντικό του ενβρασμώ ψυχής επειδή το περιπολικό δεχτηκε επίθεση. Απαντήσαμε λοιπόν σ' αυτό.
2)Οι "καθορισμοί" ισχύουν για όλους, ισχύουν για τον καθένα διαφορετικά, συμπλέκονται με άλλους παράγοντες, διαρθρώνονται με διάφορους τρόπους στο κοινωνικό πεδίο. Ναι, εμένα θα με ενδιέφερε αν ο Κορκονέας σκότωνε τον Ψωμιάδη, εσένα ή έναν άστεγο. Οι συνθήκες και τα αποτελέσματα θα ήταν σε κάθε περίπτωση διαφορετικές, αλλά δε θέλω κανένας άνθρωπος να δολοφονείται από κανέναν Κορκονέα. Ακόμα κι αν είναι νομάρχης, τοξικομανής, γυναίκα, μαύρος, Βούλγαρος, παοκτζής, σωματέμπορος, βιαστής, μπάτσος, νεοναζί. Είμαι εναντίον της θανατικής ποινής έτσι κι αλλιώς.
3)Δε βρίσκω τίποτα το συντηρητικό στην έκκληση για βοήθεια. Μακάρι τα παιδιά να την είχαν τη βοήθεια. Τη βοήθεια και όχι την καθοδήγηση, γιατί την τελευταία φάνηκε πως δεν την χρειάζονταν.
4)Δεν υποχρεωτικό να πούμε τι είναι σωστό και τι όχι. Ούτε να ζητήσουμε να τιμωρηθεί ο Κορκονέας. Ούτε να νοιαστούμε να μην υπάρξει άλλος Αλέξης, Μιχάλης, Σταματίνα, Ιάκωβος, Ηρακλής, Μαρίνος κ.λπ. Μπορούμε πράγματι να κάτσουμε σπίτι να κοιμηθούμε. Επίσης, δεν ξέρουμε κανέναν δρόμο να υποδείξουμε. Όποιος θέλει μπορεί να αρχίσει να βαράει με τα καλάσνικοφ. Εγώ δε θα το κάνω. Και θα σταθώ και απέναντι σ' αυτό. Γιατί αυτό αναπαράγει αυτό στο οποίο αντιτάσσομαι. Και ο κόσμος ο αλλιώς δε θα είναι τακτοποιημένος όπως αυτός εδώ, σίγουρα. Αλλά θα είναι τακτοποιημένος κάπως. Κι ελπίζω να είναι τακτοποιημένος έτσι ώστε κανένας να μην πυροβολεί και να μην σκοτώνει κανέναν. Κι αν το κάνει θα πρέπει πάντα να τιμωρείται με κάποιο τρόπο. Διαφορετικά δε θα είναι ο κόσμος ο αλλιώς, αλλά ο κόσμος αυτός εδώ, απαράλακτος.
Η αδικαιολόγητα έντονη κριτική διάθεση θα μπορούσε να είναι δική σας όταν προσπαθείτε ντε και καλά να ανάγετε τη δολοφονία σε σχήματα εν ψυχρώ/εν βρασμώ - για μένα εκτος του ότι δεν είναι εκεί το θέμα, μια τέτοια αναγωγή είναι και από μόνη της αυθαίρετη.
Κι αν φαίνεται έντονα κριτική η διάθεσή μου, το ότι επέλεξα να την εκφράσω εδώ μέσα, να θέσω τόσα ερωτήματα (που στα περισσότερα φτάνω και εγώ σε αδιέξοδα γιατί δεν έχω απαντήσεις, τις ψάχνω), μπορεί να σημαίνει πολλά για την ιστοσελίδα σας, μπορεί να σημαίνει πολλά και για μένα. (Όποιος αγαπάει παιδεύει λέει η παροιμία).
Εδώ γύρω θα είμαι και θα τα λέμε.
