Οικολογική Παρέμβαση η οποία βάλλεται τις τελευταίες μέρες από τα συντονισμένα πυρά του εθνικιστικού μπλοκ, εξαιτίας της θέσης της για το μακεδονικό ζήτημα και όχι μόνο (http://oikologiki-paremvasi.gr/blog/archives/127#more-127). Ως επαναστάτες διεθνιστές πράττουμε το αυτονόητο και ελάχιστο της υπεράσπισης αυτής της πολιτικής ομάδας και γενικώς στηρίζουμε τέτοιες ριζοσπαστικές κινήσεις ενάντια στο εθνικιστικό-φασιστικό-ακροδεξιό «μέτωπο». Είναι γεγονός ότι ο μιλιταρισμός και ο εθνικισμός οδηγούν σε ανθρωποσφαγές, τα παραδείγματα άλλωστε είναι αναρίθμητα. Βασικές εκφάνσεις αυτού του μιλιταριστικού και εθνικιστικού φαντασιακού είναι οι υποχρεωτικές - μεταξικής εμπνεύσεως - παρελάσεις καθώς και η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία για των οποίων την κατάργηση αγωνιζόμαστε κι εμείς μαζί με την Οικολογική Παρέμβαση και τις υπόλοιπες αντιμιλιταριστικές και αντιεθνικιστικές οργανώσεις. Το μέλλον δεν πρέπει να χτιστεί πάνω στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και στο εθνικιστικό μίσος, αλλά πάνω στην συναδέλφωση των λαών των Βαλκανίων και όλου του πλανήτη. Ενάντια στη μισαλλοδοξία και στον ρατσισμό για ένα κόσμο χωρίς κράτη, έθνη, στρατούς και πόλεμο.
κράτους, η ΑΡΡΟ δεν μπόρεσε ν’ ανθίσει. Για μας, η κληρονομιά της Οαχάκα είναι η κληρονομιά του προτάγματος της αυτονομίας. Είναι ένας κρίκος της παράδοξης αλυσίδας των ανθρώπων που σε διάφορους τόπους και σε διάφορους χρόνους, άρθρωσαν με τα ίδια σχεδόν λόγια, αλλά σε διαφορετική γλώσσα, την επιθυμία να ζούνε σε μιά κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και δικαιοσύνης. Οι πολίτες της Οαχάκα, πολλοί από τους οποίους φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, δολοφονήθηκαν και καταδιώχθηκαν κατά τη διάρκεια και από το τέλος της εξέγερσης ως σήμερα, είναι άνθρωποι απλοί. Το Κανάλι 9 κατελήφθη από τις νοικοκυρές της Οαχάκα και αυτές ήταν που το διαχειρίστηκαν στο επόμενο διάστημα. Το κίνημα αυτό, λόγω του αντι-ιεραρχικού χαρακτήρα του, μας υπενθύμισε την αστείρευτη εκείνη δύναμη που συγκροτείται από την αυτόνομη δραστηριότητα των ανθρώπων στο κοινωνικο-ιστορικό πεδίο. 
εκδίπλωση αυτού που η Χάνα Άρεντ ονομάζει «δύναμη», το ανεξήγητο εκείνο στοιχείο που απορρέει από τη συγκέντρωση ενός πλήθους, του λαού, και είναι ικανό να παραλύσει κάθε προσπάθεια βίαιης επιβολής. Το στοιχείο αυτό ήταν που κράτησε ζωντανό το κίνημα και το έκανε να απωθήσει σε πολλές περιπτώσεις τις πάνοπλες αστυνομικές δυνάμεις. Το τέλος του κινήματος επήλθε, ίσως εξίσου συμβολικά, όταν μερικές ομάδες νέων πλειοδότησαν στη βία με την αστυνομία καταστρέφοντας χωρίς λόγο και παρά την απόφαση της ΑΡΡΟ κτήρια και αυτοκίνητα στο κέντρο της πόλης. Ήταν η υποχώρηση της δύναμης που άφησε ελεύθερο το χώρο στη βία –αυτή τη φορά του κινήματος- να εμφανιστεί. 
