Fame Over

Θα θέλαμε με αυτή την ανακοίνωση να ενημερώσουμε τους φίλους και τις φίλες που παρακολουθούν τις δραστηριότητες μας ότι τόσο η ομάδα όσο και το Μάγμα σταματούν τη δραστηριότητά τους, εξαιτίας σημαντικών πολιτικών διαφωνιών που προέκυψαν ανάμεσα στα μέλη και οι οποίες καθιστούσαν πλέον αδύνατη τη συνέχιση των εγχειρημάτων.

Τους τελευταίους έξι μήνες, μετά και από την είσοδο κάποιων νέων μελών αλλά και την αποστασιοποίηση κάποιων παλιότερων, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μια σειρά αξεπέραστων διαφωνιών σε ό,τι αφορά στα θέματα όχι μόνο της θεωρίας (σχετικά, δηλαδή, με τον τρόπο βάσει του οποίου αντιλαμβανόμαστε το πολιτικό μας πρόταγμα ή αναλύουμε τις υπάρχουσες κοινωνικές συνθήκες) αλλά και σε ό,τι αφορά στα ζητήματα της πολιτικής δραστηριοποίησης της ομάδας. Κοιτάζοντας προς τα πίσω, θα μπορούσαμε να διαπιστώσουμε σήμερα πως αυτές οι διαφορετικές οπτικές υπήρχαν εν σπέρματι στη σκέψη και στη δραστηριότητα της ομάδας από την αρχή της λειτουργίας της. Τόσο μέσα σε αυτήν όσο και στους κόλπους της συντακτικής ομάδας του περιοδικού παρατηρήθηκε μια σταδιακή διαφοροποίηση των μελών αναφορικά προς την ανάλυση της υπάρχουσας κοινωνίας, προς το μοντέλο οργάνωσης αλλά και, ευρύτερα, ως προς το μοντέλο πολιτικής δραστηριοποίησης αλλά και την προσωπική συμπεριφορά μεταξύ των μελών που θεωρούμε συμβατή ή όχι με μια τέτοια δραστηριοποίηση. Ο προσεκτικός αναγνώστης μπορεί να διακρίνει μέσα στα κείμενα που δημοσιεύσαμε κατά την τελευταία αυτή περίοδο (τόσο σε αυτό το μπλογκ όσο και στο τελευταίο τεύχος του Μάγματος) μια τάση «συγκόλλησης» μη συμβιβάσιμων απόψεων. Κρίναμε ότι αυτή η κατάσταση, που δεν επέτρεπε τη γόνιμη ανταλλαγή απόψεων, παρά μόνο τεχνητούς συμβιβασμούς ανάμεσα στις διαφορετικές προσεγγίσεις (έχοντας, παράλληλα, καταστεί ιδιαίτερα κουραστική και για εμάς, σε προσωπικό επίπεδο), δε συνεισέφερε ούτε στη σαφήνεια του λόγου της ομάδας αλλά ούτε και στην καλύτερη προώθηση των αρχών και των ιδεών της –τη στιγμή μάλιστα που αυτές οι τελευταίες είχαν καταστεί αντικείμενο αντικρουόμενων ερμηνειών στο εσωτερικό της.

Πήραμε λοιπόν την απόφαση να διαλύσουμε, κοινή συναινέσει, την ομάδα και το περιοδικό. Φυσικά τα μέλη αλλά και οι τάσεις της ομάδας μπορούν να συνεχίσουν τη δραστηριοποίησή τους, μέσω άλλων ή καινούργιων πολιτικών φορέων, στα πλαίσια της οποίας μπορούν να καταθέσουν και την άποψή τους για την κρίση που περάσαμε. Γι’ αυτό το λόγο επιλέξαμε η παρούσα ανακοίνωση να έχει απλώς πληροφοριακό χαρακτήρα και να μην προβαίνει σε κάποια ανάλυση ή στην εξαγωγή πολιτικών συμπερασμάτων.


ΥΓ: Θα θέλαμε τέλος να κάνουμε και μια μικρή διευκρίνιση, επί τη ευκαιρία αυτής της τελικής ανακοίνωσης. Πριν από λίγο καιρό δημοσιεύθηκε σε αυτό το μπλογκ ένα κείμενο με τίτλο, «Για τους νεκρούς της Marfin» (http://autonomyorbarbarism.blogspot.com/2010/05/marfin.html). Όπως παρατηρήσαμε, σημαντικό ποσοστό των αναγνωστών του σχημάτισε την εντύπωση ότι το εν λόγω κείμενο εξέφραζε τις επίσημες θέσεις της ομάδας. Αυτό όμως δεν ισχύει. Το κείμενο εξέφραζε απλώς ένα μέρος των μελών της ομάδας, τα οποία και το προσυπέγραψαν σε ατομικό επίπεδο, και όχι το σύνολο της ομάδας. Για το λόγο αυτό δημοσιεύθηκε στην κατηγορία του μπλογκ, «Κείμενα μελών και φίλων της ομάδας».

Ανοιχτή συνάντηση

Προσκαλούμε τους φίλους της ομάδας και του ποδοσφαίρου στην επόμενη ανοιχτή συνάντηση, η οποία θα πραγματοποιηθεί το ερχόμενο Σάββατο 19/6, στις 18:30, στο πάρκο Ελευθερίας (μετρό Μέγαρο Μουσικής, πίσω από το άγαλμα κάποιου που μοιάζει με τον Λένιν).

υγ: ο χώρος θα έχει διαμορφωθεί στα πρότυπα του θωρηκτού Αβέρωφ, παρακαλούνται οι φίλοι που θα ενδιαφερθούν να ενδυθούν επισήμως και να φέρουν τις βουβουζέλες τους.

Τα νέα μέτρα ως έλλειψη μέτρου

«Βρισκόμαστε σε μια δύσκολη πορεία, μια νέα Οδύσσεια για τον Ελληνισμό. Όμως, πλέον, ξέρουμε το δρόμο για την Ιθάκη και έχουμε χαρτογραφήσει τα νερά. Μπροστά μας έχουμε ένα ταξίδι με απαιτήσεις από όλους μας, αλλά με μια νέα συλλογική συνείδηση και κοινή προσπάθεια θα φθάσουμε εκεί ασφαλείς, πιο σίγουροι, πιο δίκαιοι, πιο περήφανοι.»

Γ. Α. Παπανδρέου, γίγαντας της σοσιαλιστικής πολιτικής.

Τα οικονομικά μέτρα που ανακοίνωσε στις αρχές Μαΐου η κυβέρνηση του Πα.Σο.Κ. στο πλαίσιο του μνημονίου συνεργασίας που υπέγραψε με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, υπό την πολιτική σκέπη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι αναμφίβολα, το πιο σημαδιακό και επιδραστικό γεγονός στη ζωή της χώρας τις τελευταίες πολλές δεκαετίες σε επίπεδο κατεστημένης πολιτικής.