Κάλα, δεν ήθελα να σε προσβάλω, αλλά ακόμα δεν έχω καταλάβει γενικά τη θέση σου και την επιμονή σου σε αυτό το εν ψυχρώ/ εν βρασμώ. Γενικά δεν έχω πιάσει το πνεύμα της κριτικής σου. Μπορεί να φταίει το ότι θέτεις μόνο ερωτήσεις χωρίς να τοποθετείσαι. Μπορεί να φταίει και το ότι εγώ δεν καταλάβαίνω.
Η τοποθέτηση ήταν δική σας -το κείμενο για τα γεγονότα του δεκέμβρη. Γι αυτό άλλωστε κρατάτε και μπλογκ, αν μη τι άλλο για να τοποθετείστε, έτσι δεν είναι;
Ρώτησα κάποια πράγματα λοιπόν σχετικά με τη δική σας τοποθέτηση, στα οποία και δεν πήρα καμία σοβαρή απάντηση -φυσικά έτσι όπως αντιλαμβάνομαι εγώ το σοβαρό. Καταλήξατε να επιμένετε με μανία πως είστε εναντίον της θανατικής ποινής και εναντίον της βίας - λες και σας ζήτησα δήλωση μετανοίας, ή λες και είναι και πάλι εκεί το ζητούμενο. Ή λες και είπα πως είμαι υπέρ της θανατικής ποινής και προσπάθησα να σας πείσω περί αυτού.
Άρα ή αποφύγατε να απαντήσετε για δικούς σας λόγους, ή απλά δεν είσασταν σε θέση να καταλάβετε.
Και στις δύο περιπτώσεις, το ότι προσβλήθηκα είναι και πάλι αυθαίρετη, δική σας σκέψη.
:)
Φιλικά.
Να με συγχωρείς για τις ασόβαρες απαντήσεις, αλλά μάλλον δεν κατάλαβα τις ερωτήσεις.
Ένας υποτιθέμενος διάλογος προϋποθέτει να παίρνουμε μία θέση και να προσπαθούμε με επιχειρήματα να την υπερασπίσουμε. Ακόμα και μια συνέντευξη, όπως αυτό που υποθέτω κάναμε εδώ -με τον ένα να ρωτάει και τον άλλο να απαντάει, υποθέτω πάλι πως χρειάζεται μία θέση από τη σκοπιά της οποίας γίνονται οι ερωτήσεις. Αυτό είπα απλά.
Αν το ζητούμενο είναι το να θέτουμε ερωτήσεις, μπορούμε πράγματι να θέσουμε άπειρες. Το θέμα είναι να παίρνουμε μια θέση, αυτό είναι απαραίτητο, εκτός αν είμαστε μεταμοντέρνοι. Μπορεί η θέση να είναι λανθασμένη, βλακώδης, υπερβολική, ελλιπής σίγουρα. Αλλά το να θέτουμε ερωτήσεις χωρίς να αναλαμβάνουμε το κόστος μιας απάντησης είναι αυτό που έκανε ο Σωκράτης, όπως λέει ο Καστοριάδης, και το οποίο αποτελεί ύβριν. Εν οίδα ότι ουδέν οίδα. Χαίρω πολύ.
ΥΓ Μην αρχίσεις να λες πάλι "με μανία', "λες και σας ζήτησα δήλωση μετάνοιας" και τέτοια. Κουβέντα κάνουμε, κάπου θα πάει το μυαλό μας, θα πούμε και κάτι που δε μας ζήτησε ο άλλος. Έτσι κι εμένα πήγε πριν το μυαλό μου στην τρομοκρατία. Όβερ.
Α, επίσης μπορείς να μου μιλάς στον ενικό, γιατί είδα πως μιλάς στον πληθυντικό. Δε λέω, είμαι σεβάσμιο πρόσωπο, αλλά στο επιτρέπω.
Όβερ!
τι άλλο θέλεις να πω Θ; όλα γραμμένα είναι, μπορείς να τα ξαναδιαβάσεις, να δεις τα ερωτήματα καθώς και την τοποθέτησή μου.
Αν ξαναμιλήσω τα ίδια θα πω.
Εδώ θα είμαι.