Η γενναία εξέγερση του λαού της Βιρμανίας ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία που του έχει επιβληθεί εδώ και 45 χρόνια, σχεδόν αμέσως μετά την απελευθέρωση της χώρας από τους Βρετανούς, δεν μπορεί παρά να προκαλεί τον θαυμασμό και την αλληλεγγύη κάθε δημοκρατικού αλλά και στοιχειωδώς φιλελεύθερου ανθρώπου. Δεδομένου ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι περισσότερο, αρκούμαστε, ως ομάδα, να εκφράσουμε την ηθική μας στήριξη στο κίνημα των βιρμανών συνανθρώπων μας, καθώς πιστεύουμε ότι, ακόμη κι αν αγωνίζονται απλώς για την ανατροπή της δικτατορίας και την εγκαθίδρυση ενός φιλελεύθερου ολιγαρχικού καθεστώτος, ο αγώνας τους αποτελεί, υπό τις δεδομένες τουλάχιστον συνθήκες, ένα βήμα προς τη γνήσια και πραγματική δημοκρατία που εμείς υποστηρίζουμε. Κι αυτό βέβαια όχι εξαιτίας της ύπαρξης κάποιας νομοτέλειας που λέει ότι βήμα βήμα, σωρευτικά και μέσω μερικών και σταδιακών αλλαγών, θα φτάσουμε κάποτε στην απόλυτη και πλήρη δημοκρατία, αλλά για τον απλούστατο λόγο ότι μέσα σ’ ένα φιλελεύθερο καθεστώς, όπου τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα είναι κατά κανόνα σεβαστά, είναι πολύ πιο εύκολη η διεξαγωγή της επαναστατικής και πολιτικής δράσης απ’ ότι μέσα σε μια δικτατορία ή μέσα σ’ ένα ολοκληρωτικό καθεστώς.
Εξάλλου η εξέγερση στη Βιρμανία μας επιτρέπει να δούμε και κάτι άλλο, εξίσου σημαντικό. Πρόκειται για την τακτική της μη βίας που ακολουθούν οι εξεγερμένοι, κατά πάσα πιθανότητα επηρεασμένοι σε έναν βαθμό από τη σχετική βουδιστική διδασκαλία. Ασχέτως όμως, εν προκειμένω, των λόγων για τους οποίους επιλέγουν μια τέτοια πολιτική, αυτή τους η απόφαση –και φυσικά τα αποτελέσματα που έχει φέρει- συνιστά μια απόδειξη αυτών που κι εμείς υποστηρίζουμε[1] σχετικά με τον απολύτως ασυμβίβαστο με τη δημοκρατική πολιτική χαρακτήρα της βίας. Αν θέλουμε μάλιστα να είμαστε ακριβείς, πρέπει να πούμε ότι η βία δεν είναι απλώς ασυμβίβαστη με τη δημοκρατική και αυτόνομη πολιτική, αλλά, στην πραγματικότητα, συνιστά το επακριβές της αντίθετο. Η βία βρίσκεται στη ρίζα κάθε ολιγαρχικής πολιτικής, καθώς ενσαρκώνεται στην ίδια την ιεραρχική δομή, ως σχέση επιβολής μεταξύ κυριάρχων και κυριαρχούμενων. Ως εκ τούτου, η δημοκρατία, πολεμώντας όλες τις μορφές της ολιγαρχίας –από τον ολοκληρωτισμό και τη δικτατορία μέχρι τις φιλελεύθερες ολιγαρχίες-, πολεμά και την ίδια τη βία ως τρόπο επίλυσης των προβλημάτων και ως τρόπο κοινωνικής οργάνωσης και συμπεριφοράς. Η δημοκρατία θεμελιώνεται στην εγκαθίδρυση μιας μοιρασμένης μεταξύ του συνόλου των ατόμων εξουσίας, της οποίας οι αποφάσεις, προϊόν συλλογικής συζήτησης και διαβούλευσης, γίνονται αποδεκτές όχι λόγω της επιβολής ή της βίας, αλλά χάρις στην πίστη των ανθρώπων ότι οι νόμοι είναι δικό τους δημιούργημα, που μπορεί κάθε στιγμή ν’ αλλάξει και να βελτιωθεί, κι όχι ένα κατασκεύασμα επιβεβλημένο άνωθεν[2]. Η βία, ως μορφή επιβολής, είναι αντίθετη προς την εξουσία, καθώς η εξουσία, ως πρωτοθεσμός της κοινωνίας, συνιστά τη ρητή απόφαση σχετικά με το τί είναι νόμιμο και τι όχι[3]: η εξουσία είναι προϊόν διαλόγου, ενώ η βία είναι μορφή επιβολής και κυριαρχίας.