Η διεθνής οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2008 ξεκίνησε από το χρηματοπιστωτικό τομέα, εξελίχθηκε σε κρίση του ευρύτερου τραπεζικού συστήματος και τώρα έχει περάσει στη φάση της κρίσης των δημοσίων χρεών των κρατών. Τόσο οι αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες όσο και οι αναπτυσσόμενες έχουν οδηγηθεί σε σημαντική αύξηση των δημοσίων, κρατικών χρεών τους και η τάση προβλέπεται αυξητική και τα επόμενα χρόνια. Η απόψή μας είναι ότι η εξέλιξη της οικονομικής κρίσης οφείλεται στις νεοφιλεύθερες πολιτικές των κατεστημένων πολιτικών κομμάτων. Ένα από τα χαρακτηριστικά αυτών των πολιτικών είναι οι φοροελαφρύνσεις του πλούτου και των ευκατάστατων τμημάτων των κοινωνιών, κυρίως στις δυτικές χώρες. Τα φορολογικά βάρη μετατοπίστηκαν από τις επιχειρήσεις, τις αγορές ακινήτων και τον χρηματοπιστωτικό τομέα στους εργαζόμενους. (Φυσικά, μέσα στη λογική της ανάπτυξης μια τέτοια επιλογή μοιάζει μονόδρομος. Κι αυτό γιατί η φορολόγηση των επιχειρήσεων θα έβαζε εμπόδια στην καρκινική μεγέθυνση της οικονομίας, θα μπορούσε να βάλει φρένο στην απεριόριστη ανάπτυξη της παραγωγής και της κατανάλωσης και να οδηγήσει σε πολλαπλά αδιέξοδα.) Η αύξηση του ιδιωτικού και δημόσιου δανεισμού, λόγω και των προκλητικών φοροελαφρύνσεων που αναφέρθηκαν, οδήγησε σταδιακά, μέσω των αφειδών τραπεζικών προσφορών, στις διάφορες «φούσκες» δανεισμού και στη σημερινή οικονομική κρίση. Μία απ’ τις σημαντικότερες αδυναμίες της ευρωζώνης αποτέλεσμα της αναποφασιστικότητάς της Ευρώπης και της σημαντικής καθυστέρησης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι η ανικανότητα αποτελεσματικής στήριξης των κρίσεων δημόσιου χρέους ορισμένων κρατών μελών της, μεταξύ των οποίων και της Ελλάδας. Οι πολιτικές, που επιλέγονται από τις κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών χωρών, ιδίως της Γερμανίας, και υπαγορεύονται στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, αφορούν, κυρίως, την έντονη συμπίεση των κάθε φύσης δημοσίων και κοινωνικών δαπανών. Με αυτές τις πολιτικές καλούνται τα πιο αδύναμα στρώματα (άνεργοι, επισφαλώς εργαζόμενοι, χαμηλά αμοιβόμενοι υπάλληλοι, μετανάστες, συμβασιούχοι κλπ-άνθρωποι που δεν ευθύνονται ή ευθύνονται ελάχιστα για να υποστούν αυτήν την άδικη πολιτική) να σηκώσουν το βάρος των πολιτικών συστηματικής φοροελάφρυνσης του πλούτου και ασύδοτης κυκλοφορίας του χρηματιστικού και τραπεζικού κεφαλαίου, που δημιούργησε τις «φούσκες» στα ακίνητα στις ΗΠΑ και στις αγορές παραγώγων και διαφόρων πολύπλοκων χρηματο-οικονομικών προιόντων. Βέβαια, τα μεσαία στρώματα που τώρα πλήττονται περισσότερο ήταν αυτά που κατά κανόνα νομιμοποίησαν όλα αυτά τα χρόνια τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των κυβερνήσεων με την επανεκλογή τους, την αδιαφορία τους για την πολιτική και την αύξηση της κατανάλωσης, που εν τέλει συνδέθηκε με το δανειοληπτικό σύστημα. Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, που σταδιακά το δόγμα Θάτσερ-Ρίγκαν κυριαρχούσε στις πολιτικές των κυβερνωσών ολιγαρχιών, η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου βυθίζονταν στον κυνισμό και την απάθεια αφήνοντας τους πολιτικούς να αλωνίζουν ενώ αυτή προσπαθούσε να απολαύσει όλες τις νέες «ανάγκες» και «διευκολύνσεις», που μόλις ανακάλυπτε. Επίσης, στις ΗΠΑ η φούσκα των ενυπόθηκων δανείων δεν ήταν αποτέλεσμα μόνο της ασυδοσίας των άπληστων golden boys αλλά και της καταναλωτικής μανίας των νοικοκυριών (μεσαίων κυρίως στρωμάτων). Άλλωστε στις φιλελεύθερες ολιγαρχίες καμιά οικονομική ή πολιτική ολιγαρχία δεν πατάει με το «έτσι θέλω» πάνω στο σβέρκο του συνόλου της κοινωνίας εξαπατώντας την. Ό,τι όμως είχε απομείνει από το δημοκρατικό ήθος στους ανθρώπους, εξαρθρώθηκε αυτά τα χρόνια δένοντας έτσι με το, ούτως ή άλλως, πάντοτε πληγωμένο ήθος των πολιτικών του κοινοβουλευτισμού.

Η οικονομική κρίση, ωστόσο, εκδηλώθηκε με ιδιαίτερο τρόπο στην Ελλάδα. Η ιδιοτυπία εκδήλωσης της κρίσης έγκειται στις κρίσιμες διαρθρωτικές αδυναμίες του ελληνικού καπιταλισμού που, αφενός, την παρόξυναν σε εθνικό επίπεδο και, αφετέρου, μεγένθυναν την κρίση ελλειμμάτων και δημοσίου χρέους: αποσαθρωμένη παραγωγική βάση, κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα με πολλά «θαλασσοδάνεια» και υψηλή εργοδοτική ασυδοσία, ιδίως την τελευταία δεκαπενταετία, τριτογενής τομέας με κακές και προβληματικές υπηρεσίες, διαδεδομένη διαφθορά, υψηλή φοροδιαφυγή και φοροκλοπή, κεφαλαιοποίηση των εισαγμένων στο χρηματιστήριο εταιριών υποπολλαπλάσια του χρέους, έντονα αρνητικό ισοζύγιο πληρωμών λόγω των υπερδιπλάσιων έως τριπλάσιων εισαγωγών από τις εξαγωγές. Όλα αυτά συνετέλεσαν σε μια οικονομία, με εμφανή τα παρασιτικά χαρακτηριστικά της, με σταδιακά αποσαθρωνόμενο παραγωγικό ιστό, μ’ έναν υπερδιογκωμένο τριτογενή (δημόσιο και ιδιωτικό) τομέα της οικονομίας που παρέχει συχνά κακές ή προβληματικές υπηρεσίες.

Να σημειώσουμε όμως πως για τη σημαντικότατη δημοσιονομική κρίση που διέρχεται σήμερα η χώρα είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη και η απολύτως αποτυχημένη διαχείριση της προσφάτως απελθούσας κυβέρνησης. Βέβαια η ευθύνη βαρύνει και το νυν πρωθυπουργό που προεκλογικά έκανε πως δεν ξέρει τίποτα -ας θυμηθούμε τις μπαρούφες του στη ΔΕΘ- αλλά και το σύνολο της πολιτικής εξουσίας που για πάνω από είκοσι χρόνια κουκούλωνε τα υπαρκτά δημοσιονομικά προβλήματα, κρύβοντας αριθμούς και παραποιώντας δείκτες.

Με βάση τα παραπάνω, αντιτιθέμεθα στα άδικα και αντικοινωνικά μέτρα της κυβέρνησης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που μας εισάγουν σε μια νέα περίοδο βαρβαρότητας αποτυγχάνοντας ή αδιαφορώντας για την ισόρροπη κατανομή των βαρών και την κοινωνική προστασία των ασθενέστερων στρωμάτων. Στα πλαίσια της καθεστηκυίας πολιτικής αποτελεί εγκληματική πράξη για μια χώρα με σαθρή παραγωγική βάση να επιλέγονται πολιτικές-σοκ, πολιτικές βίαιης και αυστηρής δημοσιονομικής προσαρμογής αντί για πολιτικές ήπιας μετάβασης σε εναλλακτικά μοντέλα ανάπτυξης. Πρέπει, λοιπόν, να βάλουμε ένα τέλος στην υπερχρέωση, στις χρεοκοπημένες οικονομικές πολιτικές των κυρίαρχων κομμάτων εξουσίας, του Πα.Σο.Κ. και της Νέας Δημοκρατίας, στα τοκογλυφικά επιτόκια των τραπεζών και των κερδοσκόπων που αποτελούν τους βασικούς δανειστές της Ελλάδας, στη διάλυση των κοινωνικών και οικονομικών κατακτήσεων των λαϊκών στρωμάτων και στις πολιτικές των οικονομικών ολιγαρχιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ που υπαγορεύουν μέτρα διάλυσης του κράτους πρόνοιας, των εργατικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Είναι ηθικά, πολιτικά και κοινωνικά ανεπίτρεπτο να υποχρεώνεται από την πολιτική ολιγαρχία όλος ο κόσμος της εργασίας να αναλαμβάνει το αβάσταχτο κόστος της ανεύρεσης πόρων για την αποπληρωμή των χρεών λόγω των πολιτικών των κυβερνήσεων για φοροελαφρύνσεις του πλούτου και, ιδιαίτερα, του χρηματοπιστωτικού και τραπεζικού κεφαλαίου. Γι’ αυτό χρειάζεται να εξετάσουμε σοβαρά κατά πόσον μια πρόταση άρνηση/αναδιαπραγμάτευση πληρωμής του δημοσίου χρέους της χώρας μπορεί να οδηγήσει σε μια ουσιαστική λύση που θα προασπίζει την κοινωνική συνοχή. Υποστηρίζουμε επεξεργασμένες πολιτικές κοινωνικής προστασίας, την καθιέρωση πλαφόν ανώτατου επιτρεπόμενου μισθού, σύνταξης και εισοδήματος και ενός αξιοπρεπούς, ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος για όλους, την εξασφάλιση σταθερής εργασίας (με μείωση των ωρών εργασίας), καθώς και μιας αξιοπρεπούς υγιειονομικής και συνταξιοδοτικής ασφάλισης. Πιστεύουμε ότι τα παραπάνω μπορούν να αποτελέσουν αξιόπιστες εναλλακτικές λύσεις στα ληστρικά μέτρα της κυβέρνησης και του ΔΝΤ. Αυτές οι λύσεις, όμως, επιδιώκουμε να εγγράφουν μια συνολική ανακατεύθυνση της οικονομίας με ορίζοντα τη βιώσιμη ανάπτυξη και τη σταδιακή αποανάπτυξη[1], που προϋποθέτουν την εθελούσια μείωση της κατανάλωσης, τον επανεντοπισμό της οικονομίας και φυσικά την καταπολέμηση της διαφθοράς, των πελατειακών σχέσεων κ.λπ.