Το ότι ζητάμε όλοι(δεν είμαι ούτε συντάκτης του κειμένου,ούτε ανήκω στην ομάδα,αλλά ναι,προσωπικά την ζητώ) την παραδειγματική τιμωρία του κορκονέα,είναι κυρίως γιατί στην ελλάδα,μέχρι σήμερα,έχουν υπάρξει πολλές δολοφονίες παρόμοιες με αυτές του Αλέξανδου Γρηγορόπουλου και έμειναν ατιμώρητες.
Πως γίνεται αυτό σε ενα κράτος δικαίου;Και όμως γίνεται.
Αυτό φαίνεται να μη το λαμβάνει υπ'όψη του ο ερ,το αποσιωπά.
Απορεί γιατί ζητάμε να τιμωρηθεί κάποιος που εγκλημάτισε και δεν αφήνουμε το κράτος και τη δικαιοσύνη ήσυχους να κάνουν το καθήκον τους,αφού έτσι κι αλλιώς θα το έκαναν.Μα γιατί μέχρι τώρα ΔΕΝ το έχουν κάνει σε αντίστοιχες περιπτώσεις.Αγνοεί ή αποσιωπά την αθώωση άλλων αστυνομικών που σκότωσαν με παρόμοιο τρόπο και σε παρόμοιες συνθήκες;
Και ναι,έχει σημασία αν σκότωσε απρόκλητα ή εν θερμώ.Και έχει-αλλά όχι μόνο για αυτό- γιατί εκεί στηρίζεται η υπεράσπισή του για να τον αθωώσει και πάλι.Οταν απο αυτόπτεις μάρτυρες αποδεικνύεται, οτι καμμία σοβαρή πρόκληση δεν υπήρξε.Εκτός αν θεωρήσουμε σοβαρή πρόκληση,την όποια λογομαχία μπορεί να είχε με δεκαεξάχρονα,και ότι αυτό μπορεί να προκαλέσει τέτοιον βρασμό ψυχής,ώστε να βγάλει το πιστόλι,να σημαδεύσει και να εκτελέσει ενα παιδί.
Ε,δεν είναι και τόσο συνηθισμένο πια στην υπόλοιπη κοινωνία μας,όσα χάλια και νάχει,όταν λογομαχούμε με κάποιον, να βγάζουμε τα πιστόλια μας και να καθαρίζει ο ένας τον άλλον.
Και πώς γίνεται να συμβαίνει επανειλημμένα και μάλιστα επανειλημμένα απρόκλητα απο τους αστυνομικούς;Δεν πρόκειται λοιπόν για μεμονομένο περιστατικό,ούτε για τα όποια προβλήματα έχει ο συγκεκριμένος κορκονέας.Πρόκειται για κάτι περισσότερο,για κάτι που ξεπερνά τον συγκεκριμένο κορκονέα.
Και αυτό είναι ο μηχανισμός εκπαιδευσης,η ανοχή και η ατιμωρησία τελικά αυτων των κατασταλτικών μηχανισμών.Μη ξεχνάμε οτι στην ελλάδα έχουμε και παράδοση αστυνομοκρατίας.
Και κάτι άλλο που απωσιωπά ο ερ.
Πως συμβαίνει αλήθεια,να δολοφονούνται τόσο συχνά απο τους κατασταλτικούς μηχανισμούς,με τέτοια ευκολια μάλιστα,νέα παιδιά η γενικώτερα άτομα που με κάποιο τρόπο αμφισβητούν την συγκεκριμένη αστυνομική εξουσία ή γενικώτερα αμφισβητούν την κατεστημένη τάξη και όχι οι όποιοι ψωμιάδηδες;Ούτε αυτό λέει κάτι;
Φυσικά και κάθε ζωή πρέπει να είναι σεβαστή και ο όποιος κορκονέας πρέπει να δικαστεί με τις εγγυήσεις που παρέχει το κράτος δικαίου.Αυτές είναι σημαντικές κατακτήσεις και δεν τις χαρίζουμε σε κανέναν.Κατακτήθηκαν με άπειρους αγώνες,δεν χαρίστηκαν.
Ακριβώς αυτό ζητάμε,να εφαρμοστεί το κράτος δικαίου και στις περιπτώσεις των αστυνομικών που παρανομούν και δεν τιμωρούνται.