Αυτό φυσικά ισχύει ακόμη και κατά τις επαναστατικές περιόδους, κατά τις οποίες οι υπερασπιστές της κατεστημένης τάξης αγωνίζονται με όλα τα μέσα για να καταπνίξουν το κίνημα. Αν εξαιρέσουμε την αμυντική βία στην οποία ίσως αναγκαστούν να προσφύγουν οι άνθρωποι προκειμένου να προστατευθούν από την αντεπίθεση του καθεστώτος[4], το σημαντικό σε μια επανάσταση, αυτό που την κάνει να είναι επανάσταση, μια προσπάθεια δηλαδή συνειδητής αλλαγής του υπάρχοντος κοινωνικού καθεστώτος, κι όχι απλώς ένα ξέσπασμα ταραχών και βίας, είναι η προσπάθεια δημιουργίας νέων και δημοκρατικών θεσμών και οργάνων εξουσίας. Η κατάρρευση του παλαιού καθεστώτος δεν έρχεται διά της «υλικής» του ανατροπής, όπως μας λένε οι παραδοσιακές ιδεολογίες, αλλά μέσω της άρνησης των ανθρώπων να συνεχίζουν να κάνουν τους θεσμούς και τις δομές του να λειτουργούν, θεσμίζοντας τους δικούς τους, δημοκρατικούς θεσμούς. Ουσία της επανάστασης είναι η δημιουργία, όχι η βία: η δημιουργία των Townhall Meetings και της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας της Αμερικανικής Επανάστασης, η Διακήρυξη των δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη και οι Τομείς του Παρισιού στη Γαλλική Επανάσταση, η Κομμούνα το 1871, τα Σοβιέτ στη Ρωσία το 1905 και το 1917, οι εργοστασιακές επιτροπές στην Ισπανική Επανάσταση, τα εργατικά συμβούλια της Ουγγρικής Επανάστασης και ούτω καθεξής. Ακόμη και το καθεαυτό καταστροφικό κομμάτι της επανάστασης, η καταστροφή δηλαδή των παραδοσιακών θεσμών και των σημασιών/αξιών που τους υποβαστάζουν και ενσαρκώνονται σ’ αυτούς, εμπεριέχεται στο πρόταγμα της αντικατάστασής τους, μέσω της απελευθέρωσης της καταπιεσμένης δημιουργικότητας των ανθρώπων.
Όλα αυτά βέβαια συγκαλύπτονται απ’ τις παραδοσιακές επαναστατικές θεωρίες (μαρξισμός και αναρχισμός), καθώς, αδυνατώντας να σπάσουν τα παραδοσιακά σχήματα υπό τα οποία νοήθηκε μέχρι τώρα η πολιτική πράξη, ταυτίζουν κι αυτές τη δύναμη με τη βία. Ξεχνούν ότι η δύναμη των ανθρώπων προέρχεται από τη θέσμιση δημοκρατικών θεσμών και τη συμμετοχή της κοινωνίας σε αυτούς και όχι απ’ τη χρήση της βίας η οποία αντιθέτως καταστρέφει τη δύναμη[5]. Η περίφημη φράση του Προέδρου Μάο -του οποίου οι διάδοχοι είναι σύμμαχοι της βιρμανικής Χούντας- σύμφωνα με την οποία «ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα» δεν είναι τίποτε άλλο παρά η έκφραση της βασικής ιδέας κάθε ολιγαρχικού συστήματος αντίληψης της πολιτικής και της κοινωνίας. Αυτό που έχει σημασία δεν είναι η δημιουργία θεσμών που θα επιτρέπουν σε όλους τους ανθρώπους να συμμετέχουν στην άσκηση και τη διαμόρφωση της εξουσίας, αλλά ο πόλεμος μεταξύ των γραφειοκρατικών ομάδων για το ποια θα έχει την κυριαρχία επί της κοινωνίας: διώξαμε τον αυτοκράτορα ή τον τσάρο για να φέρουμε το Μάο, το Λένιν και το Στάλιν.