Η αντιμετώπιση της κρίσης απαιτεί σημαντικές αλλαγές τόσο στους θεσμούς όσο και στην κουλτούρα των ανθρώπων επειδή η οικονομική κρίση συνιστά έκφανση μιας πολύπλευρης ανθρωπολογικής, οικολογικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης. Ο καπιταλισμός δεν είναι απλώς ένα οικονομικό σύστημα ή ένας τρόπος παραγωγής. Είναι μια συνολική μορφή οργάνωσης της κοινωνίας, μια κοινωνική θέσμιση, που βασίζεται σε συγκεκριμένες αξίες και σημασίες. Η καπιταλιστική ιδεολογία είναι βαθιά εμποτισμένη από τη σημασία της ανάπτυξης: η ανθρώπινη ευτυχία θα πραγματωθεί μέσα από την απεριόριστη ανάπτυξη της παραγωγής και της κατανάλωσης. Για τον καπιταλισμό, η γη είναι ένα μεγάλο χωράφι προς εκμετάλλευση, το οποίο οφείλει να κυριαρχηθεί μέσω της τεχνικής και επιστημονικής προόδου. Όπως είναι προφανές, η αύξηση της παραγωγής και της κατανάλωσης έχει ένα φυσικό όριο: δε μπορείς να απομυζείς απεριόριστα έναν πλανήτη του οποίου οι πόροι είναι περιορισμένοι. Περιττό να πούμε πως ο πλανήτης θα καταστρέφονταν εν ριπή οφθαλμού αν οι υπανάπτυκτες χώρες υιοθετούσαν τα δυτικά πρότυπα. Η σημερινή κρίση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και ανθρωπολογική καθώς οι δύο παράγοντες που την προκάλεσαν (η γενίκευση του εύκολου και ριψοκίνδυνου δανεισμού και η αποχαλίνωση των χρηματαγορών, που επέτρεψε το πακετάρισμα των δανείων και την κερδοσκοπία με τα παράγωγα) αποτελούν χαρακτηριστική έκφραση του τύπου ανθρώπου που παράγει ο σημερινός καπιταλισμός. Βασικό χαρακτηριστικό αυτού του τύπου ανθρώπου είναι η ανευθυνότητα. Εδώ η ανευθυνότητα εκφράστηκε σε δύο επίπεδα: πρώτον, στο επίπεδο της κατανάλωσης, με τους καταναλωτές, οι οποίοι αφέθηκαν να δελεαστούν απ’ τους ευνοϊκότατους όρους των τραπεζών και πήραν δάνεια τα οποία γνώριζαν ότι δε θα μπορούσαν να αποπληρώσουν (αφού οι μηνιαίες δόσεις ξεπερνούσαν το μισθό τους)∙ δεύτερον, στο επίπεδο της οικονομικής διαχείρισης, όπου, από τη μια μεριά, το κράτος και η Κεντρική Τράπεζα ενθάρρυναν με κάθε τρόπο τον επικίνδυνο δανεισμό, χωρίς, την ίδια στιγμή, να επιβάλλουν την παραμικρή ρύθμιση στις χρηματαγορές και οι γιάπις μαζί με τους διευθυντές των μεγάλων τραπεζών, απ’ την άλλη, που μέσα στη γενική ανευθυνότητα, την καταστροφική λογική του βραχυπρόθεσμου κέρδους και την αφελή αισιοδοξία τους έκαναν ριψοκίνδυνα κερδοσκοπικά παιχνίδια με τα ιδιαιτέρως πολύπλοκα παράγωγα. Μόνο ο σημερινός τύπος ανθρώπου θα μπορούσε να επιτρέψει τόση ανευθυνότητα και τόση διοικητική προχειρότητα.

Εδώ καλό θα ήταν να τονίσουμε ότι δεν μπορεί να κατασκευάζεται και να προπαγανδίζεται με τόση ευκολία το παραμύθι της αόριστης, γενικευμένης, συλλογικής και ισόποσης για όλους ευθύνης για την κατάσταση. Είναι προφανές ότι το μεγάλο βάρος των οικονομικών μέτρων πρέπει να πέσει στα μεσαία και, κυρίως, στα ανώτερα οικονομικά στρώματα, σε κάθε νεόπλουτο που φοροδιαφεύγει για να χτίσει την πισίνα του ή να αγοράσει το τζιπ του, σε κάθε επιχείρηση που αποκόμισε τεράστια υπερκέρδη τα τελευταία χρόνια, στην εκκλησία που διαθέτει τεράστια ακίνητη περιουσία, στους εξοπλισμούς που γονατίζουν κάθε χρόνο τον προϋπολογισμό. Παράλληλα, χρειάζεται κοινωνική προστασία και μέριμνα για όλους τους νέους που δε βρίσκουν δουλειά, τους μακροχρόνια ανέργους, τους μετανάστες, τους συμβασιούχους που δουλεύουν με μπλοκάκι, τους απλήρωτους ωρομίσθιους, καθώς και αυτούς που εργάζονται σε καθεστώς ενοικίασης ή μερικούς απασχόλησης. Για μας, η κρίση αποτελεί ίσως μια μοναδική ευκαιρία να αναδυθεί μία αμφισβήτηση και διερώτηση για το που οδεύουμε. Έχουμε τη δυνατότητα να ξεφύγουμε απο την καθημερινότητα της απάθειας, της αποδοχής του σημερινού, σάπιου πολιτικού συστήματος και των διεφθαρμένων κομμάτων εξουσίας και του καταναλωτισμού και να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε, να συζητάμε, να πράττουμε, να αυτοοργανωνόμαστε γύρω από συλλογικότητες και δίκτυα που θα αμφισβητούν έμπρακτα το μοντέλο της σημερινής καπιταλιστικής ανάπτυξης και τις ιδιαίτερες διαστάσεις του που δημιούργησαν τη τρέχουσα κρίση. Πιστεύουμε ότι θα συνιστούσε μια επαναστατική προπτική το να απομυθοποιήσουμε τα υπάρχοντα μοντέλα μιας οικονομίστικης κοινωνίας της ανάπτυξης και να προβάλλουμε άλλα, όπως αυτά της κοινωνίας της ισότητας και της αλληλεγγύης, της αντιγραφειοκρατικής και αντι-ιεραρχικής οργάνωσης, με τους απλούς ανθρώπους, πολιτικά, κοινωνικά και θεσμικά κυρίαρχους. Ως ομάδα που αγωνίζεται για την αυτονομία, ελπίζουμε τα τελευταία γεγονότα να σταθούν η αφορμή ώστε αυτή η κρίση να αρχίσει να διοχετεύεται επιτέλους από την οικονομία στις συνειδήσεις των ανθρώπων, αυτή τη φορά με το καταφατικό της νόημα.