Το ότι δεν μας αρέσει αυτή η κοινωνία και θελουμε να την αλλάξουμε,μάλλον να αλλαξει η ίδια τον εαυτό της,όπως έλεγε ο Καστοριάδης,δεν σημαίνει οτι μένουμε απαθείς σε ό,τι συμβαίνει.Αν συνέβαινε αυτό,μια σειρά απο δικαιώματα και κατακτήσεις ανθρώπινες δεν θα υπήρχαν καν.
Υστερα,είναι η ίδια αιτία που προκάλεσε αρχικά τουλάχιστον,την οργή και τον βρασμό ψυχής κάποιων νέων ανθρώπων,μια απρόκλητη δολοφονία ενος νέου δηλαδή,με την αιτία οτι κάποιος μου επιτέθηκε λεκτικά;Και οι υλικές ζημιές ισοδυναμούν με την αφαίρεση της ζωής;
Ειλικρινά ούτε εγώ καταλαβαίνω τί ακριβώς θέλει να πεί ο ερ.
Ακόμα,δεν είναι αλήθεια οτι το κείμενο δεν στέκεται κριτικά στις αδιάκριτες υλικές ζημιές που προκλήθηκαν.Στέκεται όμως κυρίως και στα θετικά και δημιουργικα στοιχεία που βλέπει σε αυτή την εξέγερση και προσπαθεί να διαγνώσει και τις βαθύτερες αιτίες της.
Κάποιοι στέκονται μόνο στα αρνητικά αυτης της εξεγερσης και κάποιοι ΚΑΙ στα θετικά και δημιουργικά της στοιχεία.
Κάποιοι γίνονται κορκονέας και κάποιοι παλεύουν για ενα καλύτερο κόσμο.Οι κοινοί καθορισμοί δεν αρκούν εδώ.
Το τι επιλέγει ο καθένας να κάνει σε αυτό τον κόσμο είναι ζήτημα επιλογής,ευθύνης και θέλησης.Οτι θα μπορούσε να είναι εν δυνάμει κορκονέας,δεν τον απαλλάσει απο αυτή την ευθύνη.
Απο ποια θέση λοιπόν μιλάει ο καθένας είναι επιλογή του.
Αλλά σαφώς και πρέπει νάχει μια θέση,έστω και λανθασμένη,έχει δίκιο ο Θ σε αυτό.
@ Θ & Ανώνυμο
Από που πηγάζει η αναγκαιότητα να πάρω άραγε μια θέση, "έστω και λανθασμένη"; Ας πούμε ότι στη συγκεκριμένη φάση είμαι ο Σωκράτης (τρομάρα μου): το κάνω εν γνώσει μου και διατηρώ το δικαίωμα να σας αμφισβητήσω, να αμφισβητήσω κάθε ορθή τοποθέτηση, να αμφισβητήσω τη διαφορετικότητα κάθε γνώμης και συνάμα να μη πάρω καμία θέση. Η αναγκαιότητα πηγάζει γιατί κάποιος κρατάει το μαχαίρι και το πεπόνι και θα πρέπει να αποφασίσει τι θα κάνει με αυτόν τον Σωκράτη, για το καλό του πολιτεύματος ή του όποιου αγώνα. Αν θα τον ταΐζει το πρυτανείο για πάντα ή αν θα του δώσει να πιει το κώνειο μια και καλή. Το μαχαίρι και το πεπόνι λοιπόν είναι δικό σας, εγώ θα μπορούσα να μη πάρω καμία θέση και να βγω "εκτός κοινωνίας" οικειοθελώς. Η αναγκαιότητα λοιπόν είναι "δική σας" και διατηρώ το δικαίωμα να μη πάρω θέση, με γνώση των συνεπειών. Διατηρώ το δικαίωμα να μείνω για πάντα από δω και στο εξής ιδιώτης (και να μην ξαναεμφανιστώ, να γίνω διάφανος μέσα στην ιδιωτικότητά μου), είναι και πάλι στα χέρια