Μιας και επεκταθήκαμε όμως και μιλήσαμε για τη σημασία της μη βίας, μπορούμε να ανοίξουμε –ακόμη- μια παρένθεση και να πούμε ότι η τακτική της μη βίας δεν ενδείκνυται μόνο για περιόδους επαναστατικών συνθηκών –που, κρίνοντας απ’ τη σημερινή κατάσταση, δε βλέπουμε να ξαναζούμε-, αλλά οφείλει να αποτελεί τον τρόπο δράσης ενός δημοκρατικού κινήματος σε κάθε ευκαιρία. Πρόκειται για την ιδέα της ειρηνικής πολιτικής ανυπακοής που επεξεργάστηκε ο David Thoreau στην περίφημη ομιλία του «Τα δικαιώματα και τα καθήκοντα του ατόμου απέναντι στην κυβέρνηση» (1848 –κυκλοφόσησε έκτοτε ως «Η πολτική ανυπακοή») και η οποία επηρέασε μεταξύ άλλων τον Γκάντι και τον Martin Luther King. Απέναντι σε νόμους του κράτους και αποφάσεις της βουλής τις οποίες θεωρούμε άδικες και γενικώς απαράδεκτες[6] οφείλουμε να προπαγανδίζουμε τη μη τήρησή τους, με στόχο την έμπρακτη μη εφαρμογή τους. Το πρόβλημα βέβαια που τίθεται σήμερα –και ειδικά εδώ στην Ελλάδα- είναι ότι η κοινωνία μικροαστικοποιείται όλο και περισσότερο κι έτσι κανείς δεν φαίνεται πια πρόθυμος να προβεί σε πράξεις που ίσως να έθεταν σε κίνδυνο το στενά ατομικό του, από πρακτικής απόψεως, συμφέρον. Αν αυτό το πρόβλημα το αντιμετώπιζε ο Thoreau πριν από ενάμιση αιώνα στην Αμερική, φανταστείτε τι γίνεται σήμερα που οι άνθρωποι έχουν παραδοθεί σε μια απάθεια άνευ προηγουμένου.
Κλείνοντας την παρένθεση, αλλά και το κείμενο, πρέπει να σταθούμε σ’ ένα ακόμη σημείο. Πρέπει να καταγγείλουμε την υποκριτική στάση των διάφορων «φιλελεύθερων», είτε κυβερνήσεων είτε απλών πολιτών, οι οποίοι, ενώ στην προκείμενη περίπτωση μόνο που δεν πήραν τα όπλα για να υποστηρίξουν την πτώση της Χούντας της Βιρμανίας, σε άλλες περιπτώσεις, ανάλογων καθεστώτων, δεν λένε τίποτε. Και καλά, οι διάφορες κυβερνήσεις - όπως αυτή των Ηνωμένων Πολιτειών η οποία δεν λέει τίποτε, πχ, για το καθεστώς της συμμάχου της Σαουδικής Αραβίας-, δικαιολογούνται, καθώς αυτή είναι η δουλειά τους. Οι πολίτες όμως των δυτικών κοινωνιών, αποκηρύσσοντας το ένδοξο παρελθόν τους, είναι δυνατόν να κάνουν τις ίδιες χυδαιότητες; Λες και το θέμα είναι να πέσει η Χούντα στη Βιρμανία για να μπορέσουν επιτέλους οι κάτοικοί της να αποβλακωθούν με όλες τους τις ανέσεις από το καταναλωτικό όργιο που είναι η σύγχρονη δυτική κουλτούρα.