---

[1] Για τις κατευθύνσεις που προτείνει η ομάδα μας, βλ. Αυτονομία ή Βαρβαρότητα, «Προς μια άλλη οικονομία...», Μάγμα, τεύχος 6, Ιούνιος 2010, σελ. 20-39.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ

Λεσβίες, γκέι, αμφισεξουαλικές και αμφισεξουαλικοί, τρανσεξουαλικές και τρανσεξουαλικοί:

Είμαστε παντού.

Στα στερεότυπα που θέλουν τους γκέι άντρες κομμωτές και τις λεσβίες γυναίκες οδηγούς νταλίκας…

Στη στενότατη εικόνα που αναμασούν ΜΜΕ και οι φτηνές σειρές τους, όπου παρουσιαζόμαστε μόνο για να πουλάμε…

Στην κοινωνική σιωπή που μας θέλει ανύπαρκτες κι ανύπαρκτους…

Στην πολιτεία που διαιωνίζει τη διάκριση…

Το Φεστιβάλ Υπερηφάνειας Αθήνας, της γιορτής της ορατότητας των λεσβιών, των γκέι, των αμφισεξουαλικών και τρανσεξουαλικών γυναικών κι αντρών απαντάει:

Είμαστε παντού.

Είμαστε τα αδέρφια σας και τα παιδιά σας. Κάποιες και κάποιοι από εμάς είμαστε και οι γονείς σας. Είμαστε συνάδελφοι και συνεργάτιδές σας. Είμαστε γείτονες και γειτόνισσες. Ζούμε μαζί σας, μοιραζόμαστε την καθημερινότητά σας. Ζούμε στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα και το Ηράκλειο, αλλά ζούμε και στο Μέτσοβο, το Σουφλί, την Ιστιαία και την Ιεράπετρα. Είμαστε έφηβοι κι έφηβες, είμαστε συνταξιούχοι. Ανήκουμε σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Είμαστε κομουνίστριες, δεξιοί, ανένταχτες, αναρχικοί, φιλελεύθεροι, σοσιαλίστριες. Είμαστε και κομμωτές και οδηγοί νταλίκας, όπως είμαστε βουλευτές και μετανάστριες, καλλιτέχνες ή καθηγητές, αστυνομικίνες, στρατιωτικοί και αντιεξουσιάστριες. Είμαστε άνεργοι κι άνεργες, εργάτες κι εργοδότριες.

Μην ψάχνετε να μας βρείτε στον κατάλογο των προκαταλήψεων, κοιτάξτε μόνο δίπλα σας, γιατί είμαστε και δίπλα σας, γιατί Είμαστε παντού.

Συνειδητοποιούμε κι εμείς ότι γύρω μας υπάρχουν πολλά άτομα που αισθάνονται κι αγαπάνε παρόμοια με εμάς. Μετατρέπουμε έτσι το καθεστώς φόβου κι ενοχής στον κοινωνικό μας περίγυρο και θεσμικών διακρίσεων από την πολιτεία σε δύναμη και διεκδίκηση, τόσο της ατομικής μας ευτυχίας, όσο και των συλλογικών μας αιτημάτων για ισότητα. Αυτή η αλήθεια είναι τόσο απλή όσο και δυνατή:

Είμαστε παντού.

Η κεντρική εκδήλωση του Athens Pride 2010 θα γίνει Σάββατο, 5 Ιουνιου στη Πλατεία Κλαυθμώνος, στις 17:00. Για περισσοτερες πληροφορίες:
http://www.athenspride.eu/v2/index.php?option=com_content&view=article&id=177

Μάγμα – περιοδική έκδοση για την αυτονομία και την ανθρώπινη δημιουργία

Κυκλοφορεί σε κεντρικά βιβλιοπωλεία το 6^ο τεύχος (Ιούνιος 2010) του περιοδικού Μάγμα.

Περιεχόμενα:

Κρίστοφερ Λας: Για μια νέα ερμηνεία της μαζικής κουλτούρας

Αυτονομία ή Βαρβαρότητα: Προς μια άλλη οικονομία

Για την ιρανική εξέγερση: Συνέντευξη με τον ιρανό πρόσφυγα Κούσα Μπαχράμι

Σούζαν Ντάγκλας: Τα κορίτσια είναι πλέον αντιφεμινίστριες

Σπύρος Απέργης: Το ελευθεριακό πείραμα της Κριστιάνια

Παναγιώτης Σιαβελής: Αφήνοντας το χαμένο χρόνο στα αζήτητα

Νίκος Ν. Μάλλιαρης: Συντηρητισμός, ριζοσπαστισμός και η ανθρωπολογική κρίση του καπιταλισμού

Ζαν-Λουί Πρατ: Ο Καστοριάδης και ο αναρχισμός

Γιώργος Ν. Οικονόμου: Δημοκρατία ή αντιπροσώπευση;

Τιμή: 8 ευρώ, σελίδες 171.

Περισσότερες πληροφορίες για τα σημεία διακίνησης σε Αθήνα και επαρχία ή για αποστολή με αντικαταβολή:

http://magmareview.blogspot.com/

free Gaza..

Αιματηρή επίθεση από την θάλασσα καθώς και από ελικόπτερα δέχτηκαν τα έξι πλοία του «Στόλου της Ελευθερίας», ενώ έπλεαν στα διεθνή ύδατα 65 μίλια μακριά από το Ισραήλ. Σύμφωνα με όσα μεταδίδουν τα διεθνή ΜΜΕ οι νεκροί ξεπερνούν τους 10 κι ενδέχεται να έχουν φτάσει τους 16, ενώ περισσότεροι από 60 επιβαίνοντες στα πλοία του "Στόλου της Ελευθερίας" έχουν τραυματιστεί. Δεν υπάρχουν πληροφορίες για την ταυτότητα των θυμάτων, ωστόσο το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων επικαλούμενο τουρκικές πηγές αλλά και τους επικεφαλής επικεφαλής της τουρκικής ανθρωπιστικής οργάνωσης ΙΗΗ που συμμετείχε στην ανθρωπιστική επιχείρηση, μετέδωσε ότι ότι τα θύματα στην πλειοψηφία τους είναι Τούρκοι υπήκοοι.

πηγή: tvxs

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας σήμερα (31/5) στις 19.00 στην Ισραηλινή Πρεσβεία (Κηφισίας και Κατεχάκη).

15η Μαΐου: Παγκόσμια Ημέρα για την Αντίρρηση Συνείδησης

ΣΤΟΠ στις παραβιάσεις δικαιωμάτων – ΣΤΟΠ στη θητεία – ΣΤΟΠ στις πολεμικές δαπάνες

Η 15η Μαΐου, Παγκόσμια Ημέρα για την Αντίρρηση Συνείδησης, βρίσκει την Ελλάδα στη συνήθη κατάσταση των παραβιάσεων που αφορούν το δικαίωμα στην αντίρρηση συνείδησης. H πρόσφατη εξαγγελία περί μείωσης της διάρκειας της εναλλακτικής υπηρεσίας στους 15 μήνες, παρότι αποτελεί εκ πρώτης όψεως θετική εξέλιξη, παραμένει ένα εξαιρετικά άτολμο βήμα που διαιωνίζει τις διακρίσεις σε βάρος των αντιρρησιών συνείδησης· η εναλλακτική υπηρεσία παραμένει τιμωρητική εφόσον απέχει από τα διεθνή πρότυπα τόσο στη διάρκεια όσο και στο γενικό χαρακτήρα της.

Η κυβέρνηση αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων, πρόθυμη μονάχα να επικυρώσει και όχι να ξεπεράσει τις χρονίζουσες τακτικές παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δέσμια συντηρητικών και εθνικιστικών στερεοτύπων, αφερέγγυα απέναντι στις ευρωπαϊκές και διεθνείς δικαιικές επιταγές. Οι ολικοί αντιρρησίες συνείδησης συνεχίζουν να δικάζονται και να καταδικάζονται από τα στρατοδικεία και η ολική άρνηση στράτευσης δεν αναγνωρίζεται ως θεμιτή επιλογή που απορρέει από την ελευθερία της συνείδησης. Παράλληλα η υποχρέωση προς στράτευση διατηρείται μέχρι τα 45 με αποτέλεσμα να καλούνται ακόμη και τώρα παλιοί αντιρρησίες (σαραντάρηδες πλέον), όπως πρόσφατα ο Νίκος Καρανίκας που στο παρελθόν (1995) έχει φυλακιστεί γι' αυτό το λόγο!