σας η όποια αναγκαιότητα θα επιβάλετε για τη λειτουργία του όποιου συστήματος (τωρινού ή μελλοντικού). Το πρόβλημα είναι κυρίως δικό σας, από αυτή την πλευρά που το θέτω και όπως μου φαίνεται τώρα (φυσικά αυτά που λέω μπορείτε να τα εκλάβετε ως ανοιχτές διερωτήσεις ή ακόμα και ως μπούρδες, ο καθένας κρατάει ένα μαχαίρι και ένα πεπόνι πάντα). Αυτό άραγε δε σημαίνει ότι βασίζετε την όποια τωρινή ή μελλοντική "ελευθερία" ή έστω αυτονομία στο "βασίλειο της αναγκαιότητας"; Ο καθένας ΠΡΕΠΕΙ να πάρει μια θέση. Γιατί; Γιατί θα πρέπει να κάνετε κάτι με εμένα που καταστρέφω το ίδιο το σύστημα, πολίτευμα, πόλη, αγώνα προς αυτονομία, με το να καταστρέφω τις συνειδήσεις των νέων σας (είπαμε είμαι ο Σωκράτης και δε μου το βγάζετε από το μυαλό :)). Γιατί κοντολογής κρατάτε την όποια εξουσία στα χέρια σας να τιμωρείτε (για το καλό των άλλων και το δικό σας πάντα). Εγώ διατηρώ το δικαίωμα να μη θέλω την τιμωρία κανενός, επιχειρηματολογώντας ή μένοντας διάφανος σα ζώο στην κρυφή μου ιδιωτικότητα, εσείς πάλι βασίζετε την αυτονομία ή τον αγώνα προς την αυτονομία πάνω σε μια αναγκαιότητα. Είναι έτσι ή δεν είναι έτσι; Διερωτώμαι και ρωτάω και εσάς γιατί βλέπω ΚΑΙ αυτή την οψη πραγμάτων. Κι εγώ λέω, ή διερωτώμαι ακριβώς τώρα, πως ο αγώνας προς την αυτονομία δεν πρέπει να στηριχτεί σε καμία αναγκαιότητα που μπορείτε να μου ΕΠΙΒΑΛΕΤΕ εσείς ή ο όποιος άλλος. Κατά τ'άλλα κρατάτε πάντα ένα μαχαίρι και ένα πεπόνι, ο δε ανώνυμος για να με κρίνει, ο δε Θ για να μη με δεχτεί η ομάδα του, δυνάμει πολίτευμα. Θεμιτό. Αλλά δεν είμαι εγώ που θέτω την όποια αναγκαιότητα (στην περίπτωση του Θ, που πρεσβεύει ένα δυνάμει πολίτευμα).
Κι αυτά δε τα γράφω για να κάνω τον εξυππνάκια ή να πω το δικό μου τίποτα και να μη πάρω καμία θέση, αλλά είναι προσωπικές μου απορίες και αδιέξοδα στα οποία δεν μπορώ να πάρω θέση. Κοινώς: ως ποιό βαθμό ισχύουν αυτά για τον Θ και την όποια ομάδα του; θέτουν μια αναγκαιότητα (αν είναι "καλή" ή "κακή" είναι και πάλι προς συζήτηση), χαρακτηρίζουν αυτά που έγραψα την ομάδα του ή το όποιο κίνημα, ή όχι, και γιατί;
Σχετικά με τον μπάτσο και το εν ψυχρώ ή εν βρασμώ: άραγε από που ξεκινάει η βία στα γήπεδα; δε ξεκινάει από λεκτικές προσβολές, κοινώς συνθήματα που εκτοξεύει η μία στην άλλη πλευρά και τανάπαλιν, και καταλήγουνν να τα σπάνε και να πλακώνονται; όλα αυτά δε στηρίζονται πολλές φορές στην ανοχή των αστυνομικών; και τι θα λέγατε στη συγκεκριμένη περίπτωση, πρέπει