Τέλος, δεν μπορούμε να μην καταγγείλουμε την αθεράπευτη βλακεία των αριστεριστικών και αναρχικών κύκλων. Η θέση τους στο συγκεκριμένο ζήτημα, που συνοψίζεται στον συλλογισμό: η εξέγερση είναι υποκινούμενη από τους «Αμερικάνους», επειδή το καθεστώς της Μιανμάρ (όπως ονομάζουν τη χώρα οι ίδιοι οι δικτάτορες) είναι στη ζώνη επιρροής της Κίνας και της Ρωσίας[7], αποδεικνύει ακόμη και στους πιο δύσπιστους τον απολύτως αντιδραστικό πλέον ρόλο των εν λόγω πολιτικών τάσεων. Τα επαναστατικά στοιχεία του μαρξισμού και του αναρχισμού που ενέπνευσαν στο παρελθόν τόσα και τόσα κινήματα χρησιμοποιούνται εδώ και χρόνια απ’ τους διάφορους τσαρλατάνους για να δικαιώσουν τη βία, την καταστολή και την κυριαρχία κάθε λογής δικτάτορα και δημαγωγού (Κάστρο, Σαντάμ, Τσάβεζ, Νασράλα, Μουλά Ομάρ κλπ).
[2] Αυτή ακριβώς είναι η σημασία της περίφημης φράσης του Περικλή στον Επιτάφιο : «σαν πολίτες είναι από εσωτερικό σεβασμό (διά δέος) που δεν παρανομούμε, στους άρχοντές μας κάθε φορά πειθαρχικοί και στους νόμους» (Θουκυδίδης, ΙΙ, 37). Εννοείται ότι εν προκειμένω «οι άρχοντες», όπως μεταφράζει το εν αρχή όντες ο Κακριδής, είναι οι πολίτες της Αθήνας που έπαιρναν κληρωτά τα αξιώματα και ήταν άμεσα ανακλητοί. Καμία απολύτως σχέση με ό,τι έχει καταλήξει να σημαίνει σήμερα η λέξη.
[3] Η λέξη εξουσία είναι ομόριζη με το αρχαιοελληνικό ρήμα έξεστι που σημαίνει «επιτρέπεται, είναι δυνατό».
[4] Φυσικά, λέγοντας «αμυντική βία» δεν εννοούμε τις σφαγές που διέπραξε ο λαός του Παρισιού, τον Σεπτέμβριο του 1792, όταν, φοβούμενος μια πιθανή αντεπαναστατική συνωμοσία, εισέβαλε στις φυλακές και προέβη σ’ ένα ωραιότατο μακελειό. Αναφερόμαστε, αντίθετα, σε κινήσεις στοιχειώδους άμυνας που πολλές φορές οι επαναστατημένες μάζες πρέπει να κάνουν, αν δε θέλουν να τις θερίσουν τα στρατεύματα του καθεστώτος: όπως έγινε με τη σφαγή των Κομμουνάρων του 1871 απ’ τον Θιέρσο, όπως έγινε κατά την Επανάσταση του 1905 από την αστυνομία του τσάρου κι όπως έγινε και κατά την προηγούμενη εξέγερση του λαού της Βιρμανίας, την οποία ακολούθησε η κτηνώδης καταστολή από την πλευρά του καθεστώτος –όπως έγινε και στην Κίνα, κατά τα γεγονότα της Τιενανμέν.
[5] Βλ. το έργο της Hannah Arendt Περί βίας.
[6] Για όλα τα σχετικά ζητήματα βλ. το κείμενό μας «Η στάση της αυτονομίας απέναντι στον φιλελευθερισμό» στο παρόν μπλογκ.
[7] Βλ. τι λέει το indymedia της Αθήνας επί του θέματος: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=773198 . Το εν λόγω άρθρο εκφράζει τις θέσεις του indymedia, καθώς υπάρχει παραπομπή σε αυτό στην κεντρική σελίδα.