Η 15η Μαΐου του 2010 βρίσκει την ελληνική κοινωνία στη δίνη μιας πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης μπροστά στην οποία η κυβέρνηση αρνείται πεισματικά να περιορίσει αποτελεσματικά τις πολεμικές δαπάνες και συνεχίζει να βασίζει τις διπλωματικές σχέσεις της χώρας στην αγορά όπλων από τους «αλληλέγγυους» ευρωπαίους εταίρους μας που προτιμούν να υπονομεύσουν το κοινό ευρωπαϊκό μας μέλλον για να πουλήσουν υποβρύχια, αεροπλάνα και ελικόπτερα. Για πρώτη φορά όμως, δύο βασικές προτάσεις του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης εδώ και πολλά χρόνια, ο δραστικός περιορισμός των πολεμικών δαπανών και των στρατεύσιμων –μια επιλογή συνδεδεμένη με την κατάργηση της καταναγκαστικής στράτευσης– συζητούνται ευρέως και υποστηρίζονται από μεγάλη μερίδα του πληθυσμού!

Η σημερινή επίσκεψη του Ταγίπ Ερντογάν στην Ελλάδα είναι μια καλή αφορμή συζήτησης για το πάγωμα των πολεμικών δαπανών και τη σταδιακή αποστρατικοποίηση στις δύο πλευρές του Αιγαίου. Η επίλυση των ανοιχτών «εθνικών» ζητημάτων με την παρέμβαση της Ευρώπης, η ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας και η μετατόπιση του κέντρου βάρους από το στρατό στη διπλωματία θα ήταν μια καλή διέξοδος για τα οικονομικά και πολιτικά αδιέξοδα των δύο χωρών…

Σύνδεσμος Αντιρρησιών Συνείδησης

Ημερομηνία:

Παρασκευή, May 14, 2010

πηγή:

antirrisies.gr

Για τους νεκρούς της Marfin

«Οι φασίστες, εκατό εναντίον ενός, δολοφονούν, ξυλοκοπούν, βασανίζουν, προσβάλλουν γυναίκες, παιδιά, αδύναμους και ανυπεράσπιστους ανθρώπους, πυρπολούν, καταστρέφουν περιουσίες που υπήρξαν προϊόν μεγάλων θυσιών των εργαζομένων, σκλαβώνουν ολόκληρους πληθυσμούς· (…) και παρόλα αυτά, τα χείριστα, θεωρούνται πολιτικά όντα, αγωνιστές ενός σκοπού και πολλοί έντιμοι άνθρωποι, που σίγουρα δεν θα διέπρατταν αυτά τα εγκλήματα, δεν αποστρέφονται να τους σφίγγουν το χέρι και να διατηρούν επαφές μαζί τους. Μιλούν πολύ για τη βία και λίγο για την ηθική· και το φυσικό αποτέλεσμα ήταν πως όταν μετήλθαν βίαιων πράξεων με περισσή ιταμότητα, δεν συνάντησαν ούτε φυσική αντίσταση, ούτε ηθική καταδίκη.» (…)

«Αν, προκειμένου να νικήσουμε, θα έπρεπε να στήσουμε κρεμάλες στις πλατείες, θα προτιμούσα να χάσουμε»

Ερρίκο Μαλατέστα

Προχθές, κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης διαδήλωσης ενάντια στα νέα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης, μερικοί διαδηλωτές έκαψαν τρεις εργαζόμενους σε μια τράπεζα. Απείλησαν να κάψουν και όσους βρίσκονταν μέσα στο (κλειστό λόγω της απεργίας) βιβλιοπωλείο Ιανός περιλούζοντας τρεις απ’ αυτούς με βενζίνη. Δε θέλουμε να σταθούμε πολύ στις ευθύνες των άλλων, όπως επιτάσσει η κυριαρχούσα ανευθυνότητα που φτάνει μέχρι τα όρια της συνέργειας στη δολοφονία αυτών των ανθρώπων. Εμείς προτιμάμε να σταθούμε στις δικές μας ευθύνες. Γιατί πρώτα διαπιστώνουμε μια ασυμμετρία ανάμεσα στις αντιδράσεις για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου το Δεκέμβρη του 2008 και στις αντιδράσεις για τη δολοφονία των τριών υπαλλήλων της Marfin από τους αναρχικούς. Γι’ αυτούς τους τρεις δε θα γίνουν πιθανότατα διαδηλώσεις, δε θα καεί η Αθήνα, δε θα φωνάξουμε «αναρχικοί, γουρούνια, δολοφόνοι». Γι’ αυτό το γεγονός είμαστε βέβαιοι από τη στιγμή που το απόγευμα της Τετάρτης, το συγκεντρωμένο πλήθος των διαδηλωτών στη Σταδίου προτίμησε να πιστέψει πως δεν υπάρχουν νεκροί και πρόκειται για προπαγάνδα του «Κράτους» και να φωνάξει «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» ενώ δεν τόλμησε και ούτε θα τολμήσει ποτέ να φωνάξει «αλήτες, δολοφόνοι, αναρχικοί». Κι αυτό γιατί ο κόσμος είναι χωρισμένος σε μανιχαϊκά ιδεολογικά στρατόπεδα. Η βία της μιας μεριάς είναι ηθικά απονομιμοποιημένη ενώ η βία της άλλης είναι νόμιμη «αντιβία» καθαγιασμένη από τον ιερό αγώνα ενάντια στο κράτος και στον καπιταλισμό και από την κατοχή της απόλυτης Αλήθειας.

Ας διευκρινίσουμε, πως όλα τα παραπάνω συνθήματα είναι απαράδεκτα επειδή βασίζονται στη λογική της συλλογικής ευθύνης που βρίσκεται στον πυρήνα της μανιχαϊκής ιδεολογίας. Δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι ρουφιάνοι, δεν είναι όλοι οι αναρχικοί και οι αστυνομικοί δολοφόνοι. Αλλά ας εξετάσουμε πόσο λίγο δολοφόνοι είμαστε όλοι μας.

Όσοι από μας ανεβαίναμε τη Σταδίου γύρω στις 2, είδαμε αυτό το κτίριο να φλέγεται και τους ανθρώπους απεγνωσμένους στα μπαλκόνια. Μερικοί δίπλα μας είπαν «καλά να πάθουν, αφού δούλευαν σε μέρα απεργίας», άλλοι τους κορόιδευαν, άλλοι έβγαζαν φωτογραφίες με τα κινητά τους, κάποιος έπαιρνε τηλέφωνο την πυροσβεστική. Οι περισσότεροι ήμασταν απαθείς, απλά κοιτούσαμε πιστεύοντας πιθανόν ότι τους χρειαζόταν ένα μάθημα και πως τελικά ένας από μηχανής θεός –και όχι εμείς- θα τους σώσει. Μερικά λεπτά αργότερα, κοιτάζοντας πίσω διαπιστώναμε ότι η φωτιά είχε επεκταθεί και πως οι άνθρωποι δύσκολα θα γλίτωναν. Λίγο παραπάνω, Βουκουρεστίου και Πανεπιστημίου, ένας εξαγριωμένος νεαρός απαγόρευε στην κρατική εξουσία, δηλαδή στην Πυροσβεστική, να περάσει στο άβατο της Πανεπιστημίου για να προσεγγίσει –πιθανότατα- το σημείο.

Όλο αυτό ήταν το χρονικό μερικών προαναγγελθέντων θανάτων, η συνέχεια του Δεκέμβρη του 2008, όπου μια αντιπροσωπεία αυτοκινήτων της Opel, στο ισόγειο μιας πολυκατοικίας στην Αλεξάνδρας, είχε πυρποληθεί και οι ένοικοι της πολυκατοικίας φώναζαν έντρομοι από τα μπαλκόνια να κάνει κάποιος κάτι. Κανένας δεν έκανε τίποτα όμως. Κανένας από όσους συμμετέχουμε στις διαδηλώσεις δεν ανέλαβε το βάρος να διαχωρίσει τη θέση του με αυστηρότητα, όλοι πορευόμαστε μαζί με αυτούς τους μικρούς ναζί γιατί θεωρούμε ότι βρισκόμαστε στο ίδιο στρατόπεδο, πως είναι «παραστρατημένοι σύντροφοι», πως δεν πρέπει «να κάνουμε δήλωση νομιμοφροσύνης στο κράτος», πως «το κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης», πως οι ρίζες του Κακού βρίσκονται αλλού, πως «φταίει ο Βγενόπουλος που δεν είχε βάλει ρολά» και άλλες μπούρδες που κρύβουν κάτω από το χαλί τις δικές μας ευθύνες.