να επέμβουν πριν ή μετά την εκδήλωση βίας οι αστυνομικές δυνάμεις, να φυλακιστούν οι ταραξίες και να τους αποδοθεί δικαιοσύνη; αυτό, η τοποθέτησή σας, δε θα ήταν ήδη μια πράξη; τί αποτέλεσμα θα είχε; θα είχε τη συσπείρωση του συστήματος όπως αυτό είναι τώρα ή όχι; Όλες αυτές οι εκδηλώσεις είναι εκδηλώσεις βίας ή δεν είναι; όλα αυτά γίνονται εν ψυχρώ ή μήπως όχι; Βεβαίως κάπου στηρίζονται και υπάρχουν βαθύτερες αιτίες, αλλά η βία και στις δύο περιπτώσεις εκδηλώνεται με τον ίδιο τρόπο: ξεκινάει λεκτικά, καταλήγει σε καθαρή άσκηση σωματική βίας (;). Και πάλι δεν καταλαβαίνω γιατί ντε και καλά ο συγκεκριμένος κορκονέας να το έχει κάνει εν ψυχρώ. Θα μου πεις ότι ο κορκονέας σκότωσε, ενώ οι άλλοι απλά πλακώνονται. Και ρωτάω: αν οι άλλοι στα γήπεδα οπλοφορούσαν ως θεσμικά όργανα, θα σκότωναν ή δε θα σκότωναν (περιστασιακά όπως το γεγονός του κορκονέα); αυτή την πράξη θα την χαρακτηρίζατε εν ψυχρώ/εν βρασμώ, και τι νόημα θα είχε στη συγκεκριμένη περίπτωση ένας τέτοιος χαρακτηρισμός; είναι ή δεν είναι μια νομιμοποίηση/απονομιμοποίηση συγκεκριμένων πράξεων και ως ποιό βαθμό αλλάζει τα δεδομένα; Εγώ βλέπω τη συσπείρωση και πάλι του συστήματος. Δε βλέπω μόνο την πανουργία των ΜΜΕ στην προσπάθεια ηθικού στιγματισμού των επεισοδίων, βλέπω και την έμφυτη τάση της κοινωνίας, μέσα από το κοινωνικό παριστάνειν να "καταργεί" την όποια αλλαγή, το καινούριο, λέγοντας πως όλα παραμένουν ίδια, πως είμαστε Αυτή η χρονικότητα που ό,τι και να συμβεί δόξα τω θεώ παραμένουμε ίδιοι. Και ρωτάω όχι μόνο εσάς αλλά φυσικά και εμένα: ως ποιό σημείο είναι αυτή η έμφυτη τάση του κοινωνικού παριστάνειν (φυσικά είναι έννοια του καστοριάδη αυτό) και ως ποιό σημείο μπορούμε να το αλλάξουμε όταν θέλουμε τον θεσμικό παραδειγματισμό του κορκονέα; το ζητούμενο του θεσμικού παραδειγματισμού του κορκονέα είναι ή δεν είναι εξάρνηση της δημιουργικότητας και αλλαγής των πρόσφατων γεγονότων; εγώ δεν μπορώ να απαντήσω, αν μπορέσετε εσείς θα το εκτιμήσω.
Δεν παίρνω το μέρος κανενός αστυνομικού, τους βλέπω και αηδιάζω γιατί στο δρόμο βγάζουν μια αυταρέσκεια του τύπου "εγώ δεν έχω να φοβηθώ τίποτα εσύ έχεις να φοβηθείς τα πάντα".
Το θέμα μου δεν είναι να υπερασπιστώ τον κορκονέα και ελπίζω τουλάχιστον αυτό να το έχεις καταλάβει Θ και εσύ ανώνυμε.
Και φυσικά είμαι κατά της βίας και καταδικάζω τη δολοφονία κλπ κλπ.
Ελπίζω να τα έκανα κατανοητά, να πήρα μία κάποια θέση για να αρχίσουμε να καταλαβαινόμαστε.