Κανένας και καμία δεν αναρωτήθηκε ποτέ πόση ευθύνη έχει η βία των «εξεγερμένων» για το θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου και του Μιχάλη Καλτεζά. Κανένας και καμία δεν αναρωτήθηκε αν τα παιδιά αυτά θα ζούσαν αν οι ίδιοι δεν είχαν επιλέξει τη στρατηγική της βίας. Κανένας και καμία δεν αναρωτήθηκε αν η στρατηγική της έντασης δημιουργεί Κορκονείς και Μελίστες. Κανένας και καμία δεν αναρωτήθηκε αν αυτή η στείρα λογική της αντιπαράθεσης μπορεί και θέλει πραγματικά να αλλάξει την κοινωνία και να την κάνει ανθρωπινότερη. Κανένας και καμία δεν αναρωτήθηκε αν το δίπολο «αναρχικός» και «μπάτσος» πάει μαζί, όπως μαζί πάει και το γενικότερο δίπολο που τους οπλίζει τα χέρια και τους «στέλνει» στην αρένα εξ ονόματός μας, το δίπολο της «αθώας κοινωνίας» που πολεμά το «διεφθαρμένο κράτος».

Τώρα, για όσους από εμάς αισθανόμαστε ακόμα άνθρωποι, η διαχωριστική γραμμή έχει χαραχτεί, δυστυχώς με αίμα, από τα γεγονότα τα ίδια, και χαράχτηκε έξω από αυτά τα δίπολα. Πρέπει απλά αλλά επιτακτικά να μπορέσουμε να την διακρίνουμε: χρειάζεται να αποφασίσουμε αν είμαστε με τη βία ή αν είμαστε εναντίον της. Αν το πρόβλημά μας είναι να «καεί το μπουρδέλο η βουλή» ή αν θέλουμε να φτιάξουμε μια κοινωνία που κανένας δε θα καίγεται ζωντανός. Αν θέλουμε να κρεμάσουμε τους βουλευτές και να κάψουμε τις τράπεζες ή να φτιάξουμε έναν κόσμο χωρίς κρεμάλες. Πρέπει, για να σταματήσουμε να θρηνούμε θύματα, να σταματήσουμε να τροφοδοτούμε με παρακλήσεις μίσους και οργής την ατμόσφαιρα, πρέπει να αποφασίσουμε αν θα έρθουμε σε ρήξη με το κομμάτι αυτό του εαυτού μας που ζητάει αίμα, φωτιές, κρεμάλες, και που όταν τα καταφέρνει στέκει αμήχανα και καταδικάζει υποκριτικά τη βία. Πρέπει να βρούμε το θάρρος (κυρίως απέναντι στους εαυτούς μας) και να τολμήσουμε να διαδηλώσουμε ενάντια στην αριστερή και την αναρχική τρομοκρατία, στη μνήμη όλων των θυμάτων της. Γιατί, ναι, πρόκειται για τρομοκρατία. Πρόκειται για πτώματα, για αίμα και πόνο. Πτώματα που δεν πάψαμε να ζητάμε, τραυλίζοντας ύμνους οργής, δημιουργώντας αντίπαλα στρατόπεδα εκεί που θα έπρεπε να υπάρχουν απλά άνθρωποι, δίνοντας δικαιολογίες στο ακρο-αριστερό και αναρχικό φασισταριό να δολοφονεί. Πρέπει να διαδηλώσουμε ενάντια σε αυτήν την τρομοκρατία για να καταλάβουν κάποιοι ότι δεν δεχόμαστε να δικαιολογούν τις μακάβριες πρακτικές τους στο όνομά μας, ότι ονειρευόμαστε έναν κόσμο διαφορετικό, όχι απλά από αυτόν που υπάρχει, αλλά και διαφορετικό από αυτούς τους ίδιους. Υπάρχει και άλλη τρομοκρατία; Υπάρχει. Υπάρχουν τα τουμπανιασμένα πτώματα των μεταναστών στο Αιγαίο. Υπάρχει όμως και το ακρωτηριασμένο σώμα του Χαμίντ Νατζαφί.

Γιάννης Κορομηλάς,

Κώστας Μπακόπουλος,
Θανάσης Πολλάτος,
Παναγιώτης Σιαβελής
(μέλη της ομάδας Αυτονομία ή Βαρβαρότητα)

Για ένα βαζάκι μαρμελάδα...

του ΑΝΔΡΕΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ


ΤΟ ισχυρότερο όπλο του καπιταλισμού για να συντρίψει τον υπαρκτό (ή ανύπαρκτο) σοσιαλισμό ήταν ο καταναλωτισμός.

Εκείνο το άτιμο το μπλουτζίν... Τα ελαστικά καλσόν... Με τα οποία ο δυτικός τουρίστας μπορούσε να αγοράσει ερωτική συντροφιά. Να εξαγοράσει συνειδήσεις.

Η ΑΦΘΟΝΙΑ των αγαθών στα σουπερμάρκετ και τα πολυκαταστήματα, η δυνατότητα που σου πρόσφερε να μπεις και ν' αγοράσεις• αυτό ήταν και είναι το ισχυρότερο όπλο του καπιταλισμού. Η ελπίδα πως αν σπουδάσεις, εκπαιδευτείς, ρισκάρεις, θα 'χεις ευκαιρίες• θα 'ναι ανοιχτοί για σένα οι ορίζοντες. Ότι σ' αυτό το ελεύθερο ανταγωνιστικό περιβάλλον μπορεί να μην καταφέρεις ποτέ να γίνεις πολύ πλούσιος, ωστόσο είχες την (ψευδ)αίσθηση πως ένα μερίδιο σού αναλογεί απ' την ανάπτυξη και απ' τον πλούτο που θα παραχθεί.

ΕΝΩ στην ανατολική Ευρώπη στεκόσουν στην ουρά για να πάρεις με το δελτίο ένα κομμάτι ψωμί, στη δυτική έμπαινες στο σουπερμάρκετ και μπορούσες ν' αγοράσεις «του πουλιού το γάλα». Νίκησε ο καπιταλισμός γιατί έφτιαξε πιο δυναμική οικονομία, προόδευσε στην εκπαίδευση και στην τεχνολογία. Και κυρίως νίκησε γιατί έχτισε την καταναλωτική κοινωνία. Και την ονόμασε: «ελευθερία»...

ΟΙ άνθρωποι αποδέχονταν τις ανισότητες και τις αδικίες όσο το οικονομικό σύστημα τους εξασφάλιζε καλύτερα σπίτια, καινούργια αυτοκίνητα, ταξίδια, σχολεία για τα παιδιά... Αυτή ήταν η βασική ιδέα: ότι απ' τον ελεύθερο ανταγωνισμό όλοι, λίγο ή πολύ, θα έβγαιναν ωφελημένοι.

Η ανάπτυξη δημιούργησε νέες θέσεις εργασίας, ενίσχυσε τα εισοδήματα και τις προσδοκίες των μικρομεσαίων κοινωνικών στρωμάτων και ο φτηνός τραπεζικός δανεισμός μεγάλωσε την αγοραστική τους δύναμη. Καινούργιο σπίτι, εξοχικό, αλλαγή αυτοκινήτου, σόπινγκ θέραπι... Μέχρι που ήρθε η ύφεση και η χρηματοπιστωτική κρίση και ο ένας χρωστάει στον άλλον κι αν πέσει κάποιος παρασύρει και πέφτουν μαζί του κι άλλοι...

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ νίκησε γιατί υποσχέθηκε καλύτερη ζωή και ευημερία. Τις τελευταίες δεκαετίες τα κατάφερε φτιάχνοντας μια σαλταρισμένη καταναλωτική μεσαία τάξη με νέες τεχνητές όλο και αυξανόμενες ανάγκες.