Ας ξεκινήσω από την "αναγκαιότητα". Είτε το θες είτε όχι υπάρχει κάτι που σε υπερβαίνει σ' αυτόν τον κόσμο. Υπάρχει αυτό που ο Καστοριάδης ίσως θα ονόμαζε πρώτη φυσική στιβάδα, υπάρχει η φυσική σου ύπαρξη, υπάρχει η πραγματικότητα. Αν έχεις αμφιβολίες μπορείς να πηδήξεις από το μπαλκόνι του 7ου ορόφου για να διαπιστώσεις πριν γίνεις μια μάζα από σάρκα, αίμα και κόκκαλα ποιά είναι η αναγκαιότητα. Ή μπορείς να πας να περάσεις κάποια σύνορα χωρίς διαβατήριο ή να μπεις στο μέγαρο Μαξίμου. Εκεί θα την κάνεις γαργάρα την "ελευθερία" σου. Η πραγματικότητα, λοιπόν, δε θα σε ρώτήσει, ούτε θα με ρωτήσει. Υπάρχει ανεξαρτήτως ημών. Όπως υπάρχουν και τα πτώματα. Του 15χρονου, των Εβραίων του Ολοκαυτώματος, των Παλαιστινίων. Πάνω στα πτώματα αυτά μπορούμε πάντοτε να βγάζουμε λογύδρια περί της ατομικής μας ελευθερίας και της περιούσιας ιδιώτευσής μας. Κανένα πρόβλημα. Μπορούμε να ηδονιζόμαστε με την εικόνα του "ελεύθερου" εαυτού μας μέχρι να μας ενοχλήσει η αποφορά των πτωμάτων. Πάλι κανένα πρόβλημα. Μπορούμε να κοιμόμαστε στο σπίτι μας, να καταναλώνουμε, να σερφάρουμε στο ίντερνετ, να "κάνουμε απλά τη δουλειά μας", όπως είχε δηλώσει ο Άιχμαν στη δίκη του. Βεβαίως, ήταν κι αυτός άνθρωπος, όπως κι ο Κορκονέας και θα μπορούσαμε στις ασκήσεις αυταρέσκειας ή συγκεκαλυμένου φασισμού όπως αυτές που δημοσιεύονται στο Ριζοσπάστη να κάνουμε φιλολογικές ερωτήσεις περί της ταπεινής του καταγωγής. Σίγουρα είχε κι εκείνος άσχημα παιδικά χρόνια και τα παιδιά του θα τον επιθυμήσουν για όσο μείνει στη φυλακή. Γι' αυτό πρέπει να δικαστεί και να καταδικαστεί, όπως και κάθε άλλος, με όρους ανθρώπινους.
Φυσικά, δε συμφωνώ ούτε πως η λεκτική βία είναι ίδια με τη σωματική (και πολύ περισσότερο με την αφαίρεση της ζωής), ούτε πως η λεκτική βία οδηγεί αναπόδραστα στη σωματική βία (και στην αφαίρεση της ζωής). Υπάρχει εδώ μια σειρά διαβαθμίσεων που αν τις αγνοήσουμε κάνουμε μονάχα λογικά άλματα.
Τέλος, αναρωτιέμαι γιατί, αφού είσαι ιδιώτης, σε ενδιαφέρει η αλλαγή του θεσμισμένου. Μπορείς να βρεις κάποιο άλλο, πιο απλό χόμπι.
ΥΓ Α, ούτε εγώ ούτε η ομάδα και το δυνάμει πολίτευμα ενδιαφερόμαστε να σου ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΜΕ κάτι. Το να είναι κάποιος ελεύθερος (χωρίς εισαγωγικά), με την πολιτική έννοια του όρου, δηλαδή να συμμετέχει στα κοινά, όπως το οριοθετούσε η Άρεντ, δεν είναι κάτι που επιβάλλεται (βλ. περαιτέρω τον ορισμό του άχρηστου στον Επιτάφιο του Περικλή). Σημειωτέον: ο Σωκράτης ήταν ο Σωκράτης και υπήρξε καλός Αθηναίος πολίτης, ασχέτως αν είχε σχέσεις με τους Τριάκοντα τυράννους, αν επιδίωξε ο ίδιος να πιεί το κώνειο κ.λπ. Α, και κώνειο δεν έχουμε εύκαιρο, μας τελείωσε.
Post a Comment