ΤΩΡΑ ο καπιταλισμός έρχεται αντιμέτωπος μ' αυτούς που σαλτάρισε, αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό. Δεν έχει άλλο τρόπο επιβίωσης από το να μπει σε τροχιά ανάπτυξης και να ξαναπάρει μπροστά η καταναλωτική του μηχανή. Με δάνειο φτηνό, να πουλάς το παλιό και ν' αγοράζεις το καινούργιο μοντέλο, αυτοκινήτου, οτιδήποτε. Οταν σε πιάνει άγχος, ανία και πλήξη, να 'χεις λεφτά, κάρτες, να πας για σόπινγκ θέραπι. Ν' αγοράζεις κι άλλα μπλουζάκια για να μη φοράς τα περσινά που έφυγαν απ'τη μόδα...

ΑΝ οι νοικοκυρές του σουπερμάρκετ στέκονται μπροστά στα βαζάκια με τις μαρμελάδες, κοιτάζουν με λαχτάρα και δεν αγοράζουν, ο καπιταλισμός θα 'χει πρόβλημα. Δεν ξέρω τι ακριβώς θα συμβεί, πάντως ο Πρετεντέρης δεν θα 'ναι σε θέση να το αναλύσει...

ΥΓ. Κι όπως είπε ο Βραζιλιάνος ογκολόγος και συγγραφέας Drauzio Varella: «Στις μέρες μας δαπανώνται πέντε φορές περισσότερα χρήματα για την ανδρική ανικανότητα και την προσθετική στήθους στις γυναίκες σε σχέση με αυτά που δαπανώνται για τη θεραπεία της νόσου Αλτσχάιμερ. Ως εκ τούτου σε λίγα χρόνια θα 'χουμε ηλικιωμένους με τέλεια στύση και ηλικιωμένες με μεγάλα βυζιά που κανείς όμως δεν θα θυμάται σε τι χρησιμεύουν»...

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=17/04/2010&id=152422

Η σιωπή στην Αμαρυνθο σπάει από τις κραυγές των γυναικών

Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά, το Τριμελές Δικαστήριο Ανηλίκων Χαλκίδας έκρινε παμψηφεί αθώους τους τέσσερις κατηγορούμενους για το βιασμό της 15χρονης μαθήτριας το 2006, στο λύκειο της Αμαρύνθου, στην Εύβοια, την περίοδο των μαθητικών καταλήψεων. Όπως αποφάσισε το δικαστήριο οι κατηγορούμενοι «ασέλγησαν μεν εις βάρος της κοπέλας, ωστόσο αυτό έγινε με τη θέληση της παθούσης». Η απόφαση του δικαστηρίου προκάλεσε την κατάρρευση της 19χρονης, πλέον, εντός του δικαστηρίου αλλά και την άμεση αντίδραση γυναικείων οργανώσεων.

Μάλιστα, η 19χρονη θα πρέπει τώρα να αντιμετωπίσει και πάλι τους κατοίκους της Αμαρύνθου, καθώς εναντίον της εκκρεμούν μηνύσεις για ψευδορκία, ψευδή ανωμοτί κατάθεση, ψευδή καταμήνυση, παραπλάνηση σε ψευδορκία και συκοφαντική δυσφήμηση εναντίον των τεσσάρων πρώην συμμαθητών της.

Το ιστορικό...

Το 2006, η Αμάρυνθος, μία κωμόπολη της Εύβοιας, έστρεψε το ενδιαφέρον της κοινής πάνω της όταν μία 15χρονη μαθήτρια από τη Βουλγαρία, συνοδευόμενη από τη μητέρα της, προσείλθε στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής και κατήγγειλε το βιασμό της από τέσσερις συμμαθητές της.

Στην κατάθεσή της ανέφερε: «Ήμουν στην αίθουσα με τον Τ. Μου ζήτησε ομαδικό σεξ. Πήγα να φύγω από την αίθουσα και τότε μπήκαν και οι άλλοι κατηγορούμενοι. Ο Τ. με άρπαξε από το χέρι και με κόλλησε στον τοίχο. Ορμήσανε όλοι πάνω μου, με χάιδευαν σε όλο μου το σώμα. Εγώ προσπαθούσα να αντιδράσω. Με χτυπούσαν με σφαλιάρες. Κατόρθωσα και έφυγα κλαίγοντας. Πήγα στις τουαλέτες για να μείνω μόνη μου. Μετά από λίγο, με ακολούθησαν στην τουαλέτα. Ο Τ. με είδε να κλαίω γονατιστή και έπεσε πάνω μου γυμνός. Με πίεσε και εγώ υπέκυψα. Ήμουν πια σαν νεκρή. Στη συνέχεια, μπήκαν μέσα στην τουαλέτα και οι υπόλοιποι κατηγορούμενοι. Με ανέβασαν στο νιπτήρα. Μου κράτησαν τα χέρια και τα πόδια και ο Κ. με βίασε μέχρι που εκσπερμάτωσε. Όλοι μαζί χοροπηδούσαν σαν νικητές», είχε δηλώσει στην κατάθεσή της».

Το περιστατικό βιντεοσκοπούσαν με το κινητό τους τρεις μαθήτριες, ωστόσο τα βίντεο «χάθηκε» από τα κινητά των κοριτσιών και δεν έφτασε ποτέ ως στοιχείο στην υπόθεση. Σημειώνεται ότι οι δύο κοπέλες ήταν κατηγορούμενες για συνέργεια.

Η τοπική κοινωνία στράφηκε κατά της μαθήτριας, καταγγέλλοντας την για «ψευδομαρτυρία». Μερικά αποσπάσματα του ρεπορτάζ της Δήμητρας Κρουσταλλης για την εφημερίδα το Βήμα, το 2006, δείχνουν τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε το γεγονός η τοπική κοινωνία και οι μαθητές του λυκείου της περιοχής.

«Τους έθιγε συνέχεια τον ανδρισμό τους. Τι θέλατε να κάνουν τα παιδιά;» λέει ένας νεαρός από τη στενή παρέα των τεσσάρων. «Τι σημαίνει τους έθιγε τον ανδρισμό τους;» ρωτώ (δημοσιογράφος Δ. Κρουσταλλη). «Να, τους έλεγε ότι δεν ξέρουν τίποτα από σεξ, τους προκαλούσε» [...] «Αν σταματήσετε εσείς οι δημοσιογράφοι, τα παιδιά θα γυρίσουν στο σχολείο τους. Κι αν έγινε βιασμός, δεν πειράζει. Μικρά είναι, θα ξεχάσουν» λέει ένας 65χρονος έμπορος στον παραλιακό δρόμο του χωριού.

«Τι περιμένατε να κάνει η κόρη με το ποιον της μητέρας! Από ό,τι γονείς βγεις τέτοιος θα γίνεις!» δηλώνει κατηγορηματικά μια κοπέλα και όλοι γύρω - αγόρια και κορίτσια - συμφωνούν και υπερθεματίζουν. «Ακουσα ότι η μάνα δούλευε σε μπαρ στην Ερέτρια. Και εγώ τώρα το έμαθα...» μου ψιθυρίζει εμπιστευτικά ένας γεροδεμένος νεαρός με ύφος Πουαρό. «Ο πατέρας της στη Βουλγαρία είναι τζογαδόρος, πίνει, και τον κυνηγάει η μισή Ιντερπόλ. «Για τα αγόρια και τους γονείς τους δεν ισχύει το ίδιο;» επιμένω. «Ααα... Εσείς δεν καταλαβαίνετε τίποτα! Τα αγόρια είναι πολύ καλά παιδιά, φοβερά άτομα, από τις καλύτερες οικογένειες. Καμία σύγκριση. Βρεθήκανε μπλεγμένοι χωρίς να το καταλάβουν» συμπληρώνει ένας ακόμη μάρτυρας υπεράσπισης.

Σημειώνεται ότι οι τέσσερις κατηγορούμενοι προέρχονται από γνωστές οικογένειες του χωριού. Εκτός από τον γιο των καθηγητών, υπάρχει ένας γιος αστυνομικού και δύο γιοι εργατών.

Οι δύο γυναίκες, μητέρα και κόρη, έφυγαν για πάντα από την Αμάρυνθο και την Εύβοια, και κατέβηκαν στην Αθήνα, όπου η μαθήτρια ολοκλήρωσε το Λύκειο σε ιδιωτικό σχολείο.

«Το Δικαστήριο δεν βρήκε την αλήθεια»

Η δικαστική απόφαση προκάλεσε την οργισμένη αντίδραση πλήθους οργανώσεων. Στην επιστολή, την οποία υπογράφουν οι οργανώσεις Παγκόσμια Πορεία Γυναικών, Φεμινιστικό Κέντρο Αθήνας, Κέντρο Έρευνας και Δράσης για την Ειρήνη, Κίνηση Δημοκρατικών Γυναικών, Γυναικεία Ομάδα Αυτοάμυνας, Δίκτυο Γυναικών Ευρώπης, Πολιτικός Σύνδεσμος Γυναικών, Ομάδα Γυναικών ΟΚΔΕ-Σπάρτακος, Ομάδα φύλου Νεολαίας ΣΥΝ, Δίκτυο Γυναικών ΣΥΡΙΖΑ, Τομέας Γυναικών ΠΑΣΟΚ, Θεματική Ομάδα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Οικολόγων Πρασίνων, αναφέρεται :

«Oργή και θλίψη μας προκάλεσε η αθωωτική απόφαση του δικαστηρίου για την υπόθεση της Αμαρύνθου. Ήταν τον Οκτώβριο του 2006, που η ανήλικη αλλοδαπή μαθήτρια είχε καταγγείλει τον ομαδικό βιασμό της από 4 συμμαθητές της, ενώ 3 συμμαθήτριες βιντεοσκοπούσαν το «κατόρθωμά» τους.

Τρεισήμισυ χρόνια αργότερα, η υπόθεση αναβίωσε στο δικαστήριο, αλλά για εμάς είναι φανερό ότι δεν έγινε δυνατόν να βγεί στο φως η αλήθεια. Κατά τη διαδικασία κατέθεσαν περίπου 40 μάρτυρες υπέρ των κατηγορουμένων, μεταξύ των οποίων και εκπαιδευτικοί, ενώ από την πλευρά της καταγγέλλουσας δεν υπήρξε κανείς και καμία μάρτυρας, εκτός βέβαια της μητέρας της. Και μάλιστα, το δικαστήριο δεν δέχθηκε καν να υποβληθεί το πόρισμα της εξέτασης της καταγγέλλουσας από εγκεκριμένη κλινική ψυχολογίας διαπιστευμένη με διεθνή στάνταρ. Οι ίδιοι οι κατηγορούμενοι και κατηγορούμενες, ανέφεραν σημεία και τέρατα εναντίον της, σε βαθμό πραγματικού βασανιστηρίου (που το δικαστήριο δεν απέτρεψε) ενώ μέσα στην αίθουσα κυριαρχούσαν συνθήκες κατατρομοκράτησης, ώστε να μην τολμήσει κανένας και καμία να προσέλθει ως μάρτυρας για να καταθέσει αντικρούοντας τις αδιανόητες κατηγορίες.

Τις προηγούμενες από τη δίκη ημέρες, κάποιες και κάποιοι από τους κατηγορούμενους είχαν δώσει και συνεντεύξεις για τη δημιουργία κατάλληλου κλίματος, ενώ είχαν φροντίσει, από την πρώτη ημέρα της καταγγελίας κιόλας, να εξαφανιστεί το βίντεο.

Στη σύγχρονη ξενοφοβική και ρατσιστική Ελλάδα είναι προφανές ότι κυριάρχησε το κλίμα να «προστατεύσουμε τα δικά μας παιδιά έναντι της ξένης».

Στη σύγχρονη σεξιστική Ελλάδα εξακολουθεί να κυριαρχεί η άποψη ότι το θύμα του βιασμού «τα ήθελε», ότι ο βιασμός δεν είναι ξένος προς τη «γυναικεία φύση», και υπάρχουν δυστυχώς πολλές σχετικές αποδείξεις και από άλλες καταγγελίες βιασμών που εκδικάζονται δικαστήρια. Η μικρή μαθήτρια από τη Βουλγαρία τιμωρείται για το πολλαπλό έγκλημά της: 1) είναι φτωχή (είναι γνωστό ότι ήταν εργαζόμενη και παράλληλα αριστούχα μαθήτρια) 2) είναι ξένη και 3) είναι γυναίκα. Την καθορίζει, δηλαδή, «διαφορετικότητα» τάξης φυλής και φύλου, και παρ’ όλα αυτά τολμά να καταγγείλει ότι έπεσε θύμα βιασμού. Το ότι το θύμα κατέληξε αιμόφυρτο στο νοσοκομείο δεν φαίνεται να αξιολογείται από τους κρίνοντες και να αίρει κάθε ένοια «συναίνεσής» της στην «ασέλγεια» που διαπράχθηκε σε βάρος της.

Υπενθυμίζουμε ότι, 11 γυναικείες συλλογικότητες είχαν οργανώσει διαδήλωση στην Αμάρυνθο στις 4-11-2006, στην οποία είχαν συμμετάσχει εκατοντάδες γυναίκες και είχε πάρει μεγάλη δημοσιότητα. Δυστυχώς, επιβεβαιώθηκε το χειρότερο σενάριο, όπως αναφερόταν και στην τότε ανακοίνωση: «Επειδή δεν ξεχνούμε ότι ο βιασμός μπορεί να συμβεί σε κάθε γυναίκα, νέα ή μεσήλικα ή ακόμα υπερήλικα, το πρωί ή το βράδυ, σε πολυσύχναστες ή ερημικές περιοχές, συχνότερα μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Η εποχή που, όταν η γυναίκα που έπεφτε θύμα βιασμού έπρεπε να δικαστεί και να καταδικαστεί από την κοινωνία και καμιά φορά και από τα δικαστήρια σαν να ήταν η ίδια ένοχη, πρέπει να πάψει να αναβιώνει, πρέπει να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας».

Επίσης υπενθυμίζουμε ότι υπήρξε ευρύτατη συμπαράσταση από πολύ περισσότερους φορείς, καθώς και από θεσμικά πρόσωπα. Η επιτροπή αλληλεγγύης που είχε σχηματισθεί τότε, φρόντισε για κάλυψη των πολύπλευρων αναγκών που δημιούργησε η δίωξη και ο εξοβελισμός της νεαρής μαθήτριας και της μητέρας της, για κατοικία, δουλειά και σχολείο.

Σήμερα, μετά τρεισήμισυ χρόνια, οι καθηγητές και ο διευθυντής γνωστού ιδιωτικού σχολείου το οποίο της έδωσε υποτροφία και απ’ όπου αποφοίτησε, διαβεβαιώνουν τόσο για τις επιδόσεις της όσο και για το άμεμπτο ήθος της σε όλη τη διάρκεια της φοίτησής της.

Πιστεύουμε ότι η αντιμετώπιση της υπόθεσης Αμαρύνθου εντάσσεται στο κλίμα συγκάλυψης της βίας κατά των γυναικών και της κατίσχυσης της οικογενειακής ή κοινωνικής (στην προκειμένη περίπτωση) «συνοχής» έναντι του δικαιώματος των γυναικών για αυτονομία του σώματος και σεβασμό της αξιοπρέπειας, και αναβιώνει επικυρώνοντας το πατριαρχικό δικαίωμα για τον έλεγχο του σώματος των γυναικών.

Επαναβεβαιώνουμε σήμερα την αλληλεγγύη μας προς την νεαρή, ενήλικη πλέον, παθούσα και καταγγέλλουσα, και ζητούμε την αποδοχή του αιτήματός της για έφεση της εκδοθείσας απόφασης».

Υπενθυμίζεται ότι η υπόθεση της 15χρονης είχε προκαλέσει την κινητοποίηση του πολιτικού κόσμου, με χορήγηση υποτροφίας, αλλά και του τότε αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου. Στην Αμάρυνθο είχε οργανωθεί και πορεία διαμαρτυρίας, η οποία δέχτηκε επίθεση από κατοίκους του χωριού. Μάλιστα από την επίθεση τραυματίστηκαν και κάποιοι διαδηλωτές.

http://tvxs.gr/news/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1/%CE%B7-%CF%83%CE%B9%CF%89%CF%80%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CF%81%CF%85%CE%BD%CE%B8%CE%BF-%CF%83%CF%80%CE%AC%CE%B5%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%AD%CF%82